Morgunblaðið - 05.11.1975, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 5. NÖVEMBER 1975
Valemon konungur
hvítabjörn
„Góðan daginn“, svöruðu þær á móti.
„Hafið þið séð nokkuð til Valmon kon-
ungs Hvítabjarnar?“ spurði konungs-
dóttir.
„Ojá, hann fór hér framhjá í fyrradag,
en svo hratt fór hann, að aldrei munt þú
ná honum“, sagði gamla konan.
Litla telpan var að leika sér að dúk,
sem hafði þá náttúru, að þegar sagt var
við hann: „Breiddu úr þér dúkurinn
góði! “ þá breiddi hann þegar úr sér og
komu á hann allir hugsanlegir ágætis
réttir og þar sem hann var, var aldrei
skortur á bezta mat.
„O, ég kenni svo í brjósti um aumingja
konuna, sem þarf að fara svona langar
leiðir. Ég vil gefa henni dúkinn, ef ég má
það. Hún hefir miklu meiri þörf fyrir
hann en ég“.
Og fóstra hennar leyfði henni að gefa
konungsdóttur dúkinn.
Síðan tók konungsdóttir dúkinn og
þakkaði fyrir sig, og hélt áfram ferðinni
langar leiðir, allan daginn og heila nótt
gekk hún um dimman skóginn, en um
morguninn kom hún að bergi, sem yar
bratt eins og veggur og svo hátt og langt,
að ekki sá fyrir endann á því. Þar var
líka kot eitt lítið hjá berginu og um leið
og hún gekk inn i kotið, sagði
hún: „Góðan daginn, hafið þið séð
Valemon konung hvítabjörn fara hér
framhjá?"
„Góðan daginn stúlka mín“, sagði kon-
an í kotinu. „Já hann Valemon konungur
hann fór hérna upp yfir bergið fyrir
þremur dögum síðan, en upp það kemst
enginn annar en fuglinn fljúgandi“,
sagði hún.
í þessu koti var svo fullt af smábörn-
um, að það var alveg dæmalaust, og öll
héngu þau í pilsum móður sinnar og
hrópuðu á mat. Kerling setti þá á hlóðir
pott með steinvölum í. Konungsdóttir
spurði hvað þetta ætti að þýða. Konan
sagði þá að hún væri svo fátæk, að hún
hefði hvorki neitt að borðá né fötin á
hópinn, en það væri svo þreytandi að
heyra börnin hrópa á mat, að hún setti
upp pottinn og segði, að nú væru kartöfl-
urnar bráðum soðnar, þá væri eins og
sulturinn í krökkunum rénaði örlítið og
þau væru til friðs nokkra stund, sagði
hún. Konungsdóttir var nú ekki sein á
sér að taka fram dúkinn og flöskuna og
þegar börnin voru södd og kát, sneið hún
á þau föt með gullskærunum.
„Jæja“, sagði konan í kotinu, „fyrst þú
varst svona skelfing væn við mig og
börnin, þá væri skömm, ef ég reyndi ekki
að hjálpa þér svolítið í staðinn, til þess að
komast upp í bergið. Maðurinn minn er
afar mikill smiður. Nú skalt þú fara að
hvíla þig, þangað til hann kemur heim,
svo skal ég fá hann til þess að smíða klær
handa þér, bæði á hendur og fætur og
með þeim geturðu kannski klifrað upp
bjargið.
Þegar smiðurinn kom heim, fór hann
strax að fást við klærnar, og eftir sólar-
hring var hann búinn með þær. Þá þakk-
aði konungsdóttir fyrir sig og lagði af
stað upp bjargið, hjó í það stálklónum og
skreið og skreið upp eftir berginu heilan
dag og heila nótt og var orðin svo dauð-
þreytt að hún gat varla hreyft sig og hélt
DRÁTTHAGI BLÝANTUREMN
vtw
MORöJKí
KAFMNU
Ég sagði undir klukkunni —
ekki....
og hlusta þar á 6 gfra steríö.
Stfgðu ekki strax niður þvf þá
get ég vigtað mig lfka fyrir
sama fimmkailinn.
Hvernig gengur fjársöfnunin
fyrir nýju þaki á kirkjuna?
Gamall negri var að segja
kunningja sfnum draugasögu.
— Það var alveg agalegt. Ég
var að koma úr maíbúrinu með
fulla fötu af rjóma f hendinni,
þegar draugurinn skauzt fram
hjá mér af voða krafti.
— Varstu hræddur? spurði
kunninginn. Skaifstu af
hræðslu?
— Ég veit ekki hvort ég skalf
af hræðslu. Ég veit ekki, hvort
ég skalf yfirleitt. En þegar ég
kom inn f eldhús, var enginn
rjómi f fötunni, bara pund af
smjöri.
X
— Hugsaðu þér, hvað hann
var agalega dónalegur. Hann
spurði mig, hvort ég myndi
eftir frostavetrinum 1918.
V_______________________________
Það var haldið happdrætti
um bfl í bæ einum f Skotlandi.
Sandy, sem keypti tvo happ-
drættismiða, fékk bflinn. Þegar
vinur hans kom til hans til þess
að óska honum til hamingju
með bflinn, var Sandy mjög
áhyggjufullur.
— Hvað gengur að þér,
maður, spyr vinurinn.
— Æ, sagði Sandy. Ég get
ekki fyrirgefið mér að vera svo
vitlaus að kaupa tvo miða fyrst
einn dugði.
X
Tveir snáðar tala saman.
— Hvernig líkar þér við nýja
pabbann þinn?
— Svona og svona, en hvernig
lfkaði þér við hann, þegar hann
var pabbi þinn?
