Morgunblaðið - 03.10.1974, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 1974
33
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
Jöhanna "V
Kristjönsdöttir
Þýddi
12
— Utlitið
— Það kemur einhver og tekur
að móti þér, sagði Elisabeth. —
Ég veit ekki meira en það.
En enginn gaf sig fram og
mannþröngin í sölum flugstöðvar-
innar var geysileg hvert sem litið
var. Kallað upp í hátalara í
sífellu, starfsfólk flugfélaganna á
þönum fram og aftur, farþegar
komu og fóru í löngum bunum.
Fyrst stóðu þau þegjandi og biðu.
— Kannski ég spyrji hjá
upplýsingaborðinu, sagði Elisa-
beth. Þar gætu verið einhver
skilaboð. En þar var ekkert að
hafa og hún fór á skrifstofu PAN
AM í byggingunni, en ekkert var
þar heldur sem til hennar hljóð-
aði né til Kellers. Hún fór til hans
aftur, hvar hann stóð og taskan
við fætur honum.
— Hann hlýtur að hafa tafizt í
umferðinni. Við verðum bara að
bíða róleg.
Þau biðu í klukkustund. Eliza-
beth fór hvað eftir ánnað að
upplýsingaborðinu til að spyrjast
fyrir, en þar var alltaf sama sag-
an: engin skilaboð höfðu komið til
þeirra. Keller varð æ þögulli og
hún sá, að svipurinn á andliti
hans varð stöðugt kuidalegri,
kannski jafnvel grimmdarlegur.
Hún hafði mesta löngun til að láta
sig hverfa f mannhafið og skilja
Velvakandi svarar í sima 10-100
kl. 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Hvar eru
allar fínu
kartöflurnar?
Hafnfirðingur nokkur, sem
sannast sagna var alveg trítilóður
hafði samband við Velvakanda.
Hann sagðist vera mikið fyrir
kartöflur, en er mikið i mun, að
þær séu góðar. Hann er þeim
ósköpum haldinn, að þykja ekki
góðar rauðar kartöflur, enda þótt
hann verði að láta sig hafa það að
neyta þeirra meiri hluta ársins.
Hins vegar segist hann vera
ákaflega óánægður með það að
geta ekki keypt aðrar kartöflur í
verzlunum nú þegar kartöfluupp-
skeru er að ljúka alls staðar á
landinu, en vitað sé að mjög víða
séu ræktaðar fleiri kartöfluteg-
undir en rauðar, þannig að fleiri
en ein tegund ættu að vera á
boðstólum.
Hafnfirðingurinn bað Velvak-
anda að grennslast fyrir um
hverju þetta sætti. Hann sagði
jafnframt, að það væri auðsætt,
að nú ætti að láta sömu söguna
endurtaka sig, sem gerzt hefði
mörg undanfarin ár, sem sé að
koma smælki og öðrum miður
góðum kartöflum á markaðinn
fyrst til að geta geymt það sem
betra er lengur.
0 Mest ræktað
af rauðum
Við snerum okkur til
Jóhanns Jónassonar, forstjóra
Grænmetissölunnar til að fá svar
við spurningu Hafnfirðingsins, og
var svarið á þá leið, að um
80—85% af öllum kartöflum, sem
ræktaóar eru sunnanlands, væru
rauðar, þannig að langmest væri
af þeim á markaði hér.
hann eftir, þar sem hann var
niðurkominn.
— Eg veit ekki hvað við eigum
að gera, sagði hún. — Mér var
sagt, að það yrði tekið á móti þér
strax og við kæmum til New York.
Það hefur eitthvað farið úr bönd-
unum. Engum hefði seinkað
svona mikið.
— Þetta hefði ég nú getað sagt
þér fyrir hálftíma, sagði Keller.
Hann tók upp töskuna sína og tók
I þriðja skiptið undir handlegg
hennar.
— Þú ert eini tengiliðurinn
minn. Við förum heim til þín og
ég bíð þar.
— Nei, Elisabeth reyndi að
streitast á móti. — Nei, nei, það er
alveg útilokað. Ég fer ekki með
þig heim til mín!
— Þú átt ekki um neitt að velja,
sagði hann. — Þú komst mér
hingað, maðurinn, sem átti að
taka á móti mér hefur ekki látið
sjá sig, en einhver veit, að ég kom
f þinni fylgd og mun hafa sam-
band við þig og þar af leiðandi fá
að vita, að ég er hjá þér. Ef þú
reynir að hlaupa frá mér, skal ég
mölbrjóta á þér handlegginn.
