Morgunblaðið - 24.06.1972, Qupperneq 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. JÚNl 1972
23
Jófríður Pétursdóttir
frá Stað — Minning
kBeat. Upp úir þeiim jiaffövegi vair
haam varán tiiil mammidóanis ag
þiair vamin hamin Mikia mörg þömf
tainiditiöik. Sveiitasitömfliin kumni
taunm veL tauu vanu oft Ihieimitiu-
Ifnek ffcill áitiaíks, en sveitim tafðá
Mka upp á miamgia sasludiaiga að
bjóða, sem tann kuimni veil að
anieta. Hamm var oft komiinin á
Æætuir á umidam öðmum og búiinn
að garugia um giræma gmumidiu, eða
vimma ei'tthvont ihandtak uim fóta-
dBenðiajrtima, þiaið var eins og
kyrvð mangiunisimis veitti homum
athvanf. Bftir að Þongieir fliuttiisit
itM Haifiniamfjiainðiar, fór tann í
kaiupavinnu austur í Hneppa. Oft
var Þomgeiir tdl smiádvaiair hjá
oklkuir á Stkairði og eiitt sumair
Ikaupamiaiður. Ég gtieymi ekki
hiamidltökumiuim hans og áhugan-
um. Hvomt miammisiiíif er áfiamigi
miammikyns á jömð. Holil hönd
verkaimannisiins, hiliaðin orlku og
notúð (fcil ihieiUia, er gjöf rfciil manm-
Ikynsiins. Þar er ekki vopn í hönd
UM eyðinigair. Við getum veirið
þakkiát eljiusaima miarmiinum,
sem hlúiir að þörfum þjóðar
sinmair.
Alþýða íslands hefuir gert
giamðimn flrægiam til nytsamra
hfliuta mieð Vinmiu og afitur vinimu.
Bn þó er eklki sagan mieð þvi
að fluliu sögð, því að margir í
þieiírri stétt tafa áitt dvöl með
þjóðleguim flræðum. Bókeisk al-
þýða hefur sýnit að hún á líka
sina hugheima.
Þorgeir vair sannarlega einn
þessama miamina. Hanm notaði ve)
ifrítíma sina tiil iasturs, var mmm.
uigur á margt og vei gireindur.
Ég held að tamn hafi verið að
viða að sér flróðieiik um ætt-
bygjgð eína, en iiikliega hafa flrek-
airi flramkvæmdir stramdað á
vailkimdium tans.
Gtoðlyndur var Þorgeiir og sétr-
stakiega iundgóður, þó vair tamin
ekiki skaplaius. „Að stjórma géði
sirniu er betra en vinrna borgiir,"
sagði vituir kontumgiur. Tvennit er
það ól'ikt, að eitma uimlhverfli sitt
með skapbresitum eða krydda
það með iljúfllieik. Það vair yfiir-
iLeftt steirkt i fiairi Þorgeirs að
bæta umhverfi sitit mieð góðvillri
og igóðu uimitalLi uim aðra mienm.
I Hávaimáiium sagir: Maðuú aif
mammi verðuir að máli kurunur.
Balislieysi hainis sjálifis ætiaði öðr-
um einungis það bezta, og eygði
ekiki sona. TryggHyndi Þomgeirs
og vimiflesta var framúrskairaindi.
Líifsgieði viildii hainn njóta.
Sá, sem vellkiisit i iöðriniu, getur
þegið tað vagga á léttum bárum.
Alflitaf var tann svo prúður að
miaingiur Skóiagenginin maður
hefði getað tekið hamn sér tii
fyriirmyndar.
Manmli mlimium og börnium þótti
innitega væmt um Þomgeir. Við
hefðum veriö snauðari, ef við
befðuim ekki átt hanm að vimi.
