Morgunblaðið - 26.03.1980, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. MARZ 1980
23
Pétur Helgason
— Kveðjuorð
fyrstu nefndina sem sá um undir-
búning að byggingu þessa fallega
heimilis og valdi staðinn að Höfða
sem ég spái að framtíðin telji að
vel hafi verið valinn.
Hann tók fyrstu skóflustunguna
og sagði um leið: Ég mun flytja
hingað um leið og byggingu er
lokið. Síðan tók heilsu hans að
hnigna, hann varð svifaseinni og
fasminni bæði í gangi og sam-
ræðu. Það reyndist rétt að hann
hafði ekki lengur heilsu til að búa
einn og þegar fyrstu íbúar skyldu
flytja að Höfða var hann einn
þeirra og honum voru boðin þau
forréttindi vegna vinnu sinnar að
byggingamálunum að velja sér
íbúð.
Hann kom á skrifstofuna til
mín og bað mig um að koma með
sér inn á Höfða því honum væri
boðið að velja sér íbúð.
Við gengum um ganga og her-
bergi efri hæðarinnar sem fyrst
átti að flytja í. Við horfðum út um
glugga íbúðanna og ég vakti at-
hygli á því hve fallegt útsýni væri
ti hafnarinnar, Langasands og
yfir sjóinn. Þessa íbúð skyldi hann
velja sér. Nei, sagði hann, ég ætla
að velja mér herbergi þar sem sést
inn að Krossi.
Bær og staður æskuáranna var
honum kær. Þangað vildi hann
horfa og hugsa til þeirra ára sem
kannski verða síst gleymd þegár
óminni áranna færist yfir, sam-
veru í hópi foreldra og systkina,
þegar ljómar af bjartsýni æskunn-
ar og dul fullorðinsáranna bíður
eftir manni.
Allt hverfur að lokum til upp-
runa síns. I dag er hann kvaddur
hinstu kveðju í Akraneskirkju.
Við félagar og samstarfsmenn
hans í Verkalýðsfélagi Akraness
kveðjum heiðursfélaga og þökkum
störf hans allra áranna frá því
félagið var stofnað 1924 og til
æviloka hans.
Herdís Ólafsdóttir.
A þessari kveðjustund vil ég
þakka vini mínum áratuga löng
kynni og vináttu alla tíð, allt til
dauðadags.
Margs er að minnast um sam-
skipti okkar og þá fyrst er ég var
18 ára. Þá var ég kosinn í stjórn
Sjómannadeildar verkalýðsfélags
Akraness, undir formennsku hans,
ásamt Einari heitnum Magnús-
syni. Starfið með þeim mótaði
mjög afstöðu mína félagslega.
A þeim árum vorum við Einar
heitinn báðir starfandi sjómenn,
en mörgu þurfti að breyta og þá
með sérsamningum hér heima.
Voru þá mörg þeirra mála til
lykta leidd og tel ég hiklaust að
samningar sjómanna hafi þá verið
betri en hér þekktist við Faxaflóa.
Þegar Sjómannasamband ís-
lands var stofnað beitti Sigríkur
sér mjög fyrir því að Sjómanna-
deildin yrði með þeim félögum er
stóðu að stofnun þess og var hann
kosinn í stjórn þess og tók þátt í
mótun þess fyrstu árin.
Ahuginn var svo mikill að hvern
dag, líka þegar landlega var,
fórnaði hann frístundum sínum í
þágu þeirra er hann hafði helgað
krafta sína til að berjast fyrir.
Hann var mikill áhugamaður
um bridge. Þegar stund kom var
hann alltaf tilbúinn að taka í spil,
bæði á vinnustað og á kvöldin að
vinnu lokinni. Einnig var eitt
mesta áhugamál hans laxveiðar og
stundaði hann þær aísumrin.
