Morgunblaðið - 08.09.1974, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. SEPTEMBER 1974
Leyndardómurinn á loftinu k!-
Höf. Armann
. Einarsson
Stelpa, stelpa! hvar ertu? kallar hrjúf, höstug
rödd.
Rósa hrekkur við og skimar óróleg í kring um sig.
Það er afi, segir hún flaumósa.
Ég sé, að gamli maðurinn í Vesturbænum stendur
úti á hlaðinu, en hann tekur ekki strax eftir okkur.
Líklega hefur okkur dvalizt nokkuð lengi í skemm-
unni.
Hérna, hérna! segir Rósa og réttir mér kassann.
Síðan er hún þotin.
Ég stend eftir með kassann í höndunum. Mér er
ljóst, að nú er það ég, sem ber ábyrgð á mýslu, að
minnsta kosti fyst um sinn. Án frekari umhugsunar
hleyp ég í einum spretti heim stéttina. Einhver
fullorðinn kann að rekast á mig.
Heppnin er með mér. Ég kemst óséð inn í bæ og
upp í herbergið mitt. En það má ekki tæpara standa.
Rétt á hæla mér kemur einhver upp stigann. Ég
þekki á fótatakinu, að það er Sigga frænka. Nú geta
HOGNI HREKKVISI
McNauqht Synd., Inc.
Högni þolir ekki Lassf
aðeins skjót handtök bjargað. Ég skutla kassanum
undir rúmið mitt, eins langt og ég kem honum. Þetta
er sjálfsagt ekkert þægilegra ferðalag fyrir aum-
ingja mýslu, en þótt henni hafði verið skotið á loft í
tunglflaug.
Ósköp ertuskrýtin á svipinn, barn, segir frænka og
horfir á mig rannsakandi augnaráði.
Æ, ég er svo hrædd um að kvikni í hlöðunni, svara
ég samstundis og sný mér frá rúminu. Fyrir alla
muni má Sigga frænka ekki fá minnsta grun um, að
neitt óvenjulegt sé inni í herberginu.
Þú þarft ekki að hafa neinar áhyggjur út af
hlöðunni, Magga mín, svarar frænka blíðari í máli.
Það er búið að grafa svo margar og djúpar holur í
heyið, að mesti hitinn er rokinn burt.
Dyrnar á herberginu standa opnar, og ég heyri
umgang niðri í eldhúsinu. Fólkið er víst nýkomið
inn.
Nú held ég að heyinu sé óhætt heyri ég að Jón
bóndi segir.
Ég fylgist ekki lengur með samræðum fólksins
niðri. Hugurinn snýst allur um mýslu. Vonandi líður
henni ekki illa í kassanum. Hún hefur nóg af osti, svo
ekki getur hún verið svöng. En kannski er hún
þyrst? En hvernig í ósköpunum á ég að fara að því að
gefa henni að drekka, svo enginn viti.
Það er kallað á okkur Siggu frænku til að borða.
Eftir kvöldmatinn vikur frænka varla úr herberg-
inu. Hún situr lon og don og prjónar. Rétt áður en
við förum að hátta, skreppur hún þó niður og sækir
vatn í könnu, til þess að vökva blómið, er talsvert
vatn eftir í könnunni.
Það er bezt að spara sér sporin, segir Sigga frænka
og setur könnuna á borðið. Það liggur ekkert á að
fara með hana "iður fvrr en í fyrramálið.
Bara að svolítill vatnsdropi væri kominn til hennar
mýslu, hugsa ég.
Þegar við frænka erum háttaðar og kyrrð komin á,
heyri ég mér til mikillar skelfingar, að mýsla fer að
þruska undir rúminu. Kannski er hún að reyna að
komast út úr kassanum?
Hvaða skrjáf er þetta? segir Sigga frænka og lítur
felmtruð á mig, ætli geti verið, að mýs eða rottur séu
hér á milli þilja?
Ekkert heyri ég, svara ég eins sakleysislega og mér
er unnt, en ég hef ákafan hjartslátt. Kannski kemst
nú allt upp?
Sigga frænka gerir sig ekki ánægða með svar mitt.
ANNA FRÁ STÓRUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
„Nei. Hvar hefirðu falið hann?“
„Hefir heimilisfólkið cngar upplýsingar getað gefið þér?“
„Heimilisfólkið —! Það, sem ekki gat einu sinni komið
sér saman um, hvernig hesturinn hans hefði verið litur!“
„Aumingja maður! Skelfing áttu bágt!“
„Þessi hestur er kóngsfé. Hvern hcfirðu látið fá hann? Ég
tek hann, hvar sem ég sé hann.“
„Já, auðvitað. En — nianstu hvernig hann var litur?“
„Hverjum seldirðu hann?“
„Seldi ég? Ég sel aldrei hesta.“
„Eða gafst hann þá. Hver á hann núna?“
„Var það ekki Hjalti, sem þú varst að leita að? Eða var
það aðeins þessi hestur — handa kónginum?“
„Þú ert sek um bjargráð við Hjalta, síðan hann var gerð-
ur útlægur. Það er sannað, að hann hefir verið hér fram
undir mitt sumar.“
„Það er ég sjálfsagt. — Það er ekki vandfarið með annað
eins mál. Þú ákærir, og — þú dæmir líka!“
Þessi ósvífna hæðnisrósemi gekk lögmanni gegnum merg
og bein. Hann þagði og lýsti enn um herbergið. Svo kom hann
að rúminu, þar sem bömin sváfu, dró tjöldin til hliðar og
lýsti yfir allt rúmið.
Tvö bömin sváfu uppi til, en eitt til fóta. Þau sváfu fast
og mmskuðu ekki, þó að ljósbirtan félli framan í þau. Rjóð
vom þau í kinnum, svipfríð og sakleysisleg, en þó hraustleg
og hvert öðru efnilegra.
Lögmaður horfði furðu lengi á börnin, og svipur hans
mýktist dálítið á meðan.
„Þættist þú ekki ríkur, ef þú ættir svona fríðan hóp?“
mælti Anna.
Lögmaður breiddi tjöldin aftur fyrir rúmið, en anzaði
engu. Hann átti ekkert bam.
„Þú veizt, hvar Hjalti er,“ mælti hann, eins og hann rank-
aði aftur við erindi sínu.
„Hefirðu nokkum tíma efazt um það?“
„Segðu mér, hvar ha .... “ Hann hætti við setninguna
í miðju kafi. Hann vissi, að ekki var til neins að segja hana.
„Hvað er í þessari kistu?“ mælti hann og sparkaði í stóra
kistu, sem stóð hjá rúmi önnu.
„Það eru fötin bamanna minna.“
Lögmaður virti kistima fyrir sér. Hún var nægilega stór
til 'þess, að þar mætti leyna manni.
„Opnaðu kistuna! Ég vil fá að sjá ofan í hana.“
„Nei, það geri ég ekki. Þér er óhætt að trúa orðum min-
tc
um.
„Opnaðu kistuna, segi ég!“
„Nei.“
„Fáðu mér þá lykilinn!“
NÍf. ^
M
flkÍlnofgunkQffÍAu

— Fyrirgefðu, en ég er
víst eitthvað utan við
mig f dag.