Morgunblaðið - 26.08.1972, Blaðsíða 16

16
MÖRGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST 1972
Olympíuleikum og
atvinnumennsku
— á ekki að blanda saman, sagði Finnbjörn
í*orvaldsson er keppti í London árið 1948
Finnbjörn Þorvaldsson — mikil npplifnn að taka þátt í Ol-
ympíuleiknm.
Islendingar sendu stóran
hóp iþróttamanna á 14. Olym
piuieikana i London árið
1948. Þetta voru fyrstu leik-
arnir eftir heimsstyrjöldina
síðari og Ieikarnir, sem vera
áttu árin 1949 og 1944 höfðu
fallið niður vegna stríðsins.
Bretar voru ekki búnir að ná
sér eftir hörmungar stríðsins
og endurbyggingin skammt á
veg komin. Þeir sýndu þó
mikinn stórhug er þeir sam-
þykktu árið 1946 að taka að
sér Olympíuleikana 1948.
— Aðbúnaðurinn var allt
öðru visi en hann er á Olym
píuleikunum í dag. Við bjugg
um í bröggum frá stríðinu,
nokkurn spöl frá æfinga- og
keppnisvöllun’Uim. — Þarna
voru allir keppendurnir sam-
an komnir og var ýmislegt
gert sér til dægrastyttingar.
Keiluspil var vinsælt, sem og
önnuí leiktæki, mikið var
sungið, spilað og talað sam-
an. Þama kynntist ég mörg-
um ágætis mönnum og mörg
þau kynni standa enn þann
dag i dag, sagði Finnbjörn
Þorvaldsson, skrifstofustjóri
Loftleiða, einn af íslenzku
keppendunum á leikunum
í viðtali við Mbl.
— 1 hverju kepptir þú á
leikunum?
— Ég keppti í 100 m hlaupi,
langstökki og 4x100 m boð-
hiaupi. Mér gekk ekki mjög
vel og komst ekki í aðal-
keppnina í neinni greininni.
Ég var meiddur i fæti og því
misheppnaðist atrenna min í
langstökkinu alltaf, nema
einu sinni og það stökk
mældist 6.89. Það hefði að
visu dugað til tiunda sætis i
keppninni en aðeins komust
þeir 12 er lengst stukku
í undankeppninni áfram í að-
alkeppnina.
— Örn Clausen og Sigfús
Sigurðsson stóðu sig bezt Is-
lendinganna, þeir lentu báðir
í 12. sæti í sínum greinum.
Örn i tugþraut og Sigurður
í kúluvarpi.
— Hverjir eru eftirminnileg
astir erlendu keppendanna?
— Gaston Reiff, belgiskur
langhlaupari, stal alveg sen-
unni frá Zatopek í 5000 metra
hiaupinu, kom nokkrum föðm
um á undan honum í mark
eftir æsispennandi enda-
sprett. Harrison Dillard frá
Bandaríkjunum var mjög góð
ur grindahlaupari, en komst
ekki á leikana nema til að
keppa í boðhlaupi. Hann var
þó með í 100 m hlaupinu og
öllum á óvart sigraði hann.
Félagi hans frá Bandaríkjun
um, Ewell, lenti í öðru sæti,
en hélt að hann hefði unnið
og vonbrigði hans voru mik-
il þegar honum voru tilkynnt
úrslitin.
—■ Eítthvað sérstakt sem
þú mannst eftir í sambandi
við þessa ferð?
— Tveim fulltrúum frá
hverju landi var boðið í te í
konungshöllina og var ég
annar þeirra sem varð fyrir
valinu frá Islandi. Það var
mikil upplifun fyrir ungan
mann frá Islandi og svo má
einnig segja um alla leikana.
Þetta var allt svo nýtt og
hvert einasta atriði var
í rauriinni upplifun.
— Hvað um leikana i Mún
chen?
‘t*- Þessir 20. Olym-
piuleikar verða örugglega
það stórkostlegasta, sem gerzt
hefur. á sviði iþrótta. Og ég
er hræddur urrt að „þetta
verði of flott“, þannig að það
verði ekki nema á færi auð-
ugustu þjóða heims að sjá um
framkvæmd Olympiulei'karina
í framtíðiinni.
