Morgunblaðið - 31.10.1979, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. OKTÓBER 1979
Útför
ÞÓRDAR BJARNASONAR,
bílaviögeröarmanns,
Krosseyrarvegi 8, Hf.
sem andaöist miövikudaginn 24. þessa mánaöar, fer fram frá
Þjóökirkjunni í Hafnarfiröi fimmtudaginn 1. nóvember kl. 14.00.
Aöstandendur.
Móöir okkar
t
NÍNA SVEINSDÓTTIR
leikkona
andaöist í Landakotsspítala að kvöldi 29. okt.
Bragi Einarsson,
Guöjón Einarsson.
t
Minningarathöfn um eiginmann minn,
RÚNAR MÁ JÓHANNSSON,
kennara,
Öldutúni 16,
Hafnarfiröi,
sem lést af slysförum 22. september s.l. fer fram frá Hafnarfjarö-
arkirkju laugardaginn 3. nóv. kl. 14.00.
Erla María Eggertsdóttir.
t
Bálför eiginmanns míns og föður okkar,
ÞORGILS GUDMUNDAR EINARSSONAR,
Austurgötu 42, Hafnarfiröi,
fer fram frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 1. nóvember kl. 13.30.
Viktoría Sigurjónsdóttir og börn.
+
Móöir mín,
SIGRÍÐUR FINNBOGADÓTTIR,
sem lést í sjúkrahúsinu á Sauöárkróki þann 23. október veröur
jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 2. nóvember kl. 15.00.
Fjóla Ágústsdóttir.
+
Eiginmaður minn og faöir okkar,
VALGARÐUR S. KRISTMUNDSSON
Lyngholti 11, Keflavík,
veröur jarösunginn frá Keflavíkurkirkju fimmtudaginn 1. nóvember
kl. 14.00.
Elín Gísladóttir og börn.
+ Faöir okkar, tengdafaöir og afi,
GUNNAR F. ÞÓRÐARSON,
verður jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 1. nóvember
kl. 3.
Blóm og kransar afþakkaö.
Þeir, sem vilja minnast hins látna, láti líknarstofnanir njóta þess.
Asmundur Gunnarsson, Kolbrún Ásbjörnsdóttir,
Ragna Gunnarsdóttir, Þorgeir Baldursson,
Einar Gunnarsson, Þórleif Gunnarsdóttir,
Guögeir Gunnarsson, Anna Helga Aradóttir,
barnabörn,
Guörún Jónsdóttir.
Eiginkona mín, +
JÓHANNA MAGNUSDOTTIR
fró Kolsstööum,
Austurbrún 6,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 1. nóv. kl. 13.30. Blóm og kransar vinsamlega afbeðin en í þess stað er bent á
líknarstofnanir. Guölaugur Magnússon.
Þökkum öllum nær + og fjær fyrir auösýnda samúð og vináttu við
andlát og jaröarför VIÐARS HELGASONAR, Hamrageröi 2, Akureyri.
Birna Eiríksdóttir, Reynir Viöars,
Björk Viöars, Gígja Viöars,
Harpa Viöars, Ruth Viöars.
Hannes Astráðs-
son - In memoriam
Gamall dánumaður úr Skugga-
hverfi er látinn. Hannes Ástráðs-
son skipasmiður, Smiðjustíg 13
lézt 23. október á áttugasta og
þriðja aldursári. Hann dó eins og
hann hafði lifað með hægð og í
kyrrþey.
Hannes var góður smiður og
sannaði það sem sagt hefur verið
að góðir smiðir eru góðir menn því
ekkert göfgi hugann meir en að
með eigin höndum forma fagra og
vandaða muni.
Mér er sagt að Hannes hafi
sérstaka ánægju af að smíða snúin
handrið við stiga í skipum þegar
þau voru smíðuð úr dýrum við.
Ekki hefði hálftilbúið plasthand-
rið veitt honum neinn unað eins og
slíkir hlutir nú gerast.
Undirstaða góðrar verkmenn-
ingar eru góðir handverksmenn og
í þeim löndum sem sú hefð er
lengst er enn fegurst smíðað,
skorið og formað. Lengi hafa
menn smíðað á íslandi þó eignuð-
umst við ekki stétt handverks-
manna fyrr en um síðustu alda-
mót, menn sem eingöngu helguðu
sig iðn sinni og höfðu lært hana.
