Morgunblaðið - 27.02.1973, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. FEBRÚAR 1973
23
arsyni, sem var Skaftfellingur
að ætt, og gaf Pétur Þorsteins-
son í Heydölum þau saman i
hjónaband 17. júní 1904. Settust
þau að á Fáskrúðsfirði, og þar
átti Ingibjörg heima næstu 40
árin, en mann sinn missti hún
1939. Af 5 sonum þeirra dóu tveir
I bernsku, en þrír sem til full-
orðinsára komust, eru þessir:
Helgi, skrifstofumaður á Búðum,
kvæntur Stefaníu Sigurbjöms-
dóttur frá Eyri í Fáskrúðsfirði.
Jón Vidalín sjómaður á Siglu-
firði, kvæntur Sigrúnu Sigurðar-
dóttur frá Mói á Dalvík. Bjarni,
sjómaður á Búðum, kvæntur Jó-
hönnu Þorsteinsdóttur frá Fá-
skrúðsfirði. 1 30 ár átti Ingíbjörg
heima á Siglufirði, Lengst af hjá
Jóni syni sínum, en síðustu mán-
uðina dvaldist hún á Elliheimil-
inu Grund í Reykjavík.
Hér hefur verið minnzt á fútt
eitt, sem gerzt hefur á löngum
æviferli, en í þau fáu skipti, sem
ieiðir okkar lágu saman á efri
árum hennar, gat ég ekki annað
en dáðst að l'ífsorku hennar og
glaðlegu viðmóti. Og ellina bar
hún framúrskarandi vel og hélt
líkamlegri reisn sinni og andlegu
atgervi til hins síðasta. Við frá-
fall hennar er eins og brostið
hafi hlekkur, sem tengdi okkur
við horfna tíð, en allir ástvinir
horfa til baka yfir liðinn dag með
innilegu þakklæti fyrir langt og
farsælt ævistarf. Um Ingibjörgu
Magnúsdóttur má með sanni
segja, að hún hlýddi kalli skyld-
unnar og brást ekki hlutverki
sinu. Að leiðarlokum þakka vin-
ir hennar trúmennsku hennar og
skyldurækni, og þeir vita, að
hvað sem kann að hafa brostið
á, þá gróf hún ekki pund sitt í
jörðu, lá ekki á liði sínu, sveik
ekki köllun sina. Guð veiti henni
af náð sinni trúrra þjóna laun.
Á Elliheimil.nu Grund í
Reykjavik leið Ingibjörgu vel síð
ustu mánuðina, sem hún lifði.
Hún var mjög ánægð með sam-
býliskonu sína þar, gladdist inni-
lega yfir heimsóknum vina sinna,
og beztu stundir hennar voru
messumar og morgunbænirnar,
sem hún sótti hvenær sem færi
gafst. Með rósemi og trausti
horfði hún fram til efstu leita á
æviveginum og bjó sig undir að
hlýða kallinu mikla, reiðubúin
þegar það hljómaði: Meistarinn
er hér og vill finna þig.
Þessum fáu minn ngarorðum
lýk ég með því að flytja inni-
legustu samúðarkveðjur mínar
og fjölskyidu minnar til sona
Ingibjargar, tengdabarna, barna
barna og annarra ástvina.
Magnús Guðmundsson
Grundarfirði.
Lára Jóhannsdóttir
frá Sveinatungu
SÆLL er sá, er situr í skjóli hins
hæsta, sá er gistir i skugga hins
almáttka, sá er segir við Drott-
in: „Hæli miitt og háborg, Guð
minn, er ég trúi á“!
Um fimm leytið mánudaginn
19. þ.m. var Lára á leið til vinnu-
staðar eiginmanns síns, til þess
að sækja hann, en fáum mínút-
um áður hafði hún talað við syst-
ur sina og boðið henni að taka
hana með, svo hún mætti snæða
kvöldmáltíð á heimili þeirra
hjónanna, en náin og hjartfólgin
samskipti og vinátta var ávallt á
milli systranna, bæði meðan
eiginmaður Helgu, Eliís Ó. Guð-
mundsson, gamli og góði kennar-
inn minn við Verzlunarskóla ís-
lands, var lifandi og þá ekki síð-
ur, frá því hann hvarf til hins
eilífa austurs og Helga varð
ekkja.
