Morgunblaðið - 14.03.1979, Side 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. MARZ 1979
Málfríður Tulinius
— Minningarorð
Minning:
WGVAR STEFÁN
KRISTJÁNSSON
Fædd 11. febrúar 1926.
Dáin 3. mars 1979
I dag verður til moldar borin
föðursystir mín, Málfríður
Tulinius, Framnesvegi 30, Reykja-
vík. Hún andaðist eftir stutta, en
erfiða sjúkdómslegu á Landspítal-
anum hinn 3. þ.m.
Fríða (eins og hún var alltaf
nefnd) var yngsta barn hjónanna
Hrefnu Lárusdóttur og Hallgríms
A. Tulinius, kaupmanns í Reykja-
vík. Hrefna og Hallgrímur
eignuðust tvö börn, auk Fríðu:
Axel Valdemar (dáinn 22. nóv.
1976), sem kvæntur var Áslaugu
Kristjánsdóttur, og Guðrúnu, sem
gift er Þorsteini Arnalds. Á
heimilinu ólst einnig upp sem eitt
systkinanna bróðursonur Hrefnu,
Hagbarður Karlsson (dáinn 28.
mars 1971) kvæntur Karítas Jóns-
dóttur. Móðir Fríðu, Hrefna, lést
af slysförum er Fríða var barn að
aldri. Faðir hennar kvæntist aftur,
og hét seinni kona hans Margrét
Jóhannsdóttir. Þau eignuðust einn
son, Hrafn, sem kvæntur er Helgu
Brynjólfsdóttur.
Fríða giftist ung Hektori
Sigurðssyni og áttu þau eina
dóttur, Hrefnu, sem gift er
Trausta Taustasyni. Fríða og
Hektor slitu samvistum eftir
stutta sambúð, og var Hrefna alin
upp hjá föður sínum.
Eg man ekki vel, hvenær ég
kynntist Fríðu fyrst. Hvort það
var, þegar hún kom austur á
Neskaupstað, eða þegar ég og
fjölskylda mín komum í heimsókn
til afa og Möggömmu á Rauðarár-
stíginn. Fríða bjó þá hjá föður
sínum og stjúpu í stuttan tíma.
Þessar heimsóknir til Reykjavíkur
voru okkur systrunum sérstaklega
ánægjulegar. Afi, amma og Fríða
spiluðu við okkur á spil, og venju-
lega voru góðgerðir úr Silla og
Valdabúð á boðstóium. Ég held, að
strax þarna á Rauðarárstígnum
hafi myndast sérstakt samband
okkar systranna við Fríðu. Hún
hafði sérstakt lag á að gera okkur
að vinkonum sínum, fyrst og
fremst. Við vorum aldrei smábörn
í hennar augum.
Eftir að fjölskylda mín fluttist
til Reykjavíkur árið 1966, urðu
kynni okkar af Fríðu meiri. Fríða
var þá gift Jóni Benjamínssyni, og
voru þau okkur mjög innan handar
fyrstu árin í Reykjavík. Ófáar voru
ferðirnar, sem þau fóru með okkur
á litla bílnum. Var alveg sama
hvort erindið var áríðandi, eða
bara að kaupa bíómiða fyrir
kvöldið, þau voru alltaf tilbúin.
Venjulega komu Fríða og Jón til
okkar á kvöldin. Þá var horft á
sjónvarp og rabbað saman. Stund-
um sat Jón og teiknaði, en Fríða
kom inn á herbergi til okkar og
sagði okkur frá liðnum tíma í
Reykjavík. Við urðum seint þreytt-
ar á frásögnum hennar, og
ógleymanlegar eru mér
frásagnirnar af stríðstímunum í
Reykjavík. Við lifðum okkur
algjörlega inn í þá óvissu, er ríkti
um afdrif sjómannanna, er skipin
fórust í stríðinu. Oft talaði hún við
okkur um vandamál lífsins, og
hvernig varast skyldi ýmislegt,
sem hún hafði reynt sjálf.
