Morgunblaðið - 20.01.1980, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. JANÚAR 1980
Vl%
MORÖdKí
kafp/no

Héi, *
Það er eitthvað sem amar að.
I hvert sinn sem ég sé bil koma,
verð ég gripin lönguninni til að
hlaupa beint yfir veginn?
Nei, þarna er samstæða. — Ég
læt hana bara vera þarna til að
halda upp um mig buxunum.
BRIDGE
Umsjén: Páll Bergsson
Þegai • ift á sagnirnar í spili
dagsins fram komið, að senni-
lega var rátækleg fyrirstaðan í
spaðanum. En vogun vinnur, vog-
un tapa b ugsaði suður og skellti
sér í g ið. Enda ekki að vita
nema er undralega eða eitt-
hvað annað kæmi til hjálpar. En
annað kom í ljós.
Norður gaf, allir á hættu.
Norður S. 1084 H. K732 T. ÁD3
Vestur L. Á84 Austur
S. KDG5 S. Á93
H. 98 H. G1064
T. K10975 T. 82
L. 97 Suður S. 762 L. G1065
H. ÁD5
T. G64 L. KD32
Suður varð sagnhafi í þrem
Meiri tónlistar-
flutning í messur
„Það er mikil árátta hjá mér að
koma í kirkjur á flækingi mínum
bæði hér innanlands og erlendis.
Ekki er það vegna þess að ég sé
trúaðri en gengur og gerist, heldur
vegna hins að óvíða kemst ferða-
maður betur í samband við heima-
menn en einmitt við og eftir
messur.
Margar slíkar stundir eru mér
minnisstæðar, en ein guðsþjón-
usta er mér í fersku minni öðrum
fremur frá síðasta ári. Þá var ég
svo heppinn að gista Vestmanna-
eyjar nokkra daga á áliðnu sumri
og auðvitað brá ég mér í Landa-
kirkju þennan sunnudag sem ég
átti þarna í Eyjum. Allt var þar
með notalegum blæ og ræða
prestsins ur.ga með ágætum að
mér fannst.
En svo gerðust undrin; und-
urblíðir tónar klarinettsins ómuðu
í þessari fögru, gömlu kirkju.
Nafn verksins, sem leikið var, er
mér ekki í minni, en eitt er víst að
þessi óvænti hljóðfæraleikur hreif
gröndum. Utspil spaðakóngur,
fékk slaginn og vestur spilaði
næst spaðadrottningu. Austur
greip þá til óvenjulegs tiltækis. Að
athuguðu mál'i gaf hann drottn-
inguna <>tr siífiaði þar með litinn.
Dálítið ovenjulegt en í þetta
sinn var þetta ekki óskynsamlegt.
Sjálfur stöðvaði austur bæði
hjarta og lauf og ef vestur ætti
einhver þokkaleg spil í tíglinum
var erfitt að sjá hvernig sagnhafi
gæti tekið níu slagi. Og austur
vildi alls ekki þurfa að láta spil af
hendi sinni þegar vestur tæki á
fjórða spaðann. Þá yrði hann að
láta tígul en þegar sagnhafi spil-
aði seinna tíglinum mætti hann
ekkert spil missa.
Vestur spilaði þá þriðja spaðan
um og austur skipti í tígul. Eftir
þetta var sama hvað suður gerði.
Austur hafði átt kollgátuna, suður
gat alls ekki fengið nema átta
slagi.
Gera má sér í hugarlund hvað
skeður ef austur stíflar ekki
spaðalitinn, tekur heldur drottn-
inguna með ás og spilar þriðja
spaðanum. Erfitt er fyrir vestur
að sjá kastþröng vera að myndast
og hann tekur eflaust á fjórða
spaðann. Hann skiptir síðan sen-
nilega í hjarta og sagnhafi svínar
strax tígli. En þegar hann tekur á
tígulásinn á austur ekki annað en
hjarta og lauf, má hvorugt láta,
einmitt eins og austur bjóst við, og
spilið vinnst.
Maigret og vínkaupmaöurinn
24
I á eða þið þurfið á upplýsingum
að haida sem ég gæti hugsan-
lega gefið vona ég þið hikið.
ekki við að hringja til mín.