Þegar framkvæmdir hófust við
byggingu Sementsverksmiðju
ríkisins, lágu leiðir okkar saman,
því þar áttum við sameiginlegan
vinnustað og félaga allt þar til
árið 1970, en þá hætti ég starfi
þar. En þar með lauk ekki okkar
vináttu, hún hélst alla tíð.
Síðustu æviárin dvaldist Sig-
ríkur á Dvalarheimilinu Höfða.
Hann var mikill baráttumaður
fyrir byggingu þess heimilis og
gaf ágóðann af sölu íbúðar sinnar
til þess. Hann var í fyrstu stjórn
dvalarheimilisins og tók fyrstu
skóflustunguna að því. Að lokum
sá hann þennan draum siim verða
að veruleika.
Að endingu vil ég þakka kærum
vin ómetanlegt framlag í þágu
félagsins frá stofnun þess, á með-
an kraftar hans entust.
- Skúli Þórðarson.
Fæddur 4. febrúar 1905.
Dáinn 12. mars 1980.
Hamingjan býr í huga manns,
höpp eru ytri gæði.
Dyggðin ein má huga hans
hvila og gefa næði.
Sig. Breiðf jörð.
Horfinn er Pétur Helgason úr
hópi fjölskylduvina og samferða-
manna. Enginn getur frestað sínu
skapadægri. Hvert eitt okkar
verður að hlíta kallinu þegar
stundin er komin.
Allt líf okkar er sífelld leit að
lífshamingju og hana finnum við á
margan hátt, í leik og í starfi. Eitt
er þó best sem við eignumst á
lífsleiðinni, það eru góðir vinir og
samstarfsmenn. Það er ekki nauð-
synlegt að samleiðin sé löng,
heldur að hún sé traust og skilji
eftir ógleymanlegar minningar,
sem hægt er að ylja sér við þegar
veikindi eða sorg berja að dyrum.
Við Pétur höfum þekkst allt frá
því ég giftist systur hans, Sigríði,
árið 1930. Öll þessi ár hefur verið
gott að eiga hann að mági, þótt
vegalengd milli vina hafi verið
þröskuldur hvað dagleg samskipti
snertir, þar sem Pétur bjó alla
sína tíð norðan fjalla, fyrst á
Siglufirði og síðan á Sauðárkróki.
Þó var það ekki ósjaldan að við
hjónin gistum hans elskulega
heimili, þar sem hann tók okkur
opnum örmum, og ekki síður
eiginkona hans Ingibjörg Jóns-
dóttir, sem á fáa sína líka í
móttöku gesta, enda vel þekkt í
hótelrekstri. Hugurinn reikar yfir
farinn veg og er fullur þakklæts
til látins vinar. Honum voru
gefnir slíkir mannkostir, eðlið var
svo frjótt og skapgerðin skemmti-
leg, að Pétur vár alls staðar og
alltaf velkominn gestur.
Pétur var orðlagður hesta-
maður, átti alltaf góðhesta og tók
þátt í mörgum hestamótum. Þá
var hann góður söngmaður og
ljóðelskur mjög.
Foreldrar Péturs voru merkis-
hjónin Friðrikka Pétursdóttir,
ættuð úr Hafnarfirði, og Helgi
Jónsson, kenndur við Tungu hér í
Reykjavík, ættaður ofan úr Mýr-
um. Þegar ég kynntist þeim hjón-
um og þeirra stóra barnahópi,
bjuggu þau á Njarðargötu 33 hér í
borg. Þar var oft glatt á hjalla og
mikið sungið, jafnvel við uppvask-
ið í eldhúsinu var sungið og oft
þrí- og fjórraddað. Þess munu fá
dæmi. Það eru hugljúfar minn-
ingar bundnar við Njarðargötu 33,
dóttir —
Fædd 4. júlí 1907.
Dáin 18. mars 1980.
Jóna Þórunn Árnadóttir lést í
Landspítalanum þriðjudaginn 18.
þ.m. eftir stranga sjúkdómslegu.