— Það má aldrei blanda
Olympiuieikum og atvinnu
mennsku saman og ég er
hræddur um að það gerist i
ríkara mæli á þessum leikum
en áður hefur verið. Amer-
ísku skólarnir og herinn í
austurblokkinni skapa sinum
íþróttamönnum aðstöðu at-
vinnumannsins. Aftur á móti
vil ég að íþróttamenn verði
styrktir svo þeir tapi ekki
hreinlega á íþróttunum.
Hrafnhildur Guðmiindsdóttir með Hugrúnu dóttur sína: —
Ientl í sambýli við Kóerubúa í Tókió.
Upplifði ævintýri árin
1964 og 1968
- verð að láta mér það nægja,
sagði Hrafnhildur Guðm.dóttir
Allir íslenzldr sundáhuga-
menn þekkja nafn Hrafnhild
ar Giiðmundsdóttur. Hún hef
ur verið ein mesta afreks-
kona okkar i sundi mörg imd
anfarin ár. Hún er ekki hætt
að iðka sund enn og síðast í
vetur tók hún þátt í nokkr-
um sundmótum og sýndi þá að
hún er enn á toppnum. Hrafn
hildur keppti fyrir fslands
hönd á Olympíuleikunum i
Tokyo 1964 og aftur í Mexi-
co árið 1968. Við spurðum
Hrafnhildi að þvi hvort hana
hefði ekki langað að fara á
leikana i Múnchen.
Jú, auðvitað langaði mig,
ég var alveg veik. Ég gat
bara ekki fórnað þeim mikla
tima frá heimilinu, sem æfing
arnar og undirbúningurinn
hefði krafizt. Ég verð að láta
mér mægja það ævintýri, sem
ég upplifði á leikunum 1964
og 1968.
— Hvemig gekk íslendcu
keppendunum á leikun-um
1968.
— Við áttum í nokkrum erf-
iðleikum vegna þunna lofts-
ins, en vöndumst þvi þó er
á leið. Flest okkar náðu ekki
eins góðum árangri og við
hafði verið búizt, þó lentum
við um miðju í flestum grein-
um.
— Hvemig var aðbúnaður
inn?
— öll okkar aðstaða var
mjög góð, ég og Ellen Ingva-
dóttir bjuggum saman í her-
bergi. Kvenfólkið var allt í
sérhúsnæði og þangað mátti
enginn koma nema hann
hefði sérstaka heimild.
— Hvað kemur fyrst í huga
þinn þegar minnzt er á leik-
ana?
— Setninnin og slitin eru
ógleymanlegir atburðir, það
var allt svo hátíðlegt og
áhrifaríkt að við lá að mað-
ur táraðist.
— Nú er stór hópur Is-
lendinga að fara utan, held-
urðu að þau “ig* einhverja
möguleika9
— Islendingarnir blanda
sér varla í toppbaráttuna, en
það er alveg sjálfsagt að
senda þá út, sem sýnt hafa
áhuga og framfarir. Það er
ekki gaman að ætfa kannski
oftar en 10 sinnum í viku og
til einskis, maður verður að
hafa eitthvað til að keppa að.
— Mér finnst eitt athuga-
vert við þann hóp sem nú fer
út. Lára Sveinsdóttir, bezta
frjálsíþróttakona okkar, er
eini kvenmaðurinn í hópnum.
Á leikunum í Tokyo 1964 var
ég eini íslenzki kvenfulltrú-
inn og ég lenti í sambýli við
tóma Kóreubúa, þeir skildu
mig ekki og ég ekki þá, svo
sambúðin varð frekar þreyt-
andi.
— Kepptuð þið eitthvað að
leikunum loknum?
— Nei, við gerðum það nú
ekki, en Erna Geirdal, íslenzk
kona, og maður hennar lán-
uðu okkur tvo bíla og við ók
um suður til stærstu bað-
strandar í Mexico. Með okk-
ur þangað komu Ágústa og
Vífill Árnason. Þarna á bað-
ströndinni áttum við svo ynd
islega daga og ég vil nota
tækifærið til að þakka þessu
yndislega fólki enn einu
sinni fyrir samveruna og alla
hjálpina.