Hún brosti eilítið hikandi og
fyigdi þeim fram. Göngulag
hennar var létt og.fjaðurmagn-
að.
í forstofunni hittu þau mann-
inn frá kirkjugörðunum og
hann bar kcnnsl á Maigret og
heilsaði honum ofur kurteis-
lega.
Maigret snýtti sér enn einu
sinni og tautaði eitthvað óskilj-
anlegt ofan i klútinn.
3. kafli
Þetta umhverfi, þar sem
borgaralegt ríkidæmi var svona
augljóst hafði aldrei fallið
Maigret í geð. Eða réttara væri
kannski að segja að hann hefði
aldrei failið inn i það. Fólk það
sem var á listanum sem Jeanne
Chabut hafði afhent honum var
dæmigert þessarar stéttar fóik.
Það hittist í leikhúsinu, í virðu-
legum samkvæmum á dýrum
næturklúbbum og á sunnudög-
um á rikulegum sveitasetrum
sinum.
Oscar Chabut hafði með
dugnaði og seiglu unnið sig inn
í þennan hóp fólks og til að
fullvissa sjálfan sig um að hann
væri viðurkenndur, hafði hann
svo mök við flestar kvennanna í
þessum litla heimi.
— Hvert förum við nú, hús-
bóndi?
- Til Rue Fortuny.
Hann sat í hnipri i bílnum og
hrofði gleðilaust á götur og
búðir renna framhjá þeim. Ljós
voru kveikt og það var bjart
yfir flestum verzlanagluggun-
um. Auk þess hafði víða verið
komið fyrir litfögrum jóla-
skreytingum.
Þrátt fyrir kulda og þoku var
margt fólk á ferli í stórmörkuð-
unum og á götunum þaut fólk
til og frá. Honum varð allt í
einu hugsað til þess hvað hann
ætti að gefa konunni sinni í
jólagjöf. en honum datt ekkert í
hug. Hann snýtti sér eina ferð-
ina enn og þráði það eitt að
komast heim og i rúmið.
— Þegar við höfum verið þar
læt ég þig fá listann og þú
verður að kanna hvar hver
einstakur var staddur um níu-
leytið á miðvikudag.
— A ég að yfirheyra fólkið?
— Aðeins ef þú getur ekki
aflað þessara upplýsinga með
öðru móti.
Það getur vel verið þú getir
fengið einhverja vitneskju með
því að tala við bilstjóra og
þjónustufólk.
VesJings Lapointe var ekki
beinlinis himinlifandi yfir
þessu verkefni sem honum hafði
verið falið að inna af hendi.
— Haldið þér að það sé
einhver þeirra?
— Það getur í raun og veru
verið hver sem er. Þessi Oscar
hefur verið illa þokkaður af
öllum, að minnsta kosti hvað
karlmennina áhrærir. Þú getur
verið hérna i bilnum og beðið
eftir mér. Ég verð ekki nokkra
stund.
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á islensku
Hann hringdi bjöllunni og
mcð tregðu opnaði Madame
Blanche fyrir honum.
— Hvað viljið þér mér? Um
þetta leyti dags er ég að búast
við viðskiptavinum og kæri mig
lítið um að lögreglan sé að
snuðra i húsinu.
— Viljið þér gera svo vel að
líta á þennan lista?
Þau stóðu í stóra salnum, þar
sem aðeins lifði á tveimur lömp-
um. Hún gekk að fiyglinum,
náði i gleraugun sin og renndi
augum yfir nafnalistann.
— Iívað viljið þér að ég segi?
— Að þér segið mér hvort
einhverjir viðskiptavina yðar
séu þarna á listanum?
— í fyrsta lagi hef ég þegar
sagt yður að yfirleitt þekki ég
ekki gesti mina undir fullu
nafni. Hér er fólk aldrei kallað
eftirnafni.
— Eftir því sém ég nú veit
um yður, Madame, er ég lika
sannfærður um að þér vitið það
samt.
— Ég vil ógjarnan brjóta
trúnað eins og þér skiljið. Mér