Morgunblaðið - 31.08.1974, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 31. AGUST 1974
Veizlan í búinu
Höf. Ármann
Kr. Einarsson
Annan sunnudaginn, sem ég dvel á Fossi, veiti ég
því athygli skömmu eftir að ég kem á fætur, að farið
er að rjúka úr mjóa strompinum á búinu hennar
Rósu, uppi í brekkunni.
Litlu seinna kemur Rósa blaðskellandi til mín.
Jæja, nú ætla ég að halda smáveizlu í dag fyrir vini
mína, segir hún brosandi. Þú minntist á það um
daginn, hvort ég ætlaði ekki að bjóða þér. Og auð-
vitað ert þú fyrsta „manneskjan“, sem ég býð.
Þakka þér fyrir, húsmóðir góð, svara ég hlæjandi.
Það er ekki á hverjum degi, sem manni er boðið í
veizlu með jafn ágætum gestum og hvolpi, kisu og
lambi. Satt að segja finnst mér þetta meira en lítið
spaugilegt.
Rósa veit ekki, hvernig hún á að taka þessum galsa
mínum. Snöggvast verður svipur hennar alvarlegur,
og mildur tregi speglast í dökkum augunum.
Oft eru dýrin betri en mennirnir, segir hún eftir
Strákurinn hafði farið mjög vel búinn að hvers
konar leikföngum og tækjum til að eyða deginum
niðri á ströndinni. Hann hafði reyndar tekið of
mikið með sér — þaö eru á myndinni þrír hlutir,
sem hann gat vel skilið eftir heima því þeir áttu
ekki heima með hinu dótinu, sem hann tók með sér.
andartaks þögn. En ég á ekki við þig, Magga mín, ég
veit, að þú ert eins góð og dýrin.
Ný hláturhviða brýzt fram.
Um leið og Rósa sleppir orðunum, er henni ljóst,
hve kátlega þau hljóma, og hún fer sjálf að skelli-
hlæja.
Jæja, það er gott að vita, að ég er ekki verri en
Snati, Brandur og Mjallhvít litla, svara ég.
Ég spyr Elínu húsfreyju, hvort ég megi ekki leika
mér dálitla stund með Rósu.
Það er nú annað hvort, að þú fáir að leika þér á
sunnudegi. Ég er nú ekki svo vinnuhörð að banna
þér það, svarar Elín brosandi.
Ég flýti mér af stað með Rósu. Ég meira að segja
hleyp á undan henni upp brekkuna. Það hlýtur að
vera gaman að koma í kofann, þegar búið er að
kveikja upp í litlu hlóðunum.
Nei, bíddu nú svolítið, Magga, kallar Rósa til mfn.
Þú verður að hjálpa mér með gestina, það getur
stundum verið svo skrambi erfitt að koma þeim
uppeftir.
Ég hafði ekki hugsað út í, að veizlugestirnir væru
svona óþekkir. Flestir láta nú ekki standa á sér,
þegar þeir eru boðnir í veizlu. En auðvitað hjálpa ég
Rósu með glöðu geði. Rósa ber Brand í fanginu, og ég
Snata, en Mjallhvít litla skokkar á eftir. Hún er
örugg að elta. Hún er svo hænd að mér, síðan ég fór
að gefa henni, að hún hleypur til mín og eltir mig,
hvar sem hún sér mig.
Þegar öll hersingin er komin inn i kofann hennar
Rósu, lokar hún vandlega hurðinni.
Það er vissara að láta ekki dyrnar standa upp á
gátt, segir Rósa og lítur glettnislega til mín.
Gestirnir geta átt það til að hlaupa í burtu, þegar
minnst varir, og nást kannski ekki aftur fyrr en eftir
mikinn eltingarleik.
Rósa biður mig að gæta gestanna, þeir eru vísir til
að ólmast og brjóta eitthvað inni, ef þeir eru látnir
sjálfráðir. Sjálf snýr Rósa sér að eldamennskunni.
