Morgunblaðið - 24.06.1979, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. JÚNÍ1979
15

Bátar
Umsjón:
HAFSTEINN
SVEINSSON
WA YFARER
Wayfarer var hannaður af
Bretanum Ian Proctor 1957.
Þessi seglbátur hefur síðan hlot-
ið viðurkenningu sem sterkur og
haffær ferðabátur, sem jafn-
framt er þýður og viljugur kapp-
siglari. Líklega er enginn annar
lyftikjalarbátur í heimi sem
sameinar þessa kosti svo vel. Það
er þessi fjölhæfni sem gerir
hann svo sérstakan sem kapp-
siglara og ferðabát. Bretinn
Frank Dye hefur manna best
sannað ágæti Wayfarer-bátsins
með siglingum sínum um úthöf-
in. Hann hefur meðal annars
siglt báti sínum (K-48) milli
Skotlands og Noregs og frá
Englandi til Þýzkalands og síð-
ast en ekki síst sigldi hann frá
Skotlandi til íslands án viðkomu
í Færeyjum árið 1964. Þetta er
um 650 mílna sigling (1048 km).
Ég ráðlegg ekki nokkrum manni
að leggja upp í slíkt á tæplega 5
metra löngum opnum báti, en
þetta sannar ' sjóhæfni þessa
báts. Mikilvæg sönnun á ágæti
Wayfarer-bátsins er hve hann
þykir góður og öruggur kennslu-
bátur, enda er hann útbreiddasti
kennslubátur í Evrópu. Hér á
landi notar Æskulýðsráð
Reykjavíkur Wayfarer-þát til
kennslu og æskulýðsstarfa í
Nauthólsvík. Vegna þess hve
báturinn er breiður ber hann allt
að 6 manns. Þó er hann auðveld-
ur í meðförum fyrir tvo til þrjá.
Stórir flottankar að aftan og
framan koma í veg fyrir að
Wayfarer sökkvi þótt honum
hvolfi enda er auðvelt fyrir tvo
menn að rétta hann við án
utanaðkomandi aðstoðar. Way-
farer-seglbáturinn er viður-
kenndur af Siglingasambandi
íslands.
Þeir bátar sem hingað hafa
verið fluttir inn eru framleiddir
úr trefjaplasti (G.R.P.) í Eng-
landi. Mastur og bóma eru úr tré
eða áli. Kjölur og stýri er unnið
úr krossvið og glærlakkað. Stöng
og fittings eru úr ryðfríu stáli.
Stórsegl og fokkur eru saumaðar
úr terylene en belgsegl úr nylon.
Þar sem Wayfarer hefur nú náð
nokkurri útbreiðslu hér á landi
ákváðu hérlendir eigendur að
stofna með sér félag vorið 1978.
Félag þetta nefnist íslenska
Wayfarprsambandið og starfar
það í náinni samvinnu við Al-
þjóðasamband Wayfarereig-
enda. Wayfarersambandið miðl-
ar fréttum af alþjóðavettvangi
og skipuleggur keppnir og útileg-
ur. I útilegum er farið á Kjalar-
nes og Hvalfjörð en aðalsigling-
in 1979 er hópsigling út í Hjörs-
ey á Mýrum. Á slíkum ferðalög-
um renna menn bátum sínum í
góða fjöru, sumir strengja segl
yfir bómuna og nota það sem
tjald um nætur. Annars skiptir
vegalengdin sem farin er ekki
máli heldur tíminn, því að vind-
urinn kostar ekkert. Stjórn
Wayfarersambandsins skipa
Bjarni Hannesson og Kristján
Óli Hjaltason Siglingaklúbbnum
Þyt, Garðabæ. Innflytjandi á
Wayfarer er Ari Bergmann Ein-
arsson, Ó.V. Jóhannesson & Co.,
Skipholti 17a, sími 12363.
VÍÐA erlendis eru seglbát-
asiglingar mjög vinsælt
fjölskyldusport, það hafa
til dæmis margir Islending-
ar séð er þeir á sumardög-
um fljúga yfir dönsku
sundin, þá blasir iðulega
við þeim eftirminnileg sjón,
er þeir líta hundruð eða
jafnvel þúsundir hvítra
segla í stórum breiðum á
sundunum dönsku, þar eru
danskar fjölskyldur á ferð,
fólk úr öllum stéttum þjóð-
lífsins. Þar í landi þykir
þetta ekki munaður heldur
sjálfsagður hlutur, það
þykir líka jafn eðlilegt og
sjálfsagt að þessir fjöl-
skyldubátar eigi góða höfn
þegar heim kemur, enda
byggjast þessar siglingar
fyrst og fremst á að slík
aðstaða sé fyrir hendi. Fátt
mun heilsusamlegra bæði
fyrir líkama og sál en að
fara á góðviðrisdögum á
seglbáti út á sjó með fjöl-
skylduna, þar sameinast
hún í starfi og leik, laus við
vélaskrölt, ys og þys og
streitu hins daglega lífs
nútímamannsins. Það segir
sig nokkurn veginn sjálft
að hollara hlýtur að vera að
fara út á sjó, finna fyrir
taugaslökun þar eins og
þúsundir manna hafa vitn-
að að eigi sér stað heldur en
að grípa til taugapillunnar
eins og mörgum er óhuggu-
lega tamt og virðist vera
fylgifiskur nútíma þjóðfé-
lags. Nú vaknar spurning-
in: Hvar stöndum við Is-
lendingar gagnvart sport-
siglingum seglbáta miðað
við aðrar þjóðir til dæmis
nágranna og frændþjóðir
okkar á Norðurlöndum.
Hætt er við að sá saman-
burður leiði í ljós að þar
erum við nokkuð aftarlega
á dróginni. Kemur þar
margt til, meðal annars
óblíð veðrátta, takmörkuð
auraráð svo og stærsta og
ég segi undarlegasta ástæð-
an en hún er, að alls engin
höfn eða önnur aðstaða er
til fyrir siglara fremur en
aðra skemmtibáta. Þannig
er það hér í Reykjavík.
Þrátt fyrir þessa sorglegu
staðreynd fer siglurum hér
stöðugt fjölgandi og áhugi
er greinilega nægur fyrir
hendi. Værum við íslend-
ingar þar engir eftirbátar
annarra þjóða ef sómasam-
legur aðbúnaður væri fyrir
hendi.
JK
tJtlSj
Þessi mynd er tekin síðastliðið sumar þe«ar
fyrstu hátarnir í sjóralli umhverfis landið
komu inn í Reykjavíkurhöfn eftir að hafa
lajít að baki um eittþúsund sjómflur. Nú er
ákvcðið að endurtaka þessa keppni og
verður lagt í hann fyrsta dag júlí mánaðar
n.k. kl. 2. Rásmarkið verður á sama stað í
kverkinni, Skúlagata-Sætún. Ekki liggur
ljóst fyrir enn hver þátttakan verður. Stafar
það meðal annars af farmannaverkfaliinu
scm hefur ruglað áibtlanir þessu viðvíkjandú
og nokkrir hafa neyðst til að hætta við
þátttöku vegna verkfallsins.