Morgunblaðið - 17.08.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. AGUST 1977
KAFP/NÖ
^>)V„

*
Vv')
BRIDGE
Djúpur kraftur
Velvakanda hefur borizt eftir-
farandi bréf undir ofangreindri
fyrirsögn:
— Rithöfundurinn Arthur
Conan Doyle var af samlöndam
sínum er bezt til þekktu, talinn
sjálfur hafa verið meíri Sherlock
Holmes, en sá sem hann sagði frá
í leynilögreglusögunum. Hæfi-
leikunum beitti Doyle við rann-
sóknir dularfullra fyrirbrigða I
mörg ár. Hann kemst svo að orði í
einni af ritgerðum sínum um and-
leg mál:
„Guðfræðin og kreddurnar
hverfa úr sögunni. Menn munu
fara að gera sér þess grein, að
önnur eins atriöi og talan á per-
sónum guðdómsins, eða það, með
hverjum hætti fæðing Krists hafi
gerzt, skipta alls engu máli um
þroskun mannsandans, sem er
eini tilgangur lífsins. Öll trúar-
brögð munu verða jöfn, því að öll
framleiða þau óeigingjarnar sálir,
sem eru hinar útvöldu guðs.
Kristnir menn, Gyðingar, Búdd-
istar og Múhameðstrúarmenn
munu fella niður þær kenningar,
sem einkenna þá sérstaklega,
fylgja sínum eigin kennurum á
sameiginlegri siðgæðisbraut og
gleyma öllum þeim fjandskap,
sem hefir gert trúarbrögðin að
bölvun fremur en blessun fyrir
heiminn“. (Þýðing E.H.Kv.)
Kristni og islamstrú hafa vissu-
lega unnið þjóðkynjum sínum
mikið gagn og svo sem Kristur
óneitanlega tekur Múhameð fram
að dýpt og víðfeðmi hugsana og
tilfinninga, stendur kirkja Krists
samt sem áður verr að vígi gagn-
vart mannlifi hnattarins en
islamskenningin, sökum marg-
greiningar, sem ekki er til í islam,
né í boðunaraðferðum bahíáa-
stefnunnar, sem er endurskoðuð
trúarbragðagrein. En islams-
stefnuþjóðir streitast þó líkt og
Kristsfylgjendur allt of almennt
gegn þvi að endurskoða trúarbók
sína. Mun Bahái-greinin vera þar
eina undantekningin, að
ógleymdri tilraun sjálfs
Múhameðs, að breyta einu atriði í
Kóraninum, en gafst upp við það.
Ekki vegna þess, að hann sæi eigi
glöggt hvað við ætti, heldur af
skynsemi, byggðri á tilfinningu
fyrir því, að sýna verður tillit
þeim lýð, sem þroska skal, en
kemst ekki alla leiðina í einu.
Sem enginn skyldi öðrum lá.
Enginn leikur mun það vera, að
breyta villimönnum i siðmennt-
aða þjóð. En verði spurt, hvort
kristnin hafi þá ætlað að sýna
tillit þeim sem seinfærir eru á
veginum, með því að halda fast í
kreddukenningar og bílstafstrú,
þá kemur svarið: Kristinni kirkju
bauðst tækifæri til að ganga feti
framar en önnur trúarbrögð, þ.e.
taka rétt rekinn spíritisma í þjón-
ustu sína, vönduð sambönd við
lifið handan „dauðans“, hvort
Umsjón: Páll Bergsson
Skiptingarspilum má oft líkja
við skrímsli, sem enginn veit hvað
gera á við né hvað stendur. Spilið
hér að neðan er eitt það furðuleg-
asta, sem ég hef séð.
Vestur gaf, norður og suður
voru á hættu.
Norður
S. KG108743
H. Á964
T. 953
L. —
Vestur
S. ÁD9652
H. K753
T. 1084
L. —
Austur
S. —
H. 2
T. AKDG
L. ADG109763
Suður
S. —
H. DG108
T. 765
L. K8542
Norður var að hugsa um hvort
betra væri að opna á þrem eða
fjórum spöðum þegar vestur opn-
aði á einum spaða. Þá var það mál
leyst. Norður skipti sér því ekki
af sögnum. Austur stökk í þrjú
lauf, sagði fjóra tígla yfir þrem
spöðum vesturs og stökk síðan í
sex lauf þegar vestur sagði fjögur
hjörtu. Hann vissi auðvitað ekk-
ert hvað gera átti, bjóst jafnvel
við, að sjö stæðu. En hann gat
verið heppnari með hendi blinds.
Suður spilaði út hjartadrottn-
ingu og norður sá strax eftir að
hafa ekki doblað. Hann tók
drottninguna meó ásnum og spil-
aði lágum spaða. Þar með varð
laufáttan þriðji slagur varnarinn-
ar. Tveir niður þrátt fyrir, að
austur héldi sig hafá átt ellefu
örugga tökuslagi.
Spilið kom fyrir I keppni
tveggja sterkra sveita og norður
suður spilararnir voru vissir um
tap á spilinu þegar þeir bókuðu
100 sín megin á skorblaðið.
