Morgunblaðið - 05.04.1975, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. APRlL 1975
13
Umsjón:
Þórleifur Úlafsson
og Valdimar Örnólfsson
Ljósmyndir:
Jakob Albertsson.
Það er mjög gagnlegt
að læra plóginn áður en
byrjað er að lær'a að
beygja. Tilgangurinn með
plógæfingum er að læra
að þrýsta skíðunum út að
aftan og til þess að læra
að beyta innri köntum
skíðanna.
Brekkan, sem við æfum
í verður helst að vera létt
og slétt og vel troðin.
Við skulum byrja á því
að renna okkur með skíðin
saman (mynd 1) í eðlilegri
skíðastöðu, mjúk i hnjám
og mjöðmum. Armar eiga
að vera létt bognir í aln
boga og haldið fyrir
framan líkamann, en stöf-
um lyft að aftan.
Þegar við erum komin á
dálitla ferð, beygjum við
hnén eins og við værum
að setjast á stól og þrýst-
um hælunum á skíðunum
út um leið (mynd 2).
Til þess að þetta takist
þurfa skíðin að fljóta á
innri könntunum og það
fæst með því að ýta hnján-
um inn um leið og við
þrýstum hælunum í sund-
ur. Við verðum einnig að
vera sterk í ökklunum, því
ef þeir gefa eftir er við-
búið, að ytri kanntar skið-
anna skerist í snjóinn en
þá renna skíðin saman i
kross og menn stingast
fram fyrir sig. Fyrir alla
muni hallið ykkur ekki
áfram, þegar þið æfið
plóginn, standið eins eðli-
lega og þið getið.
Þegar plógnum er náð
æfum við okkur í því að
gera lítinn og stóran plóg
til skiptis með þvi að
fjaðra í hnjánum og þrýsta
hælunum mismunandi
mikið út (3. 4. og 5.
mynd). Ef þetta tekst vel
getum við reynt að
bremsa með því að setja
innri kantana fast i snjóinn
og jafnvel stöðvað okkur
alveg á þann hátt (likt því
sem er á 4. mynd). Þriðja
æfingin, sem kemur í
framhaldi síðustu æfingar
er að renna hælunum
sundur og saman til skipt-
is niður alla brekkuna (6.
7. og 8 . m).
Blðm ®
vlkunnar
Krókus
og fleiri
smálaukar
í nágrannalöndum okkar
eru ýmis smávaxin laukblóm
það fyrsta gróðrarkyns sem
skýtur upp kollinum þegar
líða fer að vori, bæði í görð-
um þar sem þau eru ræktuð
og eins út um hagann þar
sem þau vaxa villt. Með lit-
skrúði sínu og harðfengi
gleðja þau hug og hjarta
ungra sem aldinna ef til vill
á svipaðan hátt og hófsóleyj-
an og hrafnaklukkan hafa
yljað okkur íslendingum um
hjartarætur á fyrstu vor-
dægrum um ómunatið.
Ræktun margra smálauka
hefur tekist vonum framar
hér á landi og meðal þeirra
allra fyrstu- sem sýna blóm
er vorlilja (bulbocodium
vernum), Ijósfjólublá að lit
og um það bil 1 0 sm á hæð.
Hún er ótrúlega harðgerð og
hér á dögunum brosti hún
við sól algerlega óskemmd
eftir að hafa lent blómstr-
andi i 11—1 2 st. frosti og
það án minnsta skýlis. Þá
má nefna vorboða (eranthys
hiemalis) sem er næsta jarð-
lægur með gul sóleyjarblóm
sem gjarnan eiga það til að
gægjast upp úr snjónum á
góu og svipað er að segja
um vetrargosana (galanthus
nivalis). Af þessum snemm-
blómstrandi smávöxnu lauk-
blómum eru krókusar, —
dvergliljur — vafalaust
kunnastir og mest ræktaðir
hér. Þeir eru harðgerðir og
auðveldir viðfangs, lagðir '
mold að hausti til eins og
flestir þessara lauka. Blómin
eru stór miðað við hæð jurt-
arinnar sem jafnan er 10-
15 sm og litir fjölbreyttir.
Fegurstir verða krókusarnir
fái þeir að njóta yls og sólar,
þá er gaman að fylgjast með
þeim spretta úr reifunum og
breiða úr krónum sínum. All-
ir smálaukar njóta sín best í
breiðum, má ! því sambandi
minna á krókusabreiðuna
glæsilegu sem um mörg
undanfarin vor hefur skreytt
lóð Elliheimilisins Grundar í
Reykjavík. Er ekki ósenni-
legt að sú breiða sé með
þeim stærstu sinnar tegund-
ar hér á landi. Dávænn
brúskur af smálaukum getur
þó farið vel í steinhæð og
gefið henni líf og lit meðan
flestar jurtir aðrar hafa enn
ekki brugðið vetrarblundi.
Krókusar fjölga sér vel og
má grisja þá á nokkurra ára
fresti.
JL/ÁB.