Morgunblaðið - 20.08.1974, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. AGUST 1974
23
Kmója:
Ingólfur Olafsson,
pren tsmiðjustjóri
ástæðum frá heimili sínu. Auk
þess ber sérstaklega að þakka
Valgerði Sveinsdóttur.
Þær mæðgur, Pálína og Jónína,
höfðu alltaf verið saman, dóttirin
I foreldrahúsum þar til hún giftist
manni sínum, Davíð Ásmunds-
syni, en þá byggðu þau yngri
hjónin ofan á hús þeirra til þess
að yfirgefa ekki föður og móður.
Þetta hús, 4 hæðir auk kjallara,
var þrekvirki að halda í því horfi,
sem það var. Þar við bættist í
seinni tíð að huga að lasburða
móður, er reyndi mikið á þrek
hennar nætur og daga. En eigin-
maðurinn var hennar styrka stoð
og ástríkur förunautur, sem lagði
fram sína fórn. Nú virtist sjúk-
dómur konunnar kominn á alvar-
legt stig, — þó vildu ættingjar og
vinir vona, er eldri húsmóðirin
var kvödd á heimilinu daginn
eftir lát hennar, að hin yngri dug-
mikla kona ætti eftir að koma
heim til manns og heimilis.
Ég kom til Jónínu beint frá
dánarbeði móður hennar. Þá fann
ég bezt, hvað tilfinningar okkar
geta verið misjafnar gagnvart
dauðanum.
Jónína heilsaði mér og kvaddi
með bros á vör, því sama er ég var
vön að mæta, hvenær sem komið
var. Mér fannst þetta vera síðasta
kveðjan, ég mátti ekki dvelja
lengur. En eiginmaðurinn stóð
eftir sem hetja.
Hún andaðist 12. ágúst.
Nú í dag, 20. ágúst, eru þessar
elskulegu mæðgur kvaddar
hinztu kveðju frá Dómkirkju
Reykjavíkur.
Gyðrfður Pálsdóttir,
Seglbúðum.
Þegar ég tók við starfi bókafull-
trúa ríkisins vorið 1969, hafði frú
Jónína Eliasdóttir verið ritari og
fulltrúi fyrirrennara mfns undan-
farin ár. Ég gekk ekki að því
gruflandi að það væri mér mikið
happ að fá að njóta starfskrafta
hennar áfram. Við höfðum þá um
árabil unnið á sama gólfi, og
þekkti ég því vel til mannkosta
hennar og starfshæfni. í fimm ár
höfum við síðan unnið saman svo
að segja dags daglega nema í frí-
um eða þegar ég hef verið á ferða-
lögum, þvf að heita mátti, að
henni yrði ekki misdægurt þessi
ár og ekki þurfti að gera ráð fyrir
frátöfum af öðrum sökum.
Þegar hún fór á sjúkrahús til
rannsóknar um miðjan maí, að
því er virtist alveg heilbirgð, vor-
um við bæði sannfærð um, að hún
kæmi til starfa að nýju eftir
nokkra daga. En enginn veit
gjörla, hvar meinin grafa um sig,
og þvi er það nú hlutskipti mitt að
þremur mánuðum liðnum að
kveðja hana hinstu kveðju með
eftirsjá og þakklæti fyrir fádæma
vel unnin störf, skyldurækni og
árvekni og ágæta viðkynningu í
hvfvetna.
Jónína Ingibjörg Elíasdóttir var
fædd á Hunkubökkum á Síðu 10.
nóv. 1907. Foreldrar hennar voru
hjónin Pálína Elíasdóttir og Elfas
Bjarnason, sem þá bjuggu á
Hunkubökkum. Voru þau hjón
bæði af merkum og kunnum
skaftfellskum ættum. Jónína
fluttist með foreldrum sfnum til
Reykjavíkur árið 1919, er faðir
hennar varð kennari við Mið-
bæjarskólann. Síðan var Elfas
Bjarnason um áratugi einn af
kunnustu borgurum Reykjavíkur,
en hann lést árið 1970, níræður að
aldri. Pálfna móðir Jónfnu
andaðist á nítugasta aldursári fá-
um dögum fyrir andlát dótturinn-
ar og fylgjast þær mæðgur nú að
til hinstu hvíldar.
Jónfna gekk ekki f skóla eftir
barnaskólanám, en aflaði sér þó
ágætis þjálfunar til skrifstofu-
starfa á námskeiðum hérlendis og
erlendis. A árunum 1926—1930
var hún ritari Jóns Helgasonar
biskups. Á fjórða áratugnum
dvaldist hún tvívegis erlendis,
aðallega í Þýskalandi, og slapp
naumlega heim í styrjaldarbyrj-
un. Hún var ein af Petsamóförun-
um haustið 1940. Hún var ritari
og gjaldkeri hjá Mjólkurfélagi
Reykjavfkur og Liverpool til
ársins 1944, en þá réðst hún ritari
á Fræðslumálaskrifstofuna og
annaðist þar skýrslugerðir og
gjaldkerastörf. Gegndi hún þvi
starfi til ársins 1954. A miðju ári
1965 varð hún svo ritari og full-
trúi bókafulltrúa ríkisins.
