Morgunblaðið - 26.11.1975, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 1975
Hjalti
húsmannssonur
kona góð“, sagði Hjalti við hana. „Góðan
daginn drengur minn“, svaraði hún.
„Hvað er það, sem þú hefir í körfunni
þinni?“ spurði Hjalti.
„Viljirðu vita það, þá kauptu það“,
sagði kerling.
„Viltu þá selja það?“ spurði Hjalti.
Jú, kerling vildi það, og fjóra skildinga
sagði hún að það kostaði. Hjalti fannst
það gott verð, og hann varð að fá það, því
hann átti að kaupa það fyrsta, sem hann
fengi.
„Nú geturðu tekið þetta eins og það
leggur sig, bæði körfuna og það sem í
henni er, en líttu ekki ofan í hana fyrr en
þú kemur heim, heyrirðu það?“ sagði
hann. — Nei, Hjalti lofaði að gægjast
ekki ofan í körfuna.
Hann lagði af stað heimleiðis og ekki
var hann kominn langt, þegar hann fór
að langa alveg afskaplega mikið til þess
að gá í körfuna, og svo fór, að hann réði
ekki við sig, heldur lyfti lokinu og gægð-
ist niður í hana. En um leið stökk lítil
eðla út úr körfunni og skreið hratt burtu
eftir veginum, — og annað var ekki í
körfunni.
„Nei, bíddu svolítið, hlauptu ekki
svona hratt, ég hefi keypt þig“, kallaði
Hjalti á eftir eðlunni.
„Klíptu í halann á mér, klíptu í halann
á mér“, sagði eðlan, og Hjalti var ekki
seinn til að klípa í rófuna á kvikindinu,
rétt þegar það ætlaði að fara að smjúga
niður í holu, og um leið breyttist eðlan í
ungan og laglegan mann, eins fríðan og
nokkurn konungsson, — og konungsson-
ur var það líka.
„Nú hefir þú bjargað mér“, sagði hann
við Hjalta, „því að kerlingin, sem þú og
húsbóndi þinn versluðu við, er galdra-
norn og hún gerði mig að eðlu og systkini
mín að hundi og ketti“, sagði hann. —
Þetta fannst Hjalta rétt laglegt eða hitt
þó heldur.
„Já“, sagði konungssonur, nú var hún
á leiðinni með okkur til þess að kasta
okkur í sjóinn og kæfa okkur, en ef
einhver kæmi og vildi kaupa þá varð hún
að selja okkur á fjóra skildinga hvert, því
svo miklu gat faðir minn þó ráðið. Nú
kemur þú mér heim til hans og færð laun
fyrir það sem þú hefir gjört“, sagði kon-
ungssonur.
„Ég er hræddur um að það sé nokkuð
langt þangað“, sagði Hjalti. „Og, ekki svo
mjög“, sagði hinn og benti honum á hátt
fjall, sem blánaði yst úti við sjóndeildar-
hring.
Þeir lögðu nú af stað og fóru eins hratt
og þeir komust, en leiðin virtist lengri en
hún hafði fyrst sýnst, því þeir voru ekki
komnir á áfangastað fyrr en langt var
liðið á nóttu. Tók konungssonur þegar að
berja að dyrum. „Hver er það sem knýr á
dyr mínar og vekur mig upp um nætur“,
var sagt inni í berginu með mikilli röddu,
svo að jörðin titraði.
„Opnaðu, pabbi, það er sonur þinn, sem
er að koma heim aftur,“ sagði konungs-
son.
Og þá var lokið upp bæði fljótt og vel.
„Ég hélt helst þú lægir á hafsbotni,“
sagði konungurinn við son sinn, og einn
ertu ekki.“ — „Það er þessi piltur, sém
bjargaði mér,“ sagði konungssonur. „Ég
hefi boðið honum hingað, svo hann geti
þegið laun sín fyrir það.“
Karlinn hélt að það yrðu nú einhver
ráð með það og bað þá nú ganga inn, því
ekki veitti þeim líklega af hvíldinni.
Þeir gengu nú inn og tóku sér sæti og
konungur lagði heldur vænar spýtur á
eldinn, svo það fór að loga og lýsti af eins
vt» vgwi.,
KAFFINU u r®
Konan hans er f baráttunefnd-
inni.
Bara einn pott. — Ég var að
selja ’ann.
Við hefðum nú betur varið Blessaður vertu ekki a , hreinsa
krónunum f stóla en litasjón- framrúðuna, ég Ift svo hræði-
varp. lcsa út.
— Konuna mfna dreymdi f
nótt, að hún væri gift milljóna-
mæringi.
— Hvað er það? Mína
konu dreymir það á daginn.
X
Mönnum má skipta í þrennt.
1 fyrsta flokki eru menn, sem
hafa verið til, eru til og munu
verða til.
t öðrum flokki eru menn,
scm aldrei hafa verið til.
1 þriðja flokki eru menn, sem
aldrei munu verða til.
Sagnfræðingar gera fyrsta
flokkinn að umræðuefni, skáld-
in annan og sálfræðingar þann
þriðja.
X
Danska stjórnin pantaði eitt
sinn nokkrar fallbvssur af full-
komnustu gerð hjá þýzka
vopnaframlciðandanum
Krupp.
V______________________________
Faðirinn fór með litla dóttur
sfna f leikfangabúð.
— Jæja, Elsa mfn, sagði
hann, hvernig brúðu viltu
helzt?
Elsa: — Tvfbura.
X
Krupp fór til Bismarks, sem
þá hélt um stjórnvöl Þýzka-
lands, og spurði hann að þvf,
hvort hann mætti afgreiða
pöntunina. Hvort ætti að láta
Dani fá góðar byssur.
— Látið þá hafa hinar allra
vönduðustu og dýrustu, svaraði
Bismark. Það er ekkert hægara
en að sækja þær, þegar ég þarf
á þeim að halda.
X
— Situr þú hér útúrfullur og
þambar brennivfn. Ég hélt að
þú værir f stúku.
— Ég var það, en átti svo
ekki fyrir félagsgjaldinu.
_____________—_______________/
Morðíkirkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi
43
horfói út undan mér á Barböru
nieðan hún tók fram sokka, kjól
og undirfatnað. Við töluðum
annars hugar um hversdagslega
hluti. sem engu máli skiptu. t
hverju átti hún að vera á fótun-
um? Ætli væri ekki of ónotalegt
að vera bara í bonsum? Og svo var
allur þessi snjór. .. sjálfsagt
hafði ekki verið mokað almenni-
lega í kirkjugarðinum? Var ekki
furðulegt að móðursystir Arnes,
sem bjó í Kila, skyldi ekki konia
til jarðarfararinnar. Hún var
eiginiega eini ættinginn sem
hann átti, en hún hafði alltaf
verið dálítið sérkennileg og
kannski vildi hún ekki láta minna
sig á að einhvern tíma ka-mi
röðin að henni að fara niður f
jörðina. Kannski var hún líka
móðguð vegna þess að ekki hafði
verið ákveðinn jarðarfaramið-
degisverður. .. boðið yrði aðeins
upp á kaffisopa á prestsetrinu að
athöfninni lokinni. En hvað það
var nú elskulegt af Tord og Hjör-
dfsi að þau höfðu hoðizl til að
taka á sig þá fyrirhöfn. Það höfðu
allir að prestssetrinu verið svo in-
dælir og góðir við hana þessa
daga.
— Mér finnst, sagði Barbara og
leit um öxl tíl að aðgæta hvort
saumurinn á sokkunum væri
beinn — að Tord ætti að gifta sig
aftur. llann a-tti að giftast Hjör-
dfsi. Ilann fcngi ekki betri konu,
hvar sem hann Icitaði.
Ég horfði hugsi á hana. Grunaði
hana þá ekki að Tord værl hrifinn
af henni sjálfri. Konu sem ha-fði
afleitlega inn í hlutverk prests-
konu? Eða vildi hún kannski ekki
skilja það.
Barbara hvarf inn i húnings-
herbergið en þegar hún kom
þaðan aftur tar hún kla-dd f
stórum mynztruðum karlmanna-
sloppi. Hún bretti upp ermarnar
og ég sá augun vökna.
— Ég tók þennan slopp með
mér kvöldið sem ég flutti mig
hingað.en ég hef einhvern veginn
ekki getað fengið mig til að fara i
hann. Það var Arne sem átti
hann, en ég fór oft í hann að
gamni mfnu, þegar þannig lá á
mér. A Þorláksmcssu til dæmis
— þá var hann í honum allan
daginn meðan við vorum að
pakka inn jólagjöfum langt fram
á nótt.
Hún hafði stungið hendinni
niður f einn djúpa vasann og nú
þagnaðj hún allt f einu og starði á
citthvað með enni hrukkað. Það
yar lítið rautt vasaalmanak, sem
\ar ekki stærra en svo að það gat
legið í lófa hennar. Hún hlaðaði f
því og hrukkurnar í andliti henn-
ar dýpkuðu enn. Samanhrotinn
miði datt út úr almanakinu og
sveif niður á gólfið. Við bevgðum
okkur báðar niður eftir þvf: Bar-
bara varð á undan mér en ég sá þó
að á miðanum voru aðeins nokkur
vélrituð orð.
Hún flýtti sér að leggja miðann
og almanakið f veskið sitt. Ilún
var svo hugsandi á svip og svo
utan vió sig að ég spurði kvfðin:
— Barhara. hvað er þetta? Hvað
fannstu þarna?
— Ekki neitt.
En andlit hennar var jafn
fgrundandi og fyrr meðan hún
burstaði Ijóst hárið og klæddi sig
í svartan kjól og setti á sig viðeig-
andi hatt ... og meðan við geng-
um yfir f kirkjuna og sátum þar
og hlýddum á strengilega rödd
Tords:
— „ Almáttugi guð lífs og
dauða. Óútreiknanlegir eru dóm-
ar þfnir, órannsakanlegir eru veg-
ir þínir. Gef oss styrk til að lúta
vilja þfnum og alvizku þinni I trú
og tilbeiðslu . ..“ Og meðan ég
hlýddi á hann og sfðan sönginn
horfði ég öðru hverju á Barbiiru
og sá að á andliti hennar var enn
þessi torráðni svipur og ég get
ekki neitað þvf að einhverra hluta
vegna fór um mig kaldur hrollur.
— Það var ekki fyrr en við
vorum komin út í garðinn og stóð-
um lið nýtekna gröfina, blómum
skrevtta, að hún virtist vakna af
þessum dvala og gera sér grein
fvrir umhverfi sfnu. En hún grét
ekki, hún leit sem snöggvast á
kistuna, scm var látin sfga f gröf-
ina. Og sfðan hvörfluðu augu
hennar á alla viðstadda gegnum
þunnt sorgarslörið á hattinum
hennar.
Tord, magur og þrevtulegur og
náfölur f andliti. . .
Hjördís — með augun full af
tárum, sem hún þurrkaði stöðugt
burtu.
Friedeborg Jansson, hvftpúðr-
uð og rauðnefjuð og vinalegt and-
lit hennar einkenndist af ein-
lægri sorg. Tekla Motander,
virðuleg, alvarleg en óútreiknan-
leg á svip. Susann, sem grét há-
stöfum.
Connie Lundgren, stirðbusaleg-
ur og ákaflega rauður og þrútinn
f andliti...
Og lengra í burtu ungur maður,
sem neitaði að klæða sig f sorgar
búning við jarðarfarir. I.eður-
jakki Márten Gustafsson var æp-
andi gulur og hálshindið hans
með blómamynztri svo skrautlcgu
að annað eins hafði ég aldrei aug-
um litið. En hann var bæði alvar-
legur og áhyggjufullur að sjá. Ef