Þau tóku leigubíl til 53 Austur-
götu. Hún var f þann veginn að
bresta í grát af taugaspennu og
kvíða. Þetta var martröð líkast.
Þetta gat ekki verið raunveru-
Þá væri ein skýringin sú, að
gullaugað væri snemmvaxnara og
því tekið upp fyrst. Hefði það þá
lent innst í geymslum Grænmetis-
verzlunarinnar, og væri erfitt að
komast að þeim, þar sem geymsl-
ur væru nú allar troðfullar. Þá
væri einnig um það að ræða, að
upp hefði komið stöngulsýki I
gullaugakartöflum. Skemmdir af
þessum sökum kæmu þó ekki í
ljós fyrr en að nokkrum tíma liðn
um, og þegar þetta hefði komið í
ljós, hefðu gullaugakartöflurnar
verið settar til hliðar, og yrðu
ekki settar á markað fyrr en Ijóst
væri hvað af þeim væri ónýtt og
hvað ekki.
Þá sagði Jóhann, að enda þótt
til væru fleiri en ein tegund kart-
aflna oft á tíðum, þá bæðu kaup-
menn yfirleitt ekki um neina sér-
staka tegund, heldur einungis um
fyrsta flokks kartöflur. Hins
vegar sagði hann, að sjálfsagt
.væri að senda fleiri tegundir í
búðir, ef til væru, en þá þyrftu
kaupmennirnir að óska sérstak-
lega eftir þvl.
Við spurðum um skýringuna á
þvl, að svo miklu meira væri
ræktað hér af rauðum kartöflum
en gullauga eða öðrum tegundum,
og sagði Jóhann það stafa af því,
að þær gæfu af sér miklu meiri
uppskeru I góðæri, þótt meiri
áhætta fylgdi ræktun þeirra
þegar tlð væri slðri. Þá sagðist
Jóhann vera þeirrar skoðunar, að
rauðu kartöflurnar væru vinsælli
en aðrar tegundir.
0 Móðursýkisköst
í garð
Vestmannaeyinga
Arni Johnsen skrifar eftir-
farandi, en tilefnið eru skrif, sem
birtust I Velvakanda á dögunum:
„Það er slangur um það, að fólk
hér á „fastalandinu" eins og við
Eyjamenn köllum stundum
leiki. Svona gerðist aðeins I hasar-
kvikmyndum.
Hann borgaði leigubílinn, en
sleppti ekki takinu á handlegg
hennar og þau gengu inn ganginn
og tóku lyftuna upp að íbúð
hennar. Iburður var hvert sem
litið var á göngunum og blóm I
gluggum. Hún ýtti á hnappinn
þar sem stóð 13. hæð.
— Ég hef aldrei spurt, sagði
hann svo, — býrðuein:
— Ef ég gerði það ekki, sagði
hún — væri óhugsandi þú gætir
troðið þér upp á mig á þennan
hátt.
— Þú skalt nú ekki vera of viss
um það, sagði Keller. — Ég hef
engan beyg af amrískum karl-
mönnum. Og svo skaltu reyna að
þurrka af þér þennan skelfingar-
svip. Þú þarft ekkert að óttast. Ég
hef ekki I hyggju að nauðga þér.
Ég hef ekki meiri áhuga á að búa I
íbúðinni þinni helduren þú hefur
á því að hafa mig þar.
Ibúðin var ekki stór en glæsileg
og skreytt myndum eftir fræga
nútímalistamenn, sem móðir
hennar hafði safnað. Keller lagði
frá sér töskuna I forstofunni og
horfði I kringum sig um stund.
Hann hafði aldrei séð húsakynni
á borð við þessi. Það var hlýtt og
notalegt inni og velgjan fór um
hann eins og góður straumur.
Hann horfði á veggina, sem voru
nyrðri hlutann af Islandi, ræðst
að Vestmannaeyingum með
margs konar dylgjum og allt I því
efni nú til dags er tengt eldgosinu
á Heimaey. Þeir hinir sömu hafa
allir ákveðnar reglur i huga sem
þeir beinllnis ætlast til að Eyja-
menn lifi eftir. Umrætt fólk virð-
ist ganga út frá þvl sem vlsu að
heitasta ósk Vestmannaeyinga
hafi verið að fá yfir sig eldgos I
byggð sinni og svo eru allskonar
árásir á Eyjamenn ef þeir ætla að
lifa eðlilegu lifi eftir hamfarirn-
ar.