Þesis vegna vair taimn kæirkaminn
©esbuir til okíkar. Ég salkna þess
að hafla nú ekki oftar tœikiifiæri
til þeiss að bjóða hamm veikom-
inn. Gieði hiains við viniaisaim-
flumdi var dáliitið sérstök, vegima
þess hversu inniileg og fölskva-
liaus hún var; hainn ljómaðl Það
var sem maður sæi iinn í barms-
hjarta eða djúp hreimileiikamis. —
Þá greip miann þessi huigsun:
Bru það ekki svona mietnn, sem
heimiurinn þarfnsist?
Þorgeir hefði orðið sjötugur mú
á Jónsmessuidag. Xlm þamn dag
voru búmiar að vera ráðagierðir
um ferð til æstousböðva otokar.
f sbaið þess kveða raddir vorsims
aflmælisóð við leiði tans um
suimardýrð og flegurð hreinieik-
ans.
Ég kveð þenoman kæra ieiik-
bróðuir miimin og vin mieð þakk-
látuim huga og sökniuði. Hanin
var drangur góður.
Bömuim hains og ölíiu öðiru
vamidafðiki sendli ég inmltega
samúðarkveðjiu.
Áslaug Guaulaugsdóttir.
Alúð. Ást. Viðkvæmni og
ævarandi traust, Það kemur mér
fyrst í hug, er mér verður hugs
að til þín, frænka mín. Nú hefur
maðurinn með Ijáinn kvabt á þín
ar dyr og hrifið þig burt tii
betra lands.
Nú, þegar líf þitt hefur sung
ið sitt síðasta lag, þessa heims,
get ég vart tára bundizt, er mér
koma I hug þeir tímar er þú
leyfðir mér að íýlgjast með þér
á lífsléiðinni.
Gamalt máltæki segir, „að eng
inn viti hvað átt hefur, fyrr en
misst hefur.“ Það munu þeir nú
sannreyna, sem fengið hatfa not
ið samfýlgdar þinnar um lengri
eða skemmri tíma, er leiðir s'kilj
ast um sinn.
Guð veiti þeim styrk í mikllum
harmi.
Sérhver sá, sem fékk að
njóta samvista við þig, hlýtur
að sakna vinar í stað, — sakna
góðs félaga í blíðu sem stríðu.
Þú fæddist -og öisit upp á fá-
tæku heimili jarðneskra verð-
mæta vestur á Súgandafirði, og
fórst hvorfki • margar né langar
ferðir burt frá þínurn bernsku-
sfióðum.
Foreldrar þínir voru þau
sæmdarihján Kristjana Friðberts-
dóttir og Pétur Sveinbjömsson,
sem nú er látinn fyrir um 20 ár
um. Hjá þeim að Laugum ólst þú
upp í stórum systkinaihópi og
hvenfur nú fynst úr honum að
fráitöldum bróður er dó á unga
aldri.
Mikill harmiur er kveðinn að
aldraðri móður og bið ég Guð
að senda henni styrk á erfiðri
stund.
Margar minningar á ég með
þér, Jóa min, minningar sem
ekki fyrnast, minningar sem
okkur voru eðlilegar, þar sem
glaðzt var mikið yfir litlu.
Hjá þér fann sérhver til ör-
yggis, fann eins og yl streyma
um sig, nálægð þín var svo hlý,
svo traust og einhveim veginn
svo auðveld.
Þú unnir náttúrunni, — enda
undir þú í samvist við hana all-
an þinn aldur og þar bar aldrei
skugga á. Þið löðuðust hvort að
annarri og áttuð saman ýkkar
leyndarmál.
Eiginileikar þínir voru marg
ir og allir góðir. Einkenni þin
voru alúðin, tryggðin og þessi
eirustaka blíða. Bkkiert aumt
máttirðu sjá, hvorki mann né
mállausain.
Mér reyndist þú sem bezta
móðir, meðan ég á sumrum
dvaldi hjá þér á þínu mikla
rausnarheimili í sveitinni þinni
og trega setur að mér nú er mér
vprður hugsað til þeirra stunda
sem ég finn og sé í timanis hill-
ingu, — eftir lifir ljúfust minn
ing, sem aldirei að eilífu glatast.