Jónína giftist árið 1953 eftir-
lifandi manni sínum, Davíð
Asmundssyni, sem einnig er
Skaftfellingur að ætt. Voru þau
hjónin allmikið skyld. Þau voru
mjög jafnaldra og komin um
miðjan aldur, þegar þau gengu í
hjónaband. Sú ráðabreytni
reyndist hió besta og var sambúð
þeirra með ágætum. Varð ég
aldrei annars var en þar væri
mikil gæfa í för. Á Davíð nú á bak
að sjá góðri eiginkonu og lífsföru-
naut miklu fyrr en skyldi og helst
til snögglega.
Jónína átti hvergi heimili áður
en hún giftist nema undir þaki
foreldra sinna, og þegar þau
Davfð giftust, reistu þau hjónin
með foreldrum hennar húsið á
Laufásvegi 18 og áttu efstu hæð-
ina. Þar bjuggu þau allan sinn
búskap.
Jónína var foreldrum sínum
mikil stoð og stytta, en þau urðu
bæði háöldruð, eins og fyrr er
rakið. Naut hún þar skilnings og
mannkosta eiginmanns síns. Um-
hyggja Jónínu fyrir foreldrum
sínum eftir að kraftar þeirra tóku
að þverra, ástríki hennar og
skyldurækni, verður hvorki mæld
né vegin, en þetta dótturhlutverk
rækti hún svo, að til fádæma má
teljast.
Jónfna Elíasdóttir var hrein-
skiptin kona og vissi vel hvað hún
Fædd 15. mal 1885
Dáin 12. ágúst 1974
Mánudaginn 12. þ.m. andaðist
hún í góðri elli, fædd 15. maí
1885.1 dag, þriðjudag 20. ágúst er
útför hennar.
Hún kenndi sig jafnan við
Syðri-Velli við Miðfjörð, þar sem
hún fæddist og foreldrar hennar
bjuggu. Hafði hún miklar mætur
á héraði sínu. í kynnum okkar
undirstrikaði hún jafnan, að við
værum sveitungar, enda þótt hún
færi ung úr byggðarlaginu og við
sæjumst ekki fyrr en á efri árum
hennar. Ég var einn þeirra, sem
alltaf auðgaðist af viðtölum við
hana bæði um hinztu rök og
mannlífið í heild. Minnisstæð
varð hún mörgum, bæði allri
alþýðu manna og þeim, sem
■standa í efstu þrepum þjóðfélags-
ins. Höfðingjadjörf var þessi gáfu
kona í bezta lagi, ræddi jafnan af
sömu reisn og skörungsskap við
hvern sem var, og eignaðist
þannig fjölda vina fyrr og síðar á
langri ævi. Glampandi bros,
traust yfirbragð og geislandi augu
fylgdu skörpum athugasemdum
hennar. Þetta kunnu allir vel að
meta.
Kristfn minntist mjög áhrifa frá
föður sínum i bernsku. Var hann
trúmaður einlægur, vel kunnugur
heilagri ritningu, Jónsbók og
Passiusálmum, Ias fyrir litlu dótt-
urina og ræddi við hana. Auð-
heyrt var, að í barmi telpunnar
munn snemma hafa bærzt trúar-
legar og skáldlegar tilfinningar,
svo að um munaði.
Mjög þakklát var Kristfn fyrir
þá gæfu að hafa kynnzt þeim
ágætu konum, Ölafíu Jóhanns-
dóttur og Guðrúnu Lárusdóttur i
Asi, konu sr. S. Á. Gíslasonar, og
þeirra göfuga líknarstarfi fyrir
bágstadda, og fengið tækifæri til
að starfa með þeim. Slík störf
vann hún í anda hreinnar Guðs-
trúar, eins og áðurnefndar konur,
og var sérlega sýnt um að láta
trúna ávallt stjórna starfandi
höndum. Kristin sagði mér, að
hún hefði vísað á bug öllum geig
frá ógnandi fasi drukkinna
manna, þar sem hún var að taka
til höndum á heimilum, sem voru
meinti og vildi. Samt var hún
prúð og háttvís f framkomu og
kunni vel að haga orðum sínum.
