Morgunblaðið - 22.05.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. MAl 1973
Eliszabet Ferrars:
SsmfBiri)a i daufaii
með á laugardagskvöld hefur
leyst frá skjóðunni.
— Gott, sagði Creed. — Hefur
hann sagt, hvert Applin fór?
— Nei, það var um laugar-
daginn, sagði Gower. — Það
var Applin, sem ungfrú Dalzi-
el átti von á heimsókn.
— Applin. Hann hvæstá þesisu
út úr sér eins og hann tryði þvi
ekki. Creed hafði vonað að
frétta eitthvað saknæmt um App
lin, sem gerði að engu f jarveru-
sönnun hans, en ekki svona
hlægilega fjarstæðu.
— Já, þér finnst það ótrúlegt,
eða hvað? Pilturinn segist hafa
séð bréfið, sem hún skrifaði hon
um. Vill sverja fyrir það. En
hann vill líka sverja fyrir, að
Applin hafi aldrei farið, vegna
þess að hann hafi verið orðinn
svo drukkinn. Og þeir hafi far-
ið í bíó í staðinn. Á ég að koma
með hann til þín ?
— Já, ætli það ekki, sagði Creed
með nokkurri tregðu. Hann
gerði sér ljóst, að Gower trúði
piltiinum, hverniig sem á þvi gat
staðið. Gower var laginn við
pilta, einkum þá seim voru úr
hans eigin þorpi, þvi að hann
hafði þekkt flesta þeirra frá því
þeir voru böm að aldri.
Þegar Creed lagði frá sér sím-
ann, datt honum dálítið í hug í
sambandi við gulu rósirnar.
Voru þessar dásamlegu rósir ætl
aðar Kevin Applin? Var hún þá
þannig kona? Hún með alla sína
Veizlu-
matur
Brauð og
Snitturi
SÍLD & FISKUR
veigengni og veraldarvizku,
skemmtilega heimilið og dýru
bækumar — var það þá strák-
sláni á borð við Kevin, sem Ihún
sóttist eftir, þegar hún kom
heim til sín ?
í nokkrar mínútur trúði Creed
þessu til fullnustu. En svo komst
hann að þeirri niðurstöðu,
að þessi strákur, sem Gower ætl
aði að koma með, væri bersýni-
lega lygari, sem viidi aðeins
ávinna sér eitthvað af þeirri
frægð, sem Kevin vinur hans
hafði aflað sér með svo litilli
fyrirhöfn. 1 þetta sinn hlaut
Gower að hafa skjátiazt.
En svo gripu hann aftur sömu
efasemdirnar. Svona hlutir gerð
ust. Allur skrattinn gat gerzt.
Þegar Gower og piltur-
inn komu, og Creed hafi rætt
við hann, fannst honum tregða
hins síðarnefnda nægileg tii að
gera söguna trúlegri. Hann var
ekkert sérlega frásagnarglaður
óg hafði enga löngun til þess að
gera sem mest úr þessu atviki.
En að öðru leyti var fátt traust-
vekjandi við hann. Hann var lit
ill, horaður og fölur í andliti,
með lítil tortryggnisleg augu og
slappan munnsvip. Stór, dökkur
hárlokkur var greiddur niður á
ennið og gljáði af olíu. Hann
vár í síðum, svörtum jakka og
þröngum buxum. Hann líktist
alls ekki bóndasyni — sem hann
þó var. Hann hét Winston
Dawes.
Creed spurði hann spjörunum
úr af mikilli þolinmæði og Gow-
er ýtti undir hann. Pilturinn end
urtók söguna, sem hann hafði
sagt og sagði, að Kevin hefði
fengið bréf frá ungfrú Dalziel,
þar sem hann var beðinn að
koma og hitta hana á laugardag.
Hann hafði sýnt bréfið bæði Win
ston og Ron Wood, hinum pilt-
inum, sem hafði verið með þeim
á laugardag, meðan þeir voru að
drekka í Hvíta ljóninu, til að
fagna heimkomu Kevins. Þeir
höfðu allir skellihlegið, en þá
hafði Kevin allt í einu orðið
vondur og spurt, að hverju þeir
væru eiginlega að hlæja.
