Morgunblaðið - 18.10.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. OKTÖBER 1974
Sagnarandinn
„Hvaða skelfing er þér annt um þessa pokaskömm!“
sagði Gvendur. „Þú heldur þó ekki, að hann hlaupi á
fjöll, þótt þú farir ekki með hann alla leið inn í
baðstofu?"
„Ónei, ekki held ég nú það“, sagði Daði. „En það
væri mér alveg óbætanlegur skaði, ef ég missti
pokann““
„Ha, þú ert þó ekki með gull í pokanum?" spurði
Gvendur og tók nú að gjörast forvitinn. En Daði
hristi höfuðið. Gvendur renndi augunum til belgsins
og skein út úr honum forvitnin.
„Það hlýtur þó að vera eitthvað merkilegt, sem þú
ert með í pokanum", sagði hann.
„Já, satt er það“, svaraði Daði. „En ég segi það
engum. Það er leyndarmál".
„Ha, er leyndarmál í pokanum?“ Gvendur gapti af
undrun. En svo gat hann ómögulega setið á sér
lengur. „Þér er alveg óhætt að segja mér, hvað það
er, ég skal engum segja það“.
„Hvaða dæmalaus forvitni er þetta!“ sagði Daði og
setti upp leyndardómsfullan svip. „Ég trúi þér nú
reyndar manna bezt fyrir leyndarmálum, Gvendur
minn, því að þú ert þagmælskur, eins og allir vitrir
menn eru“, bætti hann svo við.
„Já, já, það er ég“, sagði Gvendur uppveðraður
yfir þessu lofi. „Og segðu mér þá, hvað er í pokan-
um“.
Daði leit flóttalega í kringum sig og hlustaði, eins
eftir OSKAR KJARTANSSON
og hann væri smeykur um, að einhver heyrði til
þeirra:
„Ertu viss um, að allir séu í svefni?" spurði hann.
„Já, já, heyrirðu ekki hroturnar?“ svaraði Gvend-
ur óþolinmoður, því að hann ætlaði alveg að rifna af
forvitni.
„Jæja, þá“, sagði Daði og dró niður í sér röddina,
þangað til hún varð að lágu hvísli:
„I pokanum er sagnarandi!“
„Sagnarandi?“ át Gvendur upp eftir honum. Það
er víst óhætt að fullyrða það, að hann hefir aldrei
orðið jafn yfir sig hissa á æfi sinni, og augun ætluðu
beinlínis út úr honum af undrun.
„Þei, þei, hafðu ekki svona hátt“, hvíslaði Daði.
„Ég náði í hann á Jónsmessunótt. Ég lá úti á
krossgötum með opinn munninn. Loksins kom and-
inn og vildi fara ofan í mig, en ég var þá ekki seinn
að smella líknarbelgi yfir munninn, og þannig náði
ég andanum. En blessaður segðu það nú engum!“
„Nei, ég skal þegja eins og fiskur", svaraði Gvend-
ur „ — en segu mér nú, hvað þú ætlar að gera við
andann“.
„Ég get selt hann fyrir mikið fé“, svaraði Daði.
„Því að sá, sem á hann, getur látið hann segja sér
alla mögulega og ómögulega hluti, í jörðu og á, því
að þessir andar vita allt“.
„Hvaða dæmalaus býsn!“ hrópaði Gvendur upp
DRATTHAGI BLYANTURINN
, , , , eftir
ANNA FRA STORUBORG — SAGA FRA SEXTÁNDU OLD
mundi þó að líkindum verða, þar til hann kæmi næst, því að
nú fóru björtu næturnar í hönd. Það var komið að vori.
Bömin sváfu nú inni í bænum hjá fólkinu, nema þau
yngstu. Þau sváfu enn þá í loftinu hjá móður sinni. Elztu
börnin, sem voru orðin stálpuð og viti borin, höfðu fengið
að koma i loftið til pabba síns á daginn og vera þar hon-
um til skemmtunar. Hjalti hafði leikið sér við þau, eins og
hann væri sjálfur orðinn barn að nýju. Hann hafði sama
sem ekkert við þau talað, verið í leiknum líkastur mállaus-
um manni, sem logaði af gleði og fjöri og var síhlæjandi,
en mundi sjaldnast eftir að segja neitt. En stundum hafði
Anna neyðzt til að hasta á gleðina og ærslaganginn, því að
þá gekk svo úr hófi, að hávaðinn hlaut að heyrast um allan
bæinn.
Kvöldið fyrir þessa nótt hafði Hjalti kvatt eldri börnin,
faðmað þau að sér og grátið yfir skilnaðinum. Rétt eftir mið-
nætti varð hann að leggja á stað, ef hann ætti að hafa myrk-
ur heim í helli sinn.
Hjalti var alklæddur og að mestu leyti búinn til brott-
ferðar. Hann sat á rúmi önnu og hallaði sér upp að höfða-
laginu, með hönd undir kinn. Rúmtjöldin voru alveg dregin
frá, og féll birtan framan i hann frá kertisljósi, sem stóð á
borðinu.
Anna var að leggja frá sér yngsta barnið, sem hún hafði
svæft við bert brjóstið. Hún lagði það í vöggu, sem stóð
skammt frá rúminu, og breiddi ofan á það. Svo sveipaði hún
kyrtlinum að brjósti sér, en festi hann ekki, dró kistil að
rúminu og settist hjá Hjalta.
Á andliti hennar sáust nokkur merki þess, að hún var
farin að verða roskin, þótt ekki væri það enn til lýta. —
Hrukkurnar voru grunnar, þó að víða vottaði fyrir þeim, og
hvítar hærur sáust með aðgæzlu innan um dökkt hárið. And-
litið var bjart á hörund, enn þá feitlagið, en allur blómi æsk-
unnar horfinn af því. Hálsinn og brjóstið var hvort tveggja
hvitt eins og mjöll, og sáust bláar æðamar liðast og greinast
undir húðinni, þar til þær hurfu í hvítuna. Svipurinn bar
vott um þreytu af langvinnum áhyggjum og kvíða og var
orðinn talsvert veiklulegri en hann hafði verið. Þessi mikla
tápkona var orðin talsvert beygð af raunum sinum, þótt enn
vantaði mikið, mikið á, að hún væri algerðri uppgjöf nærri.
Skapið og kjarkurinn var ekki nema skuggi af því, sem
það hafði áður verið, og hin tryllda mótþróalöngun heyrði
mestöll fortíðinni til. Það var sem allur hugur hennar stefndi
að því að sættast á mál sín, sættast, jafnvel þó að hún þyrfti
að vinna eitthvað talsvert til sættanna, sættast, til þess að
fá frið og rósemi og mega njóta lífsins í gleði og gengi það,
sem eftir var ævinnar, með Hjalta og börnum sinum, — því
að án Hjalta var enga sætt að nefna.
Þau þögðu bæði. Anna strauk hárið blíðlega frá enninu
á Hjalta og leit í augu honum, — þessi augu, sem orðið höfðu
örlagastjömur þeirra beggja, þessi augu, sem kveikt höfðu
í henni óslökkvandi bál í fyrsta sinn, er hún sá þau, og ætíð
síðan glæddu sama eldinn. Aldrei þreyttist hún á að horfa

ffte&TOOfgunlMiffinu
Kvöldstund læknanem-
ans og unnustunnar.
Fiðlukennarinn gafst
alveg upp.
Þar sem hver bjargar
sér sjálfur.
Varstu svona blekaður í
hin skiptin öll?
Hún var enn með það
sama og í síðasta sauma-
klúbb.