Morgunblaðið - 04.07.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. JULI 1974
Rekstrarferð
Smásaga
eftir Líneyju
Jóhannesdóttur
Þó hundrað krónur í huganum geti keypt allt,
ja*nvel bjartar hallir fyrir austan sól og vestan
mána, megna þær ekki að gefa hlýju á fæturna.
Svstir mín fór að vola. „Mamma hlýtur að setja ljós i
eldhúsgluggann. Svo þegar við heyrum I fossunum
erum við bráðum komin,“ sagði ég Hún þagnaði og
við hlustuðum bæði lengi, lengi eftir fosshljóðunum,
sem við annars tókum sjaldnast eftir. „Heldurðu að
við séum á réttri leið?“ spurði hún og fór aftur að
gráta. „Mér er orðið svo ískalt á fótunum.“
Sjálfur var ég fyrir löngu orðinn smeykur. Ég
hafði alls ekki orðið var við djúpu troðningana.
Myrkrið var eins og svört ullarkemba fyrir augun-
um, ég sá ekkert þó ég beygði mig niður til að gá að
þeim.
Systir mín grét lágt. Enn var ofurlítill stjörnuskari
á himninum. Þó töf væri að því, fór ég að telja þær
upphátt, ef hún gæti gleymt kuldanum á meðan.
Angurvær leit hún til himins. „Líklega kemst ég
aldrei upp til þeirra, af því að ég er svo lofthrædd,“
sagði hún og þrýsti saman köldum fótunum.
Á þessari stundu hefði ég feginn skipt á öllum
stjörnunum fyrir tunglið og á tunglinu fyrir ljós úr
eldhúsglugganum hjá mömmu. „Komdu, ég skal
blása í tærnar á þér, svo að við getum haldið áfram,“
sagði ég. Um leið og við settumst, heyrðist kallað út
úr myrkrinu. Við hrukkum í kút. Svo kváðu við
langdregin fagnaðaróp. Þetta var pabbi hann var að
koma á móti okkur.
Líney Jóhannesdóttir.

í þúsundir ára hafa negrar í
Afríku notað trumbur til þess
að koma skilaboðum á milli fjar-
lægra staða. — Nú herma fregn-
ir, að þrátt fyrir tilkomu hvers
konar fjarskipta á öldum ljós-
vakans hafi trumbu-fjarskiptin
haldið velli og enn setjist þeir
þeldökku við trumburnar sínar
tvær, sem notaðar eru til að
flytja skilaboð, en þær gefa frá
sér mjög ólík hljóð, þótt að útliti
til séu þær eins. Með hinum
mismunandi trumbuhljóðum
eru myndaðar heilar setningar
og því næst með hraða hljóðsins
eru skilaboðin send, svo fljótir
eru negrarnir að slá á trumb-
urnar sínar.
a.e 22>-c
ANNA FRA STORUBORO
SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
FYRSTI ÞÁTTUR
1. SMALINN
„Þama kemur smalinn,“ sögðu vinrumennirnir á Stóru-
borg hver við annan. Þeir stóðu þá og brýndu, því að tún-
ið var sendið í rót, og beit þeim illa, þó að rekjuna vantaði
ekki. „Þarna kemur smalinn. — Sá er víst þrifalega til fara
núna! — Mikill fjandi held cg sé að sjá svinið ! — Það má
nærri geta, annar eins erkisóði og hann er.“
Þeim tafðist við að brýna. Þeir stóðu með orfin uppi við
handleggina og glampandi spíkurnar út í loftið og horfðu
i áttina til smalans. Óhætt var að gefa sér ofurlítið tóm.
Húsmóðirin var ekki komin á fætur, — líklega ekki einu sinni
vöknuð.
Það var rigning með köldum rosastormi af hafi og miklu
brimhljóði frá sjónum. Regnskýin beltuðu sig um fjöllin,
og hjó í hamrabeltin milli skýjanna. I hvilftinni utan við
Raufarfell grillti í sjálfan jökulinn, sanchokinn og illa til
fara. Hinn hvíti, glæsilegi faldur, sem aldrei er óhreinn, var
hulinn langt uppi í skýjunum.
eftir
Jón
Trausta.
Sléttlendið fyrir ofan bæinn flóði í vatni eftir rigninguna.
Á næstu bæjunum voru fyrstu reykimir að fæðast. •
Heim undir túngarðinn runnu kvíaærnar í dreifðum hóp.
Þær voru blakkar og rytjulegar af rigningunni og höfðu
auðsjáanlega vaðið djúpar leirkeldur. Hálslangar voru þær og
hábeinóttar, því að ullin var ekki hálfvaxin á þeim eftir
rúninguna.
1 kringum ærnar hentist smalinn á stöng, sem var helm-
ingi lengri en hann sjálfur. Gulur hundur skoppaði gjamm-
andi í kringum hann. En svo var að sjá sem ánum stæði
nokkurn veginn á sama bæði um smalann og hundinn. Þær
runnu í mestu hægð og spekt heim á kvíabólið.
Vinnumennirnir slógu eina brýnu og aðra til, á meðan
Hjalti var að koma ánum í kvíarnar. En þeir stóðu við hverja
brýningu og horfðu á hann. Og þegar hann henti sér á
stönginni inn yfir túngarðinn, tók þar tilhlaup og henti sér
í næsta stökki langt inn á túnið, — slógu þeir hvorki né
brýndu.
Hjalti kom til þeirra, móður og másandi af hlaupunum og
stökkunum, hundvotur af rigningunni, leirugur upp á haus
úr keldunum, rifinn og tættur, svo að víða sá í hann beran,

flte&TOorounkctffinu
— Þetta er Rauðhetta,
öskubuska — og þetta
er Mjallhvít... og þetta
prinsessan á bauninni...
— Hefurðu nokkuð séð
grímuna mína???