Morgunblaðið - 13.10.1973, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. OKTÓBER 1973
Olafur I. Olafsson,
vélvirki — Minning
F. 20. febrúar 1924
D.6. október 1973
Oft erum við minnt á, hvað við
mennirnir erum lítilsmegnug peð
á taflborði mannlífsins. Ekki
göngum við eítt fótmál óstudd, og
sannast æði oft gamla máltækið
að „enginn ræður sínum nætur-
stað“. En munum við eftir að
þakka það, sem okkur er gefið
meðan gæfan er innanborðs, eða
reynum við þá að létta þeim
byrðarnar, sem hart eru leiknir?
Þessar og þvílikar hugsanir
hljóta að vakna, þegar við
stöldrum við grafarbeð vinar og
samferðamanns, sem kvaddur var
burt í blóma lífsins.
Þann 6. þ.m. andaðist í Land-
spítalanum Ólafur I. Ölafsson vél-
virki, eftir erfið veikindi aðeins
tæplega fimmtugur að aldri.
Hann var fæddur 20. febrúar
1924 í Reykjavík. Foreldrar hans
voru þau hjónin Stefanía Páls-
dóttir og Ólafur ísleifsson, skip-
stjóri.
A unglingsárum hóf hann störf
hjá Rafmagnsveitu Reykjavikur,
og vann við heimæðatengingar,
síðan réðst hann á verkstæði
Rafmagnsveitunnar og lauk þar
vélvirkjanámi 1948. Þar vann
hann nær óslitið til dauðadags.
Margþætt voru störfin, nýsmíði,
viðaukar og viðgerðir. Vel líkaði
það, sem Ólafur lagði hönd að,
enda fallega skilið við hvert
verkefni. Fyrri hluta árs 1972 var
hann ráðinn flokksstjóri á verk-
stæðinu.
Um það leyti hafði hann kennt
lasleika, sem leiddi til þess, að
hann var tekinn til læknismeð-
ferðar um þriggja mánaða skeið,
síðan kom hann aftur til vinnu og
við gleymum ekki þeim áhuga, og
gleði, sem ljómuðu af honum þá.
Ólafur var kvæntur Stefaníu
Guðmundsdóttur ættaðri úr
Vatnsdal í Húnavatnssýslu.
Börn þeirra eru: Gunnar, við-
skiptafræðingur, kvæntur og á
eitt barn, og Guðríður Stefanía,
sem enn er í foreldrahúsum.
í þeim báðum fengu þau hjónin
sannarlega uppfyllingu vona
sinna, þvf hvað er meiri hamingja
í þessum fallvalta heimi en barna-
lán.
Nærgætinn og hugulsamur var
Ólafur konu sinni, sem um langt
árabil hefur átt við vanheilsu að
stríða. Vissulega hefur hún
endurgoldið það með frábærri
umönnun, nú í hans sjúkdóms-
baráttu.
Óli, eins og við samstarf-
mennirnir kölluðum hann, var
einn hinna kyrrlátu, manna, sem
bar ekki mikið á, en spilaði með
hagsýni úr þvi, sem hann hafði
handa á milli.
Það er hollt að takast á við
erfiðleikana og það gerði Ólafur,
en hann stóð ekki einn í bar-
áttunni, hans ágæta kona á
sannarlega sinn þátt í velgengni
þeirra hjóna.
Nú áttu þau sitt fallega heimili,
sem þau höfðu byggt frá grunni
við Ásgarð 26, hér í borg, og víst
sýndist bjart framundan, en þá
dynur yfir sá örlagadómur, sem
við eitt sinn öll verðum að lúta.
Nú biðjum við góðan Guð að
varðveita og styrkja eftirlifandi
eiginkonu, böm og aðra vanda-
menn, og blessa þeim minninguna
um hugljúfan heimilisföður og
samferðamann.
Guðlaugur Jakobsson.
1 dag er til moldar borinn frá
Fossvogskapellu Ólafur ísleifs
Ólafsson, vélvirki, Ásgarði 26.
