Morgunblaðið - 05.04.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. APRÍL 1975
Piltur og stúlka sæ
Þetta sagðí Guðrún nokkurn veginn hátt, og var
auðheyrt, aó hana gilti einu, þó það heyrðist. Kaup-
maóur Möller var að grúfa ofan í búðarbók sína, er
þær komu inn; en er hann heyrir meyjarraustina
fram í búðinni, lítur hann upp og gengur á móti þeim
og biður þær koma heilar — eða hver er þessi fallega
stúlka, sem þér nú færió mér, jómfrú góð? segir
hann vió Guðrúnu.
Þá er að snúa hann úr hálsliðnum, sagði Þórarinn
og þrífur annarri hendi til Vigfúsar og hnykkir
honum aftur á bak ofan af Ormi. Þetta sjá vinir
Vigfúsar og ráðast þegar fjórir eða fimm á Þórarin,
en hann verst með hinni mestu prýði; og veróur
þetta upphaf hinnar snörpustu orustu; þustu þar að
bæói Efri- og Neðribekkingar, og veittu ýmsir ýms-
um, en Efribekkingar þó mest Þórarni og Neóri-
bekkingar Vigfúsi, og varó sú hríð bæöi löng og
skæö, og urðu þá margir atburðir jafnsnemma, og
verður ekki greinilega sagt frá vopnaviðskiptum.
Skóiabækur flugu þá sem þykkasta drífa, heilar eða í
pörtum; sumir tóku bekki og hófu í höfuð mönnum;
sumir stukku upp á borðin og börðust þaðan; þá tóku
nokkrir Litlaborðið, sneru því vió og hlupu síöan
ofan í hólfió og hlífðu sér þar fyrir skotum; en
blöndukannan hin mikla valt þar á vígvellinum, og
féllu úr henni lækir um allt gólfið. Neðribekkingar
vildu færa leikinn upp í Efribekk, og hlupu þá fjórir
hinir hraustustu af Efribekkingum fyrir dyrnar og
vöróu þeim það. Umsjónarmaður skóla var upp í
Amtmannssonarlofti, er honum bárust þau tíóindi,
að allur skóli berjist, svo til mikilla vandræða horfi.
HÖGNI HREKKVÍSI
Er það þú, Högni, það er ekkert að gerast.
Hann bregður skjótt vió og aflar sér liðs og gengur á
milli þeirra, og fyrir viturlegar fortölur hans voru
grið sett og sættum á komið; skyldu áverkar allir
niður falla og svo klæðaspjöll. Þar var nýsveinn
einn, sem Þórir hét; hann var stór maður og sterkur
og haföi verið í liði þeirra Neðribekkinga í bardag-
anum og gengið vel fram. Ekki vildu Efribekkingar
Skarfarnir frá Útröst
skal hjálpa þér. En fyrst verðurðu að láta járna mig
almennilega. Þú verður að fá tuttugu pund af járni
og tólf pund af stáli í skeifurnar, og einn smið til að
smíða, og annan til að járna.“
Jú, þetta gerði piltur, og ekki var þessari bón hans
neitað, hann fékk bæði járnið og stálið og smiðina, og
síðan var Skjóni járnaður mjög tryggilega, og svo
reið piltur af stað, svo dundi í jörðinni.
En þegar hann kom að berginu, þar sem konungs-
dóttir var í haldi, þá var nú um að gera aö komast
upp eftir því, og þangað sem hann ætlaði inn í f jallið,
en það var síst auðvelt, því bergið var þverhnípt eins
og veggur og slétt og hált eins og gler. í fyrstu
atreiðinni komst piltur dálítið upp eftir berginu, en
svo rann Skjóni og hann niður aftur með miklum
dynk. í annað skiptið fór á sömu leið, nema hvað þeir
komust þá svolítið lengra upp og runnu svo niður
eins og heil skriða. En þegar þeir reyndu í þriója
sinn, sagði Skjóni: „Nú skulum við reyna okkur!“ og
svo tók hann á sprett, svo klettahríöin stóð allt
umhverfis hann, og þá komust þeir upp, piltur reið
inn í hellirinn risans, þreif konungsdóttur og setti
hana á bak fyrir framan sig og var á burtu aftur,
áður en risinn gat svo mikið sem staðið upp, svo
fljótur var Skjóni, — og með það var konungsdóttir
hólpin.
Þegar piltur kom með hana heim til föður hennar,
varð hann bæði kátur og glaður yfir því, að hafa
endurheimt dóttur sína, en hvernig sem að því hafði
verið farið, þá höfðu öfundarmenn piltsins gert það
að verkum, að konungur var reiður við hann þrátt
fyrir það, þótt hann hefði bjargað dóttur hans.
„Þakka þér fyrir, að þú bjargaðir dóttur minni“,
sagði hann við piltinn, þegar hann gekk inn í höllina
með stúlkuna, og svo ætlaði konungur að fara.
Nei — ég er ekkert spenntur fyrir öskutunnum.
„Ég ætti nú að eiga hana eins mikið og þú, hér
eftir“, sagði piltur, „því líklega stendur þú við loforð
þín, konungur“.
„Já, já“, sagði konungurinn, „hana skaltu fá fyrir
konu, úr því ég er búinn að lofa því, en fyrst
verðurðu að fá sólina til að skína hér inn í konungs-
höllina". Það var nefnilega hátt fjall rétt fyrir utan
gluggana, það stóð og skyggði á, svo það var aldrei
sólskin í höllinni.
„Ekkert var um þetta talað í samningnum", sagði
piltur, „en það þýðir víst ekkert að reyna að komast
Lci^guiihoffliiÍ
□ Þegar Bandaríkjamenn og
Sovétmenn geröu meö sér
samning árið 1972 um ýmis-
konar samskipti þessara stór-
velda, var það liður í þeim
samskiptum, að skipzt skyldi á
dýrum. Nú er verið að leggja
hönd að síðasta undirbúningi
þess og frá Alaska verða send-
ir til Síberíu 40 moskusnaut. A
móti kemur frá Sovétrússum
tegund marða sem er að deyja
út í Alaska. [j
Þaö segi ég þér nú
Siguróur minn, að sá
dagur kemur að þú verö-
ur mér þakklá*ur fyrir
að kaupið nægir ekki til
aó þú giftir þig.
Halló, mamma! Hvaó
gerir maóur þegar sósan
tekur að skilja sig?
□ Brezk blöð skýra frá því, aó
skapbrestamaður einn í Lond-
on, hafi verið dæmdur til 3ja
ára fangelsisvistar í undirrétti
einum þar í borg, fyrir að hafa
ráðizt á strætisvagnastjóra við
vinnu sína. Hinn dæmdi fór að
rífast við vagnstjórann um far-
miðaverð og missti stjórn á
skapsmunum sínum. Q