Morgunblaðið - 05.08.1976, Blaðsíða 24

MOKCr.NBI.AÐIÐ. KIM.MTL'DAOL'K ö. AOL'-ST 1070
2 1
Halldór Snorrason
harA.isi r. ru i'H til skips síns ok hiifrtu
|)< .ar upp akk.TÍ oy <lró.i;u upp so<>1. V'ar
þah mj:v jaí'nsn.-mma. aO |x• ir höfOu síkII
a siaOm o'..: • • iui skorti hornablástur art
hmira i t.a'uum Sáu )x ir þaö síöast til. art
þr.jii lanvskip voru á flot komin oy hórtlu
«“ftir |i> im l>\r var ái hl;isanrtio.L; "okk
kniirmn brátt mikrt. I'ji < r konunj’snu'nn
sáu art llallihir <lr<i unrtan. hurfu ))<‘ir
aftur. >■!) Hallrtór bar f haf. <»<; skihli )>ar
mort tx im. Hr.jaiii honum \ <• I til íslans oy
ftimliistjx ir IlaraMur koniitijjur <-kki sírt-
an
Ilallrtór Snorrason var mikill martur
v<'\ti ov frírtur sýnum. allra manna
styrkastur o,u \opnrtjarfsatur. I>art \itni
bar Ilarahlur konun.yur Hallrtóri, art
htinri hofrti vvri- niort honum allra mann
svo. art sísi bryorti \ i<) vovoifl<*í>a hluti.
Hvort si'in art hiindum bar mannháska
erta faí>nartartíðindi, þá var hann hvorki
art Ltlartari neæ ój>lartari. F’iqi neytti hann
þá matar. erta rtrakk erta svaf, meira né
minna en vanrti hans var til, hvqrt sem
mætti blírtu erta strírtu. Hallrtór var mart-
ur fámæltur, stuttorrtur, bermæltur,
styj>í>Iynrtur oj> ómjúkur, kappj>jarn í öll-
um hlutum virt hvern sem hann átti í
hlut. Kn þart kom illa \irt Haralrt konunj;.
er hann hafrti nóqa artra þjónustu-
mmenn. Komu þeir því lítt lynrti saman.
sírtan Ilaraldur varrt konunj>urí Norejíi.
Kn er Hallrtór kom til íslands, jjerrti hann
bú í IIjarrtarjolti. Nokkrumvetrum sírtar
senrti Haralrtur konun«ur orrt Ilall-
rtóriSnorrasyni. art hann skylrti fara utan
ofi vera <'nn ntert honum, oj> sayrti, art eij>i
skylrti has virrtinjí verirt hafa meir, oj>
enyan mann skylrti hann hærra setja í
Norej’i ótijjinn, ef hann vilrti þetta bort
þekkjast. Ilalldór svarar svo er honum
kontu þessu orrt: ..k’.kki mun éjt fara á
funrt Haralrtskonunjís hértan af; mun nú
hafa hvor okkar sem fenjjirt hefur. Mér
er kunnujjt skaplynrti hans. Veit éj> jjerla,
art hann mynrti þart efna, sem hann hér,
art setja enjjan mann hærra í Norej>i en
mij>, ef éjí kæmi á hans funrt, því art hann
munrti mij< láta festa á hinn hæsta j;álj>a,
ef hann mætti rárta." Kn er á leirt mjöj>
æfi Ilaralds konungs, þá er sajjtt, art ann
senrti orrt Halldóri Snorrasyni, oj; bart
hann senrta sér melrakka-beljji nokkra,
COSPER
Hann sonur
ykkur baurt
mér í hárteg-
ismatinn hjá
ykl.ur
A hvcrju a-llar þú a<) fórtra þá?
K.« kann okki virt svipinn á
slvrimanninum.
Kitt sinn kom skólaumsjónar-
marturinn í hcimsókn í harna-
skólann, scm Tommi litli var í,
<>K spurrti kcnnarann, scm var
unj; <>n laj>lcf> stúlka:
„Kcnnirt þcr hörnunum art
hcila alh.vglinni?“
„Já."
„Jæja, þá ætla ég art rcyna
hckkinn. Sjáirt þirt til, hörnin
mín, lokirt augunum og sitjirt
kyrr.“
l msjönarmarturinn gcrrti
smá hávarta mert vörunum og
spurrti því næst.
„Jæja, hörn, hvartgerrti ég?“
I»art stórt ekki á svarinu hjá
Tomma: „Þér kysslurt kennslu-
konuna."
„Dóra, ástin mín, viltu giftast
mér?“
„Nei, en ég skal alltaf virrta
þann górta smekk, sem þú hef-
ur.“
Birtillinn: fcg vil fá dóttur yrt-
ar fyrir konu.
Ver/.lunarmarturinn: Jæja.
herra, þér getirt skilirt hér eftir
nafn yrtar og heimilisfang og ef
cnginn hctri hýrtst, getum virt
talart um þart seinna.
„Ilvers vegna geta ckki Pétur
og Pollýs sæt/t?“
„Þau vilja þart mjög gjarnan,
cn til allrar óhamingju muna
þau ckkcrt um hvart þau voru
art rífast".
Hann: Ilddurrtu art þér geti
þótt va'nt um mann líkan mér?
Hún: Já, ef hann líktist þér
ckki alltof mikirt.

Höskad 7f * Iraum [11 Framhajdssaga eftir Mariu Lang 1 Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi -d
43
En það fór nú ekki saman. Og ég
hef verið mjög hamingjusöm.
