Morgunblaðið - 05.09.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER
Hœttan vofir
Það er nú einmitt það dularfulla. Skemman var
harðlokuð. Ég skil ekki, hvernig kisa hefur komizt
inn, svarar Rósa.
Ekki fer Brandur þó í gegn um lokaðar dyr og
heila veggi, segi ég undrandi og skil ekki þetta
undarlega fyrirbrigði frekar en vinkona mín.
Þegar Brandur finnur músarþef, halda honum
engin bönd. Það er svo einkennilegt, hann finnur
alltaf einhverja smugu, þó enginn annar komi auga á
hana, svarar Rósa íhugandi.
Hvað getum við gert? spyr ég, þegar ég sé
áhyggjusvipinn á andliti vinkonu minnar.
Það hef ég einmitt verið að brjóta heilann um,
svarar Rósa. Ef við náum mýslu lifandi verðum við
að koma henni á einhvern öruggan stað.
Veiztu ekki af einhverjum felustað, þar sem mýsla
litla getur verið óáreitt? spyr ég.
Nei, að minnsta kosti ekki hér í Vesturbænum. Þar
þekkir Brandur hverja smugu og glufu, krók og
kima, svarar Rósa. Það væri helzt, að þú tækir mýslu
til þín, bætir hún við brosandi.
Hamingjan hjálpi mér! hrópa ég. Ekki veit ég,
hvar ég ætti að fela hana.
Brandur er ekki eins kunnugur í Austurbænum,
þó hann eigi það til að laumast þangað, segir Rósa
hugsandi.
Æ, ég veit ekki, hvernig þetta endar, svara ég og
andvarpa.
Heyrðu! segir Rósa allt í einu, áttu nokkurn góðan
pappakassa?
Hvaö kom það þessu við. Ég var einmitt að vona að
nú væri Rósa búin að finna einhverja lausn á
vandamálinu.
Höf. Ármann
Kr. Einarsson
Jú, ég held, að ég eigi góðan pappakassa í dótinu
mínu, svara ég.
Viltu lána mér kassann til að flytja mýslu í?
Já, það er alveg sjálfsagt.
Ágætt, ágætt segir Rósa. Og við skerum á hann
pínulítið gat, svo mýsla geti andað.
Ég brosi að ákafanum i vinkonu minni. En svona
er Rósa, hún er ekki í rónni fyrr en hún er búin að
framkvæma það, sem hún ætlar sér.
Góða stund ræðum við Rósa vandamálið um hana
mýslu, en komumst ekki að neinni niðurstöðu. Við
erum þó ákveðnar í, ef við náum mýslu á undan
Brandi, að fjarlægja hana strax úr skemmunni og
reyna að koma henni á einhvern öruggan stað. Við
bindum einnig fastmælum að láta fullorðna fólkið
ekkert vita um þetta ráðabrugg okkar. Það vildi
áreiðanlega helzt koma mýslu litlu fyrir kattarnef.
10. Leyndardómurinn
á loftinu
Næsta morgun sæti ég færi þegar Sigga frænka er
komin niður, og dreg töskuna mína undan rúminu og
opna hana. Jú, ég mundi rétt, þarna er ágætis
pappakassi með loki. Ég tek kassann og losa úr
honum ýmislegt smádót. Síðan næ ég í skærin henn-
ar frænku og klippi smágat á lokið. Ég klippi snepil-
inn ekki af, en læt hann vera fastan á einni hliðinni,
svo hann er eins og lítill gluggi á hjörum. Að lokum
finn ég gott snæri til þess að binda aftur kassann.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
ANNA FRA STORUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
Og þegar þeir voru riðnir á hvarf austur með fjöllunum,
henti hann sér á Brún Hjalta og reið aðra leið, þar til hann
var tominn fram hjá þeim, án þess þeir yrðu hans varir.
Hann kom góðri stundu á undan þeim að Stóruborg og mætti
þeim aftur, þegar hann reið til baka. Þá lét hann þá tefja
sig á því að elta sig út í mýrar og vegleysur, og loks fram
á svarta sjávarsandana, og tapa sér þar út í myrkrið. Hann
vissi, að það var óhætt; hann mátti treysta Brún. En sumir
af fylgdarmörmum lögmanns voru að brölta í keldum og
síkjum alla nóttina og draga hesta sína upp úr.
Þegar lögmaður kom heim á Stóruborg með það, sem
eftir var af liðinu, skipaði hann vopnuðum mönnum fyrir
allar dyr á bænum, að dæmi Sturlunga, og bauð þeim að láta
engan sleppa út. Sjálfur gekk hann að aðaldyrunum með
þrjá menn. Skipaði hann þá hraustum manni, sem með
,honum var, að hlaupa á hurðina og brjóta hana upp. Maður-
inn hljóp knálega á hurðina, og var hún þá lausari fyrir en
hann varði. Hrökk hún opin, og steyptist hann inn í göngin.
Þar lá hann í roti, þegar lögmaður og félagar hans komu að,
hruflaður til stórskemmda á höfðinu af steinum í veggnum.
Lögmaður hafði veitt mönninn sínum vel heima um dag-
inn, og á leiðinni hafði einnig verið fast drukkið, svo að ekki
voru honum J>að nein undur, Jpótt eitthvað kynni að takast.
ófimlega. Þetta var þó allt öllu lakari byrjun en hann hafði
búizt við, og þótti honum það fremur ills viti.
Nú voru ljós kveikt, fólkið rifið upp úr rúmunum og
tekið að yfirheyra það. Fólkið fékk várla tíma til að klæða
sig. Hálfnakið og skjálfandi af hræðslu var það dregið fram
fyrir lögmanninn og menn hans, alvopnaða, og spurt og
spurt í þaula, til þess að reyna að flækja það og veiða. Grið-
konur fengu varla svarað fyrir gráti og ekka. Húskarlar voru
lítið eitt djarfari. En það, sem upp úr fólkinu hafðist, var sára-
lítils virði. Hjalti hafði horfið af heimilinu í tólftu viku smn-
ars, sumir sögðu tíundu, en það var að minnsta kosti í sömu vik-
unni og lúðumóðirin var róin í land í Miðbælisvörum, einni
eða tveimur vikum áður en hann Siggi á Sitjanda gifti sig,
— ja, það hafði nú eiginlega engin gifting verið, því að þau
höfðu látið katólskan flökkumunksræfil gefa sig saman, lög-
maðurinn hlaut nú að vita það bezt, hvort það væri lögmæt
gifting. Svo í næstu viku þar á eftir hafði hann Egill gamli
í Eyvindarhólum misst kúna sína. Hún hafði legið dauð i
haganum, bráðsnemmbær kýr, alveg dæmalaus mjólkurkýr.
Það var varla einleikið. Og einmitt í sömu vikunni hafði
rekið marflóétinn sel austur á Skógasandi; sumir sögðu raun-
ar, að það hefði verið maður; enginn hafði eiginlega þorað
»að snerla við skrokknutn, og s.vo hafði hanu tekið út afj:ur ...
ílkÖÍor9unk(kffinu
Spilaðu nú ungverskan
dans Gísli — ég er að
búa til ungverskt
gúllass.
Hvor verður f yrstur.
Það leið yfir konuna
mína — ég er á leið til
læknis.
Ólafur minn — Þín
einkamál eru mér óvið-
komandi en ....?
KjiUi-
<stf
, IÞIll IL-Si 1" 1 I f.-c g H 1 ;1 1 J .l|