Morgunblaðið - 05.03.1974, Síða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. MARZ 1974
Lovísa Jónsdóttir
Akureyri -Kveðja
í DAGer til moldar borin Sesselja
Lovísa Jónsdóttir. Hún fæddist 7.
júní 1892 og lézt 23. febr. síðast-
liðinn.
Foreldrar hennar voru Anna
Arnadóttir og Jón Jónsson barna-
kennari, ættaður úr Vogum. Hann
fluttist vestur i Strandasýslu til
að stunda barnakennslu og þar
kynntust þau Anna. Þau eignuð-
ust 4 börn og var Lovísa þeirra
elzt og fæddist að Stað hjá prests-
hjónunum Sesselju og séra ísleifi,
en hjá þeim bjuggu þau Anna og
Jón fyrsta árið, en fluttust þá að
Drangsnesi, þar sem þau bjuggu í
30 ár. Síðutu æviárin áttu þau hjá
dætrum sínum á Akureyri.
Okkar fyrstu kvnni hófust, er
við dvöldum sumartima að Hvíta-
dal í Dalasýslu hjá merkishjónun-
um Önnu Eymundsdóttur og
Magnusi bróður Stefáns frá
Hvítadal. Hjá þeim var gott að
vera. Við vorum þarna fimm ung-
menní og var oft sprett úr spori á
sunnudögum, þegar okkur voru
lánaðir hestar og var þá glatt á
hjalla. Við litum öll upp til Lovísu
og löðuðumst að persónu hennar,
hún var sikát og skemmtileg og
öllum jafngóð. Ekki grunaði mig
þá, að við ættumst eftir að tengj-
ast fjölskylduböndum, en ég gekk
síðar að eiga bróður hennar.
Lovísa giftist Jóni Kistjánssyni,
bjuggu þau allan sinn búskap á
Akureyri og var heimili þeirra
rómað fyrir smekkvísi og gest-
risni Þangað var alltaf elskulegt
að koma og börnum okkar ætíð
sýnd hlýja og umönnun, er þau
voru á ferð.
Við söknum Lovísu, en við vit-
um, að hún var orðin hvíldarinnar
þurfi og erum þess fullviss, að
hún sé komin til himneskrar
sæluvistar. Hafi hún þökk fyrir
allt. Minningin um hana er okkur
kær.
Friðurguðs umvefji hana.
Mágkona og bróðir.
í dag fer fram frá Akureyrar-
kirkju útför frú Lovísu Jónsdótt-
ur, fyrrum húsfreyju að Þing-
vallarstræti 20, er lézt á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri
þann 23. febrúar s.l. 81 árs að
aldri.
Sesselja Lovísa Jónsdóttir, eins
og hún hét fullu nafni, var fædd
7. júní árið 1892 að Drangsnesi
við Steingrímsfjörð i Stranda-
sýslu, dóttir hjónanna Jóns Jóns-
sonar, bónda þar og barnakenn-
ara og konu hans önnu Sigríðar
Arnadóttur. Var Lovisa elzt fjög-
urra systkina og eru þau flest
látin. Lovisa ólst upp á miklu
myndarheimili foreldra sinna,
allt til tvitugsaldurs, er hún réðst
til Reykjavikur í vist, eins og titt
var um ungar stúlkur á þeim ár-
um, er vildu afla sér nokkurrar
menntunar. Hneigðist hugur
hennar um þær rnundir að verzl-
unarstörfum og stundaði hún
verzlunarnám um eins vetrar
skeið í Verzlunarskólanum og
vann síðan við afgreiðslustörf í
verzlun, er hún og stundaði um
nokkurt skeið, eftir að hún flutt-
ist til Akureýrar. Þann 29. sept-
ember árið 1917 giftist Lovísa
Jóni Kristjánssyni, útgerðar-
manni á Ákureyri, er ættaður var
þaðan, hinum ágætasta manni.
Fyrstu hjúskaparár sín bjuggu
þau að Hafnarstræti 50 ( Matthías-
arhúsi) í sambýli við tengdafor-
eldra hennar, þar sem þrjú elztu
börn þeirra hjóna voru fædd, en
þau eru: María, gift Gilbert
Ström, tryggingafulltrúa í Kalm-
ar í Svíþjóð, Kristján, forstjóri á
Akureyri kvæntur Sigþrúði
Helgadóttur og Mikael, fram-
kvæmdastjóri á Akureyri,
ókvæntur. Yngstur barna þeirra
hjóna er Jón Árni, menntaskóla-
kennari á Akureyri, kvæntur
Maríu Pálsdóttur. Áður en Lovisa
giftist eignaðist hún son,
Tryggva, framkvæmdastjóra í
Kópavogi, sem kvæntur er
Kristínu Magnúsdóttur. Auk
barna sinna ólu þau hjón upp
bróðurdóttur Lovísu, Margréti
Ödu Ingimarsdóttur, sem gift er
ísak Hallgrímssyni lækni í
Reykjavík.
