Morgunblaðið - 19.12.1979, Qupperneq 32

Síminn á afgreiöslunnt er ðkt. <♦ J*k_
83033 MnmmnMmiiP
JW»r0\inbI«bít>
MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 1979
Ólafur Kjartansson læknir t.v. og björgunarmenn sinna þeim slösuðu, en einn björgunarmanna krýpur við hlið Magnúsar læknis.
LJ^mynd Mbl. Kagnar Axelsson.
Magnús Guðmundsson læknir sem var við læknisstörf í hrapinu:
„Eg var sannfærður
um að þyrlan spryngi“
„ÉG VAR ekki seztur þegar þyrlan byrjaði að hrapa, stóð uppi og var að
sprauta aðra stúlkuna sem hafði hrapað með litlu vélinni. Þetta gerðist
mjög hægt. en þegar þyrlan skall til jarðar fór ég í keng og um leið fann
ég benzínið fljóta um allt. 1 þann mund sem þyrlan skall í jörðina var allt
í eldglæringum og ég var sannfærður um að það myndi kvikna í vélinni
og hún springa,“ sagði Magnús Guðmundsson læknir í samtali við
Kagnar Axelsson ljósmyndara Morgunblaðsins sem var vitni að því
þegar þyrlan hrapaði og vann ásamt öðrum björgunarmönnum við að
koma hinum slösuðu frá þyrluflakinu. Með þyrlunni hröpuðu m.a. þrír
sem höfðu hrapað í lítilli flugvél fyrr um daginn og voru all slasaðir.
„Það var hryllileg martröð að
horfa á þyrluna hrapa skyndilega
þegar hún var komin í um 50 metra
hæð,“ sagði Ragnar, „hún hrapaði
hægt, hvarf á bak við hæð á heiðinni
í aðeins 200 metra fjarlægð frá
okkur og svo heyrðist dynkurinn,
menn heyrðust hrópa á hjálp úr
flakinu og ég heyrði að einn af
eftirlitsmönnum flugmálastjórnar
sem stóð við hliðina á mér hrópaði:
„Guð almáttugur, hún hefur hrap-
að.“ Við höfðum komið nokkru áður
á slysstað litlu flugvélarinnar nokk-
ur hundruð metra frá þeim stað þar
sem þyrlan hrapaði síðan, en þá voru
stúlkurnar tvær enn í vélinni all
slasaðar. Þær voru síðan fluttar í
Varnarliðsþyrluna ásamt flugmanni
litlu vélarinnar, en ég gat ekki
myndað þyrluna þegar hún fór á loft
því myrkur var skollið á. Skyndilega
heyrðist hvinur eins og eitthvað
hefði brostið og þyrlan hrapaði.
Milli 10 og 15 björgunarsveítar-
menn voru á staðnum þegar þetta
gerðist og við hlupum strax upp á
hæðina sem þyrlan féll við. Það var
hrikalegt að sjá vélina í rusli, heyra
hróp á hjálp og finna benzínstybb-
una leggjast yfir allt. Menn réðust
strax til björgunar og náðu á
nokkrum mínútum öllum úr flakinu
og síðan var fólkið borið nokkurn
spöl í bíla eða lagt á snjóinn í teppi
og önnur skjól svo sem fallhlíf og
gummíbjörgunarbát. Ljós frá vél-
sleða lýsti slysstaðinn ásamt luktum
björgunarmanna. Ólafur Kjartans-
son læknir gekk mjög vasklega fram
í að hjúkra hinum slösuðu, en hann
slasaðist einna minnst. Læknarnir
voru þarna á læknagalla og blank-
skóm því þeir höfðu reiknað með að
taka á móti sjúklingum á Reykja-
víkurflugvelli í stað þess að fara á
slysstað í þyrlu.
Magnús læknir gat sig ekki hreyft
Björgunarmenn bera stúlkurnar úr flaki litlu vélarinnar i þyrluna. Ljó«m. Mbl. Rxgnar Aielsmn.
vegna kvala í baki, en hann róaði
menn og taldi í þá kjark og þótt
honum væri auðsýnilega mjög kalt
lét hann flytja aðra á undan í skjól.
„Er ekki best að við förum í bíl
heim,“ sagði hann m.a. til þess að
dreifa huga manna á slysstað, „ég
held að ég sleppi þyrlunni." Þegar
þyrlan hrapaði var heiðskírt en
annars alltaf fjúk og hríðartuggur á
milli. Þegar búið var að bera fólkið
um 1 km að bílnum var farið að hlúa
að hinum slösuðu.
Það er kraftaverk að ekki fór ver.
Þegar ég sá flakið var ég sannfærður
um að flestir hefðu farist. Ég slökkti
á ljósmyndaflassinu mínu af ótta við
að neisti frá því kynni að kveikja í
benzíngufunum og hljóp ásamt öðr-
um að flakinu þar sem ég heyrði m.a.
Bandaríkjamann hrópa Guð minn,
Guð minn, hnén, hnén, og svo bað
hann.“
Þess má geta að lokum, að ekki
voru allir á eitt sáttir um, hve hátt
þyrlan var komin þegar hún hrapaði.
Sumir töldu að hún hefði verið í
200—300 m hæð. Þá töldu menn að
sköpum hefði skipt að þyrluspaðinn
hefði ekki stöðvast algjörlega.