Morgunblaðið - 05.04.1975, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. APRlL 1975
Aðalsteinn Guðmundsson
sérleyfishafi — Minning
Aóalsteinn Guómundsson sér-
leyfishafi á Húsavík lézt aó
heimili sínu aöfararnótt páska-
dags, 30. marz sl. úr hjartaslagi.
Hann haföi ekki kennt sér neins
meins, heldur unnió laugardag-
inn að venju, en gengiö snemma
til hvílu, þar sem hann bjósf til aó
aka ungmennum suður næsta
morgun í fjögurra daga feró. Og
vist átti hann ferö fyrir höndum
— aöra og lengri en hann uggöi.
Aöalsteinn Guömundsson var
fæddur 15. sept. 1929 að Ytri-Skál
í köldukinn, sonur hjónanna
Jóhönnu Sigmundsdóttur frá Ar-
bót og Guömundar Friöbjarnar-
sonar frá Naustavík. Guömundur
var 30 ár bóndi aö Ytri-Skál til
1957, er hann fluttist til Húsavík-
ur. llann var ágætur og skemmti-
legur hagyröingur, en flíkaöi
skáldskap sínum líliö. Hann lézt
10. jan. sl.
Aóalsteinn Guómundsson var
aö Ytri-Skal lil 25 ára aldurs, er
hann fluttist til Húsavíkur og
gerðist fyrir vörubílstjóri. Hann
varö sérleyfishafí 1960 og byggöi
bifreiöastöö 1963 og var umboös-
maöur Shell á Húsavík frá sama
tíma. Bifreiöastöóina stækkaöi
hann 1967. Rekstur hans var
snemma allumfangsmikill. l>ann-
ig átti hann l'lest árin þrjá til
fjóra langferöavagna auk sntærri
bila.
Aöalsteinn Guömundsson var
tvíkvæntur. Fyrri kona hans var
Guórún Alfreósdóltir og áttu þau
tvo syni. l*au slitu samvistir. Síö-
ari kona hans er Sirrý J. Lauídal
og áttu þau tvo drengi og eina
stúlku, en ólu auk þess upp son
Sirrýjar. I’rátt fyrir mikinn eril
var Aöalsteinn góóur heimilisfaö-
ir og hammgjusamur i sínu fjöl-
skyldulífi.
Aöalsteinn Guöníundsson var
ríkum kostum Irúinn og hófst af
sjálfum sér. I rekstri hans naut
sin vel seigla hans, dugnaöur og
eölislteg hyggindi, og þaö er eftir-
tektarvert, aó þá er hann byggöi
upp fyrirtæli sitt, fékk hann ekki
síóur lánsfjárfyrirgreiðslu hjá
einstaklingum en lánastofnunum.
Þaö gefur nokkra mynd af því,
hvernig hann kom sér, ber vott
um vináttu og traust. Aðalsteinn
var líka óvenju hjálpsamur og
greióvikinn og hef ég fyrir satt,
aö þaö hafi stundum ekki oróið
honum útlátalaust. Hann þekkti
ótrúlegan fjölda fólks í Þingeyjar-
sýslum og víöa um land, var enda
fljótur aö kynnast og ná persónu-
legum tengslum.
Eg kynntist Aðalteini
Guömundssyni fyrst aö marki, er
ég tók sæti á lista Sjálfstæðis-
flokksins fyrir alþingiskosning-
arnar 1971. A þeim dögum og
síöan áttum viö margvísleg sam-
skipti og samstarf, sem mér er
kært aö minnast. Græskulaus
stríóni og kankvislegt bros hans
er kannski efst í huga mínum, nú
er ég skrifa þessar línur, ásamt
meö þakklæti og söknuði vió frá-
fail vinar.
Eg votta eiginkonu og börnum
og nánum ættingjum djúpa
samúö viö fráfall Aöalsteins
Guömundssonar. Hann fór of
snemma. Hvíli hann i Guös friöi.
Ilalldór Blöndal.
