Morgunblaðið - 13.11.1977, Blaðsíða 28

72
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. NÓVEMBER 1977
vlEP ll\ r~ _
MORÖtHv-.'v’ ((> r^f ; "CLru/ r— W
MrtlNU ,1 l ^
GRANI göslari
Þella er eini sanni froskmaðurinn — hann minnir þ6 á frosk —
held ég?
Lítum til sjúkra
einstæðinga
Af hverju ertu alltaf að heim-
sækja hana Siggu syslur mína.
— Attu ekki sjálfur systur?
Þarna sérðu — það er hættu-
legt að fljúga!
Hér i borg, eins og sjálfsagt
annars staðar, finnast margir ein-
stæðingar. Þeir búa einir og njóta
ekki umhyggju venslamanna.
Verst eru þeir settir sem svo las-
burða eru að þeir komast ekki út
fyrir dyr. Að visu eiga þeir kost á
að fá frá þvi opinbera einhverja
húshjálp og jafnvel heimsókn
hjúkrunarkonu, en nokkuð er sú
aðstoð í molum, ef rétt er sem ég
hef heyrt, að slik aðstoð sé aðeins
veitt fimm daga vikunnar. Hvað
sem um það er, er hitt víst að
þessi hjálp verður harla
ópersónuleg að jafnaði. Það sem
þessa einstaklinga vantar eru per-
sónuleg tengsl. Þeir eru einangr-
aðir i andlegum skilningi og ein-
mana. Dagstundirnar verða þeim
samfelid þjánirig vegna skorts á
félagsskap. Þetta einmana fólk
þráir og þarfnast að geta blandað
geði við aðra, talað við og hlustað
á þá. Ég hef kynnst einstæðingum
sem vegna heilsubrests komast
ekki út fyrir hússins dyr og eru
einir svo til alla daga og ég hef
heyrt um enn fleiri. Þetta fólk
lifir einmana og yfirgefið í þétt-
býlinu. Það er utanveltu 1 sam-
félagi allsnægtanna, samfélagi út-
varps og sjónvarps, og ástæðan er
sú, að það vantar hlýleg persónu-
tengsl, geðrænt samband, við aðr-
ar manneskjur. Finnst ekki mögu-
leiki til úrbóta í þessu efni, vilja
ékki í rauninni allir þessum ein-
stæðingum vel? Ég vil svara báð-
um þessum spurningum játandi.
Það sem vantar er frumkvæði
góðra manna og siðan fram-
kvæmd. Ég tel að best fari á þvi
að féiag, sem hefur liknarmát að
verkefni, tæki þetta vandamál á
sina arma og skipulegði hjálpar-
starfið. Eg trúi ekki öðru en að
nægilegur hópur sjálfboðaliða,
karla og kvenna, fengist til starfa
i þágu einstæðinganna. Starfið
yrði fólgið i reglubundnum heim-
sóknum til þeirra, með samtölum
og öðru er til félli. Vill ekki Rauði
kross Islands beita sér fyrir þessu
máli? Ef hann hefur þegar gert
það er það i of litlum mæli og nær
BRIDGE
Umsjón: Páfí Bergsson
Um 30 ára skeið ritstýrði AI-
phonse Moyse Jr. bandaríska
mánaðarritinu Bridge VVorld við
góðan orðstir. Og greinar hans
um sjö spila tromplit, sem skipt-
ist 4—3 fóru víða. 1 meistaramóti
New York borgar nýlega var ein
slík samlega umræðuefni spilara
þar þó að gameið væri mun betra
í öðrum lit.
Austur og vestur á hættu en
norður gaf,
Norður
S. AKD
H. A74
T. AKD1052
L. K Austur
S. G943
H.1082
T. 8
Suður L. D8762
S. 1072
H. K653
T. 763
L. 1054
Við sjáum að fimm tíglar eru
bombuþéttur samningur. En
hvernig sýnist lesendum að spila
eigi fjögur hjörlu eftir, að vestur
spilar út spaða?
Ná þarf trompunum af and-
stæðingunum en því fylgja vand-
kvæði. Tromp verður að vera í
blíndum til að stöðva laufið. Og
ekki dugir að spíla tíglunum því
austur trompar við fyrsta tæki-
færi, og trompar aftur þegar vest-
ur hefur fengið á laufaásinn. Til
greina kemur að spila strax lágu
hjarta frá báðum höndum, sem
öft er rétt i stöðu sem þessari. En
það dugir ekki heldur. Vörnin
spilar þá tvisvar laufi, blindur
trompar og ekki er fyrir hendi
innkoma á hendina til að taka
siðustu trompin.
Greinilegt er að hjörtun verða
að liggja 3—3 og eina leiðin er að
spila laufakóng í öðrum slag til að
skera á samgönguleiðir varnar-
innar. Spili vestur þá aftur laufi
er það trompað í blindum og ás,
kóng og þriðja hjartanu spilað.
Unnið spil.
