Morgunblaðið - 13.03.1980, Page 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. MARZ 1980
vRd
MORödK/--',
KAffinu '
Veiga! — Hringdu á viðgerft-
armann eins og skot.

I.JUENCE (FICTlON
:T.

6íT- ?-53
Afleitur
kaupbætir
Sá tími heyrir sögunni til að
afgreiðslufólk í verslunum setji
sig viljandi á háan hest gagnvart
viðskiptavinum eða sýni þeim
ókurteisi af ásettu ráði. Enn koma
menn þó misvel undirbúnir og með
misjafna hæfileika til afgreiðslu-
starfa. Því má, sem vonlegt er,
benda á sitthvað sem betur mætti
fara í starfi sumra einstaklinga
innan þessarar fjölmennu stéttar.
Hvimleitt dæmi og furðu al-
gengt er það þegar afgreiðslufólk
er reykjandi við störf sín. Vera má
að sumir viðskiptavinir hafi lítið
eða ekkert við það að athuga,
einkum ef þeir reykja sjálfir. En
mörgum er þetta til verulegs ama
og óþæginda þó að liklega sé ekki
oft kvartað. Sé viðskiptavinurinn í
hópi þeirra sem verst þola tóbaks-
reyk, t.d. vegna ofnæmis eða
astma, er reykjandi afgreiðslu-
maður honum merki um að forða
sér út úr búðinni og koma þangað
ekki aftur.
Með því hastarlegra er að hitta
fyrir reykjandi afgreiðslumann og
reykmettað andrúmsloft í búðum
þar sem börn eru eðlilega tíðir
gestir, svo sem í leikfangaverslun-
um.
Ljóst er að það er ekki einungis
ráðið starfsfólk verslana sem hér
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Á Evrópumeistaramótinu 1979,
sem haldið var í Lausanne í Sviss
varð lokasögnin 7 spaðar á báðum
borðum á spilinu að neðan. Sann-
kallaður glæfrasamningur, en
suður gaf.
Norður
S. KG987
H. Á
T. Á8
L. 87542
Vestur Austur
S. 532 S. 6
H. G853 H. 10964
T. D74 T. G109652
L 1096 Suður LDG
S. ÁD104
H. KD72
T. K3
L. ÁK3
Frakkinn Lebel spilaði spilið í
suður og fékk út tromp. Umsvifa-
laust tók hann alla trompslagina
og lét laufþristinn af hendinni í
þann fimmta. Kristiansen í austur
gætti sín ekki, lét eitt hjarta í stað
þess að láta lauf en eftir það var
Nordby í vestur fastur í leiðinda
kastþröng. Staðan var þessi.
COSPER
COSPER
Ég verð svo ofsalega þreytt læknir, í hvert sinn þegar biðin hér í
biðstofunni er orðin þrir tímar.
Norður S. - H. Á
Vestur T. Á8 Austur
S. - L. 87542 S. -
H. G853 H.1096
T. D T. G109
L. 1094 Suður S. - H. KD72 T. K3 L. ÁK L. DG
Nordby mátti ekkert spil missa í
seinna tígulháspilið og Lebel fékk
sína 13 slagi. Á hinu borðinu var
Reidar Lien, gestur B.R. á Stór-
mótinu 1979, sagnhafi í norður.
Austur spilaði út tígli og Reidar
beitti sama bragði. Tók alla
trompslagina, aftur fór laufþrist-
urinn úr blindum en Frakkinn í
austur kom ekki heldur auga á
vörnina, sem hefði dugað. Hann
lét eitt hjarta en það mátti alls
ekki. Reyndar mátti hann láta alla
tíglana en best hefði verið að láta
laufdrottninguna. Þá hefði vestur
örugglega verið með á nótunum og
haldið í laufin sín dauðahaldi. Og
engin þvingunarstaða hefði komið
upp því austur hefði vald á
hjartanu.
Maigret og vínkaupmaöurinn
69
um án þess að vita nákvæmlega
hvað það var mikið.
— Var það drjúg upphæð?
— Það samsvaraði röskiega
þriggja mánaða launum. Eg
faidi peningana vandlega og
síðan héit ég uppteknum hætti.