Hún var fædd í Reykjavík 4. júlí
1907. Þau systkinin voru átta og
einn fósturbróðir. Að þeim lágu
kjarnmiklar gáfuættir og urðu
þau mætir borgarar. Eru nú að-
eins fjögur þeirra og fósturbróðir
á lífi.
Jóna giftist árið 1927 Magnúsi
Stefánssyni stórkaupmanni, sem
lést um aldur fram árið 1963. Þau
eignuðust fjögur börn. Eina dótt-
ur, Nönnu, sem þau misstu 9
mánaða gamla. Synirnir þrír eru:
Birgir verslunarmaður, kvæntur
Birnu Ögmundsdóttur, Árni Freyr
verslunarmaður, kvæntur Soffíu
Jensdóttur, og Stefán Örn úrsmið-
ur, kvæntur Sigríði Gísladóttur.
Þau eru mörg árin síðan ég og
fjölskylda mín hittum Jónu í
fyrsta sinn. Atvikin höguðu því
þannig að eftir það lágu leiðir
okkar mikið saman. Við vorum
fljót að finna að þarna fór kona
óvenju vönduð til orðs og æðis.
Sérlega myndarleg var hún með
þær eru geymdar og glatast ei þótt
tímans tönn vinni á flestu og færi
okkur fjær og fjær unglingsárun-
um.
Árið 1934 giftist Pétur eftirlif-
andi konu sinni, Ingibjörgu. Það
mun hafa verið mesta gæfa Péturs
í lífinu að eignast hana að lífs-
förunaut. Sífelld ást og umhyggja
og alltaf sama róin og æðruleysið
á hverju sem gekk, því enginn
siglir svo lífsins sjó að ekki gefi á
bátinn öðru hverju. Þá er að halda
stefnunni og verja lífsfleyið áföll-
um og þetta tókst Ingibjörgu með
slíkum ágætum að hún á þökk og
heiður fjölskyldunnar fyrir það
hvað hún var traustur og góður
förunautur maka síns alla þeirra
sambúð. Hún var og er perla í hópi
íslenskra kvenna.
Áður en Pétur kvæntist átti
hann dóttur, Huldu. Hún er yfir-
hjúkrunarkona á sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki. Dreng tóku þau Pét-
ur og Ingibjörg í fóstur, Hákon
Tryggvason, og reyndust honum
sem bestu foreldrar. Hann er nú
kennari við Menntaskólann við
Hamrahlíð, kvæntur Sigríði Guð-
brandsdóttur.
Son eignuðust þau Ingibjörg og
Pétur, Erling Örn. Hann er versl-
unarmaður á Sauðárkróki, kvænt-
ur Sigrúnu Skúladóttur.
Síðast þegar Pétur var á ferð í
Reykjavík, sem var stuttu áður en
hann dó, kom hann þrisvar i
heimsókn tíl mín. Við rifjuðum
upp margt skemmtilegt frá liðn-
um árum og höfðum bæði gagn og
gaman af. Mér kom síst til hugar
þá, að Pétur ætti stutt eftir, svo
hraustlega leit hann út og virtist
enn búa yfir mikilli lífsorku. En
þetta er köld staðreynd, sem við
verðum að sætta okkur við.
Kannski er það léttara að vita, að
við förum öll, fyrr eða seinna,
þennan sama áfanga og vonandi
til sömu heimkynna.
Þeim fjölgar nú óðum vinunum
og samferðamönnunum sem farn-
ir eru yfir landamæri lífs og
dauða. Það er mikil náðargjöf að
eiga þá trú að líf sé eftir þetta líf
og að maður eigi eftir að hitta
ættingja og vini sem taka á móti
manni og veita leiðsögn á nýjum,
ókunnum leiðum sem liggja að
fótskör Frelsarans.
Trú mín er sú, að í þeim hópi
verði Pétur mættur, svo félags-
lyndur, hjálpfús og góður drengur
sem hann reyndist í þessu lífi.
