Morgunblaðið - 20.03.1976, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 20.03.1976, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. MARZ 1976 Á hættu- slóðum í ísraelSKSre Sigurður Gunnarsson þýddi holunni. VöruflutninL'abíllinn kom rétt á eftir þeini. Var annars nokkur aö syngja? Nei. þáö var líklega tóm vitleysa. Óskar var víst bara orðinn eitthvaö skrítinn, vegna þessarar miklu taugaspennu, vegna þessarar sífelldu hættu sem hér var alls staöar yfirvofandi í þessu landi. Þeir náiguöust nú óöum Djúpavatn. Mýrarnar tóku aö gera vart viö sig, og þeir óku fram hjá fúlum tjörnum, sem höföu ekkert afrennsli. Þaö var einmitt hér sem mýflugurnar, sem báru malaríu- sóttkveikjjna höföust viö. ()g hér kváóu einnig vera hæöi slöngur og villinaut. Nú óku þeir fram hjá oíurlitlu kjarr- lendi, sem var rétt viö vegarbrúnina, Sýriandsmegin. Allt í einu brauzt ein- r COSPER-------------\ Segðu hinum umsækjendunum að þvf miður sé ekki pláss fyrir nema tvo einkaritara. hver skepna út úr kjarrinu. Jesemel hljóðaði af hræðslu, missti í fyrsta sinn vald á bílnum og ók út af veginum. En sem betur fór varö ekki alvarlegt slys, og tókst bílstjóranum unga að komast brátt upp á veginn á ný. Dýr þetta var einmitt villinaut, stór, sérstæö tegund, meö löng horn og mikinn fitukepp á hnakkanum. Þaö varð frávita af hræóslu og hljóp upp brekkurnar inn i Sýrland. En svo heyróist skyndilega ægileg sprenging. Öskar sá aö þetta þunga dýr þeyttist upp í loftið ásamt sandi og mold, en féll svo niður og huldist þykku ryk- skýi. Jesemel hljóðaöi aftur og snarstööv- aói jeppann. Óskar stökk út og ætlaði að hlaupa upp eftir, en Míron þreif tafar- laust í öxl hans og kallaði reiðilega: ,,Þú ferö ekki fet.“ Kykskýiö leystist nú úpp, og þeir sáu villinautiö sundurtætt í fimmtíu metra fjarlægö. Eftir nokkra þögn sagði Míron: „Þaö hefur hlaupiö inn á sprengju- svæöi.“ Þeir héldu áfram. Óskari var mjög órótt innan brjósts. Hann fyrirvarð sig fyrir aó hafa verið svo hugsunarlaus aö ætla aö hlaupa yfir landamærin. En Míron sagöi: „Jæja, vió komumst þá að því, aö Arabar hafa lagt jarösprengjur meðfram landamærunum. Ef til vill hafa þeir gert þaó í nótt, — og ef til vill hafa þeir líka lagt sprengjur okkar megin.“ Okkar megin, — okkar megin viö landamærin... . Þessi orð grópuðust i vit- und Óskars og hljómuðu sífellt í huga hans. Ef til vill höföu þeir líka lagt jarösprengjur hér í veginn... Já, hvert veit?. .. Og þá. . . og þá.. . En jeppinn þaut áfram, og ekkert óhapp kom fyrir sem betur fór. Og eftir um þaó bil tveggja kílómetra akstur, beygóu þeir frá landamærunum og niður á mýrarnar. Hér óx pappírssef og hér var aðal heimkynni $langnanna. Hér áttu þeir einmit aö vinna. Hingað haföi verið flutt stór skurð- grafa og tveir varðmenn höfðu vakað yfir henni alla nóttina. Þeir höfóu ekki orðið varir viö neina arabíska spellvirkja. Varðmennirnir tveir voru nú leystir af hólmi og héldu heim til samyrkjubúsins. Og svo voru þeir þá komnir til starfa, hingaö í mýrarnar, Óskar og allir hinir. Landamærin voru ekki langt frá — og ef til vill haföi jarösprengjum verið komió fyrir í gruggugu mýrarvatninu, sem þeir \ MORÖdN-íHK waffino \\ H* Bfðiö. IVIér sýnist hann vera Eg vona bara að ég fölni ekki pabhi þinn. þegar þeir sýna mér reikning- inn. Þú hefur möguleika á að málið Hef ég ekki lamiö þig einhvers verði tekið upp á öðrum vett- staðar áður? vangi, gáfnastig þitt er sama og 5 ára drengs. Karl keisari 5. spilaöi eitt sinn „piquet" við einn liðsfor- ingja sinna. Keisarinn fékk þrjá kónga í gjöf og mælti: — Ég legg við höfuð drottn- ingarinnar, að ég vinn. Liðsforinginn fékk þrjár drottningar og kevpti þá fjórðu. Drottning keisarans stóð við hliö honum, sá þetta og hrá lifum. En hermaðurinn kastaði spilunum. Keisarinn tók eftir fátinu. sem kom á drottninguna og gekk á hana svo hún sagöi sem var. — Og þér kastið svona góð- um spilum, sagði keisarinn við liðsforingjann. — Yðar tign afsakar það, svaraði liðsforinginn, þér vor- uð sjálfur fjórði kóngurinn, svo að mínar drottningar voru ónýtar. \ Forstjórinn kom vel við skál út úr veitingahúsi í fvlgd með einum skrifstofumanni sínum. Kom þá svínahópur á móti þeim. — Heyrðu Jón, kallaði for- stjórinn til skrifstofumanns- ins, komdu og heilsaðu upp á félaga þína — Þetta er einkennilegt svaraði skrifstofumaðurinn: forstjóranum fer eins og mér fór stundum á meðan ég vann í prentsmiöjunni og var