Hin mæta og góða vinkona
min og fjölskyldu minnar, Lára
Jóhannsdóttir, lauk ekki í þetta
skipti ætlunarverki sínu, en slíkt
var sjaldgæft á lífsleið hennar.
Á leið sinni til þess staðar, er
hún ætlaði að hitta eiginmamn
sinn, var hún kölluð í hina hinztu
ferð sína, en hann hafði gengið
til móts við hana og var því ná-
lægur, er hið skyndilega kall
kom, og gat þvi fylgt henni á
sjúkrahúsið, þar sem mannieg
hjálp og aðstoð gat ekki breytt
hinu fyrirfram ákveðna lögmáli,
enda umbreytingin þá þegar um
garð gengin. Útför hennar fer
fram frá Dómkirkjunni í dag kl.
2 síðdegis.
Lára var fædd þann 23. sept-
erober 1910 að Sveinatungu í
Norðurárdal í Borgarfirði. For-
eidrar hennar voru hjónin Jó-
hann Eyjól’fsson, alþingismaður
og bóndi frá Sveinatungu i Norð-
urárdal og Ingibjörg Sigurðar-
dóttir frá Geirmundarbæ á
Akranesi. Hún var þvi af merk-
um ættum komin og var faðir
hennar þjóðkunnur atorkumað-
ur og héraðshöfðingi. Hann
reisti að Sveinatungu fyrsta
steinhúsið, sem byggt var hér á
land', við hinar erfiðustu aðstæð-
ur, og stendur það enn í hinni
fögru sveit sem minnisvarði um
hann og framtak hans og dugn-
að á margvislegum sviðum.
Systkinahópurinn var stór. Böm-
in voru alls ellefu, en aðeins eru
nú tvö eftirlifandi, Helga og
Skúli. E'gi hafði sá er þessar lín-
ur ritar, kynni af þessum stóra
bamahópi, nema að litlu leyti, en
í fersku minni eru mér Eyjólfur
Jóhannsson, forstjóri, Guðrún
skáldkona frá Brautarholti,
Vagn Jóhannsson, Skúli, er nú
býr í Kanada, auk Heigu, er ég
hefi áður minnzt á.
Frá Sveinatungu fluttist Lára
ung að árum, því að á árabilinu
1915 til 1923 bjó fjölskyldan að
Brautarholti á Kjalarnesi. Minnt-
ist Lára þeirra ára oft með gleði
og ánægju. Síðan lá leiðin til
Reykjavikur og ný störf hófust,
m.a. við bæjarsimann hér, er þá
var starfræktur á annan hátt en
nú er gert, á öld tækni og vís-
inda. — Þann 9. maí 1931 giftist
hún eiginmanni sinum, Jóhanni
Gunnari Stefánssyni fram-
kvæmdastjóra og hafa þau lengst
um búið að Sjafnargötu 8 hér í
Jón Ó. Halldórs-
son — Minning
1 DAG er ti'l moldar borinn Jóin
Ó. Halldórsson er lézt að heimili
siirou aðfaranótt 18. febrúar síð-
astliðinn.
Jón var fædduir þanin 20. maí
1911, á ísafirði og var því 61 árs
að aldri er hann léat. Foreidrar
Jóns voru þau hjómin Sa'.»me
Páilsdóttir oig Halldóir Jónsson.
Jón byrjaði uroguir að stunda sjó
mn, en vann einmig ýnusa vinnu í
lamdi. Síðusbu ár ævi sinnar átti
hann við vanheilsu að stríða. —
Haron lézt í srveíni aðfaramiótt
18. febrúar. Ég votta systur Jóns
Helgu Hal’.dórsdóttur, svo og
Sigriði Benedikitsdöttur, sem var
tryggur lifsförunautiur hans,
samúð míroa.