Umhyggjan sat í fyrirrúmi.
Sorg og gleði skiptast á í lífi
hvers manns. Margar ánægju-
stundir áttum við systurnar með
Fríðu. En einnig sorgin gisti oft
heimili hennar. Fríða missti
móður sína, eins og áður sagði,
kornung, og aftur og aftur hefur
hún orðið að sjá á bak sínum
nánustu.
Sambýlismaður Fríðu síðustu
árin, Rafn Ragnarsson, reyndist
henni mikil stoð í erfiðleikum
hennar, og vakti hann við dánar-
beð hennar til síðustu stundar.
Ég vil votta Rafni, Hrefnu,
dóttur Fríðu, systkinum og öðrum
aðstandendum dýpstu samúð. Að
lokum vil ég kveðja frænku mína
og óska henni guðs blessunar.
Hvíli hún í friði.
Berta A. Tulinius.
Fæddur 20. mars 1931
Dáinn 4. mars 1979
Umhyggjusamur og góður vinur
er genginn yfir móðuna miklu eftir
langa og erfiða sjúkdómsþraut.
Það er skarð fyrir skildi, þegar
ástríkur heimilisfaðir er kallaður
burt á besta aldri, frá eiginkonu,
sonum, aldraðri móður og stórum
systkina- og vinahópi.
Stefán var fæddur að Arnarnúpi
í Kelduhverfi við Dýrafjörð, 20.
mars 1931. Var hann næstyngsta
barn sæmdarhjónanna Kristjáns
Guðmundssonar og Guðbjargar
Guðjónsdóttur, er þar bjuggu á
föðurleifð hennar. Þeim hjónum
varð 9 barna auðið, en misstu eitt
þeirra strax við fæðingu. Systkin
Stefáns voru: Guðmundur, Guðjón,
Sigríður, Elís, Bjarni og Björgvin
auk Guðmundu, er lést árið 1959.
Einnig ólst upp hjá þeim hjónum
Markús, bróðursonur Guðbjargar,
auk margra annarra ungmenna, er
dvöldust hjá þeim um lengri eða
skemmri tíma. Þá voru einnig
heimilisföst, lengst af á Arnarnúpi
og síðast hjá þeim í Reykjavík,
Ingibjörg, móðir Markúsar, og
Bjarni Guðbjörnsson. Það var því
stór hópur systkina og vina er ólst
upp í dalnum góða og minningarn-
ar þaðan margar, enda oft á þær
minnst í vinahópi. Ég sem þetta
rita, var meðal vina Stefáns og
hafði lifað mig svo vel inn í líf
fólksins í Keldudalnum, að það var
kærkomið tækifæri okkar hjóna að
taka lykkju á leið okkar á ferð um
Vestfirði og heimsækja æsku-
stöðvar hans. Ekki urðum við fyrir
vonbrigðum. Stórkostleg fjallasýn,
dalurinn grösugur með tærri berg-
vatnsá, er lá í bugðum milli bæja
og á sjávarkambinum tóftir af
gamalli verbúð þeirra dalbúa.
Ekki má gleyma kennileitinu
Ófæru, eða kirkjunni og bæjunum
vestan til í dalnum. Þar sem við
hjónin stóðum á melnum upp af
sjávarkambinum, þegar komið er í
dalinn og Arnarnúpur hrikalegur
yfir höfðum okkar, bærinn hans
Stefáns í kyrrðinni, undir núpn-
um, gátum við í hug okkar séð
sveininn að störfum og leik og
skildum tilfinningar hans til
æskustöðvanna.
Ekki gafst Stefáni kostur á
langskólanámi, þótt honum öðlað-
ist tækifæri til ágætrar undir-
stöðumenntunar. Lauk hann
landsprófi frá héraðsskólanum að
Núpi 1952. Síðan liggur leiðin til
Reykjavíkur og sest hann á bekk í
Kennaraskólanum. En oft skiptir
sköpum, lauk hann burtfararprófi
frá Samvinnuskólanum 1955.