Hún hafði fengið í vöggugjöf og
arf úr foreldrahúsum góða hæfi-
leika og trausta skapgerð, trú á
lífsgildið og fornar dyggðir. Hún
mundi tímana tvenna bæði úr
sveit og borg og hafði margt séð
og mikið reynt. Ekki fór hún í
grafgötur um skoðanir á mönnum
og málefnum og vissi mæta vel,
hverju hún vildi Ijá lið og hvar
hún vildi á hverjum tfma skipa
sér í sveit. Kannski vorum við
ekki alltaf á sama máli, þegar við
ræddum landsins gagn og nauð-
synjar. En aldrei skyggði það á
samstarf okkar. Hún var slík
manneskja, að mér hefði aldrei
komið til hugar að gera lftið úr
neinu því, sem hún í alvöru hafði
fyrir satt og rétt.
Þegar ég nú kveð Jónfnu
Eliasdóttuf við leiðarlok, er mér
þakklæti eitt í huga og vinarþel.
Svo reyndi ég hana að öllum hlut-
um. Ég færi eiginmanni hennar,
systkinum og öðru venslafólki
hugheilar samúðarkveðjur. Þótt
segja megi, að hún hafi verið
komin á þann aldur, að við öll
hefði mátt búast, veit ég þó
manna best, hve mikið hennar
nánustu hafa misst. En gott er að
minnast þess, að hún hélt óskipt-
um starfskröftum, þar til hún var
kvödd á sjúkrahúsið, og rækti
hlutverk sitt heima fyrir og út á
við af sérstökum sálarþrótti,
dugnaði og trúmennsku. Þannig
mun hún lifa í minningu þeirra,
sem þekktu hana best, heilsteypt,
traust og gæfuveitandi.
Stefan Júlfusson.
ofurseld óreglu og veikindum,
enda hefði enginn gert sér miska.
1 þvi sambandi minntist hún
stundum á það atvik, að eitt sinn,
er hún var að reka kýrnar
eitthvað 7—8 ára hnokki, ruddist
nautið, sem var fremst í hópnum,
rakleitt til baka og stanzaði fyrir
framan hana með ófriðlegu öskri.
Þá sagðist hún bara hafa hugsað
af öllum kröftum: Góði Guð, láttu
bola verða rólegan aftur! Brá svo
við, að nautið steinþagði hraðaði
sér fremst í hópinn aftur. Mér
skildist að þetta atvik hefði orðið
henni lærdómsríkt. Með þessum
geiglausa hug gekk hún ávallt
fram, einnig þegar hún vann á
Kleppsspítala hjá Þórði Sveins-
syni og f mörg ár á Vífilsstöðum,
að hún treysti himins vernd gegn
öllu grandi, og varð að því. Oft
minntist hún með miklum hlýhug
húsbænda sinna á þessum
stöðum, og læknisbarnanna allra,
sem hún hrósaði mjög. Eitt sinn
tók Kristín að sér heimili, þar sem
móðirin dó frá ungum börnum.
Sum þeirra fóru til skyldmenna
sinna. Nokkru seinna gekk hún að
eiga ekkjumanninn, Guðna
Jóhannesson frá Isafirði. Við
yngsta barnið Svavar, á öðru ári,
tók hún strax hinu mesta ást-
fóstri, og má með sanni segja, að
hann varð henni ástkær einka-
sonur upp frá þvf, og reyndist
henni einnig með ágætum allt til
æviloka hennar.
Kristín lifði svo sannarlega
eftir heilræði séra Hallgríms:
„Þakklæti fyrir góðgjörð gjalt /
Guði og mönnum líka.“ Oft voru
birt ljóð eftir Kristínu, sem alltaf
fluttu eitthvað gott. Hér eru þá
líklega hennar síðustu stef: „Elli-
og hjúkrunarheimilið Grund.
Nú kveð ég þessa góðu Grund /
og gleymi aldrei þeirri stund, / er
fann ég fyrst þau gæði, / að þar
var allt með ljúfri lund / með líf f
hverri veikri mund / og numin
nytsöm fræði.
Kristindómur er kjarni þar, /
klerka-úrval og læknasvar / við
'alls kyns orkugrandi. / Aldraða
fólkið einnig sér, / að allra
hjúkrun því vitni ber, / að Guðs
er góður andi. / Það er Guð, sem
þerrar tárin, / þroskar allt vort
I dag 19. ágúst hefði Ingólfur
Ölafsson prentsmiðjustjóri orðið
50 ára, ef honum hefði auðnast að
lifa. En hann lézt 4. maf s.l. Því er
það síðbúin saknaðarkveðja, sem
ég sendi þessum kæra vini mínum
og frænda.
Það hafði löngu verið ákveðið,
að ég dveldi með honum á þessum
tfmamótum ævi hans, tímamótum,
sem áldrei urðu með þeim hætti,
er við bæði höfðum á skeikula
mannsins vísu reiknað með. Enn
ein staðreynd hins hverfula lffs,
vanmáttugri mannverunni til
ihugunar.