Meðan sólin heldur áflram að
koma upp á morgmana og með-
an ég geng um þessarar jarðar
götuir, mun ylur gamalla minn-
inga og fagurra drauma lifna í
hjarta mér, er miér verðuir hugs-
að til þín, fræn/ka miím góð.
Enginn, sem ég þékki, —
nema böm mín, — hefur skil-
ið eftir sig slíka geisla í sporum
sínum, sem þú gerðir. Minning
þín er fögur sem óspjölluð rós,
enda var upplag þitt þannig, að
öðru visi gat hún ekki orðið.
Gústi, vinur minn. Þú ert
traustur, trúaður og sannur.
Þinn missir er mikill, en karl-
mennska þin mun með Guðs
hjálp styðja þig þyngstu sporin.
Og börnin ykkar.
Þau geisla af sígiidri æsku
ykkar beggja. Þau eru gáfuð,
vel gerð, vel sett í ólgusjó lífs-
ins, undirbúin í foreldrahúsi að
fást við lífisins basl eins og bezt
verður gert. Þau munu á líifis-
leiðinni fá notið ailra ykkar
beztu kosta. Sú verður ætíð ósk
mín til þeirra.
Ég get ekki komizt hjá að
minnast tveggja gamalmenna,
sem um langt árabil hafa dval-
izt hjá ykkur Gústa og átti si'tt
heimili hjá ykkur. Nú í éilirmi
þurfa þau að horfa á eftir hús-
móður sinni. Harm þinn, Valdi
minn, munt þú bera hljóður.
Langt mál, verður ekiki ætið
skrifað um bezta fólkið.
Um minningar okkar Jóu gæti
ég Skrifað heila bók. Það verð-
ur geymt, en ek'ki gleymt.
Öllum aðstandendum Jóu,
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur, með bezbu þökkum
fyrir allt og allt.
Ævar Harðarsou.
Leifar togaraits Lorti Stanhope.
— Skógrækt
Framh. af bls. 8
sandbieyta, og var þá rekin
spýba niður úr yzta sandlaig-
inu og vatnimu hleypt upp.
Síðan var troðið þar til að
sandurinn varð faisbur fyrir.
Stitournar, sem við notuðum
vonu úr kjarrimu oflan við
Svínafelilisbæina, en þeir bænd
ur höfðu stoógað þar nokkrar
hríslur flyrr um morguninn.
„Það má eiigintega kalla
þetba skógrækt í eyðiimörk-
inni, sa,gði I/ulli og brosti við,
„því það er raurnar furða
hversu lenigi þessar hríisiur
lifa eftir að þær eru komnar í
sandinn. Þær bera laufin
miargar hvérjar ajJveg fram á
tauistmániuði, en ég held þó
ekki að þær hafi nokkiurn
tíman liflað af veturinn.“
SÉRÐU ÞANN GRÁA!
Það var þreytandi að troða
þeissa tvo kjílómetra sem slóð-
in var og þagar á fjöruna var
komið sietturrust við niður oig
létum líðia úr lúnum beinum.
Þá var læðzt fram á fjöru-
kambinn rétt hjá ósmum, og
þeigar þeir Svínafel'lsbændiur
litu yfir að ósnum, kom blik
í auigu þeirra, og bros færðist
yfir andiiitin.
„Sérðu þann gráa?“ hróp-
aði Lulli í hállfum hljóðum, til
þeiss að styggja ekki selinn.
„Hann liiggiur þama í hundr-
aðatali og spótoar sig í sól-
inni.“
Þá kom Guðjón auga á sel,
þar sem hann lá í fjörunni
milli ósanna og virtist sofia.