Glóðin er farin að dvína í hlóðunum, svo Rósa
bætir á þurrum sprekum. Þá blossar eldurinn upp að
nýju, og römmum reyk slær út í kofann.
Ég verð að grípa fyrir nefið og munninn, en sem
betur fer finnur reykurinn fljótlega leið upp um
strompinn.
ANNA FRÁ STÓRUBORO - saga frá sextándu öld
eftir
Jón
Trausta
sínu. Hann rifjaði upp fyrir sér eldgamlar útlagasögur og
lifði þær upp í huganum. Grettir Ásmundsson og Gísli Súrs-
son urðu hans menn, — menn, sem eltir höfðu verið eins og
villidýr landshornanna á milli og ekkert friðland áttu annað
en skútann, sem þeir fundu af tilviljun í hvert skiptið, eins
og hann hefði þá verið skapaður í skyndi handa þeim, —
menn, sem ást og velvild og aðdáun fylgdi hvar sem þeir
flæktust, og heil þjóð hóf til hásætis í sögum og söngvum,
eftir að þeir höfðu liðið eins konar píslarvættisdauða fyrir
ranglæti og ójöfnuð mannanna.
Hjalti sat framan við tjaldið og sólin skein inn til hans.
Við hlið hans lá „stundastyttingin“; það var að þessu sinni
hliðarfjöl í kistil, sem hann var að skera út. Tréspænimir
lágu á hnjánum á honum og allt í kringum hann, en hann
varð að varast að láta þá hrynja fram af berginu, svo að þeir
vektu ekki athygli manna. Merkið um hættu var á bænum
í Fit. Hjalti hafði lagt frá sér verkið og starði hugsandi
fram fyrir sig.
Skuggar skýjanna liðu yfir flatneskjima fyrir neðan hann,
og suður við sandana reis brimið eins og fannhvít jökulskör.
Markarfljót rann um þessar mundir austur með fjöllunum,
alla leið austur undir Hvamm, og fram hjá hellinum rann
það rétt fyrir neðan brekkurætumar. Þar niðaði það þungt
á eyrunum og velti fram leirgulum öldunum. Á eyrunum
handan við fljótið voru hjarðir, eins og lambahópar væru
þar þétt setnir, en við og við flugu „lambahóparnir“ upp og
settust aftur, því að það voru ekki lömb, heldur veiðibjöllur.
Á fitjunum niður við fljótið var Brúnn hans á beit, —
hesturinn, sem skapað hafði hamingju hans og síðan útlegð
hans, sama árið sem hann var í heiminn borinn, og nú beið
hans eins og trúr þjónn, hvenær sem á honum þyrfti að
halda. Nú var látið heita svo sem Steinn á Fit ætti hann,
hefði fengið hann í hestakaupum við Hjalta. Fyrstu dagana
hafði klárinn leitað jafnt og þétt austur eftir, en þó aldrei
strokið. Nú var hann orðinn hagspakur. Það var sem fyndi
hann á sér, að eigandinn væri ekki langt frá honum.
Alls konar fénaður var á víð og dreif um fitjamar og brekk-
umar, alla leið upp að berginu. Það var líkast því, að hann
sæti yfir öllum þessum fénaði og hefði gát á hverri skepnu.
Kindurnar voru nærgöngulastar; þær hurfu inn undir berg-
skörina fyrir neðan hann. Smaladagarnir komu aftur til
hans í einverunni með gleymdar gleðistundir. Tveir hrafnar
liðu í loftinu langt fyrir neðan hann. Fjaðrimar þutu og
svört bökin gljáðu. I sömu svipan þaut gráhvítur fálki eins
Hér er smávegis fyrir
fyrirhöfnina.
Ulla — Úlla, brauðsneið-
in er til.
Mijá — Míjá — Míjá.
Jæja, gleðilegt, þá er
mín vakt búin.
Hann áttu eldri hjón,
sem aðeins notuðu hann,
er þau áttu erindi í bank-
ann.