Fyrir nokkru var hér I dálkum
Velvakanda harkalega ráðist að
ungum Vestmannaeyingum, sem
brugðu sér I ferðalag á hæsta fjall
Afríku Kilimanjaró. Ekki var nú
bréfritari meiri maður en svo að
hann þorði ekki að birta nafn sitt
undir svlvirðilegum árásum og
Velvakandi lét bjóða sér það.
Ekki vissi ég af þessum skrifum
fyrr en nokkru eftir að þau birt-
ust þar sem ég hafði brugðið mér
út fyrir landsteinana, og þar sem
ég er Vestmannaeyingur ber mér
náttúrulega skylda til að biðja af-
sökunar á að hafa leyft mér slíkt,
a.m.k. eftir skoðun bréfritara að
dæma.
Bréfritari telur mikið eftir sér
að hafa gefið til hjálparstarfs á
neyðarstundu. Hann um það, en
Vestmannaeyingar hafa alveg
fyllilega skilað slnum hlut til
þjóðarbúsins eftir eldgos, meira
að segja gosvertíðina, og engin
byggð á tslandi skilar öðrum eins
Iilut miðað við Ibúafjölda. Þessi
dugnaður hefur verið þinn hagur,
bréfritari, og er ennþá.
Hver einasti I hópi Kili-
manjarófaranna, en þeir eru 10
talsins, vann sleitulaust við
björgunarstörf I Vestmanna-
eyjum frá upphafi eldgoss og þar
til þvi starfi var lokið. Enginn
sem til þekkir lætur sér detta I
hug að vera að senda þessum
ungu mönnurh úr Hjálparsveit
fóðraðir silkiveggfóðri, sænsk
tízkuhúsgögn og fallega mynd eft-
ir belgískan listamann að nafni
Magritte.
— Mikið skelfing er þetta ljótt,
sagði Keller seinlega. — Hvernig
dettur þér i hug að eyða pening-
um I svonaósmekklegheit.
Hún virti hann ekki viðlits,
hann var fáfróður ruddi. Og bak-
svipur hennar gaf þessa skoðun
hennar ótvírætt til kynna, þegar
hún gekk framhjá honum og inn I
dagstofuna. i
— Hvar er svefnherbergið?
spurði hann.
— Þarna, sagði hún og benti.
Og það þýðir ekki agnar ögn að
segja, að það sé ljótara en allt,
sem ljótt er, því að þar verður þú
að gera svo vel og hafast við.
Gestaherberginu fylgdi sér bað-
herbergi og var útbúið eins og
skipskáeta. Keller sneri sér að
henni.
— Þetta er karlmannsherbergi.
Þú sagðist búa hér ein.
— Þetta VAR karlmannsher-
bergi, hreytti hún út úr sér. — En
það notar enginn það núna.
— Svo að þú ert milli manna
þessa stundina, sem sagt?
Kinnhesturinn, sem hún rak
honum, var snöggur og hún vissi
ekki hvað hún hafði gert fyrr en
hún leit á hann. Hefði hún hugsað
þetta til enda hefði hún ekki
skáta I Eyjum glósur vegna fram-
lags þeirra I björgunarstarfinu,
en sumir þurfa alltaf að vera að
hrópa að fólki, skipa þvl og dæma,
en svo geta þeir hinir sömu ekki
einu sinni staðið fyrir sinu nafni.
Það eru I sjálfu sér engin stór-
tíðindi að hópur Islendinga labbi
á Kilimanjaró, en engu að síður
ágætt uppátæki, og þarf framtaks-
semi til. Bréfritari telur ef til vill
eðlilegast að ungt fólk haldi sig
innan dyra og hætti sér alls ekki
út fyrir dansstaðina, en sem betur
fer eru til aðrar skoðanir I þvi
efni. Félagar mínir, Eyjapeyjarn-
ir, fóru þessa ferð vegna þess að
þeir ei'u áræðnir og þeir standa
saman og efla sitt félagsstarf á
sinn hátt hvort sem einhverjum
líkar betur eða verr. Þeir ráðast
ekki að öðru fólki, og þeir hafa
fyllilega unnið til þess að fá sér
frí eins og annað fólk. Og þótt
bréfritara varði ekkert um það,
má hann vita að þeir náðu að
skipuleggja ferðina þannig, að
hún verður mjög ódýr.
