Morgunblaðið - 22.12.1977, Blaðsíða 1

Fimmtudagur
22. desember
Bls. 33-64
Ég hafði haldið að stressinu
hefði lokið i gærkvöldi. Þegar
ég dróst lémagna með töskuna
mína út af Ben Gurion-flugvelli
og hafði lokið við að senda telex
i metratali til Morgunblaðsins
um heimsókn Sadats. Það var
farið að dimma, ég tók mér
leigubíl inn í Tel Aviv, sté af á
Atarimtorgi. Þar skjögraði ég
inn á næsta matsölustað, pant-
aði mér hvitvín og salat og orti
eitt innblásið ljóð. Að svo búnu
inn á næsta hótel, sem reyndist
vera Plaza, glæsilegt hótel, þar
sem gisting með morgunverði
kostaði 30 dollara. Ég ákvað að
láta mig ekki muna um það.
Mér var tekið fagnandi og þeg-
ar ég sagðist vera blaðamaður
var mér tjáð ég fengi ríflegan
afslátt.
TWA-vélin til Aþenu, sem ég
átti pantað far með, átti að fara
frá Ben Gurion-velii klukkan
níu morguninn eftir. Það þýddi
að ég varð að vera úti á völl í
síðasta lagi klukkan sjö, því að
skoðun og rannsókn EL AL tek-
ur að minnsta kosti tvo tíma.
Það var mín fyrri reynsla. Það
er ekki nóg með að tekið sé upp
úr töskunni hvert snifsi og það
JOHANNA KRISTJONSDOTTIR:
skoðað rækilega, heldur eru
Iíka yfirheyrslur um tilgang og
takmark heimsóknar, einhverja
sem gætu lagt inn orð fyrir mig
ef á þyrfti að halda, rannsókn á
því hvort ég væri á skrá yfir
þjóðhættulegar verur, vopna-
leit og ég veit ekki hvað.
Til að hafa góðan tíma til að
snæða morgunverð og komast
út á flugvöll og fá mér bjór .
fyrir flugið, bað ég elskulegu
stúlkuna í móttökunni að láta
vekja mig klukkan sex. Hún
hélt það væri nú meira en guð-
velkomið og sagði þau myndu
útbúa handa mér morgunverð
þótt ég yrði svona árla á ferð-
inni. Svo skreiddist ég upp í
lúxusherbergið mitt og hafði
ekki einu sinni rænu á að
skrúfa frá litasjónvarpinu,
heldur velti mér á eyrað og
steinstofnaði.
Ég vaknaði hress og endur-
nærð og af sjálfsdáðun kiukkan
fimm mínútur fyrir átta.
Um leið og ég reyndi að gera
allt í senn, tina á mig spjarirn-
ar, henda niður í töskuna og
bursta í mér tennurnar hringdi
ég niður og sagði tryllingslegri
röddu að það hefði gleymzt að
vekja mig, flugvélin færi eftir
klukkutíma, þar af væri hálf-
tímaferð út á völl, ég fengi eng-
an morgunverð, veskú panta
hraðskreiðasta leigubil í bæn-
um, hafa til reikninginn.
Þegar ég kom brunandi niður
í lyftunni augnabliki síðar var
verið í rólegheitum að reikna út
afsláttinn minn. Ég bað þá i
hamingju bænum að gleyma
honum, henti þrjátiu dollurum
á borðið og horfði í allar áttir
eftir leigubilnum. Dyravörður-
inn kom þjótandi og sagðist
hafa fengið albezta leigubíl-
stjóra í Tel Aviv. Svo benti
hann mér á ég hefði gleymt að
læsa almennilega töskunni
minni, svo að föt og bækur voru
að byrja aó renna út. Stúlkan í
móttökunni var með grátstaf-
inn í kverkunum. Hún sagðist
mundu hringja til TWA á vell-
inum og segja hvernig i málinu
lægi, vinsamlegast láta vélina
bíða eftir þessum merka far-
þega. Ég hafði ekki trú á að
þetta gengi, hlammaði mér
stressuð og úfin upp í leigubíl-
inn og svo lögðum við af stað.