Ég þorði ekki fyrir mitt litla lif
að viðurkenna fyrir Liiiane að
ég hefði verið rekinn. -
— Hvers vegna höfðuð þér
svona þungar áhyggjur af skoð-
un hennar á yður?
— Vegna þess að hún hafði
alltaf haft nánast ailt út á mig
að setja. Mig langaði svo mikið
tii að það væri — þó ekki væri
nema ein manncskja — sem
fyndist eitthvað til um mig.
Þess vegna fór ég að leita að
nýrri vinnu. Ég haíði haldið
það myndi veitast mér auðveit.
Ég ias auglýsingarnar i blöðun-
um og fór á alla uppgefna staði.
Stundum varð ég að standa í
biðröðum og iðulega var ég í
hópi með mönnum sem voru
jafnvel enn vonlausari en ég.
Ég var spurður í þaula. Fyrst
um aldur. Þegar ég sagðist vera
háiffimmtugur, var yfirleitt
ekki haldið lengra. „Við erum
að leita að mannai sem er helzt
ekki mikið yfir þrítugt.“
Mér hafði fundizt ég ungur.
En með hverjum degi sem leið
fór kjarkur minn dvinandi.
Eftir að fjórtán dagar voru
liðnir fór ég að sækja um önnur
störf en skrifstofuvinnu. En allt
kom fyrir ekki. Einstöku sinn-
um komst það svo langt að þeir
spurðu hvar ég hefði verið...
Ég þorði ekki að nefna Chabut.
Ég sagði: „Ég er búinn að vera
lengi erlendis. Ég hef fengizt
við margs konar störf...“
„Ilvað með mcðmæli?“ „Ég gæti
sent þau fljótlega.“ Og þar með
var sagan búin. Þetta versnaði
stöðugt og þér getið ekki
ímyndað yður hvernig mér var
orðið innanbrjósts. Konan mín
sagði: „Þú hefur verið svo
einkennilegur upp á siðkastið.
Mér finnst þú eiginlega þreytt-
ari en þegar þú varst á hinum
staðnum.“ „Það er vegna þess
að ég hef ekki alls kostar vanizt
nýja starfinu. Það þarf tölu-
verða þjálfun til að læra á allar
þessar tölvur... Og mér er
falin mikil ábyrgð.“ „Hvenær
færðu sumarfrí?“ „Ég hef eng-
an tíma til að taka mér sumar-
íri í bráð. Kannski getum við
tekið okkur frí um jólaleytið.
Það gæti verið ljómandi
skemmtilegt að fá sér einu sinni
frí að vetrinum. En auðvitað
getur þú farið. Gætir þú ekki
farið til fjölskyldu þinnar í
þrjár vikur eða mánuð?
— Hún fór og var burtu í
mánuð. Hún var tvær vikur hjá
foreldrum sinum og siðan aðrar
tvær hjá systur sinni, sem hafði
leigt sér sumarhús i Bandhol.
Ég var aleinn og yfirgef-
inn... Ég hélt upptcknum
hætti að lesa augiýsingar og
þjóta á milli staða. En það bar
engan árangur.
Það var farið að renna upp
fyrir mér að Chabut hafði
vissulega vitað hvað hann
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Krist|ónsdóttir
sneri á íslensku
sagði. Eg fengi enga nýja stöðu.
Ég læddist kringum húsið
hans á Place des Vosges án
nokkurrar ástæðu, bara til að
sjá honum bregða fyrir, en
hann var í burtu, hefur líkast
til verið í sumarleyfi í Cannes.
— Hötuðuð þér hann?
— Já. af öllu hjarta mínu.
Mér fannst þetta óréttlátt. Að
hann lægi þarna og bakaði sig
meðan ég vafraði um og reyndi
að finna starf í París.
Og uppi í skápnum var farið
að ganga á varasjóðinn. Og
hvað átti ég að gera þegar hann
þryti? Ég varð þá að játa allt
fyrir henni og ég var viss um að
hún myndi yfirgefa mig tafar-
laust. Hún myndi aldrei hafa
umborið mér neitt.
— Þótti yður vænt um hana?
— Ég hugsa það. Þó veit ég
það ekki alveg.
— Og nú?
— Mér finnst hún vera
ókunnug. Ég skil ekki af hverju
ég hafði þessar áhyggjur aí því
hvað hún myndi hugsa eða
gera.