Morgunblaðið - 06.12.1973, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. DESEMBER 1973
Vigfús Einarsson
—Minningarorð
Fæddur27. mar/. 1911
Dáinn 23. nóvember 1973
Stundum segjum við um mann
að hann sé manneskja. Erum við
þá ekki öll manneskjur?
Samkvæmt orðabókarskilgrein-
ingu, ytri merkingu, erum við það
öll. En samkvæmt lífsbókinni,
þeirri bók sem ekki verður
prentuð, erum við það fæst. Við
erum það upprunalega — börn.
En fæstir hafa úthald til að lifa
samkvæmt innri merkingu óvið-
urkenndri af skólum og starfs-
stofnunum, eftir að svokölluð al-
vara lífsins tekur þá. Enda felur
það í sér meiri og minni samfé-
lagslega skerðingu: óvinsældir,
frægðar- og framamissi, afkomu-
rýrnun. Flestir láta því segjast —
skólast og stofnast.
Nema uppreisnaræskan?
Stöku maður stendur þó fast á
rétti sínum til að vera manneskja
áfram; vitnar jafnvel í lögbækur
og stjórnarskrá; þær orðabækur
sem snauðastar eru innri merk-
ingu, fjarlægastar lífsbókinni.
Einn slíkra var vinur minn Vig-
fús Einarsson rafvirki — en hann
vil ég nefna ljósvirkja; það var
birta í þeim manni, sem lýsir enn
um sinn meðal vina hans á
þessum mannmyrka hnetti.
Hvað er þá að vera manneskja?
Að byrgja ekki sitt ljós — verja
það ásókn myrkurs. Slíkt ljós
nefnir nóbelsskáld okkar: ljós
heimsins — sem sótt er í biblíu.
Leiðir ljóssins eru semsé rann-
sakanlegar; en sennilega á einskis
færi að rekja slóða myrkursins.
Enda sést í ljósi en ekki myrkri:
svo einfalt er það.
En nóbelsskáldið hefur sagt: að
sumir gangi með æskuhugsjón
sina eins og steinbarn í mag-
anum; þarí felst þó nokkur sann-
leikur, staðfestur af grjóthörðum
veruleikanum — enda enginn
hittnari og hnyttnari en HKL. Þó
mun ég freista að gera athuga-
semdir, með tilliti til vinar míns
Vigfúsar; hann var alla tíð trúr
t
Móðursystir okkar
JÓNÍNA HALLA ÁRNADÓTTIR
Hamrahlíð 7
andaðist 4. des. Fyrir hönd systkina
Árni Kristbjörnsson.
t
Systir mín elskuleg,
SIGRÍÐUR HEIÐAR,
er látin.
Helga Heiðar.
t
Stjúpmóðir okkar
LILJA SÖLVADÓTTIR,
Ránargötu 23
lézt i Landakotsspítala-miðvikudaginn 5. desember
Laufey Arnalds
Gunnar Guðmundsson.
Mágkona mín. t
BENEDIKTÍNA LILJA BENEDIKTSDÓTTIR,
Fjölnesvegi 15,
er andaðist 30 nóvember s.l. verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
föstudagínn 7. desemberkl. 1.30 e.h.
Fyrir hönd aðstandenda Jórunn ísleifsdóttir.
t
Móðir mín,
GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
fyrrum húsfreyja i Laxnesi,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni kl 10.30, föstudaginn 7 desem-
ber
Friðmey Eyjólfsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og jarðarför
BJÖRNS GUÐMUNDSSONAR,
frá Rauðnefsstöðum.
Guðmunda Björnsdóttir,
Svava Björnsdóttir, Þórhallur Þorgeirssor,
og aðrir vandamann.
sínum æskuhugsjónum — trúr
sínu Ijósi.
Það þarf ekki að vera þitt ljós
eða mitt, en fyrir honum var það
ljósið: kommúnismi — rautt ljós.
í þvi rauða ljósi gekk hann — og
sá: óréttlæti heimsins; og það sem
meira var: fann til — í steinbarn-
inu. Þetta blessað steinbarn,
æskuhugsjónin, kom í veg fyrir að
hann sjálfur yrði að ellimenni:
steinmanni.
Vissulega var hann maður
einnar stjörnu —rauðrar stjörnu.
Stundum iangaði mann til að
spyrja: hvar eru allar hiriar? En
það hefði verið utanveltu. Hvaða
máli skiptir liturinn sem menn
sjá, svo lengi sem þeir sjá —
stjörnu?
Sumir menn eru með þeim
ósköpum gerðir að þeir þurfa ljós
— til að sjá ljós. Aðrir þurfa
myrkur til að sjá ljós. Enn aðrir
sjá aldrei fullorðnir ljós.
