Morgunblaðið - 04.08.1974, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. ÁGUST 1974
13
ina. Hann hafði nú ekki mikla trú
á okkur sem hljðfæraleikurum og
seinna sagði hann mér, að sér
hefði komið á óvart hvað við gát-
um. Um þetta leyti gáfum við út
fyrstu plötuna okkar. Þetta var
fjögurra laga plata, ekkert sér-
stök, en ég held svona þokkaleg á
þeirra tfma mælikvarða og eitt
laganna „Tonight" náði einhverj-
um vinsældum.
Hafði Pétur mikil áhrif á
þig persónulega?
— Já, hann hafði það og ég er
ekki frá því, að það hafi veriö
gagnkvæmt. En sem tóniistarmað-
ur hafði hann mikil áhrif á mig og
ég lærði mikið af honum. Hann
var á miklu breiðara sviði. Hann
hafði t.d. náð f endann á jasstfma-
bilinu og þeirri kynslóð og hafði
reynt svo að segja allt í þessari
svokallaðari léttari tónlist. Öð-
menn breyttust líka mikið eftir að
hann kom, fengu miklu meiri
breidd og okkur fór mikið fram.
En hljómsveitinni gekk ekkert
allt of vel. Svo kom Maggi Kjart-
ans I spilið. Hann var ekki nema
14—15 ára og hafði verið að spila
á trompet suður I Keflavík. Okkur
fannst hann skemmtilegur
„karekter" og vissum, að hann
hafði lært á pfanó svo að við báð-
um hann að koma I hljómsveitina
sem orgelleikari. Sfðan hefur
hann ekki skilið orgelið eða
pfanóið við sig. Eftir að Maggi
kom og fór að taka „show“ á böll-
um fór hljómsveitinní að ganga
betur, og svo kom Shady.
Hvernig kynntuzt þið
Shady?
Það var eiginlega Valli, sem
kom okkur í kynni við hana. Hann
hafði lent í partýi hjá mömmu
hennar uppi á velli og hún fór að
tala um, að stelpuna langaði til að
syngja. Það endaði með því, að
Valli lofaði mömmu hennar, að
hún fengi að spreyta sig á æfingu.
Ég var frekar óhress yfir þessu —
fannst það ekki passa inn f planið,
að einhver stelpa færi að syngja
með okkur. Við mættum ekki á
fyrstu æfinguna, sem hún var
boðuð á, og það varð eitthvert
vesen út af þessu öllu saman. En
það endaði samt með þvf að hún
kom á æfingu til okkar og söng og
við göptum hreinlega yfir því
hvað hún gat. Með Shady opnuð-
ust ýmsir möguleikar og við fór-
um að spila soul — lög og tónlist
eftir Bacharach, fórum hálft í
hvoru innádempaðritónlist, en
héldum okkur þó á popplfnunni.
Þetta gekk f smá tíma, en samt
var eitthvað að. Hópurinn var
ósamstæður og við náðum ekki
almennilega saman sem
manneskjur. Svo fór Shady yfir í
Hljóma og þá hætti hljómsveitin.
Þetta var allt saman hálfgert
svekkelsi, Pétur var orðinn
þreyttur á poppbransanum og
vildi fara að spila á föstum stað.
Ég fór þá með honum í Leikhús-
kjallarann í hljómsveit, sem hét
Musica Prima. Þá átti að gera mig
að kontrabassaleikara og jassista
og fyrir tilstilli Péturs fór ég í
Tónlistarskólann til að læra ' á
bassa og píanó. Ég var f skólanum
með hálfum huga fram eftir vetri,
en sfðan ekki söguna meir. Það
átti ekki við mig að spila í Leik-
húskjallaranum og eftir níu mán-
uði var ég búinn að fá nóg. Pétur
var þá líka orðinn leiður á þessu og
vildi fara út til Svíþjóðar og fá
mig með. Hann fór, en ég stóð
eftir og vissi nú ekki almennilega,
hvað ég átti að gera. Ég var hálft í
hvoru kominn úr tengslum við
strákana í poppinu og hræddur
kom i staðinn. Ég var í fyrstu
óhress yfir þessum skiptum —
Reynir var svo gjörólíkur Óla.
Seinna lærði ég svo að meta Reyni
og eftir að hafa spilað með honum
þennan tíma stend ég fastur á því,
að hann er einn bezti trommari,
sem hér hefur spilað. Fyrstu mán-
uðina eftir að Reynir kom höfðum
við ekkert að gera. Það vildi okk-
ur til lífs, að við byrjuðum að
vinna að poppleiknum Óla um
þessar mundir. „Óli“ var unninn i
hópvinnu og það var virkilega
gaman að taka þátt f því verki.
Það er í rauninni kafli út af fyrir
sig.
Og svo eru það stóru
plöturnar tvær?
Já, í rauninni lít ég á þær sem
minnisvarða um hljómsveit, sem
ekki var metin að verðleikum.
Annars held ég, að við ættum
bara að hlusta á upptökuna á með-
an við ræðum plöturnar, og
Jóhann dregur fram segulbands-
spólu, sem hann setur á segul-
bandstækið. Á meðan við hlustum
upphefjast umræður, sem af aug-
ljósum ástæðum er gagnslaust að
endursegja hér. Slagsíðan og
Jóhann voru ekki alltaf á einu
máli, en Slagsfðan féllst þó á það
sjónarmið Jóhanns, að plöturnar
bera þess glöggt vitni, að Óðmenn
hafa á sínum tíma verið frábær
hljómsveit.