Sigurður Eggei’tsson.
bæ. Þar bjó hún manni sín-
um og börnum fagurt heimili en
hin innri fegurð þess var ávallt
fyrst og fremst fólgin í kærle'ks-
fóm hennar gagnvart börnunum
og eiginmanninum og öðrum
ættingjum. Þeim auðnaðist að
eignast þrjú börn, Stefán, Ingi-
björgu og Jóhann, sem nú eru
öll vaxin upp til þroska og mann-
dóms. Barnabömin eru alls orðin
átta. — Ég átti því láni að fagma
að kynmast þeim hjónunum Láru
og Jóhanni Gunnari, ungur að
árum og hinn fyrsti sproti kunn-
ingsskapar okkar breyttist fljótt
i órjúfanlega vináttu, er hefur nú
þegar varað í 32 ár. Fyrir þessi
ár er ég þakklátur. Ég þakka
Láru fyrir alla vináttu hennar.
tryggð og hollráð, er hún hefur
sýnt mér og fjölskyldu minni í
öll þessi ár. Samfara ævarandi
þakklæti, geymi ég h'ð innra
ógleymanlegar minningar um
góða og trygga konu.
Lára var ein af þeim trúverð-
ugu konum, er ávallt eru gefandi
í lífinu, en síður þiggjandi. Ef
einhver átti erfitt, ef raun og
sorg drap að dyrum hjá vinum
eða ættingjum, var Lára ávallt
komin með þeim fyrstu á vett-
vang, mælandi frá sínu bldða og
miskunnsama hjarta, þau hugg-
unar- og hvatningarorð, er við
áttu hverju sinni. öldruðum og
sjúkum var hún samnkölluð
hjálparhella, ávallt hjálpandi og
styrkjandi. Einnig lét hún ekki á
sér standa, þá er gleðin og sælan
réðu rikjum í ættingja- og vina-
hópnum. Þá var Lára komin á
réttum stað og stundu, til þess
að samfagma og taka þátt í gleð-
inni með því hugarfari og eigin
innri gleði, er hún bjó yfir í svo
ríkum mæli.
Börnin hennar sakna hennar
og minmast með mikilli lotningu
og virðingu. Þau hafa misst góða
móður, mikilvægan uppalanda,
er kenndi þeim fagra siði og bjó
þau undir lífið með kærleiksríku
hugarfari. Eigi stóð hún þó ein
í því uppeldisstarfi, þvi við hlið
hennar stóð sá maður, er viður-
kenndur er og þekktur af öllum,
er honum hafa kynnzt, fyrir
drenglyndi og hjálpsemi. Þá
mega barnabörnim m'nnast góðr-
ar, umhyggjusamrar og elsku-
iegrar ömmu, er öllu vildi fyrir
þau fórna. Jóhann Gunnar á á
bak að sjá hjartkærri eiginkonu
og lífsförunaut, eftir langa sam-
búð, þar sem aldrei bar skugga
á. Börnin munu nú sjá og skilja,
hversu mikil hún var þeim og
hafi ekki augu þeirra á timum
bernsku og æsku verið nægilega
opin fyrir hinu fórnfúsa og kær-
leiksríka starfi hennar, eru þau
nú til fulls opin og eftir mun lifa
fögur minning i hjörtum þeirra
og þar varðveitast og geymast
mynd góðrar og elskulegrar
móður.
Föður sínum var Lára hin
mikla stoð og stytta á efri árum
hans og naut hann á heimili Láru
og Jóhanns Gunnars umhyggju
þeirra og ástúðar, þar til yfir
lauk.
Borgfirðingafélaginu unni hún
af alhug og starfaði í stjórn þess
a.m.k. um 20 ára skeið. Vinir
hennar í þessu átthagafélagi
munu nú sakna hennar og
syrgja. Lára og Jóharon höfðu
ieng' ætlað að taka mLg og konu
mína með í ferð til hinna blóm-
legu og fögru sveita þessa frið-
sæla héraðs. Af því gat þó ekki
orðið. En hver veit, nema sú
stund renni upp, að við getum öll
sameiningu skoðað hinar frjó-
sömu byggðir, sveitir og dali
Borgarfjarðarhéraðs, þar sem ég
að Hlöðutúni í Stafholtstungum
dvaldist nokkur sumur í sveit
sem ungur drengur, þegar við á
ný hittum Láru, handem landa-
mæra hinnar miklu móðu. Ég
veit að hún lifir, þótt hún sé nú
hcrfin úr augsýn okkar í bili. Ég
veit líka að hún verður ávallt
gestur minn á heimili mdnu,
hvert sinn, sem þar kann að
verða efnt til fagnaðar eða þegar
þörf yrði fyrir hughreystandi
nærveru hennar í Drottins nafni.