Megi Friðarins Guð gefa honum
styrk og kraft til þess að þeysa á
minning
festu í fasi og hlýja, rólega
framkomu. Hún var höfðingleg og
gestrisin af þeirri list að á heimili
hennar var mannbætandi að
koma. Það var eftirtektarvert hve
vel henni tókst við syni sína og
fjölskyldur þeirra eftir fráfall
manns síns. Þegar hún stóð ein
fyrir bæði, hvikaði hún í engu frá
hinu samhenta lífsformi þeirra
hjóna og því varð hún fjölskyldum
sínum það ein, sem þau hjón voru
bæði búin að leggja grundvöllinn
að.
Fyrir mig og fjölskyldu mína
varð það dýrmætt að kynnast
þessari greindu og góðu konu, sem
kom inn í líf okkar þegar Soffá
mágkona mín giftist syni þeirra,
Árna Frey. Einnig við slíkar
tengdir átti hún stórt hjarta. Hún
varð bratt eins konar amma í
vitund sona minna og allrar fjöl-
skyldunnar.
I nær tvo áratugi var það fastur
liður í hátíðahöldum á aðfanga-
dagskvöld að koma til „Jónu
ömmu“ og eiga þar ógleymanlegar
stundir með henni og fjölskyldum
sona hennar áður en kvöldið var á
enda. Þegar synir mínir eignuðust
fögrum fákum og vængjum söngs-
ins upp í himinbláma eilífðarinn-
ar þar sem einn dagur er sefn
þúsund ár og þúsund ár sem einn
dagur.
Eg enda svo þessi kveðjuorð
með ljóðlínum eftir Einar Bene-
diktsson þar sem hann sér inn í
huliðsheiminn mikla, sjálfa eilífð-
ina:
Eillfd. eilifð, orð á mannsins tungu.
andans bæn við dauðasporin þunsu,
þrá til lifs, til lifs i lægsta ormi,
Ijðsblik himnadaKS á kvöldsins hvarmi.
Ris þú friðland, stjörnudjúps af stormi,
ströndin þar sem sái vor allra biöur.
Timi er svipstund ein, sem aldrei liður
alseims rúm, ein sjón, einn dýrðarbjarmi.
Vinur er horfinn úr hópnum.
Þar er skarð fyrir skildi, en
minningin lifir um mætan mann.
Ég og mitt fólk sendum Ingi-
björgu, börnunum og öðrum ætt-
ingjum innilegustu samúðar-
kveðju.
Theodór Gíslason.
Verði ljós, er lýsi öllum þjódum
Lausnarans svo megi vegsemd sjá.
Verði Ijós, svo Guðs á vegi góðum
gangi sérhver maður jörðu á.
(Gísli Halldórsson)
Hann er farinn síðustu ferðina
hann Pétur bróðir. Hann bjó á
Sauðárkróki lengst af ævinnar.
Þar undi hann hag sínum vel með
sinni ágætu konu Ingibjörgu Jóns-
dóttur. Áttu þau einn son, Erling
Örn, sem býr á Sauðárkróki,
kvæntur Sigrúnu Skúladóttur og
eiga þau tvö börn, Pétur Örn og
Valgerði, einnig á Erling 15 ára
son sem Þórður heitir. Systurson-
ur Ingibjargar ólst upp hjá þeim,
Hákon Tryggvason kennari, kona
hans er Sigríður Guðbrandsdóttir
og eiga þau fjögur börn. Pétur
eignaðist dóttur áður en hann gifti
sig, Huldu yfirhjúkrunarkonu á
sjúkrahúsi Sauðárkróks. Það eru
hugljúfar bernskuminningar sem
fjölskyldur fjölgaði gestunum hjá
„Jónu ömmu“ á aðfangadagskvöld
og reyndar oftar.
fara í gegnum huga minn þessa
daga, minningar um æsku okkar
systkinanna. Við vorum þrettán
fædd, ellefu komust á legg, Pétur
var elstur, ég þriðja í röðinni,
vorum við því mjög náin í starfi og
leik. Það þótt öllum heima svo
vænt um hann Pétur, hann var svo
elskulegur drengur, svo hlýr og
góður við alla og með sinni
snilldarlegu kímni, gat hann látið
okkur systurnar snúast í kringum
sig. Hann brosti sínu falleg brosi
og sagði: þú gerir þetta nú fyrir
mig.
