Morgunblaðið - 27.03.1979, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. MARZ 1979
vlH> £>.
KAftlNl) *
V\\_
VsjT.
(0 ^__________ fZ'?
GRANI GÖSLARI
Auðvitáð máttu fá mink, en þú
verður sjálf að sjá um hann,
gefa honum og allt það.
Mánudagarnir eru honum oft æði erfiðir.
Þú mátt engum segja það..
Rí kisf j öimiðlar
í þágu BSRB
Undanfarna mánuði hafa versl-
unarmenn staðið í erfiðum samn-
ingaviðræðum við viðsemjendur
sína. Um er að ræða samninga sem
ná til allt að 10.000 manns, sem
mun vera félagatala Landssam-
bands íslenskra verslunarmanna.
Þar af munu um 8.000 manns vera
í Verslunarmannafélagi Reykja-
víkur og nágrennis.
Athygli vekur í sambandi við
samningaumleitanir verslunar-
manna og viðsemjenda, að ríkis-
fjölmiðlarnir — hljóðvarp og sjón-
varp, minnast varla á það hvernig
samninga- og kjaramálum þessara
aðila líður. Hér er þó um hags-
muni tæplega 10.000 manns að
ræða. — Er ólíkt að staðið af hálfu
fréttastofa þessara stofnana þegar
BSRB á hlut að máli. Það er svo til
daglega skýrt frá gangi mála og
fjöldi viðtala við bæði forystu-
menn BSRB sem og félagsmenn. í
BSRB er álíka fjöldi félagsmanna
og í LÍV. Spurningin er: Njóta
samtök opinberra starfsmanna
forréttinda umfram önnur félög og
samtök í landinu? Er svo komið að
ríkisfjölmiðlarnir sem eiga að vera
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Eitt sinn var algengt, að opnun
á þrem gröndum segði frá jafnt
skiptri hendi og ca. 25 punktum og
til er, að sú merking sagnarinnar
sé enn notuð. Mörgum þótti þetta
of sjaldgæf spil til að nýta í þessa
merkingu sagnarinnar og er orðið
alllangt síðan, að breska
Acol-sagnkerfið tók að sýna með
opnun þessari langan og þéttan
láglit fyrst méð styrk til hliðar en
síðar sem minnst utan langlitar-
ins.
Allt hafði þetta sýna kosti en
einnig galla.
Vestur Norður S. Á932 H. Á862 T. 653 L. K8 Austur
S. 864 S. KG107
H. D1054 H. KG3
T. 109 T. 2
L. DG102 Suður L. Á9753
S. D5 H. 97 T. ÁKDG874
L. 64
Eins og sjá eru 3 grönd á hendur
norðurs og suður góður samningur
en þó aðeins sé norður sagnhafi.
Þegar spil þetta kom fyrir á
Evrópumeistaramóti í Brighton
opnaði suður á þrem gröndum,
sem lýsti spilum hans nákvæm-
lega; sjö slagir öruggir á annan-
hvorn láglitinn og mjög lítið af
öðrum háspilum. Eðlilegt var, að
norður segði pass, þar sem vestur
gat hæglega slysast til að spila út í
öðrum hvorum hálitanna.
Enginn við borðið hafði neinu
við þetta að bæta og vestur spilaði
hiklaust út laufdrottningu. Einn
niður.
Á seinni árum hefur verið nokk-
ur hreyfing í þá átt, að nota aðrar
opnanir til að sýna þétta liti. Sem
dæmi má nefna opnunina 3 Tíglar,
sem sýnir einhvern þéttan lit og er
kennd við kvikmyndaleikarann
Omar Sharif. Annar möguleiki er
að opna á þrem laufum til að segja
frá svona lit eins og norðmennirn-
ir Per Breck og Reidar Lien gera.
Fleiri möguleikar eru eðlilega til
og má nefna, að bandaríkjamaður-
inn Edvin Kantar segir best að
nota opnunina 3 grönd til að segja
frá þéttum hálit. Möguleikarnir
eru sem sé margir en hafa allir
bæði kosti og galla.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
7
við gluggann og horfði út,
kvíðafullur á svip.
