Morgunblaðið - 19.11.1974, Síða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. NÓVEMBER 1974
® 22-0-22-
RAUDARÁRSTÍG 31
V_______________✓
LOFTLEIÐIR
BÍLALEIGA

CAR RENTAL
21190 21188
LOFTLEIÐIR
VELDUR,HVER
§ SAMVINNUBANKINN,
m
HELDUR
BÍLALEIGAN ^IEYSIR CAR RENTAL --.24460 m 28810 PIONEER Útvarp og stereo kasettutæki

Ferðabílarhf
Bílaleiga S-81.260
5 manna Citroen G.S.fólks- og
stationbílar 1 1 manna Chevrolet
8—22 manna Mercedes-Benz
hópferðarbilar (með bílstjórn).
Hópferðabílar
Til leigu í lengri og
skemmri ferðir
8 — 50 farþega bílar.
KJARTAN
INGIMARSSON
Simi 86155 og 32716.
1 Annast allar'
raflagnir
og viðgerðir
f hús
og skip
HILMAR
FOSS
lögg. skjalaþýð. og dómt.
Hafnarstræti 1 1 — sími 14824
(Freyjugötu 37 — sími 1 21 05)
Fiskiskip
Skipasala — Skipaleiga, Vestur-
götu 3, sími 13339. Talið við
okkur um kaup og sölu fiski-
skipa.
HrU TBOÐ S AMNINGAR
TiiboSaöflun — samningagerð.
Sóleyjargötu 17 — sími 13583.
KnúturBruunhdl.,
Logmannsskrifstofa
Grettisgotu 8 II h.
Sími24940
Hver er N.N.?
t dagblaðinu Þjóðviljanum
birtist sl. sunnudag grein eftir
Þorgeir Þorgeirsson, sem bar
yfirskriftina: „Um pólitískan
sfmahasar.“ Meginefni greinar-
innar er eftirfarandi dæmi-
saga:
„Ur Ifkingunni 1 dæmisög-
una.
Fyrir tæpum áratug varð ég
fyrir þeirri lífsreynslu að vera
ritskoðaður alveg vafninga-
laust.
Ég hafði samið við heimilis-
blað hér i bænum um að skrifa
fyrir það lýsingu á ákveðnum
atburði í sjávarplássi.
Greinin hófst á inngangi sem
iýsti staðnum. Upplýsingarnar
voru úr samtölum við staðar-
búa og raunar var þetta saga
nokkuð margra sjávarplássa
um leið. Barátta við náttúruöfl-
in, þar á meðal kapítalismann.
Eitthvað var vikið að þvf óláni
þorpsbúa að hver auðmaðurinn
á fætur öðrum hefði eignast
atvinnutæki staðarins, fjárfest
ágóðann í Reykjavík, manóreað
heimafyrirtækjunum á haus-
inn og farið suður til eigna
sinna en skilið staðinn eftir f
rúst handa næsta „athafna-
manni“ að kaupa á slikk og
leikasama leikinn.
Þessi inngangskafli var strik-
aður út úr greininni. Ritstjór-
inn sagði mér að eigandi rits-
ins, ungur fhaldsmaður sem við
getum bara kallað N.N., hefði
gert það. Honum fannst þetta
vera kommúnismi.
Þessu kyngdi ég, djöfuls aul-
inn. Og fannst meira að segja
bót f máli, ef satt væri, að al-
menn skoðun fólks f sjávar-
plássi væri kommúnismi enda
þótt fólkið ætti eftir að átta sig
á þessu og væri enn að kjósa
íhaldið.
Ritstjórinn sagði við mig
nokkur huggunarorð 1 þessu
sambandi.
— Það eru nú aðallega hús-
mæður sem iesa þetta blað,
Þorgeir minn, og þær hafa lítið
við svona efni að gera. Skrifaðu
bara skáldsögu um þetta, ha.
Þá var enn ekki farið að kalla
þjóðfélagslegt samhengi inni-
haldslaust tfskuorð. Það kom
Sfðan þetta gerðist hef ég
ekki látið strika út parta úr
greinum hjá mér.
Eh nú segir meira af N.N.