Það er því best, að vestur spili
hlutlausu spili, t.d. spaða eftir
I nn. Sagnhafi tekur þá
tv tromp og spilar síðan
tígiunum. Enn er tromp í blind-
um og vörnin getur aðeins fengið
U lagi á tromp auk laufássins.
nn, tíu árum eftir dauða-
M< . er trompsamlega þessi oft
neftid „Moysian fit“.
Vestur
S. 865
H. DG9
T. G94
L. ÁG93
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANOER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
93
og dómharður. Hann reyndi aö-
eins að breiða yfir særða löng-
un eftir félagsskap. En ögrun
Eriks varð hann að svara.
— Og af þeim sökum geta
þeldökkir menn ekki fengið
réttindi samborgara? Þú átt við
það? Er ekki líka til óþrifnað-
ur, ofbeldi og fáfræði meðal
hvítra manna í Suður-Afrfku?
— Jú, svo sannarlega, það
hefur ekki farið fram hjá mér.
Amed horfði í gaupnir sér.
Hann beitti á ný gömlu rökun-
um, ófús og ósjálfrátt. — Og
slíka hluti láta menn sem þeir
sjái ekki, þegar kynþáttur
þeirra sjálfra á í hlut. Þeir geta
lýst hryggð sinni yfir því, að
kynbra*ður þeirra séu skamml
á veg komnir. en þeim kemur
ekki til hugar að svipta þá
kosningarétti og slíkum ga-ðum
og draga þá i sérstakan dilk af
þeim sökura. En þegar þeir
kynnast fáfræði og hrottaskap
hjá öðrum kynþáttum, þá riður
á að taka i taumana og draga
ekki af sér. Þá á ekki við að
vera umburöariyndur.
Erik vildi forðast rifrildi.
— Nú , það getur svo sem
verið, að þú hafir rétt fvrir þér,
mælti liann. — Eg fyrir mitt
levti get þó varla óskað þess, að
svertingjarnir komist til valda.
Pyndingarnar, sem ég þoldi 1
Brakpan, hafa gert við tor-
trygginn gagnvart þeim.
Ég verð að re.vna að fá Erik
til aö ræða um flóttann inn í
undirganginn.
— Nú, en hvernig Ifður þér,
þegar aðrir hvítir menn sjá, að
þú hefur samne.vti við þeidökk-
an mann? Það er líklega svolfl-
iö þvingandi?
Erik horfði til fjallanna og
reyndi að semja heppilegt svar.
— Já, því er ekki að leyna. En
það dugir ekki að láta það hafa
áhrif á sig, sagði hann að lokum
rólega.
Löng þögn. Það tókst ekki.
Erik vildi ekki híla á agnið.
Það var ekki um annaö að
ræða en fara aftur inn, taka
saman föggur sínar og halda lil
stöðvarinnar.
Þegar þeir kvöddust, minnt-
ist Ahmed ekki á, að ánægju-
legt væri að hitta Erik, og hann
bað hann ekki að koma aftur í
heimsókn t'il þeirra.
XXX
Mörgum klukkustundum síð-
ar sátu Ahmed og Anna enn þá
í dagslofunni. hvort með sína
bókina. En Ahmed horföi yfir
bókina og niður á gólfið. Hon-
um þólti eins og þau Anna
væru ein á stórum, auðum
borgarvegg með turnháum
múrum í kring og varðmönnum
á múrunum. A múrunum gat
hvarvetna að Ifta: „Aðeins fyrir
hvfta menn. Og þegar Erik fór
út, var sfðasta hliðini i múrun-
um lokað með tvöfaldri læs-
ingu.
Ilann sá aftur breitt bak Er-
iks fyrir sér, þegar hann kvaddi
og héll til járnbrautarstöðvar-
innar. Þegar Erik fór, hvarf síð-
asta vonin. Vonbrigöin voru
miklu sárari en hann hafði bú-
izt við.
Anna sá, hvernig honum var
ínnanbrjósts, og hún lók sig á
af öllum kröftum. sem hún átti
enn yfir að ráða.
— Ahmed, sagði hún og tók f
hönd hans, — mundu það, að ég
stend alltaf með þér, hvað sem
á dynur. Hún reyndi aö hlæja.
— Ég hef lofað að vera hjá þér,
þangað lil dauðinn skilur okk-
ur að.
— Þakka þér f.vrir, Anna.
Hann hélt áfram að hugsa:
Þangað til dauðinn skilur okk-
ur að, þangað lil dauöinn skilur
okkur að...
Fjórum vikum sfðar. Ahmed
var úti í garði og horfði á Önnu
aftan frá. Hún sat á sfnum
venjulega stað á steinriðinu.
Eitlhvað hafði hrostið innra
meö henni. Hún leit oft á
Ahmed án þess að sjá hann.
Hún gat setiö klukkustundum
saman með krosslagða hand-
leggi og starað sljóum augum
fram fyrir sig. Þegar hann
spurði, svaraði hún annars