Morgunblaðið - 15.04.1976, Blaðsíða 24

68
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. APRlL 1976

Nokkrir lækir renna gegnum völlinn á West Links og hér hefur einn landinn
oröið svo óheppinn að hafna I læk. Hann ætlar auðsjáanlega að revna að
bjarga sér uppúr án þess að taka vfti.
Hér reynir einn landinn að bjarga sér upp úr tiltölulega saklausum
„bunker" á þeim fræga velli Muirfield, en I baksýn er klúbbhúsið, þar sem
hvorki má fara inn með konur né hunda.
eftir Gisla
Sigurðsson
undanteknu Princess Street í
Edinborg og fáeinum
verzlunargötum í Glasgow. Við
lifum I þeirri sælu trú, að
skerið okkar sé fallegasta land í
heimi, og vissulega er það bæði
malerískt og hrikafagurt á köfl-
um. Mér skilst að sama megi
segja um Færeyjar og Græn-
land Um það get ég ekki dæmt
af eigin raun, en hitt þekki ég
betur, að Skotland er stórkost-
lega fagurt þegar bezt lætur og
hefur mjög verið vanmetið sem
heillandi ferðaslóð.
Þar verða mikilúð'.eg fjöll og
berangur eins og hér. Þegar
upp i hálöndin kemur, minnir
gróðurfar á Island framar öllu,
en f neðra leynir sér ekki að
breiddargráðan er ögn suð-
lægari. Þar verða stöðuvötn í
dölum, sum með nykrum og
nafntoguðum skrýmslum og
gróðurfarið þar minnir að sjálf-
sögðu meira á Danmörku en
grjótflákana hér.
Þorpin sem standa innanum
og saman við landslagið búa
yfir sérstökum þokka; húsin úr
bindingsverki eða hlöðnum
steini og þrennt er það, sem
gera má ráð fyrir að sé innan
Skotlandi
Einhvern tíma hef ég íað að
því áður á prenti, að Grænland,
Skotland og Færeyjar séu með
þeim löndum jarðarinnar, sem
Islendingar vita minnst um.
Grænlendingar eru mönnum
hér um slóðir álíka kunnir og
Massai-þjóðflokkurinn í Afríku
miðri. Um Skota vita menn
aftur á móti, að þeir brugga
viskí og ausa ekki peningum á
báða bóga, ef marka má Skota-
sögur.
Um Skotland sjálft vita Is-
lendingar nánast lítið að
seilingar, hvar sem komið er:
Krá, knattspyrnuvöllur og golf-
völlur.
Kráin eða „pöbbinn" gæti
heitið „Halti haninn“ eða
„Rauða ljónið", og þar er á
stundum þétt setinn bekkurinn
og ekkert knífirí með bjórinn;
allt þó með spekt. Skotar eru
úrvalsfólk eftir því sem ég
þekki til og þeir vita jafnvel
ennþá minna um okkur en við
um þá. Mér hefur virzt að þeir
láti sér fátt um heiminn utan
Skotlands og ætla áreiðanlega
eftir fíjdrn
Vújni Sigurjxíhson
Þeirtaka upp
hanzkannfyrir
smœlingjann
Hér segirfrá endurreisn v-þýzkrar kvik-
myndagerðar og nokkrum framámönnum hennar
MEÐAL áhugafólks um kvik-
myndir á Vesturlöndum beinist
athyglin í æ ríkari mæli að V-
Þýzkalandi. Feikilegur fjörkipp-
ur hefur á síðustu árum færzt í
þýzka kvikmyndagerð, svo að
helzt er að leita hliðstæðu í efna-
hagsundrinu mikla þar í landi hér
fyrr á árum. Ný og ótrúlega frjó
kynslóð kvikmyndaleikstjóra hef-
ur nú skotið upp kollinum innan
kvikmyndaiðnaðarins þar, sem
segja má að hafi verið í rúst allt
frá því að Hitler batt enda á gull-
öld þýzkrar kvikmyndagerðar,
þegar menn eins og Murnau,
Pabst, Fritzs Lang, Lubitsch og
von Sternberg voru og hétu, og
fram á seinni hluta sjöunda ára-
tugarins.
Munchen hefur verið helzti
gróðurreitur hinna ungu leik-
stjóra. Þeir koma úr ólíku um-
hverfi, en eiga það flestir sameig-
tlr Lúðvlk II — Sálumessu meykonungs eftir Syberberg,
inlegt að vera vinstrisinnaðir í
skoðunum, sjálfmenntaðir i kvik-
myndagerð og afsprengi þeirra á
því sviði fela oft i sér þjóðfélags-
gagnrýni. Myndirnar eru tiltölu-
lega ódýrar í gerð — að minnsta
kosti í samanburði við stjór-
myndaframleiðslu nágrannaland-
anna sem ætlaðareru fyrir alþjóð-
legan markað. En þrátt fyrir það
og þótt efniviður myndanna sé
fremur staðbundinn, hefur þýzku
leikstjórunum orðið ótrúlega vei
ágengt í að koma myndum sínum
á framfæri erlendis nú upp á sið-
kastið. Þær eru orðnar mjög fyrir-
ferðarmiklar á flestum meirihátt-
ar kvikmyndahátíðum um þessar
mundir og telja verður til undan-
tekninga þær hátíðir, þar sem
þýzk kvikmynd hreppir ekki verð-
laun af einhverju tagi.
Islendingar hafa enn sem kom-
ið er haft heldur litil kynni af
þessum þýzku myndum, og er þá
helzt að nefna tvær myndir Rain-
er Werner Fassbinders, sem Há-
skólabió hefur sýnt sem mánu-