„Það er þó óhætt að taka
hanin þennan," sagði Maggi
um leið og hann rétti Guðjóni
lurk, siem lá í fjörunni.
Ég fór í sumátt á eftir Guð-
jóni, og við skriðum eftir fjör
unni þöglir, í veiðiham. Hægt
náliguðumst við selinn, sem nú
virtist vera kominn í dauða-
færi. Við S'butokum upp, með
hverja tauig spennta, og Guð-
jón reiddi iurkinn til höggs.
„Æ, helvíti. Hann er þá dauð-
ur, fjaindinn a tarna,“ sagði
Guðjón vonsvikinn. Þegar við
litium í kringum okkur sáum
við tvo stoúma, sem horft
höfðu á þesisar aðfarir okkar,
ag líklega þótt þær brostegar.
„Þeir eru búnir að eyðileggja
skinnið þessir þarna,“ sagði
Guðjón á benti á skúmana.
„Lítoleigia hafa þeir meira að
segja flýtt fyrir dauða ha*ns,“
satgði hann og beniti á að blætt
hefði úr sárum á kviðnum og
úr augnatóttunum. „Þeir ráð-
ast á all't sem þeir sjá að er
eitthvað lasburða, og þarf
reyndar ekki mikið til.“
SKCMSI í VÍGAHUG
Þeir brostu að okkur hinir,
þegar við komum afbur úr
veiðiferðinni. Þá var etoki um
annað að ræða en að halda
áfmm að troða, og virtist leið-
in að. dráttarvélunum heldur
lengri en ieiðin fram eftir.
Tvö skúmahreiður voru
meðfram brautinni, og var
nú stoúmsmamma orðin
hálf ieið á allri þessari
umferð og tók tiil við að
ásækja okkur. Líkt oig orrustu
fiugvél í árás, steypti Skúmsi
sér á fluillri ferð og virtist ætia
að dúndra á höfuð okbar.
Ekki kom hanin þó nær en
u.þ.b. háifum metra frá höfð-
inu oig sneri þá við og tók
aðra dýfu.
Mér hefiur alltaf verið hálf
ilíla við þessar ásóknir síðan
ég var strákur i sveit á Faig-
urhóismýri. Sló hann mig þá
eitt sinn það harkalega, að ég
vanbaðist og féll niður. Við
það varð hann enn áka'fari og
það var ekki fyrr en mér
hafði tekizt að hlaupa dágóða
vegallemgd, að ég lösnaði við
höggin.
Daiginn eftir gerði ég mér
ferð út í land, vopnaður nagla
spýtu og með flU’lflia va»a af
grjóti. Skúmsi lét elkki á sér
standa, og var óðara farinn
að ásœkja mig. Lét ég hann
gera það nokkra sbund og
fialdi spýtuna vígreifiuir inn-
an klæða. Átti hann sér því
einskis illls vr-n, þegar ég sló
á móti honum í einnd atrenn-
unni og hitti vel. Féll hann
niðuir, og varð saga hans ekki
lemgri.
Það var rogginn kúasmali,
sem kom með kýrnar heiim
það kvöldið.
Skúlptúr á
Svínafellsfjöru.
Eftir að hafa troðið tvær
umferðir, og síðan ekið um
slóðina tvisvar, þótti nóg
komið, enda degi tekið að
haflla. Skiptu menn þá um
brætour, og fóru í þurra
soktoa. Ekki var þó öll vinnan
úti, því nú þurfti að safna
rekavið. Ekki voru þó hirbar
nema stærstu drumbarnir, og
var það fljótgert.
Innan tíðar vorum við á
heiimlleið, þreyttir og slæptir.
Nú var fyrsti áflanginn í sel-
veiðiferðinni að baki, og ekiki
annað að gera en að bíða eftir
þvi, að þeir hjá veðurstofunni
tækju upp á að boða gott veð-
ur, — þá og ekki fyrr yrði
fiarið að veiða.
— GBG.
Sandbleytan troðin.