Árið 1956 hefur Stefán störf hjá
Olíufélaginu h.f. og starfar hann
þar við hin ýmsu skrifstofustörf,
svo lengi sem heilsa hans leyfði.
Tel ég mig geta fullyrt, að í starfi
sínu hafi Stefán eignast marga
góða félaga, er hann mat mikils.
Stefán var gæfumaður í hjóna-
bandi. Okkar kynni hófust um það
leyti, sem hann lofast mágkonu
minni, Aðalheiði Björnsdóttur, en
þau gengu í hjónaband vorið 1961.
Þeim hjónum varð þriggja sona
auðið. Þeirra elstur er Brynjar 18
ára nemi í Verslunarskóla íslands,
Ingvar, nær þrettán ára, og Reynir
á sjöunda ári. Voru drengirnir
sannkallaðir augasteinar föðurins
og miklar vonir bundnar við gæfu
þeirra og framtíð.
Áhugamál Stefáns voru marg-
breytileg og að standa við góða
veiðiá var ein af hans unaðsstund-
um, ásamt byggingu sumarbústað-
ar austur í Laugardal. Náttúran og
að fara hendi um vel fellda fjöl var
nokkuð, sem hann var vel næmur
fyrir. Nokkur afskipti hafði Stefán
af starfsemi Dýrfirðingafélagsins,
auk þess að vera félagi í Frímúr-
arareglunni um árabil. Hann var
vinmargur, glaðlyndur og þægileg-
ur persónuleiki, er naut sín vel í
góðra vina hópi. Eins og áður segir
voru þau hjónin Heiða og Stefán
samhent og virtu sjónarmið hvors
annars til lífsskoðana og uppeldis
drengjanna.
Ekki verður hugleidd minning
Stefáns án þess að leiða hugann að
því hugrekki og þeirri umhyggju
sem Heiða sýndi allan þann tíma,
sem hann varð að berjast við sinn
alvarlega sjúkdóm sem að lokum
varð yfirsterkari lífinu. Ætíð verð-
ur okkur hjónum minnisstætt,
hvað synir okkar voru velkomnir í
Safamýrina og öll umhyggja Stef-
áns, ef á þurfti að halda.
Ég og fjölskylda mín biðjum
Heiðu, drengjunum og aldraðri
móður allrar Guðs blessunar og
gæfu, í fullvissu þess, að bræður,
systur og aðrir vinir vilja af öllum
mætti reyna að fylla það skarð,
sem aldrei verður fyllt.
Frá vinargröf er gangan fáum létt
og GuA elnn veit og telur sorgarsporin,
en vonin á f hverju hjarta blett,
f hennar akjóli er gleðin endurborin.
t
Fööursystir okkar og mágkona,
SIGURNÝ SIGURÐARDÓTTIR,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. marz kl. 10.30.
Áagair Gíalason,
Alaxia Gfaladóttir,
Kolbainn Gfalaaon,
Páll Gfalaaon,
Katrfn Kolbainadóttir.
t
Sonur okkar og bróöir
SVEINBJÖRN BECK
Brávallagötu 18,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 16. marz kl. 15.00.
Áata og Ámi Back
Áaa og Ólöf Back.
+
Maðurinn minn,
HJÖRTUR KRISTJÁNSSON,
válstjóri,
Hraunbaa 80
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 15. marz kl. 15.
Þeim, sem vilja minnast hans er bent á Siysavarnafélag íslands.
Sigrfóur Hjartardóttir.
+
Eiginkona mín, móöir okkar og dóttir
AÐALHEIÐUR STEINbÓRSDÓTTIR,
Brantwood, Englandi,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju á morgun fimmtudaginn 15. marz kl.
13.30.
Gfsli Thaodórsaon,
Guórfóur E. Pálmarsdóttir,
Svainbjórg Pálmarsdóttir,
Magnús Stainbór Pálmarsson,
Guðrfóur BrynjóHsdóttir, Stainbór Halgason.