Haustið 1938 tóku þau hjón sig
upp með fjölskyldu sína og flutt-
ust til Kaupmannahafnar, þar
sem Jón maður hennar kom á fót
verksmiðju. Eigi varð dvöl þeirra
ytra löng, því að sumarið 1939
hverfa þau aftur til Akureyrar
þar sem hún bjó til dauðadags.
Árin 1940—1947 bjuggu þau hjón
í leiguhúsnæði hjá þeim heiðurs-
hjónum Páli Tómassyni og Önnu
Jónsdóttur að Skipagötu 2 eðaþar
til þau fluttust í eigin íbúð að
Þingvallastræti 20, þar sem þau
bjuggu unz Jón maður hennar
lézt þann 22. nóv. 1962. Eftir það
hélt Lovísa heimili fyrir Mikael,
son þeirra hjóna, eða allt til að
heilsa hennar þraut og hún flutt-
ist á Elliheimili Akureyrar i jan.
1972. Naut hún þar ágætrar að-
hlynningar, dáð og virt af vist-
fólki og starfsliði.
Um langt skeið starfaði Lovísa
að félagsmálum m.a. í Kvenfélag-
SVARMITT
o 0
EFTIR BILLY GRAHAM
ÉG hef brugðizt Guði,
en ég þrái að þjóna honum.
Vill hann gefa mér tækifæri að nýju?
Vill Guð taka á móti mér?
VIÐ værum öll illa á vegi stödd, ef Guð vildi ekki
taka við þeim, sem hafa brugðizt honum. Margir
mestu menn Biblíunnar brugðust honum einhvern
tíma. Móse varð manni að bana í reiðikasti. Pétur
braut tvö boðorð, þegar herra hans hékk á kross-
inum. Hann afneitaði Drottni og sagði ósatt. Þessir
menn og margir aðrir sneru sér aftur í iðrun til
Drottins, og hann notaði þá á stórkostlegan hátt. Þar
sem Guð fer ekki í manngreinarálit, samkvæmt
orðum Biblíunnar, getið þér verið þess fullviss, að
hann vill fyrirgefa yður.
Spámaðurinn Hósea skrifar um vissu sína: „Hjá
þér hlýtur hinn munaðarlausi líkn. Ég vil lækna
fráhvarf þeirra, elska þá af frjálsum vilja, því að
reiði mín hefur snúið sér frá þeim. — Þeir, sem búa í
skugga hans, skulu aftur blómgast eins og vínviður.
Hann skal verða eins nafntogaður og vínið frá
Líbanon.“ (Hósea 14,4—8).
Ólafur B. Hjartar frá
Þingeyri — Minning
inu Framtíðin, Kvenfélagi Akur-
eyrarkirkju og Slysavarnafélag-
inu. Var hún jafnan virkur félagi
í öllum þessum félögum og vann
heil og óskipt að hinum ýmsu
velferðar- og mannúðarmálum.
Sá er þetta ritar kynntist Lov-
ísu á efri árum hennar. Olli þar
um, að um nokkra frændsemi var
að ræða. Var jafnan gott að koma
á heimili hennar, er hún bjó
manni sínum og börnum af hinum
mesta glæsibrag. Andaði jafnan á
móti þeim, er að garði bar, hlýju
og mikilli gestrisni. Góðvild og
glaðværð sátu þar jafnan í önd-
vegi. Var heimilisbragur þar allur
til fyrirmyndar og sambúð for-
eldra og barna með miklum ágæt-
um.
Undanfarna mánuði hefir land
vort verið hulið klakahjúpi myrk-
urs og kulda. I slíkum vetrarfrera
dregur oft ský upp f hugum
mannanna. Margir erfiðleikar
vilja þá oft koma í kjölfarið. Ég
vildi óska þess, að þeir, sem við
slíkar aðstæður byggju, ættu kost
á að kynnast konu á borð við
Lovísu. Með hjartahlýju sinni og
góðvild gaf hún svo mörgum af
gnægð hjarta síns, það sem við
mennirnir megum sizt vera án.