— Þegar við komum út í Ivan
Rosenberg studió í Kaupmanna-
höfn lá við að okkur féllust hend-
ur. Upptakan fór fram f bíósal og
það var augljóst frá byrjun, að
þeir 40 tímar, sem við áttum bók-
aða, mundu engan veginn nægja,
A tfmabili vorum við að hugsa um
að fara heim og hætta við allt
saman. En þá kom til sögunnar
náungi að nafni Torben, sem
bauðst til að taka þetta upp á
nóttunni og við slógum til. Við
unnum allar nætur til kl. 6 um
morguninn, en þá urðum við að
hætta vegna ræstingarkonu, sem
vildi ekki hafa þennan hávaða á
meðan hún vann sín störf, og við
því var ekkert að gera.
— Við vorum mjög ánægðir
með útkomuna og á sumum köfl-
um í upptökunni trúðum við þvi
varla, að þetta værum við. Annars
varð svo ferill þessara tveggja
platna, loksins þegar þær komu á
markaðinn, ekki eins og efni
stóðu til. Hún var lítið auglýst og
jafnvel eftir að albúmið hafði ver-
ið kosið „plata ársins" af hljóm-
plötugagnrýnendum var því ekki
um, að ég ætti þangað ekki aftur-
kvæmt. Þetta var í kringum
1968—’69 og blueskvöldin voru
þá að byrja. Blueskvöldin urðu
mjög vinsæl á timabili og er skaði,
að þau skuli alveg vera hætt. En
sem sagt, þegar þessi kvöld voru
að byrja mundi einhver eftir því,
að ég hafði spilað á bassa og ég
fór að spila á blueskvöldum með
Þóri Baldurssyni, Guðmundi
Ingólfssyni og fleiri. Þar kynntist
ég Finni (Forfa Stefánssyni) og
Óla Garðars og það var á ein-
hverju þessara blueskvölda sem
hugmyndin um Oðmenn II varð
til.
— Þegar við byrjuðum vorum
við ákveðnir f að hljómsveitin
ætti að vera „progressive", við
vildum sem sagt stofna góða
„grúppu" með háleit markmið og
ég held, að okkur hafi tekizt það.
Það flugu líka frá okkur margar
stóryrtar yfirlýsingar, s.s. að stað-
ið yrði og fallið með músfkinni
o.s.frv. Ég fer aldrei ofan af því,
að þessi hljómsveit var mjög góð,
e.t.v. sú bezta, sem hér hefur spil
að, hvað sem hver segir. Engin
hljómsveit hefur gefið hverjum
einstökum félaga eins góðan kost
á að njóta sín. Hljómsveitin
byggðist upp á sjálfstæðum
„improviseringum" (eitthvað sem
gert er undirbúnigslaust), sem
við kölluðum frelsi. Það var þetta
frelsi, sem gaf tónlist okkar gildi,
en ég held, að fólk hafi almennt
ekki áttað sig á þessu, t.d. á böll-
um. Flestir hafa sjálfsagt haldið,
að hver nóta væri þaulæfð. Það
var sagt, að við værum að
„kópera" Cream og ég skal viður-
kenna, að við sóttum margt til
sérstaklea úti á landi. Það var
búið að vekja upp draug, sem
okkur tókst ekki að kveða niður.
En þið hafið samt ráðizt i
plötuútgáfu?
Já, við vorum ákveðnir í að
skilja eitthvað eftir okkur. En það
gekk illa að fá útgefendur. Við
vildum fara til Englands og gera
þetta almennilega, þótt það hefði
meiri útgjöld f för með sér. Fálk
inn vildi ekki leggja í það og við
snerum okkur til Svavars Gests.
Við lögðum málið niður fyrir okk-
ur og Svavar sagði, að svona plötur
mundu ekki ganga, en samþykkti
þó að gera tilraun. Mér hefur allt-
af verið hlýtt til Svavars sfðan,
því að þetta gat ekki verið pen-
ingaspursmál fyrir hann. Til Eng-
lands fórum við svo haustið 1969
og tókum upp tvær litlar plötur f
Olympic studioi, sem er eitt það
bezta í Bretlandi. Þar kynntist ég
Derek Wadsworth, sem seinna
var mér mjög hjálplegur t.d. í
plötuupptökunni í fyrra. Á þess-
um plötum tókum við persónu-
lega afstöðu í textunum — þetta
var ádeila og þótt það væri al-
gengt erlendis held ég, að það
hafi verið nýtt hér heima. Þetta
voru lögin „Spilltur heimur" og
„Komdu heim", sem voru á fyrri
plötunni og „Flótti" og „Bróðir”,
en sú plata kom út hálfu ári
seinna.
— Um áramótin 1969 — ’70
hætti Óli og Reynir Harðarson
Sjá nœstu
síðu
þeirrar hljómsveitar. En jafnvel I
Cream-lögunum gáfum við hver
öðrum frelsi svo að ekki er hægt
að tala um beina eftirlikingu í
þessu sambandi. Fyrst eftir að við
byrjuðum gekk okkur vel, en svo
kom stóra slysið. Ónefndur blaða-
maður, sem vildi okkur vel, full-
yrti í einhverri grein, að ekki
væri hægt að dansa eftir tónlist-
inni okkar heldur ættu menn
frekar að sitja og hlusta. Þetta
eru f sjálfu sér mjög góð með-
mæli, en þetta stóðst bara ekki
alveg, þvf að hver sem hlustar á
t.d. stóru plöturnar okkar getur
heyrt, að lögin eru ágætlega fallin
til að dansa eftir. En þessi orð-
rómur breiddist út eins og eldur f
sinu og okkur fór að ganga erfið-
lega að fá inni í húsunum —