+
Okkar innilegustu þakkír fyrlr auösýnda vináttu og samúö viö fráfall og
jaröarför vinar míns, fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
MARINÓS B. VALDIMARSSONAR
Grattisgötu 49.
Hansborg Jónsdóttir,
Sigríóur Marinósdóttir, Jóhann Jónsson,
Ingibjörg M. Randolph, Vilhalm L. Randolph,
Guómundur Marinósson, Þorgaröur Einarsdóttir,
barnaböm og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir veitta samúö og vinarhug viö andlát og útför fööur okkar,
tengdafööur og afa
ÞORSTEINS ÞORSTEINSSONAR
fyrrv. hagstofustjóra
Bryndís Þorstainsdóttir Halgi H. Árnason
Narfi Þorstainsson Gyóa Guójónsdóttir
Þorsteinn Þorstainsson Halga Hansdóttir
Hannas Þorsteinsson Anna Hjartardóttir
Gair Þorsteinsson Inge Jansdóttir
og barnabörn.
+
Okkar innilegustu þakklr fyrir hlýhug og samúö viö andlát og útför,
JÓNS SNORRA JÓNASSONAR,
frá Súgandafiröi.
Sérstakar þakkir sendum viö öllum Súgfiröingum, fjær og nær fyrir þeirra
miklu hjálp.
Guö blessi ykkur öll.
Ingunn Sveinsdóttir,
dætur, synir, systkini og aórir aóstandandur.
Hendrik E. Einars-
son — Minningarorð
Fæddur 24. febrúar 1897,
Dáinn 5. marz 1979.
Er mér barst andlátsfregn mágs
og vinar Hendriks, gat ég ekki sagt
að hún kæmi mér á óvart.
Hann hafði kennt hjartasjúk-
dóms um nokkurt skeið, enda
orðinn rúmlega 82 ára að aldri.
Hendrik var fæddur að
Minni-Vatnsleysu, Vatnsleysu-
strönd,sonur Einars Brynjólfsson-
ar og Sigríðar Hendriksdóttur.
Var hann ófæddur er móðir
hans missti föður hans í sjóinn.
Hann var fyrsta árið með henni,
en ólst síðan upp hjá Þórði
Sigurðssyni ættfræðingi og konu
hans, Tannastöðum í Ölfusi, fram
til manndómsára.
Minntist hann ávallt fósturfor-
eldra sinna með hlýhug og virð-
ingu, enda var Þórður valinkunnur
sómamaður og vel þekktur í sinni
grein, en kona hans annáluð gæða-
kona.
Eftir að Hendrik hafði lokið
venjulegu barnaskólanámi, stund-
aði hann eins og þá var títt
ýmisleg störf, bæði sem sjómaður
og við störf í landi.
Gjörðist hann bráðlega bifreiða-
stjóri, fyrst að Litlu-Sandvík í
Flóa og síðan sjálfstætt um skeið.
Skömmu fyrir árið 1930 hóf
hann störf hjá Vegagerð ríkisins á
sumrin, en gjörðist það ár starfs-
maður Vegagerðarinnar allt árið,
lengst af sem veghefilsstjóri.
Stundaði hann þetta starf óslitið
þar til hann lét af störfum fyrir
aldurssakir og veikinda.
Ekki er um það að villast, að
Hendrik ávann sér strax traust
yfirboðara sinna, því að hann
rækti ávallt störf sín af stakri
samviskusemi og dugnaði, sem
hovrttveggja var honum { blóð
borið.
Hendrik var tæplega meðal-
maður á hæð, grannur og vel
limaður, enda vel að manni á yngri
árum, kvikur í hreyfingum, snarp-
ur og fylginn sér að hverju sem
hann gekk.
Hann ver léttur og lipur í
umgengni, en þó fastur fyrir, ef
því var að skipta, hrókur alls
fagnaðar í góðra vina hópi, enda
gæddur góðri kímnigáfu, það
gaman var þó allt græskulaust.
Hendrik var góður vinur vina
sinna og trölltryggur. Var hann