Bréfritari ræðst á Vestmanna-
eyinga fyrir að leyfa sér að fara I
sumarleyfi á meðan verið sé að
grafa upp hús I Eyjum, en hann
veit náttúrlega ekki að það verk
var boðið út og ráðnir til þeirra
starfa þeir menn og þau tæki sem
til þurfti. Enginn Vestmanna-
eyingur hefur, vægast sagt, haft
annað en erfiðleika af eldgosinu
og allir Vestmannaeyingar eru
þakklátir hverjum og einum sem
rétti þeim hjálparhönd, þótt mjög
séu skiptar skoðanir um hvernig
til tókst af stjórnendum uppi á
„fastalandinu" að ráðstafa þeirri
hjálp. En nú er mál að linna
móðursýkisköstum I garð Vest-
mannaeyinga þótt þeir lifi sínu
lifi. Hins vegar biðjum við bréf-
ritara og aðra þreytta vel að lifa
og megi þeim notast aurar sínir
sem allra bezt — I eigin þágu, þvl
þeim lætur ekki að sýna samhug.
Arni Johnsen"
Framhald af bls. 15
vegna Vestmannaeyja gossins og
hitt til byggingu Sigölduvirkjunn-
ar. Samtals voru þessi lán að upp-
hæð 17 milljónir dollara.
„Annars er óvist, hvort tsland
fær lengur lán frá bankanum.
Það eru fyrst og fremst þróunar-
ríkin, sem njóta eiga aðstoðar
hans og lönd, sem hafa minni
tekjur en Island. Nú ættu Islend-
ingar heldur að hjálpa bankanum
við að útvega fátækari ríkjum
fjármagn", sagði Myhrer að lok-
um.
— Pje
— Sjón og saga
Framhald af bls. 19
og skógrækt, og held ég þá, að hið
helzta í austursalnum sé upp talið
Þegar fram á ganginn kemur aftur
verða fyrir svipmyndir frá hátlðinni á
Þingvöllum í sumar og einnig smá-
þáttur frá Orðabók Háskóla Islands."
Auk Einars sjálfs hafa unnið með
honum að útfærslu sýningarinnar
þau Elias Sigurðsson, Ólöf Árnadótt-
ir, Gunnar Steinþórsson og Guð-
bjartur Kristófesson Matts Vibe
Lund hefur séð um allar Ijósmyndir
á sýningunni og má geta þess, að
litmyndirnar á sýningunni eru
stækkaðar I 2x3 metra af norsku
fyrirtæki. Taldi Einar, að svo stórar
litstækkanir hefðu aldrei fyrr sézt hér
á landi. Kristinn Danielsson er Ijósa-
meistari sýningarinnar.
„Já, þetta hefur verið gífurlega
viðamikið verkefni," svaraði Einar
spurningu blaðamanns, ,,en ein-
hvern veginn hefur þetta gengið og
mun vonandi ganga saman fyrir
opnun sýningarinnar Við erum búin
að vera að alveg frá 1 júni og fór þá
strax mikill timi í söfnun Ijósmynda
og söfnun efnis en auðvitað hefur
sjálf útfærslan á þessu verið tíma-
frekust. Mér er Ijóst, að alltaf má
deila um það hvaða þættir eru teknir
með á sýninguna og hverjum sleppt
en það er einfaldlega ekki hægt að
koma öllu fyrir. Við höfum fyrst og
fremst tekið mið af þessu þema
sýningarinnar — ísland, ís-
leridingar, sambúð lands og þjóðar
— og reynt að koma þvi í sögulegt
^amhengi. Kanhski er það nýstár-
legast við þessa sýningu, að reynt er
að spegla íslandssöguna með dálitið
öðrum hætti en kennslubækurnar
framreiða hana; þar er hún fremur
persónusaga en hér er fremur
reynt að leiða fram hinar ytri orsakir
íslandssögunnar," sagði Einar að
siðustu.
— Heggursá...
Framhald af bls. 11
næðisvanda Menntaskólans við Tjörn-
ina, sem er alls góðs maklegur.
Eða er frjótt starf metið til svo fárra
fiska á vorri efnishyggjutíð, að menn
skirrist ekki við að leggja í rúst lifandi
menningarstofnun, ef það mætti spara
„kerfinu" svo sem jafnvirði misseris-
eyðslu afkomenda Ara og Snorra á
menguðum fjörusöndum sunnan
Mundíufjalla?
Ólafur Haukur Árnason
miRVGGinc
bœtir nánast aiit!
Þaö er hræöilegt aö ínissa
málningardósina ofan á nýja
teppiö, - en ALTRYGGINGIN
bjargar málinu.’
\et\x6 ALTRYGGINGU
fyrir heimílíð og
fjölskyíduna!
ÁBYRGÐP
Tryggingarfelag fyrir himJinJismenn
.Skúlapötu 6ö - Krykjavik Sfml 2r» 122
j VELX/AKAIMDI