Morgunblaðið - 02.03.1976, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 02.03.1976, Blaðsíða 28
32 MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 2. MARZ 1976 Á hættu- slóðum í ísraelliSKare Sigurður Gunnarsson þýddi svip. María hallaöi sér til Óskars og hvíslaði: „Langar þig kannski til aó vita, hver hann er ?“ „Já, mjög gjarna,“ svaraði Óskar. „Þá skal ég tala lágt svo aó hann heyri ekki, hvaó ég segi.“ óg hér kemur þá sagan um Miron en svo hét pilturinn. „Það finnst mörgum dálítið undarlegt í fyrstu, að Míron er hræddur vió að ferðast meó lestinni. Hann þarf aó fara til Jerúsalem öðru hverju og þá gengur hann heldur en að feróast meö lest. En nú skal ég segja þeir hvernig á þessu stendur. Miron er þýzkur Gyðingur. Hann var sonur menntamanns, sem Hitler lét taka af lífi. Miron flýði til Danmerkur rétt áður en stríðið brauzt út. Hann var þá enn aðeins barn að aldri. óg svo varð hann gripinn ákafri löngun að komast hingað til ísraels, en til þess þurfti hann að fara þvert yfir Evrópu þar sem hermenn Hitlers voru næstum á hverju strái. óg hvað heldurðu, að Míron hafi gert? Hann skreið inn undir jánrbrautarlest, með aðeins tvær brauðsneiðar sem nesti og eina vatnsflösku, og kom sér þar ein- hvern veginn fyrir Og þarna lá hann svo undir lestinni, alla þessa löngu leið sár- þjáður og helkaldur og raunar oft nær dauða en lífi. Og hermenn Hitlers voru alls staöar hvar sem lestin stanzaði í þeim tilgangi að leita flóttamanna og taka þá af lífi. En Míron fundu þeir aldrei. Hann ætlaði að fara til Grikklands og síðan með skipi þaðan. En hann hafði lent með skakkri lest, s«m flutti hann til Tyrklands." „En hvað tók hann þá til bragðs, María?“ „Hann fór meö lestinni aftur til Dan- merkur, — lá undir henni dag eftir dag og horfði niður á plankana, sem sýndust þjóta fram hjá í endalausum röðum. En nú var hann að því leyti verr settur, að hann hafði engan minnsta matarbita hvorki vott né þurrt. En hann komst þó aftur til Danmerkur og dró þar fram lífið til stríðsloka. Og þegar friður hafði loksins verið saminn kom hann hingað til ísraels sem fullvaxinn piltur. Og nú er ég viss um aö þú skilur vel, hvers vegna hann getur ekki hugsað sér að ferðast framar með lest. Hann er ákveðinn í að veröa verkfræðingur en ætlar þó ekki að koma nærri neinu, sem við kemur járn- brautum. Ég held, að þið gætuð oröiö góóir vinir, Óskar.“ „Já, það held ég líka, María.“ Óskar hugsaði mikið um þá nýju vini sem hann hafði eignazt hér, — og einnig um skipið sem nú væri áreiðanlega lagt úr höfn án hans, án léttadrengsins. Nú mundi brytinn vafalaust belgja sig mjög út af hvarfi hans. Og vesalings Andrés yrði að sjá um allan uppþvottinn og mundi sáriðrast þess aö hafa ekki strokið líka. Nú var komið kvöld og orðið niða- dimmt. Ljós höfðu því aó sjálfsögðu verið tendruó á langa borðinu í tjaldinu. Allt í einu kallaði hávær rödd: „Slökkvið ljósin. Óvinirnir koma. . .“ Skothvellir heyrðust og allir hlupu út. Tjald nokkurt, sem þarna var nærri, stóð í björtu báli. óg Míron kallaöi ákveðið: „Fleygið ykkur til jarðar.