Morgunblaðið - 30.07.1975, Side 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. JULl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
lækinn. Hvammurinn er svo víður, að vel
mætti búa þar til tíu kúna tún eða meira.
Grasið í hvamminum var eins og á öllu
harðvelli, sem vantar rækt og áburð,
harla lágvaxið en kringum steinana og
þar, sem kindurnar hingað og þangað
voru vanar að bæla sig, stóðu upp fagrir
og þéttir grastoppar grænir sem
smaragð. Þar af mátti sjá, hvílíkur
frjóvgunarkraftur lá þar dulinn í
jörðunni.
Veðrið var blítt og hvammurinn ofur
hýr, og því var ekki að furða, að blíða og
fegurð náttúrunnar yrði að fá á hvern
þann, er guð hafði gefið athugasöm augu
og viðkvæmt brjóst til að skoða og dást að
hans handaverkum. Indriði víkur sér þá
að konu sinni og segir:
Elskan mín! Ég sé að þér lízt vel á þig.
Þenna hvamm hefur guð ætlað til þess,
að einhver skyldi búa í honum og gjöra
grundina þá arna að túni, eða heldurðu
ekki það? Þetta er nú Fagrihvammur
sem ég hef talað um við þig, og hvergi vil
ég búa annars staðar en hér; skoðaðu,
hérna á balanum sést enn fyrir tóftinni
t—COSPER----------
— Fáum við kauphækkun eða ekki... ?
S_______________________________________/
af húsinu mínu; nú verður að reisa það
við og stækka það, svo við getum bæði
verið í því, því nú skilur áin okkur ekki
lengur.
Ónei, hjartað mitt, sagði Sigríður og
hljóp í fangið á manni sínum og lagði
báðar hendur um hálsinn á honum;
þökkum við guði fyrir að hann hefur
látið æskuóskir okkar rætast.
Þau hjónin skemmtu sér um hríð og
skoðuðu landið í og umhverfis hvamminn
og riðu síðan heim, og sagði nú Indriði
konu sinni greinilegar frá fyrirætlun
sinni, að reisa þar bæ í hvamminum, og
að faðir hans hefði gefið honum land þar
fram um dalinn, og hefði þó Indriðahóll
ærið landrými eftir. Sigríður féllst á
þessa ráðagjörð; og þegar um vorið lét
Indriði efna til bæjargjörðar og hafði að
þeim starfa marga menn, og sjálfur
telgdi hann viðu alla; en til þess að koma
sem fyrst rækt í túnstæðið og afla sér
áburðar til næsta vors, fékk hann af
föður sínum að hafa selstöðu í Fagra-
hvammi um sumarið og hafði þar færi-
kvíar á vellinum, en lét kýrnar liggja
inni um nætur.
Um haustið var Indriði búinn að koma
Pétur prangari
„Við erum búnir að segja þér það, að
hún eigi að fá malarasoninn fyrir mann,“
sögðu spámennirnir.
,,Já, það er nú gott og blessað," sagði
Pétur prangari, ,,en það hefir nú eitt-
hvað komið fyrir hann, líklega er hann
dauður, og gæti ég fengið að vita, hver á
að verða maðurinn hennar dóttur minn-
ar, þá skyldi ég gjarna borga ykkur tvö
hundruð dali.“
Aftur fóru spámennirnir að glápa á
stjörnurnar, en svo reiddust þeir og
sögðu: „Hún á samt að giftast malarasyn-
inum, sem þú settir út í ána, og ætlaðir að
koma fyrir kattarnef, því hann lifir enn,
og er í myllunni sem er þarna," og þeir
tiltóku hvar hún væri. Pétur prangari lét
þá hafa tvö hundruð dali fyrir spádóm-
inn, og hugsaði að einhvern veginn
mætti losa sig við þenna malarason.
Það var fyrsta verk Péturs, eftir að
hann var kominn heim, að fara til myll-
unnar, þar sem drengurinn var. Þá var
MORÖllN-í?'^
KAFffNO \\ í
Þorir þú að veðja að þetta sé
Sætsúpu-rauður I klefa 8?
Sf&sSlúWD
^ -J
Kvikmyndahandrit aö morði
Eftir Lillian
O'Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
8
yrði hún að fá frf á kvöldin vegna
sýninga. Þetta var einhver
óþekktur leikflokkur, sem kallaði
sig Kirkjuleikflokkinn og leikrit-
ið heitir „hið dularfulla krafta-
verk“. Mér fannst þetta satt að
segja hálf tilgerðarlegt, en hún
var upptendruð af áhuga. Ég get
ekki nejtað að ég varð undrandi.
