Morgunblaðið - 13.11.1977, Síða 12

56
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. NÓVEMBER 1977

MANUELA WIESLER
FLAUTULEIKARI í VIÐTALI VIÐ

(Ljósm.
Kristinn.)
Flestir íslendingar, að
minnsta kosti þeir sem hafa
áhuga á tónlist. munu
kannast við nafn Manuelu
Wiesler flautuleikara. Það
vita sömuleiðis flestir að
hún sigraði í norrænni
kammertónlistarkeppni
ásamt Snorra Sigfúsi
Birgissyni s.l. ár og vann
þriðju verðlaun í flautuleik-
arakeppni á Ítalíu nú fyrir
skömmu. Þeir eru hins veg-
ar eflaust færri sem vita að
hún er aðeins rúmlega tví-
tug að aldri og býr á Báru-
götu ásamt manni sinum.
Sigurði I. Snorrasyni hljóð-
færaleikara og tveimur son-
um, Mariani sem er rúm-
lega tveggja ára, og Daniel,
sem er eins árs. S.l.
fimmtudag hélt ég vestur á
Bárugötu til þess að eiga
viðtal við Manuelu. Þegar
mig bar að garði var hún að
ræða við Helgu Ingólfsdótt
ur semballeikara í sima um
vætanlega jólatónleika
þeirra, en eftir skamma
stund sátum við og spjöll-
uðum saman. Ég byrjaði á
þvi að spyrja Manuelu um
ævisögu hennar fram að
þessu.
„Ég er fædd i Brasilíu."
— Ha?
„Foreldrar minir voru þar á
ferðalagi þegar ég kom í
heiminn. Nú, til að fara hratt
yfir sögu, þá fluttist ég til
Vínar þegar ég var tveggja
ára og ólst þar upp. Ég byrj-
aði að læra á flautu tíu ára að
aldri og útskrifaðist úr
skólanum þegar ég var sex-
tán ára. Á meðan ég var í
skólanum ferðaðist ég mikið
á vegum skólans og austur-
ríska menntamálaráðuneytis-
ins, ýmist sem einleíkari eða
með tríói Ég lék þá m a. í
Þýzkalandi, Rúmeníu, Tyrk-
landi, Egyptalandi og svo
náttúrulega i Austurríki. Eftir
að ég útskrifaðist kynntist ég
manni mínum, þar sem við
„Ef
enginn
vi/di
h/usta
ámig,
hefurþetta engaþýdingu
vorum saman í hljómsveit í
Vín og við fluttumst svo hing-
að til lands árið 1 973. Nú, ef
ég á að segja eitthvað frá
ferli minum síðan, þá er það
helzt að við Snorri unnum
þessa kammertónlistar-
keppni í Helsinki i fyrra og
fengum þá fé til þess að geta
ferðazt um Norðurlönd og
haldið hljómleika. Við lékum
í Kaupmannahöfn, Ósló og
Stokkhólmi, en' þar hélt ég
einnig einleikstónleika. Svo
tókst mér að vinna þriðju
verðlaun i flautuleikara-
keppni á Italíu í sumar og þar
fyrir utan hef ég að sjálf-
sögðu haldið nokkra tónleika
hér".
—- Hvers vegna fékkstu
áhuga á að læra á flautu?
„Já, þegar ég var krakki
heyrði ég einhvern tima
flautuleik í útvarpinu og það
hreif mig svo mjög að ég
heimtaði að mér yrði gefin
flauta. Foreldrar minir tóku
þessu sem hverri annarri
heimtufrekju sem von var, en
þegar ég var tíu ára fékk ég
gamla flautu í jólagjöf og fór
að læra. Það gekk mjög vel
og ég hef spilað á flautu
siðan og aldrei séð eftir þvi "
— Hvað er það sem gerir
það að verkum að þú kannt
betur að meta flautuna en
önnur hljóðfæri?
„Ég held að það sé hið
beina og milliliðalausa sam-
band milli flautuleikarans og
tónsins sem hann myndar.
Það er enginn mekanismi
sem myndar tóninn, heldur
einungis blástur hljóðfæra-
leikarans. Þetta gerir flaut-
una svo einlæga og gefur
einnig mikla möguleika til að
ná fram ýmsum blæbrigðum.
Þessr milliliðalausi tónn nær
einnig mjög vel til áheyrenda
í einlægni sinni."
— Nú gefur tónlist öllum
eitthvað, sem á hana hlýða,
en hvað gefur tónlistin sem
þú leikur, sjálfri þér?
„Hún gefur mér fyrst og
fremst möguleíka á að ná
nánari sambandi við fólk en
mér er unnt til dæmis með
því að tala. Ég fæ útrás fyrir
tilfinningar minar og get haft
áhrif á tilfinningar annarra
Svo er náttúrulega spenn-
andi að glima við erfið verk-
efni og sigrast á erfiðleikun-
um Aðallega er þetta þó
tjáning. Sumir eru listamenn
? lífi sínu. Þeir geta tjáð sig
og haft áhrif, bara með
breytni sinni, þeir eru heppn-
ir."
— Hefurðu fengizt eitt-
hvað við að semja tónlist?
„Ég samdi óperu þegar ég
var tiu ára, síðan hef ég
ekkert samið. Ég gæti þó
alveg hugsað mér það
seinna. Ég má alls ekki vera
að þvi núna. Það fer svo
mikill timi í æfingar að ég get
ekkert annað gert, fyrir utan
heimilisstörfin. Ég hef líka
mun meira gaman af því að
spila. Þegar maður semur
eitthvað, þá klárar maður
það og segir svo bless við
það og einhverjir aðrir flytja
svo það, sem maður var að
segja, öðru fólki Það er ein-
mitt þetta samband við fólkið
sem ég hef svo gaman af.
Þegar augnablikið skiptir
öllu, hver einasta nóta er
bara til eitt augnablik Þarna
komum við aftur að tjáning-
unni. Ef ég gæti sagt allt með
orðum sem ég segi með
flautunni þá væri ég ræðu-
maður og ef ég gæti leikið,
væri ég leikari".
— Hvernig tilfinningar
berðu til flautunnar þinnar?
„Ég held það sé ekki hægt
að kalla það annað en ást.
Þessi flauta sem ég á er orðin
ansi gömul og farin að gefa
sig, en þegar hún er i viðgerð
og ég get ekki spilað i nokkra
daga þá líður mér hörmu-
lega Þessi flauta hefur líka
sinn persónuleika. Stundum
vill hún bara alls ekki spila,
en stundum er hún líka í
ágætu skapi og þá er allt í
lagi
— Hvort líturðu heldur á
sjálfa þig sem Austurrikis-
mann eða íslending?