Eg var sem steini lostinn, þegar
mér barst sú harmafregn, aö vin-
ur niinn og samstarfsmaóur, Aóal-
steinn Guðmundsson, sérleyfis-
hafi, hel'öi oröiö bráökvaddur aö
heimilí sinu, Vallholtsvegi 7,
Iiúsavík, aöl'ararnótt páskadags
30. f.m., aöeins 45 ára aö aldri.
Hvers vegna? Því hann? Spurn-
íngar sem þessar skjótast fram í
huga manns viö l'ráfall samferöa-
tiianns, en einkum þó þegar ung-
ir, frískir menn í blóma líísins
eru fyrirvaralaust kallaöir á
braut.
Aóalsteinn Guömundsson var
fæddur þann 5. september 1929,
sonur hjónanna Jóhönnu
Sigmundsdóttir og Guömundar
Friöbjarnarsonar, sem bjuggu aö
t
Móðir okkar,
KRISTÍN INGVARSDÓTTIR,
Víðimel 27,
andaðist á Landspitalanum 4 april
Jóhanna Jórunn Thors,
Kristin Klara Einarsdóttir,
Axel Einarsson.
+ Þökkum auðsýnda samúð og vínarhug við andlát og jarðarför móður
okkar.
GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR,
Samtúni 22.
Börnin.
Ytri-Skál i Kinn, Suður-
Þingeyjarsýslu.
Aðalsteinn lagói snemma fyrir
sig bifreióaakstur, sem reyndist
síðar verða ein aðal uppistaöan i
ævistarfi hans. Haustið 1963 tók
hann að sér umboó fyrir Olíu-
félagið Skeljung h.f. á Húsavík og
byggði jafnframt myndarlega sér-
leyfisstöó og ferðamannaverzlun,
sem ber nafn hans.
Ég kynntist Aðalsteini fyrst
haustið 1968, en þá hafði ég ný-
lega hafið störf fyrir Olíufélagió
Skeljung h.f. Frá byrjun tókst
með okkur góó samvinna. Það var
fljótfundið að hann vildi veg
félagsins sem mestan, svo málefni
þess voru i öruggum höndum.
Hann var atorkumaóur, sem
fylgdi öllum málum vel eftir.
Aðalsteinn var lipur maður og
greiðvikinn. Bónneitan var ekki
hans sterka hlið. Hann var geð-
prúður og glettinn og minnist ég
með ánægju margra skemmti-
legra samverustunda, jafnt í
starfi sem utan.
Fyrir tæpum þremur vikum var
ég á ferð um Húsavík og naut þá
Minning:
Kjartan Magnússon
fgrrv. safnvörður
F. 30. 9.1898.
D. 29. 3.1975.
Haustió 1918 var tvitugur piltur
úr Rangárvallasýslu til lækninga i
Reykjavík. Berklaveikin var þá
enn skæð og lagði margan að velli
i bióma lífs. Faðir piltsins hafói
frétt af ljóslækningum, sem
hefðu reynzt vel. Þær gáfu von —
og þó efnin væri lítil var ekki til
sparað.
Þetta haust varð á marga lund
örlagaríkt, tími biturra minninga
en einnig bjartra vona. Spænska
veikin geisaði í Reykjavik — þjóð-
in hlaut viðurkenningu sjálfstæðs
rikis
Sá, sem ég gat í upphafi þessara
oröa — minntist æ síóan þessara
haustdaga i Reykjavik 1918 —
sem örlagatíma lifs sins. — Vonir
föður hans rættust — hann náði
heilsu og starfsþreki — en þessi
reynsla hins unga manns hafði
vafalaust djúpstæð áhrif.
Þessi maöur var Kjartan
Magnússon frá Brekkum á
Rangárvöllum, sem í dag er til
moldar borinn frá Selfosskirkju.
Hann lézt í Landspítalánum 29.
marz s.l.
Kjartan Magnússon var fæddur
á Brekkum á Rangárvöllum 30.
sept. 1898, sonur hjónanna
Magnúsar Jónssonar bónda þar og
konu hans Elínar Sveinsdóttur.
Þeim hjónum varð átta barna auó-
ió en fjögur þeirra létust i æsku.