Hér verður ekki rakin ævisaga
þessa merka manns, saga hans er
geymd í minningu ástvina, lifs-
saga til eftirbreytni öllum þeim,
er leitast við að þræða hinn
gullna meðalveg mannheimsins.
En nú við þessi eyktamörk hlýt ég
að líta til baka, aftur til æskuára
hans hér á Hellissandi, þar sem
hann sleit barnsskónum og
glæddi umhverfi sitt alkunnri
glaðværð og hógværð, er snerti
strengi svo margra. Minningarnar
frá þessum árum eru mér hvað
ferskastar. Þótt þær séu elztar,
eru þær mér nú f þeirri nálægð og
birtu, að af þeim leikur ljómi, sem
gleður gamalt hjarta. Þannig
getur dauðinn lfknað þeim, sem
eftir lifa.
hjálparlið. / Gengur um og græðir
sárin, / gefur allan sálarfirð."
Blessuð sé minning Kristfnar
Sigfúsdóttur.
Helgi Tryggvason.
Eftir að Ingólfur fluttist til
Reykjavíkur, hóf hann fljótlega
prentnám og síðan vinnu við
prentarastörf í ýmsum prent-
smiðjum og rak eigin prent-
smiðju, Ingólfsprent, síðustu
árin. Arið 1950 giftist hann eftir-
lifandi konu sinni, Regínu Helga-
dóttir, og eignuðust þau fjórar
dætur, sem allar eru á lífi og
uppkomnar. Eru barnabörn
þeirra orðin 5 að tölu, öll mjög
kær afa sfnum, en þó kannski
mest nafni hans litli, er honum
fannst að þyrfti að njóta kærleika
sins mest.
Ætla mætti, að fjarlægð milli
vina deyfi smám saman vinabönd-
in, en þvf fór fjarri. Hann hélt
ætíð sterku og traustu sambandi
við vini og ættingja hér vestra, og
í hvert sinn er hann kom inn fyrir
mínar dyr, birtist ætíð sami ljúfi
og glaðlyndi drengurinn sem fyrr,
endurvakti með hverri heimsókn
sinni gleði og birtu fyrri ára.
Og því trúi ég fastlega, að í dag
sé fjarlægðin milli hans og vin-
anna ekki sú, sem augað eitt
skynjar. Við ástvinir hans erum
því ekki hryggir, heldur glaðir
yfir því lífi, sem hann Iifði, og
þeirri minningu, sem hann lætur
eftir sig; hún er sá bautasteinn
sem aldrei verður máður burtu.
Hún er gefandi kraftur þeim, er
honum unnu.
Eiginkonu, börnum og barna-
börnum votta ég einlæga samúð
mína.
Júnfana Jóhannesdóttir.
r H
SVAR MITT EFTIR BILLY GRAHAM
Ég er vanur þvf að komast af án ýmíssa hluta, þvf að ég var
alinn upp á fátæku heimili. En mér sárnar þetta, vegna þess að
ég get ekki veitt börnum mfnum ýmislegt, sem þau þurfa mjög
á að halda. Eg hef aldrei verið rfkur.
Drottinn sagði við lærisveina sína, að líf mannsins
væri ekki tryggt með eigum hans. Ef þér eruð
kristinn og eigið kristið heimili, þá eruð þér að veita
börnum yðar það, sem verðmætast er í lífinu, það,
sem gefur lífinu gildi og varir um alla eilífð. Varla
getur neitt verra hent börn en að hugur þeirra sé
bundinn við efnisgæði og það, sem hefur eilíft gildi,
komist ekki að. Biblían segir:
„Guðhræðsla samfara nægjusemi er mikill gróða-
vegur. Ef vér höfum fæði og klæði. þá látum oss það
nægja.“ Ég skil vel löngun yðar til þess að veita
börnum yðar eitt og annað. En ef þér kennið þeim að
þekkja gleðina í Drottni og greina milli sannra
verðmæta og þeirra hluta, sem eyðast með notkun-
inni, þá veitið þér þeim það, sem hefur óendanlega
miklu meira gildi en þótt þér ausið yfir þau gjöfum.
Látið þau vita af kærleika yðar og leyfið þeim að sjá
gleði yðar í Drottni. Biblían segir: „Látið yður nægja
það, sem þér hafið, því sjálfur hefur hann sagt: Ég
mun alls ekki sleppa þér og eigi heldur yfirgefa þig.“
Ef trúin á Krist ríkir á heimili yðar, er það þegar
forsmekkur himinsins.
Minning:
Kristín Sigfúsdótt-
ir frá Syðri Völlum