Það var möguleiki. Meira að
segja nokkrar Ifkur á þvf að hún
segði satt. EN ef svo var ekkí
hefði Christer tæpast fengið að
vita hvernig það var að öðru leyti,
þvf að enginn komst nær Björgu
Hallmann en hún ætlaði sjálf.
Hún var kurteis, elskuleg og að
þvf er virtist einlæg og hreinskil-
in, en hann fann þð allan tfmann
að innst inni var hun bæði fjand-
samleg og neikvæð.
Og þar sem hann hafðí nú hitt
alla þá sem höfðu komið nærri
þvf sem gerzt hafði þarna um
kvöldið iék ekki vafi á því að sá
aðili sem mestan áhuga hans
vakti var ekkja Andreasar Hall-
mann ... kona sem var svo auð-
velt að tala við* en eiginlega
ögerningur að átta síg á henni,
hvað þá heldur að ná eínhverju
sambandi við hana.
Það varð morgunn, grár og
drungalegur dagur, áður en
Christer og hans þolinmóðu að-
stoðarmenn gátu ekið inn til
Vásterás og unnt sér skammrar
en bráðnauðsynlegrar hvfldar.
Þegar þcir sneru aftur til Hall um
hádegisbílfð var þyrping blaða-
manna úti fyrir gráum múrveggn-
um og þeir voru f hinu mesta
uppnámi, vegna þess að hliðinu
hafði verið lokað á nefið á þeim
og auk þess höfðu þeir nú ekki
fengið neitt nýtt efni. Christer
lék það meistarastykki sem hon-
um var lagfð — hann uppfyllti
kröfur blaðamannanna nægilega
mikið til að þeir hurfu á braut,
sæmilega sáttir og þvf næst tókst
honum að komast inn f húsið —
eftir að hann hafði næstum Öskr-
aðsig hásan f hliðsfmann.
Hvað Christer viðvék var það
aðallega fólgið f nákvæmum
rannsóknum á öllum þeim skýrsl
um, sem þegar lágu fyrir, en hann
gekk einníg um húsið og reyndi
kerfisbundið að átta sig á öllum
staðháttum. Þess á milli fékk
hann svo ýmsar tilkynningar frá
rannsóknarstofunni. Rauða kryst-
alsglasið var út atað f fingraför-
um — Ceeilfu, Kára, Andreas og
meira að segja Vlvu Ifka. Aftur á
móti hafðí verið þurrkað vand-
lega af stryknin flöskunni f tösku
læknisins. Leifamar af salatinu
höfðu inni að halda — rétt eins og
Ahlgren læknir hafði spáð —
mikið magn af strykninupplausn.
Á rofanum f yztu forstofunni
voru ekki önnur fingraför en
Bjargar. Þegar hún var spurð
lýsti hún þvf skorinorð yfir að
hún sæi um alit slfkt á heimilinu,
hún skipti um öryggi og setti per-
ur f, lokaði fyrir Ijós og rafmagn
ef þörf krefði og hún minntfst
þess að hún hafði sett nýja peru í
eftir að Malin hafði skollið niður
stígann.
Hún var venju fremur föl og
spurði kvfðatul! hversu lengi
blaðamönnunum myndi haldast
uppi að hafa húsið f herkvf.
— Ég þori ekki fyrir mitt fitla
Iff að fara út fyrir Hall. Þetta er
verra en allt sem Andreas varð
nokkru sinni fyrir.
Christer gat þvf miður ekki á
neinn máta hughreyst hana.
Sfðdegis skaut svo forleggjari
Andreasar upp kollinum. Hann
vottaði samúð, hann deildi sorg
Bjargar og barnanna með henni
og hann vildi endilega að forlagið
kostaði útförina, en allar hans
hugsanir snerust um það eitt
hvort handritið sem Andreas
Hallmann hafði verið að vinna að
væri fuilbúið og Christer stakk
loks upp á þvf að þau Maiin
ræddu saman, svo að hann gæti
sannfært sig um það.
Hann lét svo frá sér heyra
nokkrum klukkutfmum síðar meó
þá gleðifregn að skáldsögunni
væri svo ti! lokið.
— Það vantar að vfsu einn
kafla, en það skiptir engu máli
fyrir lístræn áhrif sögunnar. Öflu
heldur þvert á móti. Og við núver-
andi aðstæður...
En þá datt honum annað f hug
sem olll honum áhyggjum.
— Ég vildi auðvitað helzt gefa
hana út strax — hún hefur verið á
skrá hjá okkur allt haustið og það
myndi skipta okkur geysílega
miklu. En finnst yður, lögreglu-
foringi, að það væri kannski óvið-
urkvæmilegt ... svona áður en
morðið er upplýst.
Enn einn, hugsaði Christer
þreytulega, sem bfður áf jáður eft-
fr þvf að morrtirt verði upplýst
snarlega og með léttum leik. Enn
einn sem þrýstir á.
En hann lýsti þvf rólega yfir að
hann hefði f huga að iesa skáld-
söguna og þegar hann hefði lokirt
því, gæti hann ekki séð neitt sem
væri þvf til fyrirstöðu að hún yrði
gefin út hið bráðasta.
Og þvf næst hóf hann þrotlaust
starf sitt á nýjan leik. Morð hafði
verið framið. Maður hafði verið
drepinn. Það skipti ekki máli
hvort viðkomandi hafði verið gðð-
ur eða vondur, frægur eða óþekkt-
ur f lifanda Iffl — starfið og rann-
sóknin sem vinna þurfti var hin
sama.
— Ég býst við að það sé skyn-
samiegast og áhrifamest að láta
tögregluna um að framkvæma
hefndina, hafði Andreas Hall-
mann sagt.
Christer vildi ekki Ifta á málið
frá þeim sjónarhóli. Ekki sem