Flestir aðrir íbúar Tel Aviv
virtust einnig vera að Ieggja af
staó um þetta leyti og Reykja-
Dálítil
lífsreynslusaga
víkurumferð á föstudegi var
eins og blávatn hjá þessum
ósköpum.
Við komum út á völl þegar
klukkuna vantaði kortér í brott-
för. Sem ég henti einhverri
óguðlegri upphæð í leigubil-
stjórann og mátti ekki vera að
þvi að bíða meðan hann gæfi til
baka, datt mér í hug hvort ég
ætti ekki bara að gefast upp hér
og nú — á þessari stundu. Horf-
ast í augu við að ég næði ekki
þessari vél og reyna að fá far á
morgun.
En á meöan eg var að hugsa
þetta barst ég með ógnarhraða
að farangursskoðuninni. Og þá
var teningnum kastað. Blíð-
lyndisleg og mjúkmál stúlka
tók til óspilltra málanna. Hvaó-
an ég væri að koma, hvers
vegna ég væri svona mikió að
flýta mér, ég liti út fyrir að
vera eitthvað óróleg, var ein-
hver ástæða fyrir því? Hvort
hún gæti hringt í einhverja sem
gætu sagt deili á mér. Þegar
hún væri búin að því myndi
hún síðan skoða töskuna mína.
Ég taldi að sundin væru þeg-
ar lokuð. Ég kæmist ekki til
Aþenu í dag. Þaðan af síður til
Krítar síðdegis eins og hafði
verið á prögramminu.
Hún horfði á mig ástúðlega,
en ég sá í gegnum hana, þær
litu nógu meinleysislega út
þessar stúlkur, en hún myndi
skjóta mig niður með bros á vör
ef ég reyndi að hrifsa töskuna
mína og ryðjast að næstu varð-
stöð. Svo að ég strauk af mér
stressið og sagði til tiltölulega
mildum róm:
„Kæra vina. Ég er sáramein-
laus blaðamaóur frá Islandi,
hérna sérðu öll skilrikin mín og
bólusetningarvottorðið og blóð-
flokksskírteinið og bara allt
sem þji vilt. En ég er að missa
af flugvélinni minni... Ég kom
tii að fylgjast með Sadatheim-
sókninni fyrir Morgunblaðió,
Reykjavík, tslandi, og þú gætir
hringt bæði í Goldu Meir og
Fritzt Naschits ræðismann, ef
þú trúir mér ekki. Ég er ekki
með neina sprengju, bara
friðarplakat sem ég fékk i
Jerúsalem, tíu kiló af bókum og
skjölum og áprentaða skyrtu
með mynd af Begin og
Sadat...“
Ég komst ekki lengra í roms-
unni. Stúlkan hafði skellt aftur
töskunni minni og horfði hýr-
lega á mig:
— Nei, hvað segirðu,
þekkirðu Goldu Meir. Og ertu
blaðamaður frá íslandi?
Ekki vissi ég hvort hafði
betri áhrif á hana, en alla vega
gerði ég mér ljóst að nú voru
tæpar tíu mínútur þar til
Boeing vélin átti að fara í loftið.
Stúlkan horfði á mig stundar-
korn og sagði siðan þessi gagn-
merku lausnarorð: „Ef þú segir
ekki satt, verð ég leidd fyrir
herrétt. En ég ætla að treysta
þér. Af þvi þú ert frá íslandi og
meira að segja blaðamaður."
Ég gat ekki þakkað henni
sem vert væri. Ég tók stigann i
einu stökki. Næstu varðstöð.
Passaskoðun og flett upp til að
athuga hvort ég væri á skrá.
