Morgunblaðið - 20.08.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. AGUST 1974
Hvernig úlfaldinn
fékk kryppuna
„Hann segir „krypp“, sagði hundurinn. „Hann vill
ekkert sækja og bera.“
„Segir hann fleira?“
„Aðeins „krypp“. Og hann neitar að plægja,“ sagði
uxinn.
„Ég skal kenna honum að hætta að segja úmmp, ef
þið megið vera að því að bíða,“ sagði Andinn.
Andinn vafði sig inn í rykmökkinn sinn og flaug
SAGAN hermir, að Hinrik annar kóngur á Bretlandi
hafi eitt sinn fengið sendan sel frá sjómönnum, sem
aldrei höfðu séð slíka furðuskepnu. Þeir héldu að
hér væri um að ræða einhverja áður óþekkta tegund
manna, sem illir andar hefðu tekið sér bólfestu í.
Var farið með selinn — hermir sagan — til kirkju
einnar og presturinn beðinn að reka út hina illu
anda. Ekki urðu neinar sjáanlegar breytingar á
skepnunni við þetta uppátæki og því fóru kallarnir
með selinn aftur niður að sjó slepptu honum þar og
þar með endurheimti hann frelsti sitt. Sagan bætir
því við, að munkur einn, sem hafði verið prestinum
til aðstoðar, hafði látið þau orð falla um selinn, að
hann hlyti að vera sjómaður sem ógæfan hefði lostið
sprota sfnum.
yfir eyðimörkina þar sem úlfaldinn var allra leti-
legast að virða fyrir sér spegilmynd sína á vatnspolli.
„Komdu hingað hávaxni vinur minn,“ sagði And-
inn. „Er það rétt, að þú nennir ekkert að gera, þó að
heimurinn sé svo ungur?“
„Krypp!" sagði úlfaldinn.
Andinn settist niður og studdi hönd undir kinn og
töfraði í ákafa meðan úlfaldinn virti fyrir sér spegil-
mynd sína í pollinum.
„Þeir þrír hafa þrælað síðan á mánudagsmorgun,
því að þú ert svo latur,“ sagði Andinn. „Geturðu fært
eitthvað fram þér til varnar?“
„Krypp!“ sagði úlfaldinn.
„Þetta hefurðu sagt einu sinni of oft,“ sagði And-
inn og hann hélt áfram að töfra og studdi hönd undir
kinn.
Úlfaldinn sagði þetta samt aftur, en ekki hafði
hann fyrr sagt „krypp“, en hann sá að hryggurinn,
sem hann hafði verið svo stoltur af, tútnaði og
tútnaði út og varð að risastórri kryppu.
„Sérðu þetta?“ spurði Andinn. „Þessa kryppu
fékkstu fyrir letina. í dag er fimmtudagur og þú
hefur ekki unnið handtak frá því á mánudag, þegar
vinnan hófst. Nú skaltu vinna.“
„Hvernig get ég unnið með þessa kryppu á
bakinu?“ spurði úlfaldinn.
„Hana fékkstu vegna þess, að þig vantaði í vinnu í
þrjá daga,“ sagði Andinn. „Nú geturðu unnið í þrjá
daga án þessað borða, því að þú færð næringu úr
kryppunni. Segðu svo, að ég hafi aldrei gert neitt
fyrir þig. Komdu út úr eyðimörkinni og farðu til
hinna Þriggja og hagaðu þér vel. Krypp á sjálfan
þig!“
Úlfaldinn sagði „krypp“ með kryppu og allt saman
og fór til hinna Þriggja og allt frá þessum degi hefur
úlfaldinn haft kryppu, en enn hefur hann ekki unnið
af sér dagana þrjá, sem hann skrópaði frá vinnu,
þegar heimurinn var ungur og enn hefur hann ekki
lært að haga sér vel.
Sögulok.
ANNA FRA STORUBORG
SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
'Tx
mcÓTnorgunkoffinu
— Er þetta einasti
sjónarvotturinn?
,.Þú ættir að geyma hann, vemda hann, leyna honum og
halda hann fyrir ofríki þeirra, sem eftir leituðu.“
Steinn hló út að eyrum.
„Sakamann —! Ég að halda sakamann! Ha-ha-ha-ha! Ég
hélt, að enginn sakamaður væri til hér undir Fjöllunum sem
stendur.“
„Þetta er alvara, Steinn minn,“ mælti Sigvaldi. „Það er
satt, að hér er enginn sakamaður undir Fjöllunum sem stend-
ur, enginn sakamaður í þeim skilningi, sem við erum vanir
við. Sakamaðurinn, sem ég á við, er Hjalti Magnússon. Þú
veizt, að lögmaðurinn hefir gert hann útlægan, og þú veizt,
af hvaða sökum það er. Nú hefi ég sagt þessari hefðarkonu
frá hellinum þínum. Viltu heita okkur trúmennsku?“
Anna hélt sér utan við samtalið og lét Sigvalda einan mn
að færa málið við þennan mann. Hún horfði á þá til skiptis.
Dýrbítssvipurinn hafði horfið ofurlitla stimd af andlitinu á
Steini, en nú var hann að koma aftur. Svipur Sigvalda tók
einnig nokknnn breytingnm. Hann varð alvarlegri og mynd-
ugri, nærri því yfirgangslegur. Hér talaði Sigvaldi með valdi,
meira og öruggara valdi en hún hafði haldið, að hann ætti til.
„Ég sagði þér það einu sinni,“ mælti Sigvaldi, „að vel gæti
komið sér fyrir þig að eiga hellinn svo nálægt bænum, ef þú
aðeins kynnir að þegja yfir honum. Og það hefirðu vonandi
gert?“
„Já, það veit enginn lifandi maður um hann, nema við
þrjú, sem hérna stöndum."
„Jæja, gott er það. Þú þarft ekkert að óttast. Engan lifandi
mann getur grunað það, að nokkur maður biðji þig fyrir saka-
mann, ef mönnum er ókunnugt um hellinn. Og þó að svo
skyldi fara, að þetta kæmist upp fyrir einhvern klaufaskap,
þá máttu treysta því, að þú stendur ekki einn uppi. Allir
Eyfellingar standa með þér. Fegnir viljum við komast hjá
ófriði, en verði ekki hjá því komizt, og eigi nokkur okkar
að sæta afarkostum, þá geturðu reitt þig á, að hér standa
menn ekki skiptir. Og þarna stendur höfðingi okkar Eyfell-
inganna.“
Anna brosti. En Steinn tvisté í kringum þau og gaf önnu
fremur óhýrt auga.
Sigvaldi hélt áfram:
„Ekki verður heimtað meira af þér en þú ert maður til
að uppfylla. Þú átt að annast Hjalla í hellinum, færa honum
mat, bera honum boð og bera boð frá honum, annast hestinn
hans og hafa hann til reiðu, hvenær sem til þarf að taka;
gefa honum merki, þegar einhver hætta er á ferðum, og svo
framvegis, eftir því sem nánar verður fyrir þig lagt. Þetta
— Ég sé að hér skrifar
konan þín þér annað op-
ið bréf.