Morgunblaðið - 22.10.1977, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 1977
33
Tónabóó: Imbakassinn. Misgóður gálgahúmor af ekki
ósvipuðum toga og áramótaskaup Sjónvarps.
Nýja Bíó: Enn gefst mönnum kostur á að sjá einhverja
meinfyndnustu gamanmynd síðari ára. Mynd sem kemur
hvaða fýlupoka í gott skap. MASH er einstök.
Stjörnubíó: Ef ykkur langar til að láta ykkur leiðast, þá
sjáið GLEÐIKONUNA.
Austurbæjarbíó: Brokkgeng, en yfir höfuð skemmtileg
tilraun til að fara utan alfaravegar í gamanmyndagerð.
Á NÆSTUNNI
AlíSTl RBÆJARBÍÓ:
THE SONG REMAINS
TEH SAME
Fljótlefía verAur tckin liór
til sýninga (en Austur-
bæjarbío verður þrjátfu ára
í næstu viku), ni.vncl soni
tekin var al' hljóinloikuni
einnar vinsælustu rokk-
hljómsveitar sem uppi hef-
ur verið, — fyrr o” síðar,
Led /eppelin.
-------------------1
Á leið útí bláinn
hinu litla. þriggja manna
samfélagi, gegn
miskunnarlausu umhverfi
sem veitir þeim lítið skjól
sem undir verða í fang-
brögðunum við kerfið. En
söguhetjur hans eru, því
miöur, alltof óljóst dregnar
og dýpt þeirra nánast eng-
in. Og sem heild er myndin
slitrótt og ófullnægjandi á
margan hátt.
Á hinn bóginn, — ef
myndin er bútuö niður, þá
eru rnargir hlutar hennar
geröir af kunnáttusemi
sem á eftir aö hemja, hand-
bragðið kemur oft viö taug-
ar áhorfandans, myndin
oftast bráðfyndin, en á
köflum næstum tragísk.
Eins er það eftirtektarvert
að versu myndin er
blessunarlega laus við all-
an yfirborðsskap, heldur
eðlileg og mannleg. Sýnir
hversdagslegir, raunveru-
legir hlutir, sem sjaldan
bregður fyrir á hvíta tjald-
inu (líkt og þegar Rafferty
l.vktar af bensinrökum
tvisti í einhverjum
þynnku-ráfugangi).
Sviðsetningar eru oft
þaulhúgsaðar, staðsetning-
ar leikara nákvæmar og
ýmis atriðin minnisstæð.
T.d. atriðið þegar Mac fer
að gefa hljómlistarmannin-
um undir fótinn, Rafferty
fylgist harmsleginn með,
vitandi að hann er ófær um
að ráða framvindu mála,
en Frisbee veit gjörla hvaö
er að gerast og metur við-
brögð þeirra allra. Atriði
sem gerist á eftir, er ekki
síöra, þegar upp hefur
komist um pretti Frisbee
og lif hennar hangir á blá-
þræði þarsem hún stendur
gagnvart vopnuðum lög-
regluþjóni sem auösjáan-
lega hefur verið þjálfaður
eftir reglunni að skjóta
fyrst' en hugsa svo. Þar
tekst - Raffferty að bjarga
henni á síðustu stundu.
Spenna augnabliksins er
mögnuð með snöggum,
áhrifamiklum klippingum.
Richards tekst undan-
tekningarlaust að ná miklu
fram úr leikurum sínum.
Aðalhlutverkin þrjú eru i
öruggum höndum og sama
verður sagt um minni hlut-
verkin. Harry Dean Stant-
on (sem leikið hefur í öll-
um myndum Richards) er
raunverulegur í hlutverki
bækfaða hermannsins;
Alex Rocco er óborganleg-
ur sem Las Vegas „bísinn ",
og ekki má gleyma kynvill-
ingslega söngvaranum í
spilavítinu er vakti mikinn
hlátur áhorfenda. Ein-
hverjir þeirra hafa þó
sjálfsagt dáð hann hér i
eina tið, því þar var enginn
annar kominn en Louis
gamli Prima.
Richards slær á marga
strengi, jafnt viðkvæma
sem létta, en yfir höfuð er
frásagan af þessu utan-
garðfólki kerfisins
skemmtileg.
En sökum þeirra galla
sem nefndir hafa verið á
undan, þá kemst meining
myndarinnar í KVENNA-
KLÖM aldrei á leiðarenda,
— frekar en söguhetjurn-
ar.
Að lokum má geta þess
að Richards hlaut loks
mjög góðar viðtökur, bæði
almennings og g-agnrýn-
enda með næstu mynd
sinni, FARWELL MY
LOVELY (sýnd í Hafnar-
bió i fyrra) og nú nýveriö
var frumsýnd nýjasta
mynd hans, MARCH OR
DIE, og hlaut hún sam-
ærilegar móttökur.
AUSTURBÆJARBÍÖ:
1KVENNAKLÖM
(„Rafferty and the Gold
Dus( Twings“)
Handrit: John Kaye,
Myndataka: Ralph
Wollsey, A.S.C. Tónlist:
Artie Butler Framleið-
andi: Michael Gruskoff.
Randarísk, Warner Bros,
1975.
Kristel og Dallessandro I GLEÐIKONAN.
Kynslævandi kynlífsmynd
SJÖRNUBIÖ:
GLEÐIKONAN
Það væri fásinna að ti-
unda þennan franska hor-
titt, ef ekki kæmi til sú
staðreynd að í augum al-
saklausra borgara getur
hann litið dálitið freistandi
út — sérstaklega þar sem
aö sjónvarpsleysið ei faríð
aö segja til sin. Þá mun og
miklu ráða óskhyggja um
kynæsandi bólsenur og
endurminningin unt álfa-
kropp Sylviu Kristel sem
opinberaðist þjóðinni í hin-
um faglega gerðu
EMMANUELLE myndum.