setjari. — Nú, hvernig þá? spyr for- stjórinn. — Jú. það kom oft fyrir, að ég setti „þ“ þar sem átti að setja ,jm“ X — Kemurðu enn að biöjaum skó, sagði góöhjartaður maður við umrenning. Hvað gerðirðu við þá, sem ég gaf þeir á sið- ustu viku? — Eg bið afsökunar, en við sváfum saman í nótt, vinur minn og ég, og hann vaknaði á undan mér. V________________________________/ Arfurinn í Frakklandi Framhaidssaga eftir Anne Stevenson Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi 23 Eiginlega er þetta mitt annaö heimiii. — Er fjölskylda þín ættuð héðan? — Móðir mín. Hún er skvld Marcel. Eg veit ekki hvort ég get með góðu móti gert tilkall til arfsins, bætti hún við og hló gleltnislega. — En eins og þú veizt eru Erakkar frændræknir og fjölskvlduelskir með afbrigð- um. — Eg hef aldrei kynn/.t slíku, sagði David. — En það er varla von, þar sem ég á enga fjölskvldu. — Þetta hijómar ósköp ein- sta-ðingslega. — Það er nú góð bvrjun að fá þigtil að hafa samúð með mér. Hún leit snöggt á hann og í augnaráði hennar fólst bæði glettni og hlýja. — Nokkuð að frétta af týnda líkinu þínu? spurði hún. — fig læt Gautier og tengiliði hans um að finna það. fig veit ekki tíl að nokkuð hafi spurzt til þess. Sagðirðu Marcel frá þessu? — Mér fannst það nú ekki koma honum neitt við. — Þakka þér fyrir. — Ekkert að þakka. Hún sneri sé frá honum og horfði vfir vlnviðarbreiðurnar á báðar hendur. Skömmu seinna héldu þau aftur af stað og David settist nú undirstýri. — fig ætla að taka mér bíla- leigubfl þegar ég kem inn i bie- inn, sagði David. — Hvernig stóð annars á þvf að þú komst ekki að sækja mig um hádegið heldur Nicole? — Nícole hauðst til þess. Ég vildi ekkert vera að særa hana með þvi að afþakka það. Auk þess á hún betri bfl en ég. — fig býst við það sé eitt af viðkvæmu málunum hjáPaul. — Að visu. En það er honum sjálfum á kenna. Hann getur ekki búizt við að Marcel cndist til að kaupa bfla handa honum þegar hann keyrir þá jafnótt í klessu. Marcel sagði honum sfðast að nú gæti hann séð um málið sjálfur ef hann evðilegði bilinn. Tveimur mánuðum sfðar lenti hann f einum árekstrinum til viðbótar. Og fær ekki fleiri leikföng f bili. — fin Marcel virðist mikill höfðingi. — Hann er það. Að minnsta kosti ef maður fellir sig við þá skilmála að kyssa á honum tærnar. Heldurðu að þú gætir fellt þig við það — jafnvel þótt f óeiginlegri merkingu sé. David hristi höfuðið. —Ég veit það ekki. Þið hafið öll dálftið einkennilega afstöðu til Carriers, en mér finnst hann bæði fágaður og venjulegur milljónamæringur. Hvað er at- hugavert við að vera gjafmildur. Þið þurfið ekki að taka við gjöfi um hans, nema þið viljið. — Rétt. Öldungis rétt, sagði Helen. — Við erum bara van- þakklætisormar. — Og hann hefur sannað að hann er einnig hugrakkur maður. — Þú átt við það frægðarorð sem fer af honum varðandi fram- göngu hans f strfðinu. Já, ég býst ekki við að neinum dytti f hug að gera minna úr þvf en efni standa til. Ég veit að þetta var hálfgild- ings her, sem hann réð yfir. Þrfr hópar f héraðinu meira og minna f samvinnu og Marcel stýrði störf- um þeirra. — Hvað kom fyrir Herault lækni? — fig veit það ekki. Hann hvarf af sjónarsviðinu eftir að dóttir hans dó. En annars veit ég ekkert nema það sem Gautier hefur sagt mér öðru hverju. Marcel (ar aldr- ei orði að neinu. Þau námu staðar i næsta þorpi og settust á útikaffihús og fengu sér glas af léttu vfni. Vörubill ók framhjá fullur af verkamönnum. sem flautuðu af hjartans innlifun og var það bersýnilega Helen til heiðurs. David var einna helzt orðinn á þvl að þarna vildi hann una það sem eftir væri. Þau sátu undir limmiklu tré og svo langt sem augað evgði hreiddu úr sér vfn- viðarhreiðurnar i sólarblfðunni. — Viltu borða með mér f kvöld? spurði hann Helen. — Já, sagði hún. — Gott. Þau fengu sér annað glas af vfni áður en þau áttuðu sig á þvf hversu framorðið var og þau risu á fætur og tygjuðu sig, ófús þó, til brottfarar. Þegar þau nálguðust bæinn mundi David eftir dálitlu. — Ég var að hugsa um að fara og hitta Mme Desgranges i kvöld. — Það er ágætt. Ég skaf koma með þér. — Viltu gera það, Helen. Þakka þér fyrir. Þau lögðu bflnum á hflastæðið og gengu f áttina að gistihúsinu. Þau höfðu ákveðið að snæða þar og Helen fullyrti að maturinn væri ágætur. t þröngum móttöku- salnum gengu þau næstum um koll miðaldra enskt par sem var að fvlla út skýrslur sinar. Þau

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.