Mortensen lögregiuforingi
rak höfuðið inn um gættina,
þar sem tæknimennirnir voru
enn að.
— Hvar er Jörgensen?
spurði hann og hvarflaði aug-
um milii viðstaddra.
— Hann er úti í skóginum að
stjórna hundunum, svaraði ein-
hver án þess að líta upp.
Lögregluforinginn tautaði
eitthvað ofan í bringu sér en
upphátt sagði hann síðan:
— Ég skrepp aðeins frá.
Hann dró djúpt að sér hreint
frostloftið þegar út kom. Hann
hraðaði sér eftir gangstéttinni,
framhjá þessum snotru raðhús-
um sem voru við skógarjaðar-
inn. Ifann beygði síðan yfir
götuna og gekk eftir stéttinni á
númer eitt og hringdi dyra-
bjöllunni. Það var Elmer sem
lauk upp fyrir honum. Hann
var í flauelsbuxum og brúnni
peysu og með pipustert í munn-
inum.
— Má ég tala við yður stund-
arkorn?
— Gjöruð þér svo vel.
Elmer veik til hliðar og lög-
regluforinginn skáskaut sér
inn og framhjá honum. Frúin
var ekki sjáanleg í stofunni.
Mortensen tyllti sér niður og
krosslagði fæturna og dró upp
minnisbókina.
— Ég þarí að fá nafn og
hcimilisfang og slikt.
— Bo Elmer, tuttugu og átta
ára, rithöfundur, fæddur í
Kaupmannahöfn.
Lögregluforinginn skrifaði
hjá sér.
— Ég sá ekki Gregersen á
morðstaðnum, sagði Bo kum-
pánlega. — Stjórnar hann ekki
þessari rannsókn?
— Hann cr í fríi, sagði Mor-
tensen stuttaralega án þess að
Iita upp.
— Nú, það vissi ég ekki.
Það vottaði fyrir vonbrigðum
í rödd Bos.
— Ég skal nefnilega segja
yður að mig hefði langað til að
heilsa upp á hann. Ég skrifa
glæpasögur og hef stundum
hringt til hans og ráðfært mig
við hann.
Lögregluforinginn lét eins
og hann heyrði ekki þessar
upplýsingar og spurði:
— Þekktuð þér frú Abil-
gaard?
— Já, auðvitað. Við þekkj-
umst öll hér í götunni.
— Þekktuð þér hana VEL?
— Hvað eigið þér við með
því?
Rithöfundurinn var sam-
stundis kominn í varnarstöðu.
— Hafið þér haft einhver
samskipti við frú Abilgaard —
svona án þess að fleiri væru
viðstaddir. Voruð þið dús?
Komuð þér stundum heim til
hennar?
— Ég cr dús við flesta sem
búa hér. Ég og Inger vorum
það líka. Konan mín og ég
höfum nokkrum sinnum komið
heim til hennar. Ég býst við að
segja megi að kona mín hafi
þekkt hana öllu betur en ég.
— Átti hún óvildarmenn?
— Það hef ég auðvitað ekki
hugmynd um. Svo vel þekkti ég
hana ekki. En ég á mjög erfitt
með að gera mér það í hugar-
lund.
— Hvar voruð þér fyrir
klukkutíma? MiIIi tíu og hálf
ellefu.
Bo leit steinhissa á lögreglu-
manninn.
— Hvers vegna cruð þér að
spyrja um það?
Svo áttaði hann sig. — Nú
það er náttúricga yðar starf.
Ég... við skulum nú siá —
milli tíu og hálfeilefu? Ég var í
gönguferð sennilega, en ég
man ekki nákvæmlega hvað
kiukkan var en það er trúleg-
ast að ég... ó, jú konan mín
sagði að ég hefði farið að
heiman klukkan tíu. Ég hef
líkast til komið heim hálfellefu.
Mortensen kinkaði kolli.