Morgunblaðið - 16.09.1973, Blaðsíða 11

Morgunblaðið - 16.09.1973, Blaðsíða 11
11 MORGUNBLAÐrÐ — SUNNUDAGUR 16. SEPTKMBER 1973 KNA T" - s - ' s f ' s • * < v N - 'Tg nATCDDILI AO CATERPILLAR, C'AT og [B cru vorumcrki Catcrpillar Traotor Co, CATERPILLAR aflvélar eru fyrir- ferðarlitlar og léttar, en lítil og létt aflvél þýðir í rauninni þrermt: ÓDÝRA OG AUÐVELDA NIÐUR- SETNINGU. MUN BETR1 AÐSTÖÐU TIL UM- HIRÐU OG GÆZLU. AUKIÐ DÝRMÆTT LESTARRÝMI. Þetta eru þrír af kostum CATER- PILLAR aflvélanna, en þeir eru að sjálfsögðu, miklu fleirii Það er hlut- verk söludeildar okkar að veita allar hugsanlegar upplýsingar, svo frekari upptalning hér er óþörf. Spyrjið okkur út úr. ^ðeins einn seldi bátur seldli síld gær. Var það Flf- emn i® GKmÖrkU 1 5,r . s©m sol'dii 1300 kassa fyr- kr. Vitað er um eimn stífS*** að 1 morgun’ 23ivv . og var þáturmn með kasisa. HEKLA hf. Sölumenn okkar eru í síma 21240 og til viðtals augliti til auglitis að Laugavegi 170-172. I Sféinar Guðmundsson: Svona á helzt ekki að láta menn deyja þegar ég sá sjúkrabílinn renna uPp úr Þorfinnsgötunni „á tveim- Ur hjólum“, eins og það er kalí- að, fanr. ég tll leiða. Þrátt fyrir Siæsileik sjúkrabifreiðarinnar annst mér sem ég sæi bama i aíónhending einn fátæklegasta “lettinn á tilraun okkar til að afa mennmgarlífi. SjúkrabíIUnn var að sækja ^arm, sem lá örendur við fætur mer á miðju strætinu. Banamein hans var drykkjuskapur. Öraud- Ur var hann búinn að liggja í ör- aar mínútur, en deyjandi a.m.k. mmútum betur. . ^egar maðurinn fé!l var hringt a lögreglu og m-a. sagí, að hann v*ri drukkinn. Þegar ég hringdi 10 mínúitum síðar sagði ég mann liggj a meðvltundaríausan á Sotunni, og þegar ég svo var bú- að horfa á hann deyja bringdi ég enn og sagði að eimilega væri maðurinn dáinn. f*a fyrst var eins og kerfið kippti l°hsin<s við sér. „Okkur var ekki ®®6t að þetta væri svona alvar- sagði embættismaðurinn tólið, og kvaddi í skyndi, — enda leið ekki nen|i mínúta, eða varla það, þangað til sírenubill neyrðist renna af stað þarna í nágrenninu, og mimútu seinna Prunaði hann frá tveimur hjólum" 0111 i Leifsgðtuna. Það var þá, sem ég fann til óml’eikans, — það var eins og miig sviði emhvers staðar, — *ahnski hefur mig bara sviðið í *álina. a.m.k. 10 ár var maðuriinn er gaf mér tilefni til þessarra hugleið- inga búinn að hrópa, en það var ékki tekið rnark á honum fyrr en hann þurfti ekki lengur á hjálp inni að halda — kvikur náð' hann ekki þjónustunni, en dauður fékk hann hana. Drukknum neit um við um hjálp, — dauðum hömpuim við. Það er ekki langt síðan ég fylgdi einni vinkonu minni til grafar. Banamein herrnar var það að geta ekki látið renna af sér vínrana, — og enginn vildi hjálpa hehni til þess. Við útförlna fjöl- mennti prúðbúið fólk með prúð an svip og prúða íramkomu. „Ég held ég sé að deyja“ sagði vinur minn einn frá Vestmannaeyjum mánuði eftir gos, — og hann ball aði sér út af og var örendur. — Hann var búinn að grátbiðja um aðstoð á þessu vlku fylliríi, sem varð hans síðasta, en enginn vildi hjálpa honum. Útför hans var virðuleg. (Mikið vorum við ann- ars lámsöm að eldurmn i Eyjum skyidi engan drepa!. Heimilis- faðirinn, sém ég fylgdi til grafar í suimar rráði eikiki þritugsiald'ri, en samt lét hann eftir sig kónu og þrjú börn. Þeim manni vildi heldur engirm reyna að bjarga, því honum var ekki trúað þau fáu skipt'. sem harm leitaði að- stoðar — enda var har»i sjaldan áberandi