Morgunblaðið - 16.05.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. MAÍ 1974
Sigurður og vinir hans
Kafli úr sögu frá
miðöldum eftir
Sigrid Undset
Hann hraðaði sér enn, og skömmu síðar kom hann
auga á litla dalverpið, þar sem gömul dauð fura
trónaði \ið stíginn. Hérna átti hann að beygja til hægri
niður að Hofi. Kross hafði verið negldur á stofninn til
minningar um selsstúlkurnar tvær, sem höfðu orðið
fyrir eldingu, þegar þær leituðu sér skjóls undir trénu
fyrir mörgum árum. Sigurði létti, þvf nú átti hann að
baki erfiðasta hluta leiðarinnar. Hann kraup á kné við
krossinn, hallaði höfðinu upp að bolnum og fór með
Pater Noster og Ave María. „Kristur og allir heilagir
menn veri með mér og — guð minn og heilög María,
látið ekki manninn deyja, fyrr en ég hef fundið séra
Eirík og sent hann upp eftir“.
Honum varð rórra við bænina og nú hélt hann af
stað niður slakkann. Hann varð þó að hafa augun hjá
sér til þess að missa ekki sjónar af stígnum. Gamlar
trjárætur, slípaðar undan fótum manna og dýra, urðu
honum að fótakefli og honum varð hált á þykku
barrnálalaginu. Litlir lækir ofan úr hlíðinni runnu
KOGNI HREKKVÍSI
■g) 1974
McNaught Synd., Inc.
— Svona hagar hann sér alltaf, þegar verðið hækk-
ar.
þvert á stíginn eða fylgdu honum nokkurn spöl svo
skórnir hans fylltust af fersku, ísköldu vatninu.
Séra Eiríkur.
Loks nam hann staðar, titrandi og lafmóður, við
fyrsta bæinn, sem varð á vegi hans. Þetta var lítill kofi
á engjaparti, grár álitum af dögginni. Við girðinguna
var Sigurði öllum lokið. Tárin tóku að renna, um leið
og hann opnaði hliðið, og hann grét eins og smábarn.
Hann hrökk í kút þegar eitthvað mjúkt straukst við
fæturna á honum. En þegar hann sá að þetta var lítill
svartur kettlingur, varð hann guðsfeginn, hló í gegn-
um tárin og tók hann í fangið. „Kis-kis-“. Kettlingur-
inn hjúfraði sig að honum og fór að mala.
Sigurður gekk upp að húsinu og barði að dyrum.
Hann ætlaði að fá fylgd niður að prestssetrinu en
enginn svaraði. Annaðhvort var húsið mannlaust eða
allir f fasta svefni. Hann setti kettlinginn niður, því
hann bjóst við að hér ætti hann samastað, en þegar
hann bjóst til að halda aftur af stað, elti kisi hann. Þá
lyfti hann honum aftur f fangið og hélt á honum
sfðasta sprettinn fram hjá nokkrum býlum og loks
blasti kirkjuturninn á Hofi við honum yfir birkikrón-
unum á kirkjuhólnum.
Hann varð að fara fram hjá kirkjugarðinum, en
brátt var hann kominn að hliðinu í túngarði séra
Eiríks. Hann naut þess að finna fjósalyktina oglyktina
af reyknum sem lagði úr strompinum. Svo hljóp hann
upp að bænum og lyfti hurðaklinkunni. Séra Eirfkur
lokaði aldrei húsi sínu um nætur.
Inni logaði ljós, sem komið var fyrir í messingskál til
öryggis. Daufur bjarminn lék um sótsvarta þakraft-
ana. Skálin stóð á þrepinu framan við rúm séra Eirfks.
Sigurður sá, að gamli maðurinn sat upp við dogg i
rúminu og studdist við stafla af marglitum koddum
með stóra opna bók á hnánum. Hann var sofandi.
„Séra Eiríkur —“. Sigurður snerti varlega við öxl
hans. Gamli presturinn hrökk við, settist upp í rúminu
og horfði á gestinn.
„Sigurður Jónsson, hvaðan ber þig eiginlega að? Og
hvar eru Ivar og Helgi? Hvað á þetta að þýða — að
stökkva svona burt, svo Borgný er viti sínu fjær af
hræðslu? Og Hildiríður og Jón eiga sjálfsagt ýmislegt
vantalað við þig. Ja, svaraðu, óþekktarormur?“
£Nonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Manni hélt sér alltaf dauðahaldi yfir um mig.
„Við þyrftum að hafa svipu á hann, þá gætum við
nuddað honum á lappirnar“, sagði hann.
„Já, en nú höfum við enga svipuna“.
„Geturðu ekki togað fastar í tauminn?“ spurði
Manni.
Ég kippti í snærið aftur og aftur, og um leið dingl-
uðum við fótunum og hottuðum á liann. En allt kom
fvrir ekki. Hesturinn reisti höfuðið nokkrum sinnum,
það var allt og sumt.
Við börðum hann nú bæði með hnefum og hælum
og kölluðum lia-rra og hærra, og Tryggur gelti og
urraði. En klárinn hreyfði sig ekki. Það var eins og
hann héldi, að okkur væri þetta ekki alvara.
Við höfðum nú reynt við hann öll ráð, sem okkur
gátu til liugar komið. Við sátum kyrrir um stund og
hvíldum okkur.
Allt í einu sleppti Manni af mér annarri hendinni
og sagði:
„Nonni, nú sé ég, hvar við getum náð í svipu. Sjáðu,
þarna er víðikjarr. Þar gætir þú skorið upp smáhríslu
og haft hana fyrir svipu“.
„Alltaf dettur þér ráð í hug“, sagði ég við Manna
litla. „Ég skal fara og ná í hrísluna. En sittu kyrr á
meðan og haltu fast í snærið“.
Ég fór síðan af baki og fékk Manna tauminn. Því-
næst hljóp ég að runnanum, skar upp tvær smáhríslur
með hnífnum mínum, sneið af þeim laufin og lim-
arnar og hljóp með þær til Manna. Aðra hrísluna fékk
hann.
„Svona nú, klárinn minn“, sagði ég. „Ætli þú verðir
nú ekki feginn að hypja þig á fætur?“
Síðan brölti ég á bak, og við byrjuðum á nýjan leik:
„Stattu’ upp! — ill-rit! — upp með þig!“
Um leið börðum við hann með hrísluöngunum á
báða bóga.
flk6inoi<|unlnfíÍAu

— Jæja, nú fer þetta að
koma . .. vió erum búnir að
ráóa nýjan kokk....
— Vió græddum þó alltaf tvo
hnífa á þessu. .. hann er nefni-
lega sverðagleypir í
sirkusi. ...

1 rauninni kann hún ekkert
að tefla, en hún hefur furóu-
legt lag á að slæva ein-
beitingarhæfileika manna. . ..