Bestu æskuminningar mínar
eru bundnar við hann, við vörum
svo samrýmd, ég var með honum
við störf úti við og sótti með
honum hesta, man ég hvað hann
var syngjandi sæll og glaður á
hestbaki, Pétri var hestamennska
í blóð borin, hann átti alltaf hesta,
fór vel með þá og þótti vænt um
þá. Hann var aðeins níu ára
gamall þegar hann var látinn á
einn gæðing sem pabbi átti, voru
sett lóð í fætur hans til að þyngja
hann og varð hann fyrstur á
kappreiðum sem haldnar voru á
íþróttavellinum á melunum, níu
ára gamall drengur, já, honum var
snemma mikið ætlað.
Þegar þessi stóri systkinahópur
tvístraðist i allar áttir skildu
leiðir, ég fór vestur á Snæfellsnes,
en Pétur norður, fyrst til Siglu-
fjarðar og þaðan á Sauðárkrók. Á
Siglufirði kynntist Pétur sinni
elskulegu eiginkonu og um hana
hef ég hans eigin orð, hún Ingi-
björg á fáa sína líka. Við hjónin
komum til Péturs og Ingibjargar
meðan þau höfðu hótelin á Sauð-
árkróki og á ég yndislegar minn-
ingar frá þeim tíma. Einu atviki
gleymi ég aldrei úr heimsókn
minni, við Pétur stóðum hlið við
hlið í dyrum hótelsins og horfðum
út í kvöldkyrrðina, innan úr stof-
unni bárust ómar af því síðasta úr
útvarpinu, Ó, Guð vors lands, við
rauluðum undir og er mér það
ógleymanlegt, Péturs undurfagra
rödd, sem hafði alveg sérstakan
blæ, ómaði svo þýtt úr í kvöld-
húmið. Ég held ég hafi ekki heyrt
hann raula eftir það. Ég er þess
fullviss, að Sauðárkrókur setur
niður við burtför Péturs, hans
persónuleiki setti svip sinn á
bæinn, og þar á hann marga vini
sem sakna hans.
Hann hvarf af sjónarsviðinu
rétt fyrir sæluvikuna, er sú vika
einkennandi fyrir Skagfirðinga.
En nú byrjar hann sínar sælu-
vikur, hann þarf ekki lengur að
spyrja, eins og stendur í erindinu
sem hann söng svo oft. Er til sæla
er sífellt má vara?
Guð fylgi honum inn í eilífðar-
löndin og haldi sinni verndarhendi
yfir ástvinum hans.
Beta systir.
Er synir mínir og fjölskyldur
þeirra hafa dvalið hérlendis í
jólafríum sínum nú síðustu ár,
hafa aðfangadagskvöldin alltaf
endað í hinum góða hópi hjá „Jónu
ömmu“.
Það er mikill sjónarsviptir að
Jónu Árnadóttur, sem harður
sjúkdómur lagði að velli, þótt
andlegt þrek hennar og skýr
hugsun héldust fram á síðustu
stund. Líf okkar allra, sem henni
kynntust verður nú fátækara af
dýrmætum samverustundum.
Ástvinum hennar öllum er óbæt-
anlegt skarð fyrir skildi.
Um leið og einlægar samúð-
arkveðjur eru hér sendar til ást-
vina hennar allra frá okkur hjón-
um og fjölskyldum sona okkar í
fjarlægum löndum, er „Jóna
amma“ kvödd með þakklæti fyrir
óvenju trausta samfylgd í lífinu.
Guð blessi minningu hennar.
Hreiðar Stefánsson
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Jóna Þórunn Árna-