Litlu sfðar hætti heimilisblaðið
hans að koma út og hann gekk í
Alþýðuflokkinn. Það var á mið-
vikudegi. Sagan segir að hon-
um hafi hlotnast embætti á
hvern virkan dag út þá viku.
Það þriðja og seinasta á laugar-
dagsmorgun.
Ekki dreg ég af þessu neina
neikvæða ályktun nema þá að
laugardagsfrfin voru ekki kom-
in til þegar þetta gerðist. Engu
fagna ér meir en því að menn
kasti trúnni á einkakapítalið og
hallist að félagslegum fram-
kvæmdum í einhverri mynd.
En það verður að gera kröfu til
sinnaskipta eins og annarra
hluta.
Og N.N. þessi hefur bersýni-
lega haldið áfram að fleyta
kerlingar yfir flokkana til
vinstri þvf nýlega var ég að
skrifa f vinstrasta dagblað
landsins og hóa f einhverjar
umræður um „opinbert
hneyksli" eins og það heitir
þegar kerfispólitfkusarnir eru
að grípa handfylli af einhverju
kerfisleyndarmálinu og henda
upp í augun á mótstöðumanni
sfnum á almannafæri svo hann
verði viðráðanlegri á næsta
nefndarfundi — auðvitað þótt-
ist ég hafa vit á málinu og
leiðrétti einhverjar missagnir
og rangfærslur — en hver er
það þá sem hringir eftir að
skrifið birtist nema sjálfur
N.N. og er reiður, hneykslaður
og sár.
— Hvað á það að þýða að
birta greinar sem styðja mál-
stað íhaldsmanna? segir þessi
voldugi maður og vinstrisinn-
aði.
Ekki kærir hann sig þó um að
skrifa og hrekja það sem sagt
hefur verið. Ekki frekar en
forðum. Ansar lfklega ekki
hverju sem er.
Eða hann vill fá frið fyrir
sannleikanum til að tefla sína
refskák bakvið tjöldin."
•ifiApjBtnj -j jnpjor\
:ja pijbas iN'N J8AH
JBAg —
Þórður Jónsson, Látrum:
Alþingi sett
1 DAG var sett hið háa Aiþing
okkar íslendinga. Þá var úr-
hellis rigning hér vestra, svo
fénaður úti við stóð í höm, en
fólk innivið hlustaði á hina
formföstu og helgu athöfn setn-
ingu Alþingis.
Sjálfsagt hafa margar þýð-
ingarmiklar spurningar leitað á
huga hlustenda, þvi störf Al-
þingis og hvernig með þau tekst
er engum okkar þjóðfélags-
þegnanna óviðkomandi, heldur
er undir því komin velferð okk-
ar flestra, og jafnvel lífsham-
ingja, svo mikilvæg er þessi
samkoma, Alþingi.
Það varðar því miklu aó
vandað sé valið til þessarar
samkomu, en er það svo?
Þetta er vafalaust ein af þeim
spurningum, sem komið hafa
upp í hugum hlustenda. Fyrir
mitt leyti vil ég svara þessari
spurningu á blaói, og með
nokkrum rökstuöningi.
Það er alltof tilviljanakennt,
hvernig þessi þýðingarmikli
hópur er valinn, og engar kröf-
ur gerðar til einstaklinga hans
um mentun eða starfsþroska.
Meðan hægt var að segja, að
fóikið sjálft veldi þingmennina,
og kjördæmaskipun og kosn-
ingafyrirkomulag gaf því færi
þar á, má segja að ástandið hafi
verið betra, en með núverandi
kjördæmaskipun og fyrirkomu-
lagi er þetta afleitt. Þvi hvað
sem hver segir, eða skrifað
stendur, þá eru það örfáir
menn i hverjum flokki sem
raunverulega ráða þingmanns-
efnunum, en ekki fjöldinn. Ég
hef ekki orðið var við að þetta
sé öðruvísi hjá einum flokknum
en öðrum, og þá ekki alltaf víst
að valið sé að vilja fjöldans,
þótt kjósendur samþykki það
við kjörborðið, heldur en að
nota ekki sitt atkvæði.