— Hann spurði okkur, hvers
vegna hann ætti ekki að fara, ef
hann langaði til þess, sagði Win
ston. — Hann sagðist ætla
að fara og sjá til, hvað hann
gæti haft upp úr þvi. En svo
sagði hann, að hann ætlaði ekki
að fara, og virtist jafnvel hrædd
ur við tilhugsunina. Og þannig
hélt hann áfram að slá úr og í,
og sagðist liklega vera orðitnn
of fullur til þess að fara eitt
eða neitt, og svo fórum við á
bió.
— Hvað stóð í þessu bréfi?
sagði Creed. — Manstu það
ekki
— Það var ekkert mei-kilegt
í því, sagði Winston.
— Hvað stóð í því ?
— Ekki annað en það, að hann
ætti að koma og hita hana á
laugardag.
— Ekki annað Skipaði hún
honum bara að koma og hitta
sig á laugardag?
— Ekki skipaði hún honum það
beinlínis. Honum fannst bara eitt
hvað vera í þessu, sem gerði
það ómaksins vert að fara til
fundar við hana.
— Ég sé nú ekki, að það væri
neitt til að hlæja að, sagði
Creed.
— Nei, vitanlega ekki, heldur
hitt, hvemig Kev las það. Pilt-
urinn yppti mjóum öxlunum. —
Eins og ég sagði, vorum við bún
ir að drekka talsvert.
— Það virðist líkast þvi, sem
hún hafi viljað fá hann til að
fara í eitthvert snatt fyrir sig,
sagði Oreed.
— Nei, sagði Winston. Hún
lét það líta út eins og þetta
væri eitthvað dularfullt. Láta
hann brjóta heilann um, hvað
hún hefði í hyggju. Og hvers
vegna líka að vera að snúa sér
tiil Kev, þegar hún hafði
hr. Burden til að snatta fyrir
sig?
Creed kinkaði koUi. — Það
væri athugavert. En það er bara
þetta, að hr. Burden er á fönjm.
Nefndi hún nokkum ákveðinn
tíma á laugardag við Applin ?
— Hvenær sem væri milli tólf
og fimm, sagði hún.
Klukkan tólf, þegar hún yrði
komin með lestinni, hugsaði
Creed — og fimm, þegar hún
átti von á bróður sínum.
— Hvenær var þetta bréf
skrifað? spurði hann.
— Það hef ég ekki hugmynd
um, sagði Winston.
— Nú, hvenær fékk Applin það
— Eldsnemma á laugardag.
— Veiztu hvar það var póst
lagt
Winston hristi höfuðið, bjána-
legur á svipinn, og oliubomi
lokkurinn seig niður fyrir aug-
un. Hann ýtti honum til baka,
taugaóstyrkur.
— Sástu ekki frimerkið á þvi?
spurði Oreed. — Tókstu ekki eft-
ir hvers konar frimerki það
var?
— Frimerki? Nei. Líklega
þriggjapensa.
— Ég átti við, hvort það var
enskt eða ú tlent ?
— Sjálfsagt enskt. Hefði það
verið útlent, hefði Ron skoðað
það betur. Hann er vitlaus i frí-
merki. Það hefur sjálfsagt ver-
ið enskt.
Creed hugsaði með sjálf-
um sér, að ef eitthvað væri satt
í þessu, sem pilturinn var að
segja, þá hefði ungfrú Dalziel
látið það verða sitt fyrsta verk,
er hún kom frá þessari merki-
legu ráðstefnu í Genf, að senda
Kevin Applin þetta bréf. Meira
að segja hafði hún sennilega sett
það í póst strax á fiugvellinum,
því að annars hefði hún ekki
getað verið viss um, að það yrði
komið á laugardagsmorgun. Og
það þýddi aftur, að hún hefði
skrifað það í flugvélinni. Og þó
ekki væri nema þessi mikli flýt-
ir, þá sýndi hann, að bréfið væri
eitthvað mikilvægt, og svo benti
flýtir hennar tii að komast heim,
einnig til þess, að erindið væri
áriðandi.