Ég og kona mín vottum eigin-
manni hennar, bömum, barna-
börnum og öðrum ættingjum
dýpstu samúð okkar. Ég er þess
fulíviss að hún verður jafn at-
hafnasöm í hinum nýju heim-
kynnum sinum og hún var
ávallt í þeirri vist, er nú er lokið.
Þar mun hún halda áfram að
starfa með útréttri hendi, likn-
andi og leggjandi öðrum lið.
Guð blessi minningu þína.
Árni Þorsteinsson.
Þá eik í stormi hrynur háa
hamra því beltin skýra frá;
en þegar fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má,
en ilmur horfinn innir fyrst,
urta hvers byggðin hefir rnisst.
B. Th.
MÁNUDAGINN 19. febr. varð
frú Lára Jóhannsdóttir, Sjafnar-
götu 8, bráðkvödd. Óvænt kveðju
stund er komin, tima þarf til að
trúa, að ekki sé lengur tækifæri
til að talast við eða sjást. Sú stað
reynd, að við ráðum ekki yfir
morgundeginum er verðugt íhug-
unarefni.
Sumir eru þeim hæfileikum
gæddir að lifa líífinu með þetta i
huga, vinna meðan dagur er,
vanda sinar hugsanir til vina og
vandamanna og huga að líðan
sa mf erðaf ólksins.
Mörgum verður á að telja morg
undaginn visan og fresta því, sem
hægt er að gera i dag til næsta
dags, og tel ég mig í þeim hópi.
Lára Jóhanmsdóttir, sem nú
hefur kvatt lifið svo snögglega
og fyrir aldur fram, ál'it ég að
hafi haft þennan hæfileika í rík-
um mæli: að vinna meðan dagur
entist og vera öðrum til góðs með
lífi sinu og starfi.
Kynni mín af nöfnu minni voru
iöng og eftirminnileg. Hún var
ætið glöð og hress og bæði hjón-
in höfðingjar heim að sækja.
Nokkrar ferðir fórum við hjónin
roeð þeim út fyrir bæinn, og er
roér sú síðasta ekki sizt i fersku
minni. Þá var ferðinni heitið í
Borgarfjörðinn. Við lögðum af
stað síðdegis í yndislegu veðri
og „kvöidsólin hún Ijómaði af
reuðbrúnu felli“. Leið okkar lá
fram með æskustöðvum Láru,
Brautarholti á Kjalarnesi. Er við
okum um hennar fornu heima-
haga, var eins og hún hyrfi inn
í fortíðina. Hún var hljóð og
hugsi, og þá leyndi sér ekki, hve
þakkiát hún var og snort'n af að
eiga sinar æskumirmingar úr
þessari yndislegu sveitabyggð.
Og Brautarhoit, sem þetta kvöld
var baðað kvöldsólinni, hreif
okkur öll með henni inn í end-
urmmningarnar. Hún þurfti ekki
að hafa mörg orð um æskuheim-
ili sitt; góða foreldra hafði hún
átt og stóran systkinahóp, sem
lék sér í kringum álfaborgirnar í
Brautarholti. Þetta skýrði sig
sjálft því Lára var sjálfri sér svo
samkvæm. Glaumur og ys og
þys borgarlífsins gat ekki
breytt henni frá sínum uppruna.
Jóhann Gunnar, eiginmaður
Láru, átti afmæli þennan dag,
sem var 21. júlií. Var því áð á
næsta leit: og þáðar veitingar. í
brekkunum, þar sem við virtum
fyrir okkur dýrð vorkvöldsins,
taldi Lára upp nöfn á blómunum
í kring um okkur, engu hafðl
hún gleymt. Þannig var upphaf-
ið á þessari ferð okkar, en öll
var hún yndisleg til enda. Aftur
á sl. sumri ætluðum við að hitt-
ast í Laugardalnum, en af því
gat ekki orðið.
