Morgunblaðið - 13.12.1973, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. DESEMBER 1973

5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Að vísu tautaði hann í sífellu, á meðan rottan fór
með ræðu sína: „En það var samt gaman. . . ofsa-
gaman,“ og gaf frá sér ýmis hljóð, eins og niðurbælt
Hjálpaðu honum heim
Þessi litli jólasveinn sást I einhverri verzlun hér I bænum um
helgina. En þegar hann ætlaði til hvíiustaðar sfns rataði hann
ekki. Hann á um 4 leiðir að velja. En hver er sá rétti? Getur þú
hjálpað honum? nfjcJ gjai :jbas
fnas og fliss, en þegar rottan þagnaði, stundi hann
við og sagði fullur lítillætis: „Satt segirðu, rotta. Þú
ert svo skynsöm. Já, ég hef farið illa að ráði mínu.
Það veit ég vel. En nú ætla ég að bæta um betur og
hvað bílana varðar, held ég, að ég sé orðinn þeim
afhuga eftir ferðina í þessa á þína. Reyndar var það
svo, þegar ég hékk þarna á hálmstráinu fyrir framan
holuna, þá skaut ágætri hugmynd upp í kollinn á mér
. . . í sambandi við vélbáta . . . nei, nei, vertu róleg,
ekki velta neinu um koll hérna. Þetta var bara
hugmynd og við skulum ekki tala meira um hana.
Við skulum drekka kaffið og fá að reykja og spjalla
svolítið saman og svo labba ég í hægðum mínum
heim í Glæsihöll, fer í mín eigin föt og kippi öllu í sitt
gamla lag þar. Ég er búinn að fá nóg af ævintýrum í
bili. Ég ætla að lifa rólegu og grandvöru lífi, laga það
sem aflaga hefur farið og dútla mér við eitt og annað
á landareign minni. Húsið mun alltaf standa opið
fyrir vinum mínum og þar verður matur á borðum
og ég ek um í litlum eineykisvagni, eins og í gamla
daga, áður en eirðarleysið náði tökum á mér.“
„. . . labbar í hægðum þínum heim í Glæsihöll!"
hrópaði rottan í miklum hugaræsingi. „Hvað ertu að
segja? Hefurðu ekkert frétt?“
„Frétt hvað?“ spurði froskur skelfdur. „Haltu
áfram, rotturófa. Fljót. Ekki hlífa mér. Hef ég ekki
frétt hvað?“
„Ætlarðu að segja mér, að þú hafir ekkert frétt af
mörðunum og hreysiköttunum?"
„Úr Stóraskógi?" æpti froskur og skalf af geðs-
hræringu. „Nei, Ekkert. Hvað hafaþeir gert?“
£JVonni ogcTVlanni
Ekki gat ég lofað henni því, að við yrðum inni á
höfninni á meðal skipanna. Það kom í bága við ætl-
anir okkar. Við urðum að koirast lengia, þangað sem
engin tunferð var.
Ég kvaddi nú gömlu konuna, hjálpaði Manna upp
í bátinn og stökk upp í á eftir og ýtti frá landi.
Manni hrópaði af gleði, þegar báturinn rann út á
spegilgljáðan sjóinn:
„Gaman, gaman!“ kallaði hann og klappaði saman
lófunum. Ég stakk annarri árinni í sandbotninn og
ýtti frá, og brátt vorum við komnir út á djúpið.
Manni var of lítill til þess að róa, svo að ég sagði
við hann:
„Heyrðu, Manni, þú ert svo duglegur drengur, þú
getur verið stýrimaður í dag“.
Það líkaði honum vel. Hann settist við stýri.
En ég settist á þóftuna og tók til ára. Og brátt skreið
báturinn eftir silfurglitrandi sjónum.
eftir
Jón Sveinsson
Og á honum spegluðust gullnir geislar sólarinnar.
Á stórri höfninni lágu nokkur útlend skip fyrir
akkerum skammt frá okkur. Þar böðuðu þau sig í
himinbláum sjónum og sólskininu.
„Nonni,“ sagði Manni litli, „eigum við ekki að fara
fvrst að skipunum og skoða þau?“
„Jú, Manni. Það skulum við gera. Við höfum tím-
ann fyrir okkur. Stýrðu þangað“.
Það var upp undir tylft útlendra skipa á höfninni.
Flest þeirra voru dönsk kaupskip frá Kaupmanna-
höfn. Lengra úti lá hvalfangari frá Noregi og fallegt
cnskt skemmtiskip. Eigandi þess var auðugur lávarður,
og var hann á ferðalagi uppi í óbyggðum um þessar
mundir.
En fallegasta og stærsta skipið var „La Pandore“,
franskt herskip, og lá það dýpst og nyrzt.
Það var búið að liggja þarna nokkra daga og ætlaði
brátt að láta úr höfn áleiðis til Frakklands.
i - . r i f i i i n li; !il; inu i > < i
ÍVteðÍmofQunlfafflnii

A
— Mig minnir, aSbekkurinn
hafi verið mun breiðari þegar
við hittumst hér á sokkabands-
árunum.. .
— Þetta er næstum því eins
rómantfskt og þegar ég gifti
mig f fyrsta skipti...
- i fíui ibni;I <;va ; .i ( i f < / i jI->< 1
i »i ;L;