Og samt hafði enginn reykur
komið upp úr reykháfnum um
morguninn.
— Ertu viss um, að Applin hafi
ekki farið að hitta hana seinna,
þegar farið var að renna af hon-
um? spurði Creed.
— Eftir bíóið borðuðum við sam
an.
— Og svo ?
— Svo fórum við allir heim.
— Fylgduð þið Applin heim?
— Nei, vitanlega ekki.
— Hvernig veiztu þá, hvort
hann hefur farið að að finna ung
frú Dalziel, eða ekki, eftir að
þið skilduð?
— Af þvi áð hann sagðist vera
að fara heim. Hann sagði, að sér
liði ekki sérlega vel og hann
ætlaði beint í rúmið. Okkur hin-
um leið svo sem ekki neitt vel
heldur.
Þetta var allt fremur trúverð-
ugt. En svo reis skyndílega upp
flókin spuming í huga Creeds,
þar sem hann sat og starði á pilt
inn, sem sat andspænis honum og
hleypti brúnum. Pilturinn færði
sig alveg fram á stólbrúnina.
í þýáingu
Ráls Skúlasonar.
— Þetta er allt satt, sem ég hef
sagt yður, hr. Creed — hvert
einasta orð! sagði hann. — Hún
skrifaði honum bréf og sagði hon
um að koma á laugardag.
En í bili var Creed að hugsa
um þessa för Kevins til Brow-
ders garðyrkjumanns. Setjum
nú svo, að Kevin hafi verið orð-
inn uppveðraður af þessu bréfi,
og hafi séð nokkrar daiíur í
geymslunni hjá Browder, og
hafi þá langað til að háfa mikið
við og færa ungfrú Dalziel nokk
ur blóm. Sennilega hefði Brow-
der látið hann hafa blómvönd
ókeypis, og Kevin hefði bund-
ið hann við grindina á skelli-
nöðrunni sinni. En svo hefði hon
um snúizt hugur um ferðalagið.
Þegar hann því hefði kom-
ið heim um kvöldið, hefðu blóm-
in enn verið bundin á hjólið og
Bernice náð í þau, eða Kevin
kynni lí'ka að hafa gefið henni
þau, og skipað henni að fá eitt-
hvað fyrir þau.
Ef þetta bara væri satt, þá
var að minnsta kosti gerð nægi-
leg grein fyrir þeim blómvend-
inum!
— Ef þér trúið mér ekki, hélt
Winston áfram, skrækróma, —
skuluð þér bara spyrja Ron
Wood, því að hann segir yður
nákvæmlega sömu söguna. Eða
þér gætuð spurt hr. Burden.
— Burden? flýtti Creed sér að
segja.
— Stendur heima. Kev sýndi
honum bréfið, áður en hann fóir
að hitta Browder tiil að
fá vininu sina aftur. Hainn kom
við i hlöðunnd og sýndi Burden
bréfið. Honum og Kev kom alM-
af vel saman, áð ur en Kev lenti
í vandræðunum. Kev sagði állt-
af, að hann væri ágætisnáungi.
Svo að honum fannst hann ætti
að sýna Burden bréfið, og vita,
hvað honum fyndist um það, af
því að hann þekkti ungfrú Dal-
ziel svo vel.
—Ég skil, sagði Creed og gat
varla dulið æsingiinn, sem hann
fann allt í einu tiil. — Og hvað
sagði hr. Burden?
En þá kom Winston enn með
uppáhaldssvarið sd'tt: — Það hef
ég ekki hugmynd um.
Creed gekk fastar á hann. —
velvakandi
Veivakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Frábært sjónvarpsefni
„Ánaegður sjónvarpsnotandi“
skrifar:
„Velvakandi góður.