Svo trygglynd var þessi látna
vinkona, að aldrei leið langur
tími svo að hún léti ekki heyra
i sér, vita um okkar liðan, eða
að hún lieit snöggvast inn. Oftast
var hún tímabundin, hún þurfti
líka að sinna ýmsum, er sjúkir
voru, eða einhverrar hjálpar
þurftu með. Á dvalarheim'li aldr-
aða fólksins átti hún oft brýnt
erindi. Slikir eigin’.eikar. sem
þessir eru mikil guðsgjöf. Það
var svo ríkt í eðli Láru að miðla
af mildi sinni með gjöfum og
góðleik. Hún átti líka góðan eig-
inmann, sem mat mikils og dáði
þessi eiginleika hennar. Raup og
reiði áttu ekki heima í ranni
þeirra hjóna, þar sló á þögn, ef
slúður bar á góma, en samhljóða
tilliag í samræður, ef borið var
lof á einn eða annan. Þannig eru
eðlisþættir beggja hjónanna mér
lærdómsríkt og ógleymanlegt
þakkarefni.
Með Láru Jóhannsdóttur, nöfnu
minni, sé ég á bak heimilisv ni,
sem ætið lét í ljós vinarhug og
umhyggju fyrir mér og mínum.
Slikur hlýhugur vermdi eins ög
sólargeisli á glugga og heimilið
inni.
Við hjónin og börnin okkar
þökkum hinni látnu heiðurskonu
allar samverustundirnar, um
leið og við vottum eiginmanni
hennar og fjölskyldu okkar inni-
legustu samúð.
Lára Böðvarsdóttir.
ÞAÐ ÞÓTTU nokkur tlíðindi og
allimikill sjónarsviptir i Borgar-
firði, þegar Jóhann og Ingibjörg
í Sveinatungu fóru þaðan suður á
Kjalames vorið 1915, ásamit átta
börroum síniuim. Fkkert af þeim
stóra og efnilega )\ópi sneri aft-
ur til ábtihaganna, þó að eitt af
þelim væri þar stuttan tíma
lörogu síðar. Hins hafa Borgfirð-
iingar oft orðið variir alllt til
þessa dags að þeir háfa átt þar
„bauika í homi“ þegar áhugamál
héraðsins hafa kallað að.
Hinn „slyngi sláttumaður"
hefur orðið all stórhöggur á þenn
an hóp frá Sveinaturogu á seinni
árum. Aðeiins tvö af þessum hópi
eru enn á lifi. Nú síðast var
Lára frá okkur tekin, óvænt og
og allt of fljótt að okkar dómi.
Lára Jöhanns'dóttir var aðeins
5 ára er hún fór frá Sveinatungu,
þar sem hún var fædd á Þverár-
réttardegi árið 1910. Þá var síð-
ast réttað í hinni fornu rétt, því
næsta sumar var byggð ný rétt
úr steinsteypu, hin fyrsta af
þeirri gerð hér á landi. Var það
ekki sízt fyrir aitbeina föður
hennar að sá byggingarmáti var
valinn.
Þó að Lára /æri svo ung er
hún kvaddi æskustöðvar og ætt-
arbyggð, var ást hennar og
tryggð til þeirra stöðva traustari
og meiri en ég hefi annars staðar
fundið. Hin „ramma taug föður
túna til“ var það sterkur og ráð
andi þáttur í öllu hennar starii
að engum gat dulizt. Fólk og
hérað i Borgarfiirði var henni hug
stæðara en flest annað. í full 20
ár hefir hún sfaðið fyrir sam-
komrom eða skemmtunum á
hverjum vetri hér í Reykjavik
fyrir e’dra fólkið úr héraðinu,
þar sem það hefir fengið tæki-
færi til að hittast og sjást einu
sinni á á'ri.
Nú að lieiðartokum finrost mér
bæði ljúft og skylt að þakfca fyr
ir einliæga vir áittu ' og ágæta
samvinrou um nærri 30 ára sfceið.
Veit ég að ég mœli þar fyrir
munn al’ra þeirra félaga minna
í Borgfirðingafélaginu í Reykja-
vik sem kynni höfðu af félags-
starfi hennar. Eftirlifarodii manni
henroar og bömuim vottum við
innilegústu samúð við hið ó-
vænta fráfall hennar, minnug
þess að ein drýgsta hamingja
sem okkur getur htotnazt á þess-
ari ævivegfierð okkar er að hafia
eigroazt þá vini sem gott er að
minroast.
Blessuð sé heninar minroing.
Guðm. Illugason.