Þessir menn lögðu grundvöll að
nútíma verkkunnáttu en þeir
stóðu starfsbræðrum sínum nú
samt feti framar því þeir höfðu
vöndun vinnunnar fremur en
framleiðni að leiðarljósi.
Ungur vildi Hannes verða
sjómaður. Þau mál skipuðust á
annan veg en öll starfsævi hans
var þó tengd sjónum. Kornungur
varð hann lærlingur í Slippnum og
vann síðan í því fyrirtæki í hálfa
öld og snöggt um betur. Hann
Fæddur 18. febrúar 1931.
Dáinn 24. október 1979.
í dag verður til moldar borinn
Hannes Alfreð Gunnarsson raf-
virki. Hannes var borinn og barn-
fæddur í Reykjavík, sonur hjón-
anna Ásthildar Hannesdóttur og
Gunnars Stefánssonar, sem lengi
var verkstjóri hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur. Gunnar var bróðir
séra Sigurðar Stefánssonar
vígslubiskups. Gunnar var greind-
ur maður og verklaginn með
afbrigðum. Ásthildur var einnig
sómakona og má því með sanni
segja, að Hannes hafi verið af
góðu bergi brotinn, enda var hann
ágætlega vel gefinn, hversdags-
prúður en fremur fáskiptinn,
strax unglingur.
Hannes ólst upp í foreldrahús-
um ásamt þrem systrum sínum.
Ingu, sem er búsett í Reykjavík,
Guðmundu, búsettri í Kópavogi,
og Ástu, sem búsett er í Ameríku.
Hannes var því eini sonur þeirra
hjóna og að vonum í miklu dálæti
hjá þeim, augasteinn móður sinn-
ar, enda mun hún hafa ætlað
honum stóran hlut í lífinu.
Fljótlega eftir barnaskólann hóf
hafði ekki oft vistaskipti. Honum
var ljóst að hamingjan býr ekki
handan fjallanna heldur í þeirri
gleði sem menn hafa af starfi sem
þeir kunna að leysa vel af hendi.
Löngu áður en ég kynntist
Hannesi veitti ég athygli riðvöxn-
um manni, dökkum yfirlitum sem
hjólaði um Miðbæinn á leið til og
frá vinnu. Menn hefðu getað
leiðrétt klukkur sínar eftir ferðum
hans því Hannes var alltaf rétt-
stundis á vinnustað og fékk hann
nokkru um það ráðið fór hann
heim á sama tíma á kvöldin.
Honum var ekkert um eftir- eða
næturvinnu. Hann vildi hafa líf
sitt í föstum skorðum.
Hann giftist aldrei og bjó einn á
lofti í húsi foreldra sinna, oft í
sambýli við bræður sína, en systir
hans í næsta húsi og frændur hans
Hannes nám í Iðnskólanum í
rafvirkjun og lauk námi þaðan,
undir handleiðslu Sigurðar
Bjarnasonar rafvirkjameistara.
Að námi loknu vann Hannes hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur og
víðar og þótti með ágætum vel
verki farinn og afkastamikill.
Bóngóður var Hannes og voru þeir
ekki fáir sem hann rétti hjálpar-
hönd. Vafalaust hefði Hannes náð
langt í iðn sinni hefði ekki heilsu-
brestur hamlað honum för á þeirri
leið. Þó náði hann það langt að fá
meistarabréf.
Hann kvongaðist 1954 Sigrúnu
Karlsdóttur, dugmikilli myndar-
konu. Hannes og Sigrún eignuðust
sex börn, þrjár dætur og þrjá syni,
og eru þau öll hraust og mann-
vænleg börn. Börnin ólust öll upp í
foreldrahúsum til ársins 1969 en
þá slitu þau hjónin sambúð. Eftir
skilnaðinn held ég að Hannes hafi
verið mjög einn og einmana, enda
þótt hann héldi sambandi við börn
sín, sérstaklega mun einsemd
hans hafa orðið honum sár eftir
að hann missti foreldra sína, sem
alltaf voru honum stoð og stytta.
Ágerðist þá mjög sjúkleiki hans,
þótt hann gæti unnið á köflum af
allt í kring. Þarna var hin gamla
Reykjavík.