En þetta reyndust ástæðulausar
áhyggjur. A hinu borðinu sagði
vestur pass en norður opnaði á
einum spaða. Austur strögglaði á
tveim laufum, sem hann vissi vel,
að var mikil undirmelding. En
hann vonaðist til að fá hærri loka-
samning doblaðan. Sú von brást.
Tvö lauf voru pössuð út í hvelii og
hann fékk ellefu slagi. Auðvitað
bjóst austur einnig við tapi á spil-
inu og allir sveitarfélagarnir urðu
hressari þegar i ljós kom, að sex
imparnir voru þeim til tekna.
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
18
ins, alveg eins og þegar við flat-
möguöum á strönd Skotlands.
Mannstu eftir litla sumarbú-
staðnum?
Blikur á lofti
29. apríl sama ár. „Dunvegan
Castle" gaf frá sér langan, letl-
legan bassatón. Ofurstór skips-
skrokkurinn tók aó titra og sfga
áfram. Brátt hvarf
Southampton I þokuna, og skip-
iö valt á löngum, þungum öld-
unum á ferð sinni um Atlants-
hafiö til Suður-Afriku. Farþeg-
arnir tólf hundruð tóku upp föt
sfn niðri i klefunum eöa gengu
um uppi á þilfari. Margir virtu
samferðamenn sína fyrir sér I
laumi. Þeir mynduðu sér skoð-
anir tii bráðabirgða um. hverj-
ir væru leiðindaskjóður og
hverjum gæti verið skemmti-
iegt að kynnast á leiðinni.
Erik Forss naut tilverunnar I
rfkum mæli. Ifann hallaði sér
yfir borðstokkinn og andaði
djúpt að sér sjávarloftinu og
freisinu. Hann var gagntekinn
af þeirri dásamiegu tilfinn-
ingu, að nú biðu hans ævin-
týrín. Stöðugt jókst bilið milli
hans og foreldra, félaga og
kennara. sem höfðu nú I
tuttugu og fjögur ár skipt sér af
honum. Honum fannst hann
vera frjáls og einn, hraustur og
fullur af lífsþrötti. Ný tilvera
og ný verkefni biðu hans hin-
um megin á hnettinum. Hann
fór að ganga um á þilfarinu.
Vindurinn lék I Ijósu hári
hans. Köld hafgolan var dýrleg.
Hann hafði Utinn áhuga á að
kynnast fólkinu. Það var ekkert
eftirsóknarvert að fara að bind-
ast nýjum böndum og skyldum.
Bezt að njóta frelsins fyrst og
bfða átekta. Sfðan gæti hann
hugleitt f ró og næði, hverjir
væru verðugir þess, að hann
blandaði geði við þá.
— Er ungi maðurinn á leið
til Höfðaborgar? sagði rödd
rétt hjá honum.
Nú byrjar það, hugsaði Erik.
Aldrei fá menn að vera f friði.
Hann horfði kuldalega á
ókunna manninn og virti hann
fyrir sér. Sá var í góðum hold-
um.
— Nei, til Duban.
— Heldur svalt veðrið, finnst
yður ekki?
— Neí, það er dásamiegt.
Erik strauk hárið upp frá
enninu, leit út yfir sjóinn og
vonaði, að maðurinn færi sfna
leið. Maðurinn var stórtenntur
og útmynntur og með vörtu á
enninu. Hann var sérlega óað-
laðandi. Hann rauf kyrrðina
einu sinni enn: — Ungi maður-
inn’er ekki frá Suður-Afrfku?
— Nei.
— En ég er þaðan. Ég fædd-
ist þar suður frá. Afi minn kom
þangað frá Ilollandi. Þetta er
dásamlegt land. Ég heiti
Potgieter.
— Einmitt, já. Ég ætla niður
og taka upp farangur minn.
Sælir á meðan.
— Já, so long, við hittúmst
sjálfsagt fljótlega aftur, býst ég
við, ha, ha.
Ekki, ef ég má ráða, hugsaði
Erik. Hann hélt á braut, svo
hratt sem hann taldi sæmandi
og hvarf niður stigann. Niðri
hitti hann klefafélaga sinn,
sænskan kristniboða, sem
horfði á hann með nokkurri
gagnrýni.
Nokkra daga iosnaði Erik við
ónæðið af hálfu þess holduga
og annarra áleitinna manna.
Það var töluveróur blástur
nokkrar klukkustundir eftir að
þeir höfðu siglt frá
Southampton, og suður f
Biskaiaflóa varð allhvasst. Far-
þegar hurfu fljótlega af þilfari
og úr setustofum. Niðri f klef-
unum stundu þeir hver i kapp
við annan og f ýmsum tónteg-
undum. Sterk angan af svína-
kjöti barst úr eldhúsinu. Fölir
þjónar þutu fram og aftur og
hjálpuðu eínum og einum
klefabúa. Tilveran blandaðist
galli. Hún var tóm, tilgangslaus
og blátt áfram ógeðsleg.
Smám saman lægði veðrið.
Hreyfingar skipsins minntu á
sfðustu hnykki járnbrautariest-
ar, sem fór um f jöll og dali.
Farþegarnir skutu upp koll-
inum, hver á fætur öðrum, fölir
og teknir, og fóru að hugsa um
iffið og fæðuna að nýju. Daðrið