Þess vegna var gott að vera í
návist hennar. Á einum stað
stendur: „Þar sem góðir menn
fara, eru Guðs vegir.“ Ég hygg, að
fá orð eigi hér betur við en þetta
forna spakmæli. Þennan innri
styrk, þetta skæra ljós, sem jafn-
an lýsti umhverfis hana og hún
gaf svo mörgum hlutdeild í, er
voru svo heppnir, að kynnast
þessari göfugu konu, var hún sér
þess meðvitandi, að hún hefði
þegið úr æðri heimi. Albúin og
fagnandi hvarf hún á brott úr
þessum heimi, er kraftar og
heilsa voru á þrotum, i fullri vissu
um óendanlega náð Drottins,
vegna þess að Guðstrú hennar var
heiðog björt.
Að lokum vil ég færa henni
þakklæti okkar fyrir bjartar sam-
verustundir á liðnum árum og
flyt börnum hennar og öðrum ást-
vinum innilegustu samúðarkveðj-
ur yfir fjöllin. Og bið Guð að
blessa hana á æðri tilverustigum,
er hún er horfin til.
Arni Sigurðsson.
Ólafur Hjartar járnsmiður frá
Þingeyri andaðist að Hrafnistu,
dvalarheimili aldraðra sjómanna,
26. febrúar s.l. 81 ára að aldri.
Með hortum er genginn góður
maður og gegn.
Ólafur var einn þeirra manna,
sem vann mikið ævistarf án þess
að flíka þvi. Hann var einn af
þeim, sem leggja kjölfestuna í
þjóðarskútuna. Hann hafði lifað
langa ævi og miklar þjóðlífs-
breytingar. Hann hafði líka til að
bera í óvenjulega ríkum mæli
það, sem nú er stundum kennt við
fornar dyggðir, vinnusemi og
hollustu í störfum.
Á unga aldri réðst hann til
iðnnáms í járnsmíði. Þannig bjó
hann sig undir lifsstarfið. Hann
vann siðan alla tíð ekki einungis í
þessari iðngrein heldur og hjá
sama meistara og hann hafði lært
hjá. I um sex áratugi vann hann
því hjá sama fyrirtækinu, Vél-
smiðju Guðmundar J. Sigurðs-
sonar, Þingeyri. Þannig átti
Ólafur Hjartar sinn hlut í þeirri
merku sögu, sem fyrirtæki þetta
á. Með þeim Guðmundi J. Sigurðs-
syni ríkti gagnkvæmt traust og
vinátta meðan báðir lifðu.
Þótt vinnudagurinn væri
langur í smiðjunni átti Ólafur sér
mörg önnur áhugamál. Hann var
Víðsýnn maður, fróðleiksfús og
bókhneigður. Hann var því vel að
sér og glöggskygn á margvísleg
efni. Þjóðlegan fróðleik og þjóð-
félagsmál bar gjarnan á góma í
viðræðum við Olaf. Hann
aðhylltist hugsjónir sjálfstæðis-
stefnunnar í þjóðmálum.
Ólafur var gæfuinaður. Hann
gekk ungur að eiga eftirlifandi
konu sína Sigríði Egilsdóttur,
hina mætustu konu, sem var hon-
um traustur lífsförunautur. Hann
eignaðist mannvænleg börn.
BÆJARSTJÖRN Siglufjarðar
hefur falið verkfræðifyrirtækinu
Vermi að gera könnun á mögu-
leikum til hitaveitu fyrir Siglu-
fjarðarbæ. Um nokkra valkosti er
að ræða og mun Vermir gera til-
lögur í því efni. Boraðar hafa ver-
ið nokkrar holur í Siglufirði og
ein holan hefur gefið góða raun,
Hann var hvers manns hugljúfi,
sem kynntist honum.
Mér er í fersku minni, þegar
fjölskylda, ættingar og vinir sátu
með Ólafi fjölmennt hóf á
áttræðisafmæli hans. Hann flutti
þá ræðu og vék að ýmsu á langri
ævi. Hann brá upp þjóðlífsmynd
af æskuheimili sinu, þar sem f
senn ríkti fátækt og reisn. Hann
dró fram lýsingar á lífi sínu og
starfi af samtvinnaðri alvöru og
kímni eins og haps var vandi.