Hannes var vandaður maður til
orðs og æðis. Stundum var þungt í
honum en hann hækkaði ekki
róminn. Hann var ekki orðmargur
en glettinn í vinahóp og vinir hans
mestir þeir sem þekktu hann bezt,
systkini, börn þeirra, barnabörn
og loks barnabarnabörn. Með öll-
um fylgdist Hannes. Umhyggja
hans fyrir sínu fólki var einstök,
gleði þeirra var hans gleði, mót-
læti þeirra harmur hans. Fátt var
Hannesi hugleiknara en að verða
öðrum að liði.
Sparsemi og kröfuleysi voru
dyggðir sem hann hafði ungur
numið og tamdi sér. Hannes átti
því alltaf afgang þegar í nauðirn-
ar rak hjá skyldum og óskyldum.
Þeir eru ófáir sem nutu aðstoðar
hans þegar í harðbakkann sló.
Ég kynntist Hannesi fyrir 30
árum síðan. Hann tók mér vel og
var með okkur góður kunnings-
skapur uppfrá því. í upphafi
hittumst við oft og áttum stuttar
samræður sem alltaf voru á sama
veg, hvernig mér og mínu fólki
vegnaði. Síðar átti það fyrir mér
að liggja að vera erlendis árum
saman. Stöku sinnum kom ég
heim og þá ávallt á Smiðjustíg.
Eitt sinn voru fimm ár liðin sem
við Hannes höfðum ekki hitzt. Ég
mætti honum: Sæll drengur, þú
kominn, viltu kjötsúpu. Yfir kjöt-
súpunni spurði hann síðan eitt-
hvað um hagi mína en þó ekki
ákafar en svo hefði mátt virðast
að við hefðum hitzt í gær. Honum
var ekkert um oflæti, honum
Hannesi.
Sé nú líf eftir þetta er ég þess
fullviss að þar muni ég eiga von á
að heyra sagt dimmri röddu: Sæll
drengur, þú kominn. í trausti þess
kveð ég nú þennan gamla vin minn
að sinni.
Eggert Brekkan.
sama dugnaði og trúmennsku og
áður, enda eftirsóttur til starfa og
vinsæll var hann meðal vinnufé-
laga sinna. Síðustu árin vann
hann hjá Eimskip.
Á unglingsárum sínum átti
Hannes heima í næsta húsi við
mig sem skrifa þessar fátæklegu
línur. Ég gerði þá talsvert af því á
kvöldin og um helgar að lesa með
unglingum, sem voru í skóla. Mér
er minnisstætt hvað Hannes var
skarpur námsmaður og þó sér-
staklega í reikningi, það var eins
og allt lægi þar opið fyrir honum,
t.d. formúlur og fyrir flatar- og
rúmmálsfræði. Slíkum unglingum
hefur mér þótt unun í að segja til.
Síðan hefur mér alltaf þótt vænt
um Hannes, þrátt fyrir að leiðir
okkar skildust og ég hefði ekki
mikil kynni af honum hin síðari ár
ævi hans.
Eftir lát foreldra Hannesar bjó
hann í íbúð foreldra sinna í
Sörlaskjóli 42. Eftir því sem ég
best veit mun Hannes hafa verið
trúmaður á annað líf og sannfærð-
ur um það að móðir hans tæki á
móti honum er hann kveddi jarð-
vistarlíf. Hannes varð bráðkvadd-
ur og táknrænt er það fyrir trú
hans, að það var komið að honum
sitjandi í stól móður sinnar.
Við hjónin vottum börnum,
systrum og ættingjum hins látna
okkar dýpstu samúð. öll óskum
við þess að Hannesi verði að trú
sinni, að móðir hans og faðir taki
á móti honum með útbreiddan
faðminn handan við móðuna
miklu.
Með hlýrri kveðju kveð ég
Hannes í síðasta sinn.
Jakob Jónasson.
+
Þökkum innilega samúö og vináttu viö andlát og útför móöur
okkar, tengdamóöur og ömmu,
KRISTJÖNU ÞORSTEINSDÓTTUR
Melum, Kópaskeri.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúö og viröingu viö fráfall og útför
frænda okkar og vinar,
VALDIMARS TÓMASSONAR
söölasmiös fré Kóllsá
Asbraut 3,
Kópavogi.
Guö blessi ykkur öll.
Systkinabörn og
fjölskyldur.
Minning - Hannes
Alfreð Gunnarsson