Morgunblaðið - 04.08.1974, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. ÁGÚST 1974
er sj álfur44
«
ræðir við Jóhann
G. Jóliannsson
„ÞÚ hefur fundið þetta,“ sagði húsráðandi um leið og hann stóð upp af
sófanum f hálfrökkvaðri stofunni. Slagsfðan kinkaði kolli og ieit
hálfrugluð f kringum sig. Umhverfið var framandi — óvenjuleg
litadýrð, málverk f stöflum og meðal húsmuna var hauskúpa, sem
glotti ógnvekjandi fram í stofuna. Og eins og oft, þegar maður stendur
andspænis einhverju óvenjulegu gerði öryggisleysi vart við sig.
Við erum stödd á heimili Jóhanns G. Jóhannssonar, sem margir
þekkja úr popp-tónlistarlífi undanfarinna ára auk þess sem hann á að
baki þrjár velheppnaðar málverkasýningar. Veggskreyting er hand-
verk húsráðanda, — gulur flötur með allavega litum dropum. Upp að
sófanum hallast innrammað málverk, sem minnir á kynfæri karl-
manns, cn reynist við nánari athugun vera baksvipur á konu. Svona
getur vankunnandi leikmaður stundum afhjúpað skilningsleysi sitt á
málaralistinni. Slagsfðan biður Jóhann afsökunar á þessum mistökum,
en hann hlær og lætur þau orð falla, að samlfkingin hafi alls ekki verið
út f hött.
öryggisleysið er horfið og f staðinn nagar maður sig f handarbökin
fyrir að ekki sé unnt að birta viðtalið f litum og er á Ifður kvöldið
beinist gremjan að þvf, að ekki skuli vera hægt að birta það f tónum.
Þvf að það er erfitt að koma þvf til skila á prenti, sem fyrir augu og
eyru ber f heimsókn hjá Jóhanni G. ióhannssyni — handverk hans allt
um kring og frumsamin tónlist leikin af honum sjálfum. Lesendur
verða hér að láta fmyndunaraflið hlaupa undir bagga.
Jóhann dregur léttvKsflösku fram úr pússi sfnu, en segir um leið, að
hann sé f rauninni mikið til hættur að bragða vfn — það sé ekki nema
þegar höfðíngjar eins og Slagsfðan komí f heimsókn. Slagsfðan færist
öll í aukana við þetta hól.
ÓÐMENN
— Æ, ég veit ekki hvort ég á að
fara að rifja það allt upp einu
sinni enn, segir Jóhann, þegar
Slagsíðan spyr hann um Óðmenn
og hvað hafi orðið til þess að hann
fór út í poppið. En eftir að hafa
fullvissað hann um, að lesendur
hefðu áreiðanlega gaman af slíkri
upprifjun lætur hann til leiðast:
Ég hef haft gaman af tónlist frá
því ég man eftir mér og ég held,
að það hafi eiginlega alltaf staðið
til hjá mér að fara út f þetta. Svo
fékk ég kassagítar í fermingar-
gjöf eins og svo margir og eftir
það varð ekki aftur snúið. Stuttu
seinna byrjaði ég að æfa með
hljómsveit, sem hét Skuggar —
ég átti að verða söngvari. Það
ævintýri varð heldur endasleppt,
þá var Shadows-línan f algleym-
ingi og ég held bara, að þeir hafi
losað sig við mig, svei mér þá.
A.m.k. var hætt að boða mig á
æfingar án nokkurra skýringa. Ég
var í landsprófi þegar þetta var.
Síðan lá leiðin í Samvinnuskólann
að Bifröst, því að ég þurfti eins og
aðrir að undirbúa mig fyrir inn-
gönguna í kerfið. Við stofnuðum
hljómsveit í skólanum, sem þótti
nokkuð góð, og eftir að skólanum
lauk spiluðum við eitt sumar í
Borgarfirði undir nafninu
Straumar. Um haustið fór ég svo
aftur til Keflavíkur og við stofn-
uðum Óðmenn, ég, Eiki bróðir,
Valli Emils og Berti Jensen. Við
ákváðum strax að gerast atvinnu-
menn og gekk ágætlega til að
byrja með. Berti var eina stóra
nafnið í hópnum og á þessum
árum var hann í mikilli fram-
för bæði sem söngvari og tromm-
ari. Þegar að því kom, að mér var
sagt að hann væri að fara aftur
yfir í Hljóma trúði ég því ekki. Það
hafði gengið á ýmsu hjá þeim
áður og mér hafði alltaf skilizt á
Berta, að hann hefði trú á Óð-
mönnum. Við vorum svekktir,
þegar Berti fór og á tímabili lá
við, að hljómsveitin hætti. Við
reyndum þó að berjast áfram og á
ýmsu gekk.
Pétur Östlund er sérstak-
ur kapítuli i sögu Óð-
manna. Hvernig atvikaðist
það, að hann kom í hljóm-
sveitina?
— Það var á nokkuð einkenni-
legum forsendum sem Pétur kom
í hljómsveitina. Ég hafði þekkt
hann lengi og um þetta leyti var
hann orðinn svekktur á hljóm-
sveitabransanum. Hann hafði ver-
ið í Hljómum og Lúdó, en báðum
þessum hljómsveitum fór að
ganga illa eftir að hann kom í þær
og hann var farinn að trúa því að
hann drægi allar hljómsveitir nið-
ur. Þegar við töluðum við hann
var hann í þann veginn að selja
trommusettið upp í skuld og fara á
togara. Eg gat talað hann inn á, að
við borguðum skuldina — 40 þús.
krónur að mig minnir — og í
staðinn kæmi hann í hljómsveit-
joiuum G.
Jóhannsson:
KIJHTALJÓS
luns óg kei'taljós
brenn ég
á altari tímans
hvervaxdropi
dagu r
augnablik
-stirðnaö
ljós mil t lítið
viðkvæmt
en hcitt
ekki blása!
.Js

KIAJKKAN
Klukkan
mælist ika
l ítna míns hér
heldur áfram
að tifa
J)ó hefur
hiin aldrei
eins hátt inni
í mér
og J)egar ég
svíkist um
a<) lifa
,,Ekki hægt að skapa
merkilegri
verk en maður