Það eru hinir síðastgreindu sem
raunverulega ganga með stein-
barn í maganum. Steinninn er
sannarlega innanmyrkur og ekk-
ert ljós fær smogið hann. Það
verður að segjast sem satt er:
flestir kommúnistar eru af þeirri
gerð; steingerðir. Enda fæstir
hugsjóna-kommúnistar. Flestir
eru það að yfirskini; undirrótin
einkaástæður: vanmáttarkennd,
öfund, ofsóknaræði — jafnvel
mannvonska — sem þeir taka út á
öðrum i nafni jafnréttis og
bræðralags.
Þetta er innri ástæða siðferði-
legs skipbrots kommúnismans á
okkar tíma; steinmennirnir þola
ekki þá ofbirtu ljóssins sem lýsir
upp þá sjálfa og hefja hreinsanir:
burt með ljósið — myrkrið er
ljósið.
Kommúnisminn er ekki eina
hugsjónin sem étið hefur sjálfa
sig — og orðin að steinbarni í
eigin maga. Jötubarnið var heilar
aldir steingert í mögum páfa,
biskupa, presta. Það lifir þó enn í
ljósinu — jafnvel rauðu ljósi.
Meðgöngutími hugsjóna er
langur, hvort sem þær heita krist-
indómur eða kommúnismi eða
lýðræði, langur meðgöngutími
þeirra barna sem eiga að frelsa
heiminn, þ.e. gera manninn
frjálsan.
Þeir menn sem varðveita barn-
ið í ljósi sjálfra sín — til dauða-
dags — eru í rauninni ljósmæður
og ljósfeður, skila barninu áfram
kynslóð til kynslóðar. Ég býst
ekki við að HKL hafi átt við þá
þegar hann skóp steinbarnið; til
Minning:
Sigrún Geira Arna-
dóttir, Hafnarfirði
F. 22. júní 1894
D. 26. nóvember 1973.
ÞANN 26. þ.m. lézt í Landakots-
spítala systir mín Sigrún Geira
Arnadóttir fyrrverandi kaupkona
í Hafnarfirði, 79 ára að aldri.
Sigrún var fædd í Viðvík við
Stykkishólm 22. júni 1894, dóttir
hjónanna Arna Snæbjörnssonar
og Margrétar Jónsdóttur, sem
þar bjuggu þá, en fluttust síðar til
Stykkishólms, þar sem faðir
okkar byggði fyrsta veitingahúsið
í Stykkishólmi, er var starfrækt
þar í mörg ár af ýmsum öðrum.
Við vorum 4 systkinin, systir
okkar Katrín, sem giftist Hannesi
Stefánssyni skipstjóra, ég undir-
rituð og Bjarni, hann var sjó-
maður og dó um fertugt úr
kolsýrueitrun frá ofni í her-
-berginu sínu. Hann var kvæntur,
en bjó hjá mér i nokkur ár eftir
að faðir okkar dó í Stykkishólmi.
Þar lifðum við hamingjusama
bernsku og æskudaga, þar til lagt
var út í lifið til að bjarga sér.
t
INGVELDUR S.
JÓHANNESDÓTTIR,
frá Þorgrímsstöðum,
Vatnsnesi,
andaðist á Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga, aðfaranótt 4
desember. Jarðarförin verður
auglýst siðar.
Aðstandendur.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhug við andlát og
útf'ör
HELGU JÓNSDÓTTUR,
Lyngholti, Hrútafirði.
Þorbjörn Bjarnason,
Þorsteinn Bjarnason,
Jórta Kristín Bjarnadóttir,
Hannes Þorkelsson
og dótturdætur.
Útför bróðui okkar.
Sigrún systir mín var talsvert
stórbrotin, en lífsglöð og bjartsýn,
ákaflega sjálfstæð og ekki gefin
fyrir að láta aðra ráða yfir sér,
enda giftist hún ekki og myndi í
dag vera talin með rauðsokkum.
Hún var alltaf alþýðukona og þó
að hún ræki verzlun í 30 ár í
Hafnarfirði, fylgdi hún alltaf
verkafólkinu í öllu. Sigrún var
ákveðin i skoðunum og hún hafði
sina sannfæringu um flest
málefni. Hún var nægjusöm fyrir
sjálfa sig, aðal ánægja hennar
mörg ár var að eiga hesta og mega
hugsa um þá og fara í útreiðar-
túra um helgar. Hún sagði það
vera andlega og líkamlega
hressingu, enda var hún alltaf vel
hraust þar til á þessu ári, þá
þurfti hún að fara á spítala og svo
á Sólvang í vor.