drukkinn. Hann var þjórari. Tilfallandi brennivíns- leysi vegna sjúkrahússvistar varð banamein hans. Visnir hans ættu að vita að harm drakk sig í hel og vin'r hans ættu líka að vita hvernig drekka má sig í hel og aka jafnframt til vinnunnar á eigin bíl á hverjum degi. En vin- ir harts vöja ekki vita þetta. Þó vka þeir það. Þótt ég gæti auðveldlega nefnt fleiri slík dæmi — já, margfalt fieíri — án þess að kafa aítur i árin þá læt ég hér staðar numið. Eln þessir fjórir aðilar eru að irúnum dómi nokkuð sarmur sam nefnari þess fólks sem við jafist og þétt styttum aldur í gáleysl með þvi að neita þvi um aðstoð á þeim tiltöl'ulega fáu stundum þeg örvæntingin tekur af þvi völdin og það vill allt I sölurnar leggja ti að öðlast hjálp. Mikið megum við skammast okkur. Þetta fólk var bara fól'k eins og við. Fólk, sem varnn fyrir sér og sínum, þrátt fyrir ok'ð, sem það loksins kiknaði utid'r. Þetta voru ósköp venjulegir þjóðfélags borgarar, sem elskuðu og voru elskaðir — sem áttu sína galla rétt einis og við hin, og sína kosti líka. íslendingar, bara rétt eins og þeir gerast. í allri hógværð vildi ég svara upphrópunum ykkar — þessum ftiliyrðingiuin, sem eru búnar að hljóma í eyrum mér árutn saman. Og svar mitt er þetta: „Víst er hægt að hjálpa þeim.“ Víst er hægt að aðstoða drykkjumann- inn til sjálfshjáípar, en meinið er það, að meirihluti alls almennings vill alls ekki að drykkjumaður njóti aðstoðar til að bjarga sjálf um sér. Platið einhvern út á dýpið hér í flóanium og segið honttm að synda tíl lands. Skirpið svo á hann þegar hann hefur synt sig uppgefiran. „Sjáið ræfilinn, hann sekkur." Eða lánið honum fleka úti við bauju og annan nær og lelðbeinið honum til flekanna þegar honum fatast sumdið. — Kennið honum svo það sem þið kunnið. Sinti’uleysd um ofdrykkju- fræðsiu platar margan út á djúp íð og enginn má vera að því að reka saman fieka — það gerir „menningin". Mikið megum I skammast okkar. við lg hef lengi vitað að drukk'nn er tnaðurinn réttindaminni held Ur en ódrukkinn og að þjóðfélag vill ekki forða drykkfeldum ®tanni frá falli þótt hann hrópi á nlalp á barmi hengifliugsins. En e«kert er til sparað þegar tín-a á ainn — eða það sem eftir kann vera af honum — upp af Sjárbotninum. Sjúkrabíllinn var varla stanzað Ur Þegar læknir, eða einhver ann ar röskleikamaður í hvitum *'°Ppi hoppað; út á götuna, en í u,tta varð hlutverk hans ekki annað en það, að láta rýju uetta yfiir vit hins látma. Kunn- attumaðurinn sá strax að það var aðeins líflaus hjúpurinn sem eft lr lá á götuinni. Þegar sterklegir sJukraberarnir lyftu börunum ^Pp i gljáfægðan Rauðakrossbíl ,n srnall tóm brennivínstflaska í 6otuna — og skoppaði — skopp aoi og skoppaði. Þetta var hinzta Veðja ólánsmannsins til okkar Samborgaranna. Tómahíjóðlð bergmálar emn í Ulgskoti minu og enga ósk á ég eitari en þá, að bergmál flösk- ‘nnnar sem losaði sig frá líkinu small í Leifsgötuna þennan fUnnudagiseftirmiðdag í septem- er 1973 mætti híjóma i eyrum vers einasta Isiendings. Mætti jórna 0g sveiflast um vitund ar Uinz v'ð áttum okkur á því, 0 umhyggjan fyrir meðbróðum 51 a ekki að vera skilyrðutm háð, vandræði sem rekja má til ^r.vkkjuskapar eru líka vand- j®60'- Banntfærðan hórdómirm fyr @af Jesús, en við gerumst dóm ^^ar þeirra drykkfelldu með- ®ðra sem svo óheppnir eru að anga feti lenigra í drykkjuskap num en þrek þeirra þoílr. 1

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.