Hann var sonur hjónanna
Stefaníu Pálsdóttur og Ólafs is-
leifssonar skipstjóra og fæddist í
Reykjavík 20. febrúar 1924. Hefði
hann því orðið fimmtugur á næsta
ári, ef hann hefði lifað.
Ekki bjóst maður við fyrir einu
og hálfu ári, þegar hann fór að
finna til þessara veikinda, að þau
mundu leiða til þess að hann
hyrfi frá fjölskyldu sinni,
ættingum og vinum.
Kæri Ólafur minn, ég sakna
þess mikið, að þú skulir vera
horfinn frá okkur, þú, sem varst
svo hjálpsamur við mig og mitt
Móðir okkar t ÞURÍÐUR BENÓNÝSDÓTTIR,
Bárugötu 23
lézt að morgni 1 1 október í Borgarspitalanum. )
Friðrik Sigurbjörnsson, Ingólfur Sigurbjörnsson
og aðrir aðstandendur.
t
Móðir okkar
ANIMA MARGRÉT HALLDÓRSDÓTTIR,
Skeiðarvogi 83.
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni, mánudaginn 15. okt. kl. 13.30.
Blóm afþökkuð. Þeir, sem vilja minnast hennar, láti líknarstofnanir
njóta þess.
Véný Viðarsdóttir,
Unnur Marie Figved,
Hildur Viðarsdóttir,
Halldór Skúli Viðarsson.
t
Konan mín og móðir okkar,
KRISTÍN MAGNÚSDÓTTIR,
Kárastlg 8,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, mánudagínn 15 okt. kl 1 30
eh.
Halldór Oddsson
Oddur Halldórsson, Guðrún Halldórsdóttir,
Asta Oddsdóttir, Sigríður Oddsdóttir,
Magnús Oddsson.
fólk. Ég minnist þess þegar ég
þurfti að fá eitthvað gert, það var
sama hvað það var, alltaf varst þú
boðinn og búinn að rétta mér
hjálparhönd. Ég fór þá niður í
smiðju til þín, og þá var mér
borgið. Ef þú varst ekki við, þá
fékk ég aðstoð hjá þínum góðu
vinnufélögum.
Ölafur kvæntist 19. júní 1948,
eftirlifandi konu sinni Stefaníu
Guðmundsdóttur frá Guðrúnar-
stöðum, Vatnsdal í Húnavatns-
sýslu. Þau eignuðust tvö börn.
Gunnar, fæddur 1949, við nám 1
viðskiptafræði, kvæntúr Aðal-
heiði Vilhjálmsdóttur, eiga þau
árs gamlan son, Helga Þór og
Guðríður, fædd 1957, nemandi í
gagnfræðaskóla. Ólafur var góður
og ástríkur heimilisfaðir og er
mikill missir Stefaníu og
börnunum fráfall hans.
Jæja góði vinur minn, ég ætla
ekki að fara að skrifa langt mál.
Ég tel mig ekki færan um það, en
samt langar mig til að þakka þér
innilega fyrir samverustundir
okkar. A sumrin fóru fjölskyldur
okkar oft saman í ferðalög og á ég
margar ánægjulegar minningar
frá þeim ferðum.
Að endingu bið ég Guð að
blessa minningu þina og halda
hjálparhendi yfir eftirlifandi
konu þinni og börnum. Hafðu
þökk fyrir allt.
KJ.H.
Þegar ég spurði lát móðurbróð-
ur mins og nafna s.l. laugardag
varð mér við eins og strengur
brysti innra. Ekki svo að skilja, að
andlátsfregnin kæmi svo mjög á
óvart eftir hans þungbæru veik-
Hjartkær eiginmaður minn
GRÍMUR GUÐMUNDSSON.
MÁLARI,
MelgerSi 19, Kóp.,
andaðist 30. september 1973.
Af alhug þakka ég góðvinum
okkar fyrir mikla hjálp og marg-
háttaða vináttu, svo og þakklr til
lækna og hjúkrunarkvenna á
sjúkradeikd D (4.hæð) Land-
spítalans tyrir góða umhyggju.
Að hans eigin ósk hefur jarðar-
förin farið fram i kyrrþey.
Sigurbjörg Baldvinsdóttir.
indi i nærri tvö ár. Hann var einn
I þeim tiltölulega þrönga hópi,
sem ég hefi þekkt frá því ég fyrst
man eftir mér og hafði nær dag-
legt samneyti við I bernsku og
fram á unglingsár. Hann var um
margt eftirminnilegur maður.
Harmdauði ástvinum sínum og
vinum aðeins49 ára að aldri.
Ólafur Isleifs Ólafsson var
fæddur í Reykjavik 20. febrúar
1924, sonur hjónanna Stefaniu
Pálsdóttur frá Neðra Dal í
Biskupstungum og Ólafs Isleifs-
sonar, skipstjóra, sem ættaðurvar
frá Arnarstöðum i Flóa, en hann
drukknaði af skipi sínu togaran-
um „Skúla fógeta" í veiðiferð
hinn 22. maí 1924. Þá var elzta
barn þeirra hjónanna nýfermt, en
Ólafur heitinn 3ja mánaða gam-
all.
Hann ólst upp í stórum syst-
kinahópi á heimili móður sinnar
að Grettisgötu 22. Þar sleit hann
barnsskónum og lifði sín
bernsku- og unglingsár. Þessi ár
á Grettisgötunni var á heimilinu
föðurmóðir hans, Vilborg Ólafs-
dóttir, en hjá henni naut hann
sérstaks skjóls og atlætis.
Að skyldunámi loknu var Ólaf-
ur veturinn 1939 — ’40 við nám í
Héraðsskólanum á Laugarvatni.
Árið 1943 réðst hann í þjónustu
Rafmagnsveitu Reykjavíkur og
starfaði þar í vélsmiðju þeirrar
stofnunar æ siðan og til dauða-
dags. Hann lauk prófi sem vél-
virki árið 1948 og öðlaðist meist-
araréttindi í iðn sinni 1952.
Gegndi hann verkstjórastörfum í
smiðjunni seinasta skeiðið.
Hinn 19. júní 1948 gekk Ölafur
að eiga Stefaníu Guðmundsdóttur
frá Guðrúnarstöðum i Vatnsdal.
Var hjónaband þeirra með af-
brigðum farsælt og ástríki mikið
þeirra í millum. Þau eignuðust
tvö börn, dreng og stúlku. Sonur
þeirra Gunnar er 24 ára og stund-
ar nám í viðskiptafræðum við Há-
skóla Islands. Hann er kvæntur
Aðalheiði Vilhjálmsdóttur,
deildarhjúkrunarkonu. Guðríður
Stefanía, dóttir þeirra, er á 16. ári
og stundar nám I gagnfræðaskóla.
Olafur var liðlega meðalmaður
vexti og samsvaraði sér vel. Hann
var ljós yfirlitum, svipurinn
hreinn og drengilegur. Hann var
einstakt prúðmenni og snyrti-
mennska í blóð borin. I návist
hans skynjaði maður glögglega
þann styrk og innra jafnvægi,
sem einkennir þá menn, sem vita
hvað þeir vfelja og kunna að meta
hvað þeir vilja og kunna að meta
Ólafur var gæfumaður í lífi sínu.
Hornsteinn lífshamingju hans var
eiginkonan og börnin. Hann var
maður starfsins.
Þegar ég nú kveð þig hinztu
kveðju, vil ég þakka þér samferð-
ina, kæri frændi. HUn var mér
dýrmæt og lærdómsrfk. Ég bið
þér blessunar og huggunar þinni
góðu eiginkonu og börnunum
ykkar tveimur. Hvíl þú í friði.
ÓStS.
Minning:
Agúst Hjartarson frá
Mgrum í Eyrarsveit
Að kvöldi þess 3. þ.m. var líf
hans fullkomnað, hans lífsbikar
fullur og hans krossganga til enda
gengin, eftir rúmlega 40 ára
veikindastríð, þar af 20 ára dvöl á
Reykjalundi. Þegar þessi fregn
barst til mín, að Gústi vinur minn
væri dáinn, þá komu fram í huga
minn bæði gleði og söknuður.
Fyrir hans hönd gleði, að hann er
laus frá sínu kvalastríði og
söknuður í sál að missa einn sinn
bezta vin. Mig setti hljóðan, og i
huganum fór ég að rifja upp
liðnar minningar, áratugi aftur í
tímann, þá er ég var ungur maður
heima i átthögunum og hann
unglingur heima f föðurhúsum.
Það var einn fagran og sólríkan
vormorgun, að ég skrapp út að
Mýrum, að hitta þau glaðværu
heiðurshjón, Kristfnu Svein-
bjarnardóttur og Hjört Jónsson,
sem þar bjuggu með börnum
sínum 6. Það var tvennt, sem
mætti manni í hlaðvarpanum á
þvf g^ða heimili, hreinlætið og
gestrisnin. Þótt efnin væru ekki
mikil og húsakynnin ekki stór, þá
var allt í föstum skorðum og
hreint, börnin prúð vel til fara og
myndarleg. Ekki stóð á góð-
gerðunum. Hjörtur var búhöldur
góður og sjógarpur mikill, en það
sýndi hann bezt er hann lenti í
ofsaroki á smábát við fjórða mann
og þá hrakti inn allan Breiðaf jörð
og náðu í Bjarneyjar. Hjörtur
stóð í austri allan tímann og
reyndi að halda bátnum þurrum
og sýndi þar mikla karlmennsku
og þrek. Er ég sat þarna og ræddi
við hjónin kom ínn unglings-
piltur, rjóður og heitur af göngu,
andlit hans ljómaði af æskugleði
og lífsorka geislaði úr augum
hans. Hjörtur sagði þetta vera
elzta barn þeirra hjóna, Ágúst, og
var hann farinn að hjálpa þeim
mikið við búskapinn. Ræddum við
Eiginmaður minn
ÓLAFUR H. JÓNSSON
forstjóri
Flókagötu 33
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni þriðjudaginn 16. október nk. kl
1 3.30 Fyrir hönd aðstandenda
Sigþrúður Guðjónsdóttir.
um það, að þarna væri gott efni f
bónda á ferðinni, enda til efni-
legra og dugandi bænda að telja í
báðar ættir.
Fyrir ofan bæinn að Mýrum
stendur hátt fjall, sem Mýrar-
hyrna heitir, með grónum kletta-
jgirðingum, sem fé sækir mikið í,
og er einn þó verstur og og heitir
hann „Bekrablettur". Má heita
ófært f hann að komast nema
fyrir harðduglega og fótvissa
klettamenn. Gústi hafði heyrt, að
móðurafi hans, Sveinbjörn
Finnsson, hefði ungur komizt upp
í blettinn, svo að honum hljóp
kapp í kinn að feta í fótspor afa
síns og tókst það giftusamlega,
enda þarf áræði, karlmennsku,
hug og fótvissu til. Sagði Gústi
mér það mörgum árum seinna, að
þetta væri sú mesta glæfraför,
sem enginn ætti að fara.
Svo liðu árin, ég fluttist burtu
úr sveitinni til Reykjavíkur, en
Gústi vann foreldrum sfnum allt
það, sem hann gat, eftir því sem
þroski og kraftar leyfðu. Þá var
það einn dimman og drungalegan
skammdegisdag, að ég hitti mann
að heiman og spurði almennra
tíðinda. Sagði hann meðal annars
í fréttum, að Ágúst Hjartarson
væri kominn á Landspítalann,
mikið veikur. Þar var hans lukku-
teningi kastað og lífsbrautin
mörkuð. Upp frá því er hans líf
óslitin þrauta-, þjáninga-, og
veikindabraut og böl. Tilfærsla á
milli sjúkrahúsa og dvalarspítala
eftir margar lífshættulegar að-
gerðir, sem hann gekkst undir.
Maður hefði því getað búizt við.