Morgunblaðið - 09.01.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUÐAGUR 9. JANUAR 1974
Þýtur í skóginum
12. kafli A
„Odysseifur snýr heim”
Hávaðinn varð yfirþyrmandi um leið og þau komu
upp úr göngunum. En þegar loks dró svolítið úr
hrópunum og stappinu, gátu þau greint rödd, sem
sagði: „Jæja, ég mun nú ekki tefja ykkur miklu
lengur,“ — (enn meiri fagnaðarlæti) — „en áður en
ég fæ mér sæti á ný“ — (enn meiri fagnaðarlæti)—
Eftir Kenneth
Grahame
„langar mig að víkja nokkrum orðum að hinum
ágæta gestgjafa okkar, herra froski. Við þekkjum öll
frosk“ — (dynjandi hlátur) — „hinn ágæta frosk,
frosk hinn hógværa og sannsögula" — (hláturshví
ogskellir).
„Ég skal jafna um hann!“ tautaði froskur og gnísti
tönnum.
„Bíddu við,“ sagði greifinginn og átti fullt í fangi
með að halda aftur af honum. „Verið viðbúin, — öll'
__ a
„. . .nú ætla ég að syngja svolitla vísu,“ hélt röddin
áfram, „sem ég hef samið um fyrirbrigðið, sem
kallastfroskur...“ —(langvarandi fagnaðarlæti).
Svo upphóf marðarforinginn skræka og hjáróma
rödd sína, því að þetta var hann, sem talaði:
„Froskur fór í skemmtifer í farartæki merku...“
Greifinginn rétti úr sér, greip báðum framlöppun-
um um lurkinn, leit aftur fyrir sig á hin og kallaði:
„Stundin er komin! Fylgiðmér!“
Og reif upp dyrnar.
Mikil skelfing og býsn! Óp og óhljóð kváðu við, svo
allt ætlaði um koll að keyra. Og ætli merðirnir hafi
ekki þotið í ofboði undir borðið og upp í gluggana viti
sínu fjær af hræðslu? Og ætli frændur þeirra og
vinir hafi ekki ruðzt inn í arininn svo algert öng-
þveiti varð í skorsteininum? Og borðum og stólum
var vissulega velt, svo diskar og glös brotnuðu f
þúsund mola. Jú allt þetta gerðist á því ógnþrunga
augnabliki, þegar hetjurnar fjórar geystust inn í
salinn, greifinginn, stór og stæðilegur með veiðihár-
in stríð, beint út í loftið og sveiflandi lurkinum, svo
hvein í, — moldvarpan, illúðug á svip, mundaði sitt
prik, gólandi heróp sitt:
Fóðurkassi fuglanna
Fuglarnir eru oft matarþurfi á veturna og við erum oft beðin
um að hugsa til þeirra. Hér er snjöll hugmynd að skemmtileg-
um „föðurkassa“, sem sérhver laghent manneskja getur búið
til. Hugmyndin hér er að kassinn sé hengdur í trjágrein, en þvf
má fyrir koma á margan hátt eftir aðstæðum. Sterklegur
vindlakassi getur dugað eitthvað, en fara þarf varlega, þegar
krókarnir eru festir í hornin. Bezt er ef hægt er að koma fyrir
þakskjóli yfir kassanum. En við vonum að þið finnið ráð út úr
því.
£JVonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Og heldurðu ekki, að guð bænheyri okkur?“
„Jú, Manni, áreiðanlega“.
„Mamma segir líka“, sagði Manni, „að guð bæn-
heyri okkur alltaf, þegar við biðjum af alhug og í
fullu trausti. Og það gerðum við núna. Við þurfum
ekkert að óttast, Nonni. Guð og englarnir eru með
okkur“.
Þó að ég væri vanur barnslegu tali bróður míns,
þá höfðu þessi orð hans nú slík áhrif á mig, að tárin
runnu niður vanga mína.
Og Manni hélt áfram:
„Nú skulum við halla okkur út af aftur, Nonni. Við
hljótum að sofna. Og guð frelsar okkur áreiðanlega
úr þessari hættu“.
Eg svaraði ekki, en þrýsti honum fast að mér.
Mér fannst guð hafa talað fyrir munn hans, því að
ég var viss um, að sál hans var nær guði en mín eig-
in sál.
Hann var líka góður og saklaus drengur, og öllum
þótti vænt um hann, sem hann þekktu.
Hann var verndarengill minn, því að það var hon-
um að þakka, að við lásum bænirnar okkar, og barns-
leg orð hans og einlægni breytti vonleysi mínu í trún-
aðartraust.
Við hjúfruðum okkur hvor að öðrum og sofnuðum
báðir vært.
Og þarna lágum við í þokunni. En góðir englar héldu
vörð yfir okkur. Við sváfum áhyggjulausir úti á djúp-
inu í bátskelinni, sem straumur Eyjafjarðar bar til
hafs.
/ hvalaþröng
Ekki veit ég, hvað við sváfum lengi. En það endaði
með því, að við hrukkum upp með andfælum við það,
að við hentumst af þóftunni og duttum niður í bát-
inn.
fgunkaffinu
&
.. . hik... engum þykir vænt
um mig... hik...