Morgunblaðið - 01.04.1976, Side 30

30
Skúli Thorarensen
lögregluvarðstjóri
Fæddur 21. okt. 1930
Dáinn 23. marz 1976
Fáein kveðjuord
Aldrei hafði það hvarflaö að
mér, að ég mundi skrifa eftirmæli
um vin minn Skúla Thorarensen.
Þar sem ég er nú sjö árum eldri
en hann var og hef alltaf verið
hálfgerður vesalingur, hafði ég
alltaf reiknað með því, að þaö
mundi falla í hans hlut að skrifa
eitthvað fallegt um mig, þegar ég
væri allur. En svona er nú allt
óútreiknanlegt í þessu blessaða
lífi okkar, dauðlegra manna —,
enginn veit hvar dauðinn hittir,
þegar hann reiðir „Ijáinn" til
höggs. Og hver skyhli hafa látið
sér til hugar koma, þetta örlaga-
ríka kvöld, er við settumst að tafli
í Iönskólanum í Keflavík —, hann
á fyrsta borði, eins og venjulega
og ég við hlið hans, (á öðru
borði), að það yrði í síöasta skipt-
ið, sem við fengjum að njóta sam-
vista við hann'.’ Kkki var hægt að
sjá nein feigðarmerki á þessum
sterklega og hraustbyggða manni
þá og er því ekki að undra, þótt
mörgum hafi brugðið.
Fundum okkar Skúla bar fyrst
saman haustið 1951 og urðum við
þá strax miklir vinir. Hélst sú
vinátta óslitið sfðan. Við
kynntumst fyrst í gegnum
sameiginlega spilafélaga í
Hafnarfirði, en spil og tafl voru
áhugamál, sem okkur voru báðum
sameiginleg. Skúli stundaði þá
sjóróðra, aö mig minnir á m/b
Arsæli Sigurðssyni, en ég var þá
togarasjómaður. Margar á ég
skemmtilegar minningar um sam-
verustundir okkar, sem við reynd-
um að hafa sem flestar, þegar við
vorum báðir í landvistarleyfum.
Eg leigði þá kjallaraherbergi að
Skúlaskeiði 40 í Hafnarfirdi. Kom
hann þangað til mín eins oft og
hann gat því við komið og nutum
við þeirra samverustunda mjög
mikið.
Skúli hafði mikið yndi af
sigildri tónlist, sem hann kvaðst
hafa alist upp við frá „blautu
barnsbeini", eíns og hann orðaði
það. Þá átti ég plötuspilara —,
kannski ekki eins fullkominn og
þeir, sem nú eru á svo til hverju
heimili, en nógu góðan til þess, aö
hægt væri að „kreista" úr honum
sæmileg hljóð. Eg átti þá einar
50—60 dægurlagaplötur, sem ég
fékk fljótt leiða á, eftir að hafa
hlustað á þær nokkrum sinnum.
En eftir að Skúli kom tii skjal-
anna, kenndi hann mér fljótt að
meta sígilda tónlist að verðleik-
um. Fljótlega losaði ég mig við
gömlu dægurlagaplöturnar og um
+
Útför
RAGNHILDAR ÓLAFÍU GUÐMUNDSDÓTTUR
sem lést 24
1 30
Austurbrún 6
ma z, fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 2. aprll kl.
Gunnar Júfiusson
Kristjana Þorgilsdóttir
Agnar Sigurðsson
Haraldur Jóhannsson.
Maðurinn minn,
HALLDÓR GESTSSON
frá ísafirði
Leirubakka 26
andaðist í Landspítalanum þriðjudagmn 30 marz Fyrir mína hönd,
barna, tengdabarna og Barnabarna
Kristjana Halldórsdóttir.
t
Móðir okkar
JAKOBÍNA JAKOBSDÓTTIR,
frá Hólmavík,
verður jarðsungin frá Hólmavíkurkirkju, mánudaginn, 5 apríl, kl. 10
f.h Kveðjuathöfn um hina látnu verður haldin í Neskirkju í Reykjavik,
laugardaginn 3 apríl kl 10 30 f.h
Þóra Kristinsdóttir,
Jakobína Kr. Eriksen,
Guðjón Kristinsson.
t
Hugheilar þakkir færum við öllum þeim er auðsýnt hafa okkur samúð,
við andlát og jarðarför
ÓSKARS GUONASONAR,
prentara
Guðný Pálsdóttir,
Eiríkur Haraldsson, Gréta Haraldsson,
Erla B. Eiríksdóttir, Baldur Þórisson,
Halldór Bech, Lára Bech
og barnabörn.
t
Innílegt þakklæti sendum við öllum sem sýndu okkur samúð við andlát
og jarðarför móður mmnar, tengdamóður og ömmu
MARGRÉTAR í. GUÐMUNDSDÓTTUR.
frá Vestmannaeyjum,
Lönguhlíð 23, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Borgarspitalans og Vífilsstaðaspítála
Þorfinnur Óli Tryggvason,
Alda Berg Óskarsdóttir
og börn.
leið hófum við i sameiningu að
endurnýja safnið, með því að viða
að okkur plötum með sígildri tón-
list, sem við hlustuðum á, aftur og
aftur, oft heilu næturnar, er við
sátum að spilum eða tafli, tveir
einir. Það voru ógleymanlegar
samverustundir, sem öðrum var
torvelt að skilja.