Hér gengur allt á aftur-
fótunum. Myndin er maka-
laust samsull vankunnáttu
og getuleysis, kyndeyfðar
og afkáraskapar sem sést
hefur langa-lengi. Og varla
skín i naflann á Sillu.
En ef þú ert masökisti,
máttu til með að sjá
GLEÐIKONUNA. (Reynd-
ar grét langþreytt publik-
um einu sinni úr hlátri. En
svo öheppilega vildi til að
það var yfir þvi atriðinu
sem átti augljóslega aö
vera það svæsnasta, tásog-
inu.)
Sylvia má gæta sin i
framtiðinni að leika ekki i
fleiri invndum þessum lík-
um, ef hún ætlar á annaö
borð að halda á loft
„heiðri" sinum. Og
Dallesandro ætti að snúa
vestur um haf og taka upp
þráðinn að nýju. i myndum
Warhols, þar sem ..hiéíi-
leikar'' hans nutu sín mun
betur.
FYRSTU tvær myndir
Dick Richards sem leik-
stjóra, bera reynsluleysi
hans annars vegar en hæfi-
leikum og auðugu
ímyndunarafli hins vegar,
glögglega vott. Frumraun
hans var minnisstæð; lít-
ríkur og ærið óvenjulegur
vestri, THE CULPEPPER
ATTLE CO. (sýndur i Nýja
Bíó fyrir nokkru síðan), og
síðan kemur í
KVENNAKLÖM, sem líkt
og hin fyrri, fór fyrir ofan
garð og neðan hjá flestum.
Megingalli myndarinnar
er óhnitmiðað og glopótt
handrit. Rafferty (Alan
Arkin) er bölsýnn
drykkjumaður sem er ný-
hættur í landgönguliöi
flotans, hvar hann hefur
eytt tuttugu af bestu árum
ævi sinnar. Starfar hann
sem prófdómari hjá bif-
reiðaeftirliti Kaliforníu-
ríkis. „The Gold Dust
Twings", eru Mac (Sally
Kellerman), sem er á
„reki" um landið í leit aö
starfi sem söngkona með
þjóðlagahljómsveit, og
Frisbee, Mackenzie
Philips), munaðarlaus tán-
Skemmst er frá að segja,
að leiöir þessa þriggja per-
sóna liggja saman, þegar
tær stöllurnar ræna
Rafferty og bíldruslu hans
og hóta honum lífláti ef
hann ekki aki þeim til New
Orleans, með viðkomu í
Vegas og Tuscon, heima-
borg Mac. Rafferty sleppur
fljótlega úr prisundinni —
til þess eins að leita vin-
konurnar aftur uppi, þar
sem hann uppgötvar að
þær hafa veitt smá til-
breytni inní ömurlegt
hversdagslif hans.
Og áfram er haldið —
úti, bláinn — og lifaö á
klækibrögðum, smástuld-
um og svindli stallsystr-
anna.
Rafferty og Mac verða
elskendur um tíma, eóa
þar til hún hittir hljóm-
sveitarstjóra sem biður
henni betur. Samtímis er
Frisbee hneppt í varðhald
og send til baka á upptöku-
heimilið sem hún var ný-
strokin af. Einn og yfirgef-
inn, heldur Rafferty til
hælisins. þar sem hann
læst vera faðir stúlkunnar.
Honum tekst þannig að fá
hana lausa, svo þau geti
haldið áfram, — eitthvað
útí bláinn.
Richards sýnir þarna, i
léttum tón, lifsbaráttuna í
VIÐ KYNNUM
ingur sem kominn er á
flæking með þessari vin-
konu sinni sem hún kynnt-
ist í fangelsi.
síðar í „Luv“, sem var leik-
stýrt af Mike Nichols, sem
tæpast átti nógu sterk lýs-
ingarorð yfir hæfileika
Arkins.
Arkin sannaði strax í
fyrsta aðalhlutverki sínu í
kvikmynd, (THE • RUSS-
IANS ARE COMING, THE
RUSSIANS ARE COM-
ING), að hann átti heima í
innsta hringnum, og síðan
kom hver myndin á fætur
annarri: WOMAN TIMES
SEVEN, WAIT UNTIL
DARK INSPECTOR
CLOUSEAU, THE HEART
IS Á LONELY HUNTER,
CATCH 22 (tvímælalaust
hans besta mynd): LITTLE
MURDERS, THE LAST OF
THE RED HOT LOVERS,
FREEBIE AND THE
BEAN, og í sumar var
frumsýnd nýjasta mynd
hans, sem hann leikstýrir
jafnframt: FIRE SALE. Þá
má ekki gleyma hlut hans í
hinni ágætu gamanmynd
sem Gamla Bíó sýndi á dög-
unu, HEARTS OF THE
WEST.
ALAN ARKIN
Fæddur í Brooklyn árið
1934, af rússnesk-þýskum
gyðingum. Byrjaði í
skemmtanaiðnaðinum ung-
ur, og þá sem meðlimur í
Þjóðlagatríói. Sneri sér síð-
an að leiklistinni og loks,
árið 1963, sló hann i gegn á
Broadway í leikritinu
„Enter Laughing", og ári
Alan Arkin í hlutverkinu
sem gerði hann heims-
frægan: skipstjórinn á
rússneska kafbátnum í
TEH RUSSIANS ARE
COMING, THE RUSSIANS
ARE COMING.