Á þessum tímum menntunar
og menningar, sem nú ganga
yfir, góðu heilli, því sönn
menntun á alltaf að verða til
góða, fyrirfinnst varla starf
með þessari annríkisþjóð, þar
sem ekki er krafizt einhvers-
konar prófs, eða verkþjálfunar,
til þess að viðkomandi teljist
fullfær i starfi, nema að vera
alþingismaður, til þess þarf
enga pappíra, bara að vera til
með óflekkað mannorð.
Ég veit það vel, að fjöldi
landsins beztu sona og dætra,
sem gert hafa garðinn frægan,
hefir ekki allt verið langskóla-
gengið fólk, en hversu miklu
fremur hefði þessu fólki ekki
notazt meðfæddir hæfileikar,
ef það hefði fengið menntun
við sitt hæfi.
Mér finnst í dag allt önnur
viðhorf í þessu máli en voru
áður fyr, þá var það svo, að um
byggð og bæ leyndust margir
kjörviðir sem var fyrirmunað
að njóa menntunar með skóla-
göngu. Sjálfsmenntun ásamt
meðfæddum hæfileikum var
þeirra eina von til frama, sem
að sjálfsögðu veitti þeim að-
gang að starfi, ef harðfylgi og
dugnaður var fyrir hendi.
Nú eiga allir að hafa kost
menntunar, eftir þvi sem hver
óskar, og telur sig hafa þörf
fyrir til þess að stunda það lífs-
starf, sem hann helzt óskar.
Hvers vegna á þá aó undan-
þiggja háttvírta væntanlega al-
þingismenn með að leggja fram
til dæmis ákveðin menntunar-
skilríki, samkvæmt ákveðnum
kröfum þar um, eða verkþjálf-
un uppáskrifað af yfirkjör-
stjórn viðkomandi kjördæmis,
þegar þeir bjóóa sig fram til
Alþingis.
Að sjálfsögðu er hægt að
benda á langskólagenginn
mann með næga pappíra og
annan við hlið hans sjálfmennt-
aðan með enga pappíra, sem er
hinum fyrtalda jafnfær eða i
flestu fremri eða öfugt. En það
skiptir ekki máli, það er engin
regla, reglan á að vera sú, að á
hinu háa Alþingi sitji valdir
menntamenn og konur, úr sem
flestum starfsgreinum þjóð-
félagsins, því allar starfsgrein-
ar eiga nú hámenntað fólk.
Þá tel ég einnig að takmarka
eigi hversu langa setu menn
megi hafa á Alþingi í einni lotu,
burt séð frá hæfni þeirra eða
getu, þannig að sem flestir kjör-
viðir þjóðarinnar á hverjum
tíma megi þar sæti taka um
sinn. Það mundi minnka stór
Iega kynslóðabilið á hinu háa
Alþingi, og að ég held virka á
allan hátt jákvætt.
Að lokum leyfi ég mér að
óska háttvirtum alþingismönn-
um gæfu og gengis innan þings
og utan og vil taka það fram, að
framanskráð er ekki ritað af
vantrausti eða óvildarhug til
eins eða neins þingmanns eða
Alþingis sem heildar, heldur er
það sannfæring min, að á-
minnstar breytingar mundu
mjög til bóta.
Látrum 29.10.— 74.
Þórður Jónsson
Vilhjálmur H. Vilhjálmsson:
Slæm símaþjónusta
Þann 27. október síðastliðinn
var ég á leið í Tindfjöll ásamt
fieira fólki. Rétt fyrir ofan túnið í
Fljótsdal lenti bifreiðin í bleytu
og festist þar. Ég kallaði úr tal-
stöð minni í loftskeytastöðina á
Gufunesi og bað hana að hringja
að Háamúla i Fljótshlíð, en þar
vissi ég, að fólk er alltaf heima, og
að bæði Sigurþór bóndi og Einar
sonur hans mundu koma og
hjálpa mér, því að þetta fólk hefi
ég þekkt í 35 ár.
Klukkan mun þá hafa verið
rúmlega 19 á sunnudagskvöldið.