Skúli hafði fallega tenorrödd og
söng oft með, þegar við spiluðum
þessar nýju plötur okkar —, hann
kunni öll þessiiög og allar ariurn-
ar. Ekki leið á iöngu þar til ég
lærði mikið af þessu sjálfur og fór
að geta raulað meó og þá fann ég,
að þessi tónlist færði okkur Skúla
nær hvorn öðrum og treysti vin-
áttuböndin til mikilla muna.
Fyrstu plöturnar, sem við eignuð-
umst í sameiningu, var óperan:
Lucia de Lammermoor, eftir
Verdi og fékk ég dálæti á henni,
eftir að við höfðum spilaö hana
20—30 sinnum og því meir, sem
við spiluöum hana oftar. lín til að
auka á fjölbreytnina, stækkuðum
við „safnið" og brátt eignuðumst
við óperuna: Á valdi örlaganna,
einnig eftir Verdi, (það var eins
og Skúli hefði sérstakt dálæti á
Verdi, enda engin furða, því að
ekki leið á löngu, unz tónlistin
eftir hann, varð einnig mér mjög
kær). Safnið okkar stækkaði jafnt
og þétt: Óperan Aida, einnig eftir
Verdi, píanókonsertinn eftir
Rackmaninoff, fiðlukonsertinn
eftir Mendelson, etíður eftir
Chopin o.fl., o.fl., var spilað á
gamla plötuspilarann minn, oft
dag eftir dag og nótt eftir nótt og
mátti segja, að sumar plöturnar
yrðu „gatslitnar" áður en yfir
lauk. Brátt varð ég jafn heillaður
af þessari tónlist og Skúli og hef
verið æ síðan.
Sumarið 1952 hóf Skúli fram-
tíðarstarf sitt sem lögregluþjónn
— og siðar lögregluvarðstjóri á
Keflavíkurflugvelli. Fljótlega eft-
ir að hann hóf starf sitt þar, hvatti
hann mig til að sækja um
lögregluþjónsstöðu við sama
embætti og kvaðst hann gera allt,
sem í hans valdi stæði til að leggja
mér liö í því efni. Til þess að við
gætum verið meira samvistum, lét
ég til leiðast, lagði inn umsókn og
með aðstoð hans og annarra góðra|
manna, var mér veitt starfið í
febrúar 1955 og hef starfað þar æ
síðan.
Þegar við vorum nú orðnir sam-
starfsmenn og fyrstu árin báðir á
sömu vakt —, f fyrstu undir
stjórn Kristjáns Péturssonar
varðstjóra, urðu samverustundir
okkar enn fleiri en nokkru sinni
fyrr, bæði í leik og starfi. Er að
vænta, að frá þeim árum sé margs
að minnast, þótt ekki verði rakið
hér í einstökum atriðum, enda of
persónulegt til þess að svo sé
hægt. En eftir að Skúli varð
sjálfur varðstjóri, löngu síðar,
vann ég lengi undir hans stjórn
og líkaði mér þaö ágætlega. Og þó
að einstaka sinnum skærist í odda
okkar f milli, varð slík misklíð
aldrei til að spilla vináttu okkar,
sem hélst ósvikin alla tíð. Ekki er
hægt að ætlast til þess, að góðir
vinir séu sammála um alla hluti,
enda væri eitthvað bogið við slíkt.
Þegar við Skúli deildum um ein-
hver smáatriði, var það oftar ég,
sem varð að biðjast afsökunar
síðar, þegar í ljós kom, að ég hafði
haft rangt fyrir mér. En Skúli leit
aldrei svo stórt á sig, að hann gæti
ekki beðist afsökunar, í þau fáu
skipti, sem hann hafði á röngu að
standa. Slíkt var alltaf gagn-
kvæmt hjá okkur og við vissum
báðir, að enginn er fullkominn og
að allir geta, því miður, gert mis-
tök. Annað væri ekki mannlegt.
Skúli átti marga vini, kannski
misjafnlega trausta, eins og geng-
ur, en hann hafði gott lag á að
koma sér vel við fólk, var þægi-
legur í umgengni og prúðmann-
legur í framkomu. 1 gleðskap var
hann hrókur alls fagnaðar og kom
öllum nærstöddum f gott skap,
með sinni meðfæddu glaðværð og
hlýlegu viðmóti. Hann var ekki
gjarn á að hallmæla fólki að
ósekju. En þótt hann væri í eðli
sínu dálítið stríðinn, lét hann
slfkt aldrei bitna á þeim, sem
minna máttu sín og níddist aldrei
á neinum. Ekki var með sanni
hægt að segja, að hann væri hand-
laginn maður, en hann var góðum
gáfum gæddur og gaf mörgum
holl ráð, sem dugðu ^nörgum bet-
ur en honum sjálfum.