“ FJÓRÐI KAFLI. Þegar Óskar var kominn út, sá hann strax eitt næsta tjaldið í ljósum loga. Hann hljóp þangað reyndi aó kippa upp einum tjaldhælnum, en brenndi sig á fingrunum. Hitinn varð líka brátt óþolandi svo að hann varðaðvelta sér á jörðinni, til þess að hann hefói viðþol, og þá fylltust vit hans af sandi. En allt í einu sá hann nokkrar hvítklæddar verur þjóta fram hjá í myrkrinu, og stór skepna_ Ritari góður! Hraðbréfið til skattstofunnar. — Fá það oins og skot hingað inn! Jú, sjáið þér til, ég var Ijóna- temjari. Þú verður að hafa augun á réttum stað, að ég nú tali ckki um þegar það er þvottadagur hjá mér. Leggðu hann bara ( arininn. Nýi bæjarstjórinn var á gangi um kaupstaðinn snemma morguns. Hann hitti ýmsa verkamenn og tók þá tali. Vildi hann með þvl sýna, hve alþýðiegur hann væri. Loks kom hann þar sem Jón gamli götuhreinsari var við iðju sfna. — Hvað ert þú að gera? spurði bæjarstjórinn. — O, ég er nú bara að sópa göturnar, sagði Jón. — Hvernig líkar þér sú at- vinna? Ertu ánægður með þitt hlutskipti? — Anægður. Ég er nú hræddur um það. Það eru ekki margir, sem hafa það betra en ég. En hver ert þú, kalli minn? Eitthvað held ég að þú sért ekki fyrir neðan meðallag. — Ja, ég er nýi bæjarstjór- inn hérna. — Já, rétt segir þú, kalli minn. Ja, það getur nú verið sæmileg staða Ifka. X Skoti var á skemmtigöngu með syni sfnum. — t hvaða skóm ertu núna, drengur minn? — Nýju spariskónum mín- um, svaraði snáði. — Taktu þá lengri skref, drengur minn, lengri skref. X Nýlega kviknaði í tóbaksbúð í Aberdeen. Lögrcglan átti fullt f fangi með að halda fólk- inu f hæfilegri fjarlægð, þvf að allir vildu anda að sér reykn- um. X Eiginkonan: — Þú leyfir þér að kalla mig óhagsýna, og samt hef ég geymt brúðarkjólinn minn f 25 ár, ef svo skyldi fara að ég þyrfti að nota hann aftur. X Skoti fékk sér stöðu scm næturvörður. Hann seldi nátt- fötin sfn. Arfurinn 1 Frakklandi 7 Kannski höfðu þau hitzt áður? Kannski hafði hann ekkert fæðzt fvrir tfmann eins og honum var sagt. Þá hefði hann átt að koma undir f april eða snemma f maí. ekki síðar. Og ef svo var. hvað hafði faðir hans verið að gera f Frakklandi einmitt þá? Strfðsfangi á flótta? Njósnari sem sendur hafði verið til hjálpar frönsku andspvmuhreyfingunni? Hvenær hafði þetta hérað verið frelsað? I ágúst eða september 1944. Hann varð að komast að því. Hvar hann stóð þarna í garðin- um og andspænis arfi sínum. óvæntum og óþekkilegum f hæsta máta. var hann gripinn ákafri löngun til að vita. Og það var ekki einskær forvitni sem réð þessari löngun. Engu var Ifkara en hann hefði bvrgt inní með sér öll þessi ár þörfina að vita hver hann væri og hvaðan hann var koininn. og nú loksins var sú stund runnin upp að hann varð að fá svar. Húsið var sá staður sem hann gat bvrjað á. Sagan byrjaði hér með vináttu læknisdótturinnar og móður hans... Bak við húsið skýldí múrveggur húsinu frá næstu lóð. Timburhlið þeim megin hafði einhverra hluta vegna verið skilið eftir. Svo gekk hann áfram og kom að dvrum sem voru sennilega út úr efdhúsinu. en