Þau sem náóu fullorðinsaldri,
auk Kjartans, voru Sigríður^sem
heima átti i Höfn, Vestmannaeyj-
um (látin), Guðrún, býr í Reykja-
vik, og Jón, sem nú býr á Hellu á
Rangárvöllum, áður i Vestmanna-
eyjum.
Kjartan ólst upp með foreldrum
sinum og systkinum á Brekkum
+ Þökkum innílega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför eiginmanns míns HALLGRÍMS CHEVING BERGSSONAR, frá Hafnarnesi Fáskrúðsfirði. Alúðarþakkir til verkstjóra og vinnufélaga Fyrir mína hönd, barna og annarra vandamanna + GÍSLI NARFASON, Hrafnistu, áður Barónsstíg 24, andaðist á skírdagskvöld 27. marz. Jarðarförin verður frá Fossvogskirkju, mánudaginn 7. april kl. 3 e.h. Fyrir hönd vina og vandamanna.
Valgerður Sigurðardóttir. Sigurkarl Stefánsson,

+ Þökkum af alhug alla samúð og vinsemd við andlát og útför föður okkar, tengdaföður og afa, GUÐMUNDAR SIGUROSSONAR, frá Heiðardal. Sérstakar þakkir til hjónanna Önnu og Óskars Guðjónssonar og starfsfólks sjúkrahússins ! Vestmannaeyjum + Þökkum innilega auðsýnda hjálpsemi og hlýhug við andlát og útför PÉTURSBJÖRNSSONAR, Ránargötu 7.
Ásta Guðmundsdóttir, Hrólfur Benediktsson, Lilja Guðmundsdóttir, Gunnar Árnason, og barnabörn. Vandamenn.
við Hróarslæk, en þar hafði faðir
hans byggt nýtt býli 1896.
Þegar Kjartan var á 25. ári lézt
faóir hans (1923). Kom þá í hans
hlut aó veita búinu forsjá ásamt
móóur sinni.
Brekkur voru ekki stór jörð og
þannig i sveit settar, aö ágangur
sandfoks var mikill — enda fór
svo að hætta varó þar búskap af
þeim sökum.
Arið 1929 þ. 1. maí kvæntist
Kjartan Önnu Guðmundsdóttur
frá Núpi i Fljótshlíð.
Þau hófu búskap vorið 1929 og
bjuggu á ýmsum bæjum i Rangár-
þingi, lengst í Vatnsdal í Fljóts-
hliðarhreppi, i 7 ár, og síðar á
Torfastööum í sömu sveit í 16 ár.
Árið 1962 brugöu þau búskap á
Torfastöðum og fluttust hingað að
Selfossi.
Þau eignuóust tvær dætur,
Mariu, sem meö þeim bjó sein-
ustu árin ásamt börnum sínum
tveim, Kjartani Óskarssyni og
Elínu Magneu Öskarsdóttur, sem
nú eru bæði uppkomin — og
Svövu, sem gift er Óla Þ.
Guðbjartssyni, en þeirra börn eru
þrjú.
Skömmu eftir að Kjartan
fluttist hingað aó Selfossi hóf
hann störf við Héraðsbókasafn
Árnessýslu og siðan Byggðasafn-
ið. Þeim störfum gegndi hann
óslitið til haustsins 1974 að hann
lét af störfum vegna heilsubrests.
Má því segja að starfssaga hans
skiptist í þessi tvö megintimabil
— bóndi til 65 ára aldurs og safn-
varzla seinustu 11 árin.
Konu sína missti Kjartan á
seinastliðnu hausti — en Anna
lézt 5. okt. sl. Syrgði hann hana
mjög enda var meö þeim hjónum
mikið ástríki.
Hér hafa í örfáum orðum verið
rakin helztu atriðin í starfssögu
Kjartans Magnússonar. Þó að
fljótt sé hér farið yfir sögu og þótt
á ytra borði virðist saga hans ekki
vióburðarík var maðurinn sjálfur
og persónuleiki hans minnisstæð-
ur hverjum sem honum kynntist.
Kjartan var ríkum gáfum gædd-
ur og miklum mannkostum.