Þar var fyrir löng biðröð
Ameríkana sem voru að fara
eftir þrjá klukkutima. Ég oln-
bogaði mig fram fyrir og fékk á
bakið skæting og pblið orð eins
og vera ber. Maðurinn i passa-
skoðuninni var langtum
óhuggulegri en stúlkan niðri.
Samt ákvað ég að gera tilraun:
— Sjáðu til kæri vinur. Ég er
blaðamaður frá Islandi og flug-
vélin mín er að fara eftir fimm
mínútur. Ég á eftir að fara i
vopnaleit og handtöskuskoðun.
Þú getur hringt i Sadat — nei,
ég meina Goldu Meir ef þú trú-
ir mér ekki. ..
Þetta var farið að minna mig
ískyggilega á söguna um litlu
gulu hænuna. Stillinn i frá-
sögninni svipaður. Og í fátinu
hafði mér auðvitað láðst að taka
upp passann minn og var svo
Þaðhefnr
stuiidnni
sína kosti
að vera
blaðamað-
urfrá
íslandi
upptekin af því að reyna að
blíðka manninn að ég veitti því
seint og um síðir athygli að
hann hafði rétt fram höndina
eftir passanum fyrir æði-
stundu.
A undraskömmum tíma var
ég komin að vopnaskoðun. Þar
var líka biðröð. Ég ætlaði að
hefja þuluna eina ferðina enn
þegar undurblíður kvenmáður
kom á móti mér og hleypti mér
inn í skoðunarherbergi sem
opnað var sérstaklega fyrir mig
þótt biðröð væri við önnur.
„Hún hringdi upp til min
stúlkan niðri," sagði þessi
ágæta kona. „Ég ætla ekki að
tefja þig, fyrst þú ert blaðamað-
ur og ert frá Islandi. Þú verður
að gefa mér drengskaparheit
um að þú sért ekki með neitt í
töskunni eða á þér sem hættu-
legt getur talizt.“
Ég reyndi að stynja upp
einhverjum þakklætisorðum,
þetta var allt að verða svona
líka undursamlegt. Verst að
vélin myndi svo verða farin og
öll þessi elskulegheit til einsk-
is.
Ég hóf mikil hlaup eftir gang-
inum og sá á skerminum að
TWA var að fara i loftið. Loks
komst ég másandi að hliðinu.
Tveir hjartnæmir menn tóku
þar á móti mér. Þeir spurðu
hvort ég væri hún Mississ
Kripoldir og ég gekkst tafar-
laust við því.
Þeir drógu mig á milli síðasta
spölinn. Þeir sögðu það hefði
verið hringt frá Plaza og þar
hefðu menn sagt að gleymzt
hefði að vekja mig og ég hefði
hvorki fengið morgunverð né
afslátt. Svo var hringt úr far-
angursskoðun, svo úr vega-
bréfsskoðun og nú var vopna-
leitarskoðunin að hringja.
Ég komst að drossiu merktri
TWA í bak og fyrir. Mér var
slengt inn, töskunni líka og
brunað á ofsahraða út að vél-
inni. Það var byrjað að ræsa
hreyflana og öðrum dyrunum
hafði verið lokað. Þeir kvöddu
mig með virktum og sögðu þeim
hefði verið sönn ánægja að gera
mér þennan smágreiða — að
láta vélina biða — úr þvi sér-
stakiega að ég væri frá íslandi
og blaðamaður í ofanálag.
Ég stökk upp landganginn og
þegar inn kom fann ég sting-
andi augnaráð farþeganna á
mér. En ég hafði ekki orku í að
fara með söguna einu sinni
enn. Svo að ég settist niður og
leit á klukkuna. Hún var tiu
minúturyfir níu. Flugvélin átti
að vera farin fyrir tiu mínút-
um.
Og þegar ég var að spenna
öryggisbeltið greip skelfingin
Framhald á bls. 62.