Morgunblaðið - 05.03.1974, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. MARZ 1974
Gísli, Elríkur og Helgl
efllr
inglblðrgu
Jðnsdðtlur
„Auðvitað," svaraði Gísli. „Ég fór og keypti bleikt
snuð í gær og pela með bleikum hring.“
Og þá hlaut mamma að ætla að gefa þeim litla
systur, því að strákar fá blátt snuð og bláan pela-
hring.
„Mömmu langar til að eiga stelpu,“ sagði Eiríkur
mæðulega. „Ég hefði nú kosið strák í hennar spor-
um. Hún er svo vön þeim.“
„Við verðum að sætta okkur við það, sem kemur,
ef það er bara hraust og heilbrigt," sagði Gísli
spekingslega. „Það er ekki hægt að skila börnum
aftur.“
„Nei, það er víst ekki hægt,“ Eiríkur var stóra
Ibróður sammála.
Það voru dálítið hnípnir ungir menn, sem komu til
ömmu, en þeir reyndu nú samt að bera sig manna-
lega. Þeir voru eiginlega mest í forstofunni hjá
| símanum.
Gísli hafði lesið um það, að mömmur dæju stund-
um, þegar þær væru að eignast lítil börn, en það gat
ekki komið fyrir mömmu þeirra. Hún var æfð í
þessu, búin að eignast þrjá stráka.
Mannstu eftir því, þegar ég reiddist sem mest við
mömmu, Eiríkur?“ spurði Gísli.
„Já,“ sagði Eiríkur, „Þú ætlaðir að skila henni
aftur og fá nýja.“
„Það strandaði allt á hví, að við gátum ekki
borgað neitt á milli. Égdiélt, að okkajr mamma væri
svo mikið notuð af því að hún var búin að hafa
okkur.“
Þeim fannst báðum fyndið, að þeir skyldu hafa
verið svona heimskir meðan þeir voru litlir. En, hvað
var þetta? Síminn hringdi! Það var pabbi og hann
sagði, að þeir mættu koma heim og sjá litlu systur.
Ég hugsa, að þá hafi verið sett heimsmet í strætis-
vagnaakstri frá vestur- til austurborgarinnar.
Uss! Pabbi lagði fingur á varir sér, þegar hann
opnaði dyrnar og leiddi þá inn til mömmu.
í litlu vöggunni, á blúnduskreytta koddanum lá
agnarlítil telpa með mikið dökkt hár og galopin augu,
sem voru eins og kol á að sjá. Það var litla systir og
þeir áttu hana aleinir með pabba og mömmu!
Það var gaman að koma heim úr skólanum og
horfa á litlu systur. Fyrst fór hún að brosa, svo að
skríkja og hlæja og alltaf var hún jafnhrifin af Gísla,
Eiríki og Helga og þeir af henni. Mamma þurfti ekki
mikið fyrir litlu systur að hafa, því að hún hafði
alltaf einhvern strákanna heima og þeir voru nú
aldeilis ekki með óknytti nálægt litlu systur! Ekki
aldeilis!
Þeir gældu við hana og léku við hana, kölluðu hana
hjartagull og litlu krús, en nafn átti hún ekki ennþá,
því að það var ekki búið að skíra hana.
Þeir spurðu og spurðu á hverjum degi, hvað litla
systir ætti að heita, en pabbi og mamma voru alltaf
jafn leyndardómsfull og vildu ekkert segja. Þau
sögðu loksins:
„Það fáið þið að vita á sunnudaginn. Þá verður
haldin skírnarveizla!“
Það er mikið verk að halda skírnarveizlu. Meira
verk en afmælisveizlu.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
(^Nonni ogcyVlanni Jóri Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Eftir litla stund hélt Manni áfram að spyrja:
„Var ekki mikið af berjum uppi á fjallinu?“
„Jú, góði minn, en þau eru ekki fullsprottin“.
„Hvaða ber spretta þar efst uppi?“
„Efst uppi spretta engin ber, en þegar kemur neðar
í hlíðarnar, er dálítið af jarðarberjum og nóg af blá-
berjum og krækiberjum. — Þar verður bráðum allt
rautt og blátt og svart af berjum“.
„Nonni“, kallaði Manni nú með gleðibragði, „þang-
að verðum við að fara einhvemtíma“.
„Já“, sagði ég glaðlega. „Það skulum við gera“.
„Og er ekki fallegt uppi á fjallinu?“ spurði Manni.
„Jú, væni minn, það er ljómandi fallegt þar“.
Manni færði sig nú alveg að Haraldi og bað hann
að segja sér, hvað sæist þar uppi.
Og Haraldur gerði það.
„Þar sést yfir fjöll og dali og falleg lönd í öllum
áttum, grænar hæðir og hengiflug, gil og sprungur,
ár og læki og blómskrýddar hlíðar, og svo blasir við í
landnorðri blátt og endalaust Atlantshafið“.
„En hvað þar hlýtur að vera fallegt“, kallaði Manni
upp- „Þangað verðum við að fara einhverntíma. Finnst
þér það ekki, Nonni?“
„Jú, Manni. Þangað verðum við að fara“.
„Og hvað er fleira á fjöllunum?“ spurði Manni.
„Þar er mikið af dýrum, mest sauðfé, hross og úti-
gangsnaut. En það er nú betra að vara sig á þeim.
Svo eru þar refir og ósköpin öll af fuglum“.
Nú vom dyrnar opnaðar, og mamma og Bogga komu
inn með mat handa gestinum.
Haraldur gerði krossmark yfir matnum, eins og
venja var þar um slóðir, og las stutta borðbæn. Síðan
tók hann til matar.
Allt í einu sneri hann sér við, leit til mömmu og
sagði:
„Eitt þarf ég að biðja yður um enn. Ég þarf að
fara snemma af stað á morgun, og mér þætti vænt
um að geta farið snemma að hátta“.
IVI«Ölmor9unkoffÍnu
— Geturðu ekki komið vit-
inu fyrir drenginn, sérðu bara,
hvernig hann er farinn að
kiæðast.

— Ég var að enda við að lesa
kvöldbænir fyrir alla þessa
viku, amma.
— Þið eigið eftir að þakka
mér það einhvern tíma, að ég
lét ekki plata mig til þess að
fara ibfó.
— Maður gæti næstum þvf
haldið, að iillimann væri
þyrstur.
— Ég hefði aldrei gifzt þér,
Gísli, ef ég hefði vitað, að þú
litir þannig út við dagsljós.