Gufunes tjáði mér, að þeir gætu
ekki náð sambandi við Háamúla í
Fljótshlíð, Hvolsvöllur svaraði
ekki, þar sem símstöðinni væri
lokað kl. 19, eftir að nýja stöðin
kom þar. Mér þótti þetta mjög
ótrúlegt og spurði þá, hvað þeir
gerðu, ef ég eða einhver annar í
bílnum væri slasaður. Þeir
sögðust ekkert geta gert til að ná
sambandi við Hvolsvöll.
Ég fór nú að bjástra við bílinn,
ásamt samferðafólkinu, og hafði
það af að losa hann, svo þetta kom
okkur ekkert að sök. Ökum við
áfram upp i Tindfjöll, en ekki
gat liðið mér úr minni, að fólkið
skyldi búa við slíkt örýggisleysi.
Daginn eftir komum við að sjálf
sögðu við í Háamúla, eins og vani
minn er, þegar ég kem úr Tind-
fjöllum, og þáðum við góðgjörðir
hjá þeim hjónum, Katrínu og
Sigurþóri. Okkur var þá tjáð,
bæði af þeim og syni þeirra, sem
þar býr, að þau væru ver sett nú
en áður, því meðan gamla stöðin
var, þá hefði bóndinn eða sá, sem
gætti hennar, alltaf svarað
neyðarhringingum eftir lokun.
Nú væri stöðinni lokað kl. 19 á
sunnudögum og kl. 21 aðra daga,
og eftir þann tima væru þau
algerlega sambandslaus við um-
heiminn. Þau sögðu mér frá ýms-
um átakanlegum dæmum, sem
komið hefðu upp, siðan þetta
tímabil hófst, og kváðust hafa
gert allt, sem þeim datt í hug til
að fá þetta leiðrétt, talað við þing-
menn, og sýslunefnd hefði skrifað
suður, en ekkert orðið ágengt.
Er ég kom til Reykjavíkur á
mánudaginn, ákvað ég að reyna
að kanna þetta betur. Mér var
tjáð að málið heyrði undir Hall-
dór E. Sigurðsson ráðherra, sem
hefði með póst- og símamál að
gera. Eg pantaði því viðtal við
ráðherra á miðvikudagsmorgun-
inn. Það tók mig tvo klukkutíma
að ná tali af honum. Ráðherra
taldi, að neyðarvakt væri á sím-
stöðinni á Hvolsvelli, en lofaði að
athuga málið nánar. Þegar liðnir
voru tveir dagar, og ég heyrði
ekkert í ráðherra, hringdi ég í
skrifstofustjóra Landsimans,
Braga Kristjánsson, hann hafði
líka skoðun og ráðherra á málinu,
hélt að það væri vakt, en sagði, að
ráðherra hefði ekki talað við sig.
Þar sem nú er kominn 5.
nóvember og slysin gera ekki boð
á undan sér, hefi ég enga aðra leið
en reyna að fá blöðin í iið með
mér. Eg veit, að Halldór E.
Sigurðsson vill ekki bíða eftir því,
að slíkt slys komi fyrir þarna fyrir
austan, eins og kom fyrir á Aust-
fjörðum, en eftir að það átti sér
stað, var neyðarvakt sett á sim-
stöðina á Egilsstöðum. Þannig
stendur á, að ég er á förum úr
landinu á morgun og verð i burtu
að minnsta kosti þrjár vikur,
og mér finnst ég ekki hafa gert
skyldu mína við samborgarana,
nema að gera allt, sem i mínu
valdi stendur til þess, að þessu
verði kippt í lag. Þetta er ekki
eingöngu mál þeirra i Fljótshlíð-
inni, þetta er mál allra á Islandi,
sem búa við likar aðstæður, eftir
að simakerfinu á Islandi var
breytt. Ég vona því fastlega, að
ráóherra, sem ég veit er sann-
gjarn maður og góðviljaður, gefi
sér tíma til aó kippa þessu i lag.
Með þökk fyrir birtinguna.
P.S.:
Ég hafði samband við Hvolsvöll
í dag, og sagði stúlkan, sem ég
talaði við, að þar væri engin
neyðarvakt.
Reykjavík, 5. nóv. 1974.
Vilhjálmur H. Vilhjálmsson.