Morgunblaðið - 15.04.1976, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. APRlL 1976
55
ViS hittum þennan kynlega
flökkumann á markaðnum í
Aberdeen. Hann bar með sér
ýmsa hluti og feikn mikið
safn eldspýtustokka, en I
hverjum stokk geymdi hann
persónulega muni sem hon-
um þótti vænt um og var
einnig til í að selja. Þannig
bar hann alla búslóð sína í
rólegheitum dag frá degi.
fábrotnar kveðjur í því skyni.
Þarna býr fátækt fólk, eymd
blasir við á hverju leiti, and-
stæður ríkra og fátækra sem eru
margfalt fleiri og það litla sem
maður getur sett sig í spor þessa
ljúfa fólks veitir skilning á því að
margt vildi það hafa á annan og
vonbetri hátt en við blasir á reisu
þess lífsspölinn.
Það var fullt af Pakistönum á
flugvellinum, uppdubbaðar
konur með perlur á kinnum, lit-
aða augnkróka, en augun svo stór
og skær að ef maður hefði átt þau,
hefði maður ekki tekið í mál að
fara í bíttileik með þau, ekki einu
sinni til að skipta á þeim og
stjörnunum. Þó byggist allt á
skiptum þarna, maður fær eitt í
annars stað og þetta er ein alls-
herjarverzlun með mannlíf og
annað glingur. En hvarvetna i
þessum heimshluta rekur maður
sig skjótt á svo sterkar og rót-
grónar hefðir að það er i rauninni
útilokað fyrir ævintýrafólk eins
og íslendinga að reyna að hugsa
fyrir þetta fólk, hvað þá þjást
fyrir það i þeirri margþættu fjar-
lægð sem er á milli Islands og
Asíu. Svo mikill munur er á and-
legu og veraldlegu sjónhorni
okkar að hverjum virðist hyggi-
legast að miða sig við sitt um-
hverfi.
I kringum konurnar voru karl-
mennirnir og allt um kring
börnin, rökrétt afleiðing. I hvít-
um lindreglum liðu þær um
Pakistankonurnar, þessar huldu-
stelpur Asíu, og Sigurgeir var
farinn að segja æði oft
„Siggafles". Til skýringa er rétt
að geta þess að Siggafles er mjög
fagur lundaveiðistaður i Álsey og
eitthvað samhengi var í huga Sig-
urgeirs á Siggaflesi og öllum
þessum fögru konum Asiu. Sigur-
geir var sem sagt allur I Siggaflesi
þarna, en úti var ævintýri. Um
leið og leigubilstjórarnir sáu
okkur með farangurinn, þurstu
þeir að okkur eins og mý að
mykjuskán — skemmtileg sam-
líking — og allir vildu aka okkur.
Það hefur eitthvað verið lagt tals-
vert meira í okkur, þessa norð-
búa, en ágæta íbúa Karachi, þvi
við vorum yfirleitt höfðinu hærri
en þeir, þótt það hafi náttúrulega
aðeins verið efnislega.
Við sömdum við bilstjóra á bil
sem var málaður i einum 15 litum
og það voru ofboðslega margar
sluffur á honum til að halda ýmsu
Þau eru misjöfn manna kjörin
og ekki dónalegur farkostur-
inn, sem skötuhjúin eru á, en
það er spurning hvort þau
séu hamingusamari en sú
sem dólar í eldhúsinu ð heim-
ili sínu á næstu mynd til
hægri.
prjáli á sinum stað, svo sem
brettum, vélarhlíf, hurðum, púst-
röri og sliku. Við sluppum inn í
bílinn án þess að nota skóhorn ,en
mikið hefði verið þægilegra að
hafa það. Maður hugsaði með
gleði til þeirra góðu gömlu á BSR.
Mér féll þó vel við aksturslagið
þarna, þvi það er ekki farið eftir
neinum reglum, heldur þvi hver
er fljótastur.
Með miklum tilþrifum rennd-
um við i hlað á hótelinu sem við
ætluðum að gista á. Hlaðvörður-
inn, i hnappaprýddum einkennis-
búning, kom hinn vörpulegasti á
móti okkur. Sá var í tizkunni, með
rautt hár, appelsínugult yfirskegg
og blátt hökuskegg. Þetta þótti
æðislegt í þessu landi, þar sem
menn hafa ekki einu sinni efni á
að horfa upp í heiðan himininn.
Við Sigurgeir fengum herbergi
saman með Jómfrú Ragnheiði.
Vel á minnzt, sú ágæta kona
ferðaðist með okkur því ég var
nýbúinn að verða mér úti um þá
stórkostlegu bók Norðanmanna.
Það var gott að ferðast með Ragn-
heiði biskupsdóttur og það voru
góð skilyrði fjarri landi okkar til
þess að kynnast sögu hennar enn
einu sinni. Undarlegt hvað hvers-
dagsleikinn og þröng ímyndun
bindur oft hugsunina. En þótt
ekkert sé eins gott og að koma
heim til tslands er einnig gott að
hugsa um landið, fólk þess og líf,
úr fjarlægð útlanda. Þá kemur
landið fram i huga manns eins og
gott málverk sem ber með sér
bæði birtu og skugga þess sem
skiptir máli. Hversdagsþrasið
siast út og eftir situr eitthvað sem
slær við hjartað í manni.
Að sjálfSögéu fórum við inn í
hringiðu Karachi síðdegis,
gengum um öngstræti og torg,
bárumst með lífshreyfingunni
þarna I svo hrikalegri svækju að
æðsta ósk okkar var Stórhöfða-
gjóla með 16—17 vindstigum, og
þótt minna hefði verið. Fátæktin
þarna og eymdin er ólýsanleg
þeim sem ekki sjálfur sér, limlest
fólk hrúgað i pappakassa á gang-
stéttarbrún til að betla, blindur
maður hjúfraði að sér fársjúkt
barn, mannslíkamir sem minntu
mann á beinahrúguna í gúanóinu
heima. Einhverja smápeninga
rétti maður að þessu fólki og um
leið sá maður lífsglampa í aug-
anu, leiftur liðinna alda þar sem
hönd tekur við af hönd. Það er
harður skóli að ferðast um |
byggðir fátæktar og eymdar en
skemmtilegt að því leyti að þá sér |
maður æ betur kosti lands okkar. i
Þá verða rigning og rok, smámál, I
þótt það verði æ mira vandamál
fyrir landann sem sækir sólarlönd
Miðjarðarhafsins eins árvisst og
flensan gengur á vetrum. Þegar '
maður fer um vansæl lönd er '
erfitt að sætta sig við islenzkan
armmæðutón vegna veðurfars,
hækkana á fiskibollum og slikum
smámálum. Manni finnst það
svona hinsegin eins og Svava á I
Hrófbergi sagði um þingmanninn, |
sem henni fannst hafa kjánalega i
afstöðu af því að það var atkvæða-
veiðalykt af henni.
Sjá næstu sfður
Þau létu mynda sig hin keikustu skötuhjúin atarna, en um leið og búið var að smella af voru
þau snör I að rukka fyrir útlagða vinnu.
Hún hafði ekki margslungin eldunartæki, frystikistu eða
ísskáp, en bjó til góðan mat I eldhúsinu á junkajullunni sinni í
Aberdeenhöfn.
Þannig er hagað til hjá „kaupmanninum á horninu" í juka-
höfninni. bátur við bát og siglt til móts við viðskiptavinina.