Þessa naut hann ekki sízt er
hann á efri árum skipti um starf
og átti í raun þátt í að móta starf á
nýjum vettvangi. Þetta tókst hon-
um, að því er virtist án átaka og
naut þá eðlisgáfna sinna — hóg-
værðar i allri framkomu — og
þeirrar alúöar og samvizkusemi,
sem honum var í blóð borin.
Kjartan hafði til að bera stál-
minni, bæði á menn og málefni,
enda nýttist honum lestur óvenju-
vel, sem var hans helzta tóm-
stundaiðja og afþreying.
Af sömu ástæóu var hann sér-
lega góður heim að sækja — ræð-
inn og gestrisinn, enda þau hjón-
in samhent í þeim efnum sem
öðrum.
Hann var heimakær svo af bar
og naut sín bezt i fárra manna
góðrar gestrisni á heimili Aðal-
steins smá dagstund og leyndi sér
ekki hve umhyggjusamur heim-
ilisfaðir hann var og sérlega barn-
góður.
Barst þá i tal hinn langi vinnu-
dagur og fríleysi Aðalsteins og
þeirra hjónanna, en i frí í þess
orðs fyllstu merkingu höfðu þau
ekki farið árum saman. Sögðu þau
mér, að í aprílmánuði ráðgerðu
þau að fara i frí til sólarlanda og
var tilhlökkunin mikil.
Nú er aprílmánuður kominn og
Aðalsteinn er lagður af stað i sína
hinstu og lengstu för.
En þótt félagið, ég og margir
aðrir teljum að við höfum mikið
misst er þó harmur nákominna
ættingja mestur.
Eg votta eftirlifandi konu Aðal-
steins Guðmundssonar, Sirrý J.
Laufdal, börnum og öðrum ætt-
ingjum dýpstu samúð og bið þeim
blessunar um alla framtíð.
Hörður Árnason
hópi eins og algengt er um trausta
menn en hlédræga.
Persónusaga úr Rangárþingi —
frá ýmsum tímum var eftirlæti
hans — sem honum þótti gott að
ræða.
Eg kynntist ekki Kjartani fyrr
en um það leyti, sem hann var að
hætta búskap — en búskapur
hans mun hafa nýtzt honum vel,
enda var hann notinvirkur og
samvizkusamur og þurfti snemma
að axla ábyrgð á þessum vettvangi
eins og hér hefur komið fram.
Rangárvallasýsla hefur um
langan aldur verið sá hluti lands-
ins þar sem hrossaeign hefur ver-
ið einna mest.
Sérstakt dálæti hafði Kjartan á
hrossum og átti oftast góða hesta
meðan hann stundaði búskap.
Skaphöfn Kjartans Magnússon-
ar var með þeim hætti, að hann
var fastur fyrir og heill i hverju
máli — en þó svo ljúfur i öllu
samneyti að aldrei bar skugga á.
Hann var höfðingi i lund, sem
ekki mátti vamm sitt vita.
Við sem nutum samvista við
hann og umhyggju hans eigum
þvi margt að þakka að leiðarlok-
um — og þeir mest sem næst
honum stóóu.
— Aldrei verður það fullþakk-
að —
En fordæmið sem hann okkur
gaf með lífi sinu og starfi verður
okkur leiðarljós um ókomna ævi.
Sérstakar þakkir skulu færðar
læknum og hjúkrunarliði, sem
veittu honum frábæra aðhlynn-
ingu í veikindum hans seinustu
mánuði.
Ég bið Guð að blessa minningu
og lífsstarf Kjartans Magnússon-
ar og styrkja aðstandendur i sorg
þeirra. Óli Þ. Guðbjartsson.
Kjartan Magnússon kom til
starfa hjá Byggða- og listasafni
Árnessýslu við opnun þesá i júlí-
mánuði 1964. Áður hafði hann í fá
ár gegnt með prýói bókavarðar-
störfum við Héraðsbókasafn
Arnessýslu, og nú er bókasafnið
og byggðasafnið fluttust i húsa-
kynni sín við Tryggvagötu á Sel-
fossi, þótti sjálfsagt, aó Kjartan
tæki að sér umsjá beggja safn-
útfaraskreytlngar
blómouol
Groðurhósið v/Sigtun slmi 36779