Hann stóð þarna eins og hann átti
að sér tiginmannlegur og ljúf-
mannlegur. Hann flutti ræðu eins
og hann hefði einkum fengizt við
slíka iðju um ævina. Þannig voru
eðliskostir Ólafs Hjartar. Hans
hlutur var ávallt vel gerður. Svo
hefði verið á hvaða vettvangi sem
hann hefði haslað sér völli lífinu.
Öllum, sem þekktu frænda
minn Ólaf Hjartar, er söknuður í
huga við fráfall hans, en mestur
er harmur eiginkonu og fjöl-
skyldu.
Þorv. Garðar Kristjánsson.
18 1 af 67 gráðu heitu vatni á sek.
Ljóst er, að sú hola nægir ekki til
hitaveitu fyrir allan bæinn og því
er nauðsynlegt að frekari könnun
fari fram. Reiknað er með að
Vermir hafi lokið við sínar tillög-
ur I vor, að því er Stefán Frið-
bjarnarson bæjarstjóri Siglfirð-
inga tjáði okkur.
Gangskör gerð að könnun á
rekstri hitaveitu í Siglufirði
FOLDIN ER í FJÖTRA REYRÐ
Bæjum, Snæfjallaströnd,
21. febr.
ÞAÐ var ekki tekið út með sitj-
andi sældinni að gera við raf-
magnsleiðsluna hér á milli bæj-
anna, en hún slitnaði niður í ofsa-
veðri og mikilli isingu siðasta dag
janúar sj. á um kilómetra kafla
eða svo.
Samfellt í 14 daga var unnið
sleitulaust við að endurnýja lín-
una, oftast í sortabyl og roki, og
urðu menn frá að hverfa aftur og
aftur vegna óveðurs. En um 15.
febrúar tókst loks að tengja sam-
an, og fengu þá allir bæir i Snæ-
fjallahreppi rafmagnið á ný frá
Mýrarárvirkjun, en áður hafði
vara-disilrafstöð, sem rafveitan á,
verið notuð fyrir tvo bæina í Bæj-
um. Vildi það til happs, að jarðýta
ræktunarsambandsins var hér, og
var það einasta tækið, sem hægt
var að komast á milli um línu-
stæðið.
Mannskapur var sendur inn í
Nauteyrarhrepp, sem átti að gera
við raflínuna þar, en gat ekkert
aðhafzt vegna ófærðar og óveð-
urs. Ekki er því búið að gera við
raflínuna þar, þegar þetta er
skrifað, en þar eru brotnir 5 eða 6
raflínustaurar, og frá Ármúla og
út að Lóni er linan öll niðri á jörð
eða köldum klaka. Simasamband
er nú aftur komið i gegnum radíó-
stöðina í Bæjum, en sendarar þar
voru óvirkir fyrst á eftir að raf- |
magnið komst á vegna kulda og
raka. Tæknimaður frá Isafirði
kom til þess að lagfæra það.
Símasamband á öllum bæjum
hér í Snæfjallahreppi er nú gegn-
um radióstöðina í Bæjum og hef-
ir, síðan það komst á, verið með
ágætum gott svo að til stakka-
skipta má telja, en hins vegar er
símasamband héðan við Nauteyr-
arhrepp svo til ekkert. Heill er þó
siminn þangað að nafninu til, en
það má til algjörra undantekning-
ar telja, ef nokkurt orð heyrist í
þeim sima. Hann er eins og lokuð
bók.
Ekki er ein einasta þúfa upp úr
snjónum hér í öllu ísafjarðar-
djúpi. Sést rétt í fremstu kletta-
rendur vestan Djúps, en norðan
þess er samfelld snjó-jökulbreiða
frá hæstu brúnum í sjó fram, en
undir snjódyngjunni er helfrosin
jörðin. Á milli jarðar og snjó-
dyngjunnar liggur svellahjúpur
smurður svo jafnt yfir sem krem
á tertu. Má af þvi nokkuð Ijóst
vera, hversu foldin er í fjötra
reyrð, og flestir munu nú geta
tekið undir, að fáir sakna þorri
þín, þú hefur verið skitinn.
Allir vegir eru ófærir hér f
Djúpi vegna snjóa, og hafa sumir
bæir ekki komið mjólk frá sér allt
upp í hálfan mánuð, en reynt var,
er upp birti, að troða brautir með
jarðýtum fyrir dráttarvélar. Fugl-
um himinsins er svo gefið rándýrt
mél. Enginn vill missa af sól-
skríkjukvaki, þá vorsins blómstur
anga i fögnuði bjartara vona, er
snjóarnir bráðna fyrir geislum
sólar og bjartnætti vorhlýrra
tíma.
Jens.