Þér verðið að taka með I reikning-
inn að meðal starfsfólks míns er
mikil hreyfing, fóik kemur og fer
og sumir þykjast vera efnilegir
leikarar á uppleíð og hafa um það
mörg orð. Og eíginlega finnst
þeim starfið vera fyrir neðan
þeirra virðingu. Stöðugt tal um
æfingar og svo framvegis og sleg-
ið er um sig með nöfnum þekktra
leikara sem þessi smástirni þykj-
ast kannast við. Þetta er svo sem
saklaust og við hin erum ekki
ginnkeypt fyrir þvf. En Mary
Hodgin var ekki þannig, hún
hafði ekki minnst á þetta einu
orði. Mér þótti afleitt að missa
hana, en ég vissi að gæfi ég henni
ekki frf myndi hún segja upp
starfi, svo að ég lét það eftir
henni.
Það var frumsýning á leiknum
á laugardagskvöldi og þess vegna
var ekki skrífað um það daginn
eftir en á mánudeginum komu
leikdómarnir — og þeir voru nú
ekkert slor! Þetta virtist þykja
hinn mesti viðburður og gagnrýn-
andi Times sagði að þetta hefði
verið áhrifamikill sorgarleikur
og leikur Mary heillandi og ég
veit ekki hvað,Við borð lá að ég
liði út af f undrun og það sama
gilti um hin sem vinna hérna hjá
mér. Ég flýtti mér að hringja til
hennar og óska til hamingju. Ég
hafði ekki búizt við að sjá hana
aftur fyrr en fjórtán dögum sfðar,
en strax daginn eftir kom hún
þjótandi hingað ásamt umboðs-
manni sfnum William Hagcn og
hópi biaðamanna og Ijósmyndara.
Hún kom hingað til að — eins og
hún orðaði það — til að biðja
afsökunar — ja, þá var mér nú
öllum lokið — á þvf að hún yrði
að segja upp! Hún hafði fengið
tilboð frá Hollywood um að snúa
þangað aftur og þegið það. Og þá
loksins sagði hún mér deili á sér.
Papas andvarpaði þungan,
tæmdi úr bollanum sfnum og hélt
áfram.
— Hafið þér nokkurn tfma séð
Mariettu Shaw f kvikmynd? Hún
var hreint út sagt undursamleg!
En það var ekkert samanborið við
það hvernig hún var f viðmóti
þcnnandag ...
— Þekkið þéí Arthur Talmey?
spurði Link.
— Prófessorinn? Já, dálftið.
Hann kom hingað á hverjum
föstudegi og beið eftir henni þar
til hún var búin f vinnunni. Ég er
ekki viss um að þau hafi hitzt oft
f vikunni vegna þess að hann var
við kennslu f Stony Brook.
— Hittust þau hér á kaffistof-
unni?
— I fyrsta skipti eigið þér við?
Mary var ekki svoleiðis, mót-
mælti Papas sármóðgaður. — Og
hann reyndar ekki heldur ...
— Vissi prófessorinn að Mary
Hudgin og Marietta Shaw voru
ein og sama manneskjan?
Papas hrukkaði ennið hugs-
andí.
— Hann var að minnsta kosti
heillaður af henni, hann kom
fram við hana eins og konungs-
dóttur ... en að öðru leyti er hann
feiminn og hlédrægur f fram-
komu. Ég hef á tilfinningunni að
hefði hann fengið að vita hver
hún var f rauninni hefði hann
kannski siitið sambandinu.
— Hann hefur sem sagt ekkert
vitað um það fyrr en eftir frum-
sýnínguna á leikritinu?
— Tja, ég hef að minnsta kosti
ekki séð hann sfðan, svo að ...
En á hinn bóginn vissum við
þetta öll hér og hún dró enga dul
á það lengur.
— Hann hefur þá ekki verið
hérna daginn sem hún kom með
umboðsmanninum og blaðamönn-
unum?
— Nei, hann hefur sjálfsagt
verið upptekinn við kennsluna.
Nú var farið að fækka f veit-
ingastofunni og nokkrir þjónar
voru að setja stóla upp á borð og
búa undir hreingerningu. Það var
eins og sorg og örvænting Papas
hvfldi þungt yfir auðum salnum.
— Við ætluðum öll hér að fara
út á flugvöll á morgun og kveðja
hana. Ég hafði pantað stóra
biómakörfu og keypt nokkrar
kampavfnsflöskur ... Við ætluð-
um nú að halda upp á þetta á
þann hátt...
Link gekk hægum skrefum eft-
ir götunni. Audvitað mundi hann
eftir Mariettu Shaw — hver
mundi ekki eftir henni. Hann
minntist hennar sem einnar sfð-
ustu stórstjörnu Hollywood. En
sfðustu þrjú fjögur árin hafði
hún ekki leikið í kvikmynd og
hafði horfið úr sviðsljósinu.
Talmey hafði kallað hana Mari-
ettu f sfmanum og Link hafði
haldið það vera gælunafn fyrir
Mary. Talmey hafði nefnt hana
það tvfvegis. Talmey hafði einnig
nefnt nafn umboðsmanns hennar.
David gekk inn f uppganginn og
gat ekki varizt þvf að brjóta heil-
ann um það, hvers vegna þessi
stúlka, sem hafði verið fræg og
dáð kvikmyndastjarna hafði setzt