+
Útför móður okkar og tengdamóður,
LILJU SIGURÐARDOTTUR
Hjaltabakka 1 6
verður gerð frá Fossvogskirkju föstudaginn 2. april kl 3.
Fyrir okkar hönd og fjærstaddrar systur
Jóhann Jónsson Auður Ottó
Anna Jónsdóttir Þorbjörn Jónsson
og barnabörn
t
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
bóndi
Löndum, Miðneshreppi
andaðist þann 28 þ m á Landakotsspitala Jarðarförin fer fram frá
Hvalsneskirkju laugardaginn 3 april kl 4. Þeir sem vildu minnast hins
látna, vinsamlega láti Keflavíkursjúkrahús njóta þess
F.h. vandamanna.
Guðriður Sveinsdóttir.
Frá Hofi
Munið ódýra Hjartagarnið kr. 176 hnotan í
heilum kílóum kr. 3.000, eða kr. 150 hnotan,
nokkrir Ijósir litir á kr. 100 hnotan. Allt á að
seljast, þar sem hætt verður framleiðslu á
Hjarta crepi ög Combi crepi í núverandi mynd.
Hof Þingholtsstræti 1.
Þegar vinátta okkar Skúla
hófst, eins og fyrr er frá greint,
leigði hann herbergi á Garðstíg 1 í
Hafnarfirði, hjá sæmdarhjónun-
um Sigurjóni Einarssyni, fyrrum
verkstjóra í Dráttarbraut Hafnar-
fjarðar, og konu hans, Andreu.
Þar kynntist Skúli eldri heima-
sætunni, sem ekki löngu seinna
varð hans ástríka eiginkona, lífs-
förunauturinn, sem studdi hann í
bliðu og stríðu, Allt til hinstu
stundar. Bikki reyndi Katý, eins
og hún var ætíð kölluð af vinum
og vandamiinnum, nokkurn tíma
að spilla vináttu okkar Skúla, sem
hélst óbreytt, eftir að þau gengu í
sitt farsæla hjónaband. Og þegar
ég gifti mig, 30. marz 1957, var
það ekki að ástæðulausu, að ég
fékk Skúla til að vera svaramann
fyrir mig. Fannst mér það vel vió
eiga, að minn bezti vinur tæki
þetta ábyrgðarhlutverk að sér og
kom honum aldrei til hugar að
hliöra sér hjá því.
Fyrstu árin, eftir að við giftum
okkur báðir, vorum við öll fjögur
mikið saman, þegar tóm gafst til.
En eftir að börnin fóru að koma í
heiminn, „í stríðum straumi“ hjá
báðum, og við síðan að byggja
eigin húsnæði, ekki all langt hvor
frá öðrum, fækkaði samveru-
stundunum dálitið og enn meir,
því meira sem börnunum fjölgaði.
Af eðlilegum ástæðum fórum við
smám saman að helga fjölskyld-
um okkar meira af tíma okkar og
kröftum. Og þegar þar við bættist,
að við fórum að vinna á andstæð-
um vöktum, leiddi það af sjálfu
sér, að fundum okkar bar æ
sjaldnar saman. Þó fór það aldrei
svo, „að við leiddum ekki hesta
okkar saman öðru hvoru“, bæði í
Bridgefélaginu og skákkeppnum
stofnana, auk þess sem við hitt-
umst er við vorum á aukavöktum,
hvor á annars vakt.
Ekki er hægt að segja, að við
Skúli höfum verið ættfróðir mjög,
enda vissum við lítt um ættfeður
(og mæður) hvors annars og má
það einu gilda. Mestu máli skipt-
ir, að við þekktum hvor annan
mæta vel og þótt fundum okkar
Skúla beri aldrei framar saman í
þessu lifi, munu minningarnar,
allt frá okkar fyrstu kynnum, oft
ylja mér um hjartaræturnar, þau
ár, sem ég á ólifuð. Megi andi
Skúla ætíð vera oss nálægur.
Með þessum fátæklegu orðum,
kveð ég vin minn Skúla Thoraren-
sen, og um leið votta ég eftir-
lifandi eiginkonu hans, börnum
þeirra og öðrum ástvinum, mína
dýpstu samúð.
Sigurgeir Þorvaldsson
lögregluþjónn.
Afmælis-
og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f ntið-
vikudagsblaði, að bcrast í sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ckki
vera f sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með göðu
Ifnubili.
Maðurinn minn
LEIFUR JÓNSSON,
skipstjóri,
trá Bolungarvik,
andaðist á Hrafnistu 29. þ m
Guðrúri Guðfinnsdóttir.