Morðíkirkjugarðinum
25
óskaði eftir að hitta lögreglufor-
ingjann. Það hefur nú sjálfsagt
ekki verið hennar orðalag að hún
óskaði eftir að hitta hann. Ilún
var digur og mikil um sig og hélt
um plastikveski sitt krampa-
kenndu taki og hún tyllti sér á
blábrúnina á stólnum, og varla
var hægt að segja, að hún iðaði f
skinninu eftir að láta lögregluna
yfirheyra sig. Hún forðaðist að
lfta á Christer, meðan hún svaraði
fyrstu spurningum hans.
— Ju . . . jú . . . Connie kom til
okkar og hélt upp á jólin . . .
Hvenær hann kom? Ja, ætli það
hafi ekki veríð um sexleytið, við
vorum að fara að drckka kaffið
þegar hann kom.
En Alice Broman var bersýni-
Icga af þvf sauðahúsi fólks sem
ekki kann að segja ósatt. Meira að
segja f daufri birtunni þarna inni
sáum við að hún varð rauðflekk-
ótt á hálsinum og augu hennar
voru full af tárum. En svo beygði
Christer sig fram og sagði í sfnum
alúðlegasta tón:
— Svona . . . svona frú
Broman, hvernig var þetta nú f
raunveruleikanum? Þér hjálpið
honum ekki með þvf að segja
ósatt, það hljótið þér náttúrlega
að skilja . . . Bróðir yðar kom
mun seinna til Persby, er það
ekki rétt?
Nú streymdu tárin óhindrað
niður vanga konunnar og hún
fálmaði f veskinu sfnu eftir vasa-
klút til að þurrka sér.
— Hann kom . . . hann kom
ekki fyrr en klukkan hálfnfu, en
hann grátbað okkur að segja að
hann hefði verið kominn til okkar
klukkan sex, þvf að hann stað-
hæfði að elia yrði presturinn
f júkandi reíður út f hann . . .
— Var hann drukkinn?
Hún þurrkaði sér um augun og
snýtti sér og sagði dapurlcga: —
Það hefur sjálfsagt runnið af
honum á leiðinni. En mér sýndist
sem hann hefði drukkið heil-
míkið fyrr um daginn. Og hann
var óskaplega taugaóstyrkur.
Skyndilega var eíns og hún
hefði alveg gleymt þvf að það var
sjálfur yfirmaður sakamáladcild-
arinnar sem hún sat og trúði fyrir
mæðu sinni. Hún snökti örvænt-
ingarfull:
— Hamingjan góða! Ég er svo
óskaplega hrædd um hvað hann
getur hafa fundið upp á að gera.
Connie hefur alltaf verið óút-
reiknanlegur, þegar hann hefur
snert áfengi. Og svo Arne Sandell
af öilum mönnum ...
— Hvað eigið þér við með því?
spurði ég forvitnislega.
— Var kalt á milli þeirra
Sandells?
— Ég er ósköp hrædd um það.
Það er gömul saga, sem hann er
alltaf að rifja upp, þegar hann er
fullur og ég veit reyndar ekki
almennilega hvernig f þvf liggur,
en mér finnst óréttmætt að ráðast
á Arne Sandell fyrir það sem
gerðist. Sannleikurinn er sá að
Connie var afgreiðslumaður hjá
kaupmanninum, sem var á undan
Arne og Arne var aukamaður f
verzluninni öðru hverju, þegar
hann var ekki f Kila á bflnum. Og
svo þegar gamli kaupmaðurinn
dó — það eru nú nfu ár sfðan —
vildi Connie taka við verzluninni
og hann hafði fengið Motander
forstjóra til að útvega sér lán, en
á sfðasta augnablíki brást for-
stjórinn honum og þá kom Arne
Sandell og reiddi fram féð og allt
á borðið. Og ef ég á að segja
hreint út eins og mér finnst, held
ég það hafi verið öllum fyrir
beztu, þvf að Connie hefði aldrei
verið neinn maður til að hugsa
um svona stóra verzlun af neinum-
sóma. Og hann hefði heldur
aldrei getað sinnt bókhaldi og
öllu sem að þvf Iýtur. En hann er
gramur yfir þvf innst ínni að
þessir draumar hans skyldu að
engu verða og hann var til-
neyddur til að halda ófram að
vera innanbúðarmaður hjá Arne
Hún komst ekki lengra. Þvf að f
annað skipti f dag voru nú dyrnar
rifnar upp á gátt f friðsælli stof-
unni okkar og Connie Lundgren
kom þjótandi inn. Fyrir aftan
hann sáum við náfölt andlit Hjör-
disar Holm, en Lundgren bandaði
henni frá sér eins og hún væri
óviðkomandi og stikaði f áttina að
grátandi systur sinni.
— Fjárakornið! Svo að hann
hefur þá læst f þig klónum? Þá
veit ég Ifka upp á hár hvernig það
hefur endað. Þú hefur kjaftað frá
þvf að ég lagði ekki af stað að
heiman fró mér fyrr en klukkan
sjö. Og hvað . . . hvað ætli það
stoði mér þá þótt ég sverji að það
var ekki ég, sem drap Arne! Það
fæst enginn til þess að trúa mér
Hann steytti stóran hnefann að
henni og hrópaði tryllingslega:
— Enginn trúir mér þegar ég
segi það! En það er satt að hann
VAR STEINDAUÐUR, ÞEGAR
ÉG KOM OG ÝTTI HONUM NÆR
AFGREIÐSLUBORÐINU.
'N 8. kafli
Þær sekúndur sem á eftir komu
einkenndust af ringulreið sem
var bæði hægt að sjá og skynja.
Alice Broman kveinaði. Connie