Alltaf er verið að skammast
út í alla hluti, bæði í dálkum
þinum og annars staðar. Ég
býst ekki við að nokkur einn
aðiili hafi orðið fyrir annarri
eiins gagrnrýni — og þá á ég við
neikvæða gagnrýni — og
islenzka sjónvarpið. Oft hefur
þessi gaginrýni verið fyl'lilega
réttmæt, en sennilega jafnoft
ósanngjöm.
Bn nú langar rniig tiil þess að
þakka þeim, sem ríkjum ráða í
stofnun þessari sérstaklega fyr-
iir að taka til sýningar hina
frábæru þætti um Johan og
Marianne, sem Ingmar Berg-
man hefur gert. Sérstakur akk
ux er i að fá tækifæri tiil að
sjá þessa þætti meðan þeir eru
svo nýgerðir og til urnræðu é
ýmsum vettvangi.
0 Farvel, Ashton!
Loksins lauk þessum blessuð
um Ashtonþáttum. Lengi fram-
an af fanrtst mér gaman að
þeim, en undir liokin var efnið
orðið svo rækilega útþynnt, að
hægt var að geta sér næstum
nákvæmlega tii um efni hvers
þáttar fyrirfram.
Á þriðjudagskvöldum er nú
rússneskur myndafiokkur, ekk
ert mjög leiðinlegur — merki-
leigt nokk — en segja mætti
mér að sumum hefði þótt sum-
ar senur þar vera ógeðslegar
ofbeldislýsingar, hefði þessi
myndaflokkur til dæmi® verið
ameriskur.
£ Barnatímarnir
Ekki get ég stililt mig um að
miinnast aðeins á bamatímana.
Yfirlei'tt virðast mér þeir vera
al!Lsæmiilegir og að mfonsta
kosti alveg mefolausiir. En þeir
eru bara alltof fáir og þvi fer
“jarri, að þeir séu „fuHinýttir".
Á þessum vettvangi eru óþrjót
andi tækifæri til þess að fræða
börnin og sýna alls konar
þroskandi þætti, sem nóg er til
af um víða veröld. Hvenaar
ætla blessaðir ráðamennirnir
að koma auga á þetta? Sem
dæml vill ég benda á, að i
,, Keflaví ku rsj ónvar pinu“ eru
einmitt frábærir bamaþættir,
en blessaðir ungamir okkar
Skilja bara því miður ekki
ensku, þannig að það tækifæri
fer alveg í súginn.
Með þökk fyrir birtinguna,
„ána-gður sjónvarpsnotandi".
0 Að geta þess, sem
vel er gert
Hér er bréf frá gesti í Norð-
urbrún, Hönnu G. Jónsdóttur:
„Ég kem nokkuð oft í ný-
byggfogu hér í bæ, sem er heim
ili aldraðs fólks. Þama eru
samankomnir tugir efohleyp-
inga, auk þess sem þama eru
átta hjónaíbúðir. Það fólk sem
þarna býr sér um sig sjállft.
Allt er þarna fal'lega gert,
bæði úti og inni, án sérstaks
íburðar. En engfon hlutur er
lengi fallegur án góðrar um-
hirðu og hún er þama alveg
sérstök. Húsvarðarhjón, sem
þama sjá um hiirðingu og aðra
snyrtfogu gera það svo sam-
vizkusamlega, að á betra verð-
ur ekki kosið.
Gaman er, að í svo MtiMi
borg sem Reykjavík er, sé
hægt að búa svo falilega að
öldruðum og þyrfti að halda
áfram á sömu braut.
Hanna G. .lónsdóttir."
ÆVAR KVARAN hefur
FRAMSAGNARNÁMSKEIÐ
þann 28. þ. m. fyrir fólk á öllum aldri. Framsögn, upp-
lestur á þundnu máli og óbundnu, ræðuflutningur og
raddbeiting. Upplýsingar í síma 43430.
Iþróttaskór
Svartir og hvítir strígaskór
Vaðstígvél
Veiðistígvél
Vöðlur

HtÍA^an 0 íiLlo/inn