þær voru læstar. Framdvrnar sem voru þungar og sami ósmekk- legi fburðurinn þar sem annars staðar — fitað gler og útskurður sem hrópaði hvort á annað. En það lá við að honum hnvkkti við þegar hann sneri húninum og þungar dvrnar luktust upp fvrir honum. Það var greinilegt að hér hafði hinum rosknu og hamingju- sömu Pinethjónum orðið á f messunni. Það var skárra þegar inn kom. að minnsta kosti samanborið við hversu það leit út utan frá. Hann gekk um stofurnar og á einni hurðinni stóð máð spjald, „bið- stofa“. Hann athugaði hvort dvrnar væru læstar og stóð sfðan eins og negldur við gólfið. Grá- hærð kona lá á hnjánum og glápti jafn hissa á hann á móti. Loks gat hann stunið upp: þegar hann hafði horft á hana og komizt að þeirri niðurstöðu að hún var greinilega þeirra erinda þarna að skrúbba gólfið: — Frú Pinet? — Hún er ekki hér, sagði konan. — Þau eru flutt. Þér verð- ið að tala við lögfræðinginn. — Ég hef hitt hann. sagði David — Levfist mér að spvrja hver þér eruð? Hann nefndi ekki... — Þvf skvldi hann gera það? sagði hún hrvssingslega. — Hverjum finnst taka þvf að nefna hreingerningarkonuna? Hver man eftir mér þótt ég hafi unnið hér eins og þræll árum saman? — Afsakið, sagði hann kurteis- lega og ha-tti sér lengra inn f herbergið: — Eg meinti bara að hann vissi ekki að neinn vrði hér sem gæti hleypt mér inn. — Þegar leigjandi flvtur er venjan að húsið sé gert hrcint. Og ég er ekkert að tvfnóna við hlut- ina. Hann veit það fullvel. — Það má sjá að vður er vel trevstandi til að ganga vel frá öllu, sagðí David. en fannst orð sfn hljóma hjákátlega og fleðu- lega. Hann var ekki nógu laginn við slfkar vfirlýsingar. Hann ákvað að bera upp þá spurningu sem hugleiknust var honum: — Þekktuð þér fjölskvlduna sem átti húsið einu sinni, Heraultfólkið? Hún vatt gólfklútinn með snöggri hrevfingu eins og hún væri að snúa kjúkling úr hálsliðn- um. Hún var óneitanlega gjörvu- legur kvenmaður. Ilann gat ekki gjörla áttað sig á aldri hennar, enda þótt andlit hennar bæri vott um að hún ætti verulega reynslu að baki var Ifkamsvöxtur hennar unglegur. Augun voru svört og munnsvipurinn bar vott um beizkju. — Hver eruð þér? sagði hún. — Mér var ekki sagt að von væri á neinum hingað. Hvernig komust þér inn? — Utidyrnar voru ólæstar, sagði David. — En aftur á móti voru bakdyrnar læstar. — Ég læsi alltaf þegar ég er að vinna. Ef ég gerði það ekki ga-ti fólk ruðzt inn meðan ég er að vinna uppi. Hann var greinilega settur á bekk með óviðkomandi aðilum. Það var hlægilegt að láta við svo húíð standa. — Ég er nýi eigandi þessa húss, sagði hann. — Ég hciti David Hurst. Orð hans höfðu stórmikil áhrif. Það var engu likara cn hann hefði rekið henni utan undir. Hún hálf- datt aftur fyrir sig og lokaði augunum eitt augnablik. Þegar hún teit á hann aftur var f þeim blik, sem hann átti erfitt með að skilja hvað merkti. — Svo að þér eruð sonur henn- ar, sagði hún. — Loksins eruð þér komnir. — Já, ég er kominn. — Ekki datt mér í hug þér kæmuð. Ætlið þér að búa hér?

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.