Morgunblaðið - 19.01.1974, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. JANUAR 1974
Doppa 09 Dill ð ferðaiagi
eftir
Hugrúnu
Doppa og Díli voru hvolpar og áttu heima úti í
sveit. Þau áttu ekki sama heimilið, en bæði voru þau
fædd á sumardaginn fyrsta. Doppa var hvít með
svartan blett á nefinu, en Díli var grár með hvítan
blett á hnakkanum. Mæður þeirra voru miklar vin-
konur. Fyrst eftir að börnin þeirra fæddust, höfðu
þær lítið um sig og hittust sjaldan, en þegar þau fóru
að stækka og gátu fylgt þeim eftir úti, heimsóttu þær
hvor aðra svo oft sem þær gátu, og hvolparnir lærðu
snemma að leika sér saman. Doppu og Díla fannst
heimurinn fjarskalega skrítinn. Mikið þótti þeim
gaman að fara í kapphlaup og fela sig á milli
þúfnanna, svo steyptu þau sér kollhnís og léku alls
konar listir. Mömmurnar horfðu á þau með mestu
hrifningu. Þær þóttust of ráðsettar til þess að taka
þátt í leikjunum, nema ef þær voru neyddar til þess.
Ef ólátabelgirnir toguðu í rófurnar á þeim eða
stukku upp á bakið á þeim, þá gat það komið fyrir, að
þær tækju þau fangbrögðum, og það þótti Doppu og
Díla skemmtilegra en allt annað. Mömmurnar
horfðu á börnin sín meðan þau léku sér og móður-
kærleikurinn ljómaði í augum þeirra, þar sem þær
BR 2-7R C

Um heimshöfin
Meira en 7/10 af yfirborði jarðar er hulið sæ. Og á sama hátt og
þurrlendið mótast af fjöllum og dölum, þá eru einnig fjallahrygg-
ir og djúpar dældir og skorur á hafsbotninum. Lengsti fjalls-
hryggur jarðar er í Atlantshafinu. Hann er mörg þúsund km að
iengd og teygir sig frá norðri til suðurs. Mörg fjöll hans eru
meira en 300 metrar að hæð. Azoreyjarnar eru toppurinn á hluta
þessa fjallshryggjar.Hæsta fjall jarðar er á Hawai f Kyrrahafinu.
Það heitir Mauna Kea og teygir sig „aðeins“ 4200 m yfir hafflöt-
inn. En rætur þess eru 4800 m undir sjávarmáli. Það er þannig í
raun 9000 m hátt og því hærra en Mount Everest. Mesta dýpi
sjávar sem mælst hefur er hin svonefnda „Filipseyingagröf", sem
er 10.793 m aðdýpt.
lágu fram á lappir sínar. Þær vildi kenna þeim að
bera virðingu fyrir sér, og vildu láta þau vita og
skilja, að þær væru ráðsettar frúr, sem þau yrðu að
hlýða. Stundum þegar ærslin gengu fram úr hófi
urðu þær að refsa þeim, og það gerðu þær með því að
gefa þeim löðrung með annarri framlöppinni.
Mamma Doppu var strangari heldur en mamma Díla,
þess vegna varð uppeldi hans ekki eins gott, og hann
fékk seinna að kenna á því. Þær sögðu þeim frá
hættum heimsins og snörum, og Doppa hlustaði vel,
betur en Díli. Díli hafði sérstaklega ánægju af því að
leika allar hundakúnstir, sem hann kunni fyrir
Doppu til þess að láta hana dást að sér. Svona liðu
dagarnir í ævintýrum og leikjum á meðan þau voru
að vaxa og vitkast. Það kom að því, að þau gátu farið
að hittast án þess, að mömmur þeirra væru með
þeim. Það þótti þeim allra skemmtilegast. Það var
bara verst hvað hann Díli var hrekkjóttur. Hann átti
það til að elta fugla, og þegar hann hafði náð þeim
hristi hann þá til, með því að halda þeim í munninum
þangað til vesalings fuglarnir dóu. Doppu þótti þetta
leitt, og reyndi að fá Díla ofan af þessum ósið, en
honum þótti þetta svo skemmtilegt, að Ivann gat
ómögulega látið það vera.
— Þú veizt, að það er ljótt að elta fuglana og gera
þeim mein, sagði Doppa. Þeir eiga að vera okkur til
ánægju. Við skulum heldur lofa þeim að lifa, svo þeir
geti sungið fyrir okkur öll yndislegu sumarlögin sín.
Við getum meira að segja tekið undir með þeim og
spangólað einhverja undirröddina. Hlustaðu bara
hvað ég er orðin leikin i því að gelta og spangóla, og
svo settist Doppa litla á aftari endann og lék listir
sínar fyrir vin sinn, en hann var ekki hrifinn af
þessu háttalagi hennar, fannst það ekkert spenn-
andi. Það var þó heldur að hendast um mýrar og
móa, tún og engi á eftir fuglunum, sérstaklega var
honum uppsigað við velluspóana, en þeim náði hann
aldrei. Það voru bara litlu fuglarnir, sem hann gat
náð, á meðan þeir voru að læra að fljúga. Það voru
ósköp að heyra tístið í þeim á meðan Dfli var að dusta
þá til. Doppa litla gat varla horft á þetta, hvað þá
hlustað. Henni varð flökurt og hljóp þá stundum
heim, burtu frá Dila með niðurlafandi skottið, lagðist
niður í bælið sitt og hugsaði um ráðgátur lífsins. En
það hýrnaði alltaf yfir henni þegar mamma hennar
kom og lagðist hjá herini. Það var svo hlýtt og
notalegt að hjúfra sig í hásakotið hennar og fá sér
góðan blund.
c§Alonni ogcTVÍanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Þú kallaðir aftur og aftur: „Jesús“. Þig hefur
dreymt eitthvað fallegt“.
Hann horfði á mig forviða og roðnaði lítið eitt. Svo
sagði hann:
„\ar ég að kalla það?“
„Já, Manni, og þú réttir upp hendurnar brosandi,
alveg eins og þú værir að tala við einhvern. Viltu
segja mér, hvað þig dreymdi?“
Hann varð hálffeiminn. Samt sagði hann:
„Já, það skal ég gera. Það er fljótsagt. Það var svo
stutt“.
Hann sagði svo frá:
„Ég sofnaði strax, eftir að við unnum heitið.
Mér þótti hinn heilagi Franz Xaver koma líðandi í
loftinu niður til okkar.
Hann tók í höndina á mér, og ég sveif með honum
upp í loftið, langt, langt í burtu.
Við komum í stóra borg, og þar var fjarska falleg
kirkja.
Þegar ég spurði hann, hvað borgin héti, svaraði hanil,
að þetta væri Rómaborg og kirkjan væri Péturskirkja.
f
Svo fór hann með mig Um feikilega stórar dyr inn
í kirkjuna.
Þar sá ég Jesú.
Hann stóð fyrir háaltarinu.
Eg hljóp til hans.
Og hann kom á móti mér með útbreiddan faðmihn
og horfði brosandi á mig.
Ég mætti honum í miðri kirkjunni.
Þá faðmaði hann mig að sér.
Og þá vaknaði ég“.
— Já þetta er mjög skemmti-
iegur bfll, ef undan er skilinn
óþægilegur titringur þegar
jkomið er yfir 190 km á klukku-
stund.
— Já, það var eiginlega þess
vegna, sem ég hætti aðreykja.
— Já, vinur minn. Ég man þá
tfð, er heystakkar voru þægi-
legir.
— Nei, eina kúnstin sem hann
kann, það er að opna fs-
skápinn.....