Morgunblaðið - 20.01.1976, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 20.01.1976, Blaðsíða 32
32 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. JANUAR 1976 Kolagerðar- maðurinn er í krúsinni, á geturðu frætt mig um hitt líka“, sagði konungur og hélt um lokið. Kolagerðarmaðurinn bar sig illa og stundi: „Æ, þú óhamingusamasta skepna og vesælasti krabbi jarðarinnar, hvað hefirðu nú fyrir allt þitt strit og stríð“, sagði hann. „Já, þarna sérðu, hvort þú ekki vissir hvað er í krúsinni“, sagði konungur, því hann var með stóran krabba í henni. Svo varð kolagerðarmaðurinn að fara inn til drottningarinnar. Hann tók stól og sett- ist á hann, en stólinn hafði hann sett á mitt gólfið, en drottningin gekk fram og aftur í stofunni. „Maður á ekki að búa óbornum kálfum bása, og ekki rífast um nafnið, fyrr en barnið er fætt“ sagði kolagerðarmaður- inn, „en slíkt og þvílíkt hefi ég hvorki heyrt né séð“, bætti hann við, ,,því þegar drottningin gengur í áttina til mín, þá held ég endilega að það verði drengur og erfðaprins, en þegar hún snýr sér frá mér, þá get ég ekki betur séð, en það verði prinsessa". Hann pabbi mínn, — hann Bobbv — getur ekki mætt í kvöld. I_______________________________________/ Það urðu tvíburar, svo kolagerðar- maðurinn gat líka rétt í þetta skiptið. Og vegna þess að hann gat skýrt frá því, sem ómögulegt var að vita, fékk hann hauga af peningum og varð æðsti ráðgjafi kon- ungsins. — Hann varð meira en hann vildi. Risafuglinn EINU sinni var konungur, sem átti 12 dætur, og honum þótti svo vænt um þær, að þær urðu alltaf að vera einhversstaðar nálægt honum, en um hádegisbilið á hverjum degi, meðan konungurinn svaf eftir matinn, fóru dætur hans út og gengu sér til skemmtunar. En einu sinni meðan konungur svaf og dætur hans voru úti á göngu, hurfu þær allar og vissi enginn hvað af þeim hafði orðið. Þá varð mikil sorg um allt ríkið, en konungurinn var sorgmæddastur allra. Hann leitaði fregna hvar sem hann gat, lét lýsa eftir stúlkunum við allar kirkjur, en þær voru horfnar og ekkert spurðist til þeirra. Þá fannst öllum sýnt að tröll hefðu tekið þær. Það leið ekki á löngu uns þessi sorgar- fregn spurðist til margra landa, og hún barst líka í land eitt, þar sem konungur- inn átti 12 syni. Þegar þeir heyrðu um konungsdæturnar, báðu þeir föður sinn að leyfa sér að leggja af stað og leita þeirra. Hann var tregur til þess, því hann var hræddur um að þeir hyrfu lika, en þeir féllu á kné fyrir föður sínum og báðu hann vel og lengi og loksins leyfði hann þeim að fara. Hann lét búa þeim skip og fékk þeim Svart ráðgjafa sinn fyrir stýrimann, þar sem hann hafði áður verið farmaður mikill. Þeir sigldu lengi, og allsstaðar þar sem þeir komu að landi, spurðu þeir eftir konungsdætrunum tólf, en enginn, sem þeir hittu, hafði heyrt þær né séð. Nú voru aðeins nokkrir dagar eftir, þangað til þeir voru búnir að vera á þessu flakki í sjö ár, og þá skall á ofsarok, og héldu þeir helst að þeir myndu aldrei framar ná landi. En er óveðrið hafði staðið í þrjá daga, tók því að slota og loks kom dúnalogn. Allir á skipinu voru svo þreytt- ir eftir stritið við að verja skipið að þeir steinsofnuðu, er vindinn lægði, nema yngsti konungssonurinn, hann gat ómögulega sofnað. — Kirkjubrúðkaup. Veiztu hver er að gifta sig? — Já, það er maður, sem er nýsloppinn út eftir tveggja ára fangelsi. — Já, einmitt það. Hvað margir hafa brenglaðar hug- mvndir um frelsið. X — Þetta er I fimmta skiptið, sem ég bið þig um að borga mér peni.ngana, sem ég iánaði þér. — Góði vinur, þú ert svni- lega alveg búinn að gleyma, hve mörgum sinnum ég þurfti að biðja þig um þessa peninga áður en ég fékk þá. X Veitingastúlkan: — Maður- inn þarna segir, að það hafi verið tvö hár I súpunni, sem hann fékk. Veitingamaðurinn: — Tvö hár! Hann ætlast þó Ifklega ekki til þess að fá heila hár- kollu fyrir skitinn hundrað kall. X Kæra frú, þessi hattur gerir vður tíu árum yngri, sagði snjall verzlunarmaður. — Það eru nú vafasöm með- mæli. Ég verð samkvæmt því tfu árum eldri, þegar ég tek hann af mér. X Læknirinn: — Það er að sjálfsögðu leiðinlegt, að þú verður að liggja í rúminu á afmælisdaginn þinn. Kn nú hef ég hellt meðalinu á viskí- flösku, svo að það verður dálít- ið hátíðlegra. X — Ég trúi reyndar ekki orði af þessari hneykslissögu um hana Ástu. — Hvers vegna I ósköpunum ertu þá að segja mér hana. — Ja, mér datt í hug að þú vissir kannski eitthvað meira um hana. Með kveðju frá hvrtum aesti J v VJ dóttir þýddi 25 fvrir eða frú Missal hefur gefið rétt svör. Að minnsta kosti frá hans sjónarmiði séð. — Ég spurði hann um þriðju- daginn. Ilann sagðist hafa verið í réttinum alian daginn. Sagði að við hefðum hitzt þar. Ég man ég sá hann þar nokkrum sinnum — en hvenær dagsins, það man ég ekki. Wexford stundi þungan. — Sama hér, sagði hann. — Ég sá hann líka, en ég get ekki sagt ég hafi fvlgzt sérstaklega með honum. Hann var verjandi fyrir ökumanninn sem ók undir áhríf- um áfengis og varð valdur að slysi á dögunum. Við skulum hugsa okkur um. Það var gert hlé klukk- an eitt og svo hófst réttur að nýju klukkan tvö. — Við fórum I Carossel að borða. — Það gerði hann líka. Ég sá hann þar. En svo fórum við upp. Burden. Hann gæti líka hafa gert það. Ég veit svei mér ekki hvað maður á að halda. Ég er nokkurn veginn viss um að hann var kominn aftur klukkan tvö og var ekki á hílnum. Hann skilur hann eftir þegar ekki er lengra að fara. — Missal ætti að læra af honum, sagði Burden. — Hann ætti að hafa betri stjðrn á skapi sfnu. Hann er óvenjulega ógeð- felldur maður. — Svo bætti hann við: — Hvers vegna ætli hann vilji ómögulega segja okkur hvar hann var á þriðjudaginn. — Hamingjan ein má vita það. Hitt er vfst að dekkin á bflnum hans voru algerlega hrein. — Hann gæti hafa skilið bflinn eftir á Pomfret Road. — Til er það í dæminu. — Frú Missal gæti hafa fengið þá hugmvnd að Quadrant væri eitthvað að flökta með frú Parsons. Wexford leitúrillur á hann. — Nei, hættið nú, sagði hann. — Douglas Quadrant og frú Pars- ons. Hann hefur haldið framhjá konunni sinni árum saman. Það veit hver maður. En hafið þér ekki séð I hvaða áttir smekkur hans hneigist? Ég skal segja vður að High Street morar á hverjum degi af stúlkum sem hafa haldið við hann. Frú Parsons var einfaldlega ekki hans manngerð. Og frú Missal hefði aldrei framið morð hans vegna. Hann er bara stundargaman fyrir hana og að- eins skárri afþreying en sjón- varpið. — Ég hélt það væru bara karl- menn sem litu á málið á þennan hátt. Burden horfði vandræðalega á yfirmann sinn og ekki laust við hann færi hjá sér af þessu hispurslausa tali hans. — Það er nú samt sem áður heilmikil áhætta sem hún tekur ef þetta er henni einskis virði. — Þér verðið að komast nær samtfmanum, Burden, sagði Wex- ford stríðnislega. — Þér -eruð I stfl við bækurnar sem Doon var stöðugt að gefa henni Minnu. Þér ættuð að fá þær lánaðar. Burden tók bókina „Oxford Book of Vicforian Verse" og blaðaði í henni annars hugar. Hvernig mátti það vera að þessi bók stæði f einhverjum tengslum við Minnu, sem hafði legið kyrkt undir trénu eða við Missal sem var æstur og trylltur og óróman- tfskari en hann hafði búizt við að nokkur gæti verið. Astúð, svnd og pfna — það var aðalinntakið f hverju ljóði. Einhver tengsl, Burden, sagði Wexford. — Það er nú það sem okkur vantar. Og þetta kvöld urðu þeir engu nær. Wexford tók þrjár af hinum hókunum og skoðaði þær ef vera kvnni að Doon hefði strikað undir einhverjar setningar eða sett ein- hvers konar merki. Þegar þeir gengu út f svalt kvöldloftið sáu þeir að bfll Quadrants var enn hinum megin við brúna. 8. KAFLI. Uti fyrir skrifstofuglugganum sat fugl á grein og söng. Burden hlustaði hugfanginn. Hann hafði setið mest alla nóttina í stól og lesið Ijóðabókina og hann var satt að segja engan veginn viss um að nein tengsl væru milli þessara gjafa Doon og andláts frú Pars- ons. Veðrið lofaði góðu og Wexford sat viö skrifborðið sitt þegar Burden kom inn. Hann vnr að blaða f einni bókanna. — Hafið þér orðið nokkurs vfsari? spurði Burden. — Ég get ekki sagt það, svaraði Wexford. — En ég hef þó fengið hugmynd. Ég skal segja vður frá henni, þegar þér hafið lesið skýrsluna sem var að koma frá Balham. Skýrslan var upp á nokkrar vél- ritaðar sfður og Burden tyllti sér niður og fór að lesa. Margaret Iris Parsons, fædd Godfrey, var dóttir Arthurs Godfrey, hjúkrunarmanns, og eiginkonu hans, Iris Drusillu Godfrey, búsett við Holderness Koad 213 f Balham. Hún var fædd 21. marz 1933 og hafði verið f leikskólanum f Holderness Road frá árinu 1938 til 1940. Sfðan f barnaskóla á sama stað næstu fjögur árin. Foreldrar hennar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.