I sumar ætlaðí hún alltaf austur
að Önundarholti í Flóa að heilsa
upp á hestinn sinn, sem þar var
geymdur, en heilsan leyfði það
ekki. Hún átti alltaf tvo reiðhesta
og annaðist þá oftast sjálf af
mikilli nærgætni eins og henni
var lagið við allt það, sem hún
batt tryggð við. Það var ekki hægt
að minnast systur minnar án þess
að minnast um leið sambýliskonu
hennar um nær 40 ára skeið, Guð-
leifar Þórðardóttur, sem dó 1965.
Þær voru báðar ungar, er þær
settu upp saumastofu í Hafnar-
firði og síðar fataverzlun, og
munu margir Hafnfirðingar
muna eftir verzluninni „Geiru og
Leifu“. Ég, sem skrifa þessar lín-
ur, gleymi aldrei þeim móttökum,
sem ég fékk, þegar ég kom í
heimsókn til þeirra, þó að ég væri
+
Þeim mörgu, sem sýndu mér
hlýhug og vinsemd við
minningarathöfn
FRIÐRIKS
GUÐMUNDSSONAR.
færi ég mlnar innilegustu þakkir
Guð blessi ykkur öll.
Guðný Stefáns,
Eyrargötu 14, Siglufirði.
HJARTAR SIGURÐSSONAR,
tæknifræðings,
Mjölnisholti 4,
fer fram frá Fossvogskirkju, föstudaginn 7 desember kl 13 30
Sigríður Sigurðardóttir,
Þórður G. Sigurðsson.
þess er hann of mikið skáld — of
mikið barn.
Ég leyfi mér að fullyrða að
Vigfús Einarsson hafi verið einn
slikra. Hann hefði aldrei verið svo
miskunnarlaus, þótt hann gæti
verið dómharður í orði, að drepa
barn í nafni réttlætis; ekki bara
samherja, ekki barn andstæðings
— einskis manns barn. Til þess
var hann of mikið barn sjálfur.
Svo mikið barn að hann trúði
því í raun og veru að hann — einn
gegn svotil öllum — gæti öðlast
réttlæti í eigin og annarra nafni.
En jafnvel vinir hans fæstir stóðu
með honum og samherjar í komm-
únisma stungu hann í bakið eins
og þeim er lagið.
En trygglyndi hans beið ekki af
þvi tjón.
Hann var maður einnar stjörnu.
Sú stjarna er gengin undir.
Önnur ris við sjónbrún. Þessi var
ekki óskabarn þjóðarinnar. Samt
eitt af óskabörnum hugsjónarinn-
ar — hverju nafni sem hún nefn-
Hann var manneskja.
Ingimar Erlendur Sigurðsson.
með litla anga með mér. Þær
spöruðu ekki fyrirhöfnina að taka
á móti okkur, þó að það væri
hávaðasamt I litlu íbúðinni
þeirra.
Það er margs að minnast að
leiðarlokum, sem ekki er hægt að
skrifa um í lítilli minningargrein,
en það er mér mikil ánægja að
mega minnast þeirra beggja. Þær
voru báðar mjög söngelskar og
voru lengi í. söngkór Þjóð-
kirkjunnar i Hafnarfirði. Systir
mín hafði fallega söngrödd og
naut þess að setjast við orgelið
sitt á yngri árum og hafa
syngjandi fólk í kringum sig.
Hún hafði alltaf bjartar vonir
vorsins i sálinni og ekki sízt
síðustu ár ævinnar. Hún hafði
vissu um framhaldslíf og endur-
fundi vinanna að hérvistardögum
loknum, hún var alveg tilbúin að
flytja og treysti þeirri forsjón,
sem skóp mennina. Hún hafði þá
trú, að það, sem vér gjörum öðr-
um, hvort það er gott eða illt,
komi fram við oss aftur siðar í
sömu mynd, enda var hún sjálf
umtalsfróm um aðra og naut
vináttu samtíðarfólks síns bæði
heima og á Sólvangi, siðustu
mánuði.
Dauða hennar bar fljótt að, hún
var stödd í kaffiboði hjá vinkonu
sinni í Hafnarfirði, þar sem hún
hneig niður og var flutt á Landa-
kot, en þar andaðist hún eftir
nokkra klukkutima.
Farðu vel systir. Minningin
lifir.
Blessun Guðs fylgi þér.
Ég enda svo þessi kveðjuorð
mín á erindum þeim, er hún söng
sjálf og hélt mikið upp á.
Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag
við erum gestir og hótel okkar
er jörðin
einir fara og aðrir koma i dag,
þvi alltaf bætast nýir hópar
í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag
þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu
kvíða,
og sumum liggur reiðinnar ósköp
á,
en aðrir setjast við hótelgluggann
og bíða